Қазақстан Республикасының Бомбалық терроризмге қарсы күрес туралы халықаралық конвенцияға қосылуы туралы

Қазақстан Республикасының Заңы 2002 жылғы 4 шілде N 334-ІІ.

Қазақстан Республикасы Нью-Йоркте 1998 жылғы 12 қаңтарда жасалған Бомбалық терроризмге қарсы күрес туралы халықаралық конвенцияға қосылсын.

Қазақстан Республикасының
Президенті

Бомбалық терроризмге қарсы күрес
туралы халықаралық конвенция

(2002 жылғы 6 желтоқсанда күшіне енді - ҚР СІМ-нің ресми сайты)

Осы Конвенцияға қатысушы мемлекеттер,
Бiріккен Ұлттар Ұйымы Жарғысының мемлекеттер арасында халықаралық бейбітшiлiк пен қауiпсiздiктi қолдауға және тату көршiлiк пен достық қарым-қатынасты әрi ынтымақтастықты дамытуға қатысты мақсаттары мен принциптерiн назарға ала отырып,
Әлемдегi терроризм актiлерінің барлық нысандары мен көрiнiстерiнде таралуына қатты алаңдаушылық таныта отырып,
Бiрiккен Ұлттар Ұйымының елу жылдығына байланысты 1995 жылғы 24 қазандағы Декларацияға сүйене отырып,
сондай-ақ 1994 жылғы 9 желтоқсандағы Бас Ассамблеяның 49/60 қарарына қосымшадағы - Халықаралық терроризмдi жою жөнiндегi шаралар туралы декларацияға, атап айтқанда, "Бiрiккен Ұлттар Ұйымына мүше елдер мемлекеттер мен халықтар арасындағы достық қарым-қатынасты және мемлекеттiң аумақтық тұтастығы мен қауіпсiздiгiн қауiп-қатерге әкелiп соқтыратын терроризмнiң барлық актілерiн, әдiстерi мен тәжiрибесiн қайда болса да, кiм жүзеге асырса да қылмыс екендiгi және ақтауға жатпайтындығы ретiнде сөзсiз айыптайтындығын салтанатты түрде растайды", - деп айтылғанға сүйене отырып,
Декларацияда мемлекеттерге "осы мәселенiң барлық аспектiлерi енетiн құқықтық шеңбердiң бар болуын қамтамасыз ету мақсатында шұғыл түрде терроризмнiң барлық нысандары мен көрiнiстерiнiң алдын алу, жолын кесу және жою туралы қолданыстағы халықаралық құқықтық ережелердiң қолдану саласында шолу өткiзу" ұсынылатындығын атай отырып,
одан әрi Бас Ассамблеяның 1996 жылғы 17 желтоқсандағы 51/210 қарарына және 1994 жылғы Халықаралық терроризмдi жою жөнiндегi шаралар туралы декларацияны толықтыратын қосымшадағы Декларацияға сүйене отырып,
сондай-ақ жарылғыш немесе өзге де қырғынға ұшырататын құрылғыларды қолданатын террористiк шабуылдардың үстi-үстiне кең көлем алып отырғандығын атай отырып,
одан әрi қолданыстағы халықаралық құқықтық көпжақты ережелерiнде осы шабуылдардың тиiстi дәрежеде қаралмайтындығын ескере отырып,
осындай терроризм актiлерiнiң алдын алу және кінәлiлердi қылмыстық қудалау әрi жазалау үшiн тиiмдi, практикалық шараларды әзiрлеуде және қабылдауда мемлекеттер арасындағы халықаралық ынтымақтастықты нығайтудың шұғыл қажеттiлiгіне көз жеткiзе отырып,
осындай актiлер барлық халықаралық қоғамдастықтың қатты алаңдаушылық мәселесi болып табылатындығын ескере отырып,
мемлекет әскери құрылымдарының әрекеттерi осы Конвенция шегінен тыс халықаралық құқық нормаларымен реттелетiндiгiн және осы Конвенцияның қолданылуы аясынан кейбiр iс-әрекеттерді шығару өзге қатынастағы заңсыз актiлер үшiн жауапкершiлiктен босатпайтындығын, оларды заңдастырмайтындығын және басқа заңдар негiзiнде жауапкершiлiкке тартуға кедергi келтiрмейтiндiгін атай отырып,
төменде айтылғандар туралы келiстi:

1-бап

Осы Конвенцияның мақсаты үшiн:
1. "Мемлекеттiк немесе үкiметтiк объектi" өз қызметтiк мiндеттерiн орындауына байланысты мемлекет өкiлдерi, үкiмет мүшелерi, заң немесе сот органы өкiлдерi, не мемлекеттiк билiктiң немесе өзге де мемлекеттiк орган не мекеменiң лауазымды адамдары немесе қызметшiлерi, не үкiметаралық ұйымның қызметшiлерi немесе лауазымды адамдары пайдаланатын, орналасатын қандай да болсын тұрақты немесе уақытша объектiнi не көлiк құралын бiлдiредi.
2. "Инфрақұрылым объектiсi" халық мүддесi үшiн сумен қамту, су құбырларымен, энергиямен, отынмен жабдықтау немесе байланыс сияқты қызмет түрлерiн көрсететiн немесе бөлетiн мемлекет не жеке меншiктегi қандай да болсын объектiнi бiлдiредi.
3. "Жарылғыш немесе өзге де қырғынға ұшырататын құрылғы";
а) өлiмге, қатты зақымдануға немесе елеулi материалдық зиянға әкелiп соқтыратын жарылғыш немесе өртегiш қаруды не құрылғыны; не болмаса
б) уыттық химиялық заттарды, биологиялық агенттердi, токсиндердi немесе осыған ұқсас заттарды, не радиацияны немесе радиоактивтi материалдарды босатуға, себуге немесе әсер еткiзу арқылы өлiмге, қатты зақымдануға немесе елеулi материалдық зиян туғызуға арналған не соған қабiлеттi қаруды не құрылғыны бiлдiредi.
4. "Мемлекеттiң қарулы күштерi" бiрiншi кезекте ұлттық қорғаныс немесе қауiпсiздiк мiндеттерiн орындау үшiн мемлекеттiң iшкi заңдарына сәйкес ұйымдастырылған, үйретiлген, жарақталған оның қарулы күштерiн және осылардың ресми басқаруында, бақылауында әрi жауапкершiлiгiнде болып, қарулы күштердi қолдауға iс-әрекет ететiн тұлғаларды бiлдiредi.
5. "Қоғамдық пайдалану орындары" кез келген ғимараттың, жер учаскесiнiң, көшенiң, су жолының немесе басқа да орындардың халық үшiн ұдайы, мезгiл-мезгiл немесе анда-санда рұқсат не ашық бөлiгiн бiлдiредi және осы ретте халық үшiн қолайлы немесе ашық кез келген коммерциялық, iскерлiк, мәдени, тарихи, ағартушылық, табыну, мемлекеттiк, ойын-сауық, демалыс немесе осыған ұқсас объектiлер енедi.
6. "Қоғамдық көлiк жүйесi" адамдарды немесе жүктердi тасымалдау бойынша жалпыға ортақ қызмет көрсету мақсаттары үшiн пайдаланатын-мемлекеттiк немесе жекелiк болсын,- барлық объектiлердi, көлiк құралдары мен қосалқы элементтердi бiлдiредi.

2-бап

1. Егер кез келген адам заңсыз және қасақана қоғамдық пайдалану орындары, мемлекеттiк немесе үкiметтік объектi, қоғамдық көлiк жүйесi объектiсi немесе инфрақұрылым объектiсi шектерiнде жарылғыш не өзге де қырғынға ұшырататын құрылғыны жеткiзсе, орналастырса, iс-әрекетке келтiрсе немесе жарса, онда осы Конвенцияның мазмұны бойынша қылмыс жасаған болып саналады, бұл дегенiңiз оларға қарсы:
а) өлiм келтiру не қатты зақымдау ниетiне; немесе
б) осындай орындарға, объектілерге немесе жүйелерге айтарлықтай қирату жүргiзу ниетiне, осындай қирату iрi экономикалық залал әкелсе немесе әкелуi мүмкiн болса, бағытталады.
2. Сондай-ақ кез келген адам 1-тармақта аталған қылмыстардың қайсысын болсын жасауға тырысса, онда ол қылмыс жасаған болады.
3. Сондай-ақ кез келген адам:
а) 1 не 2-тармақта аталған қылмыстардың қайсысын болса да жасауда қатысушы ретiнде қатысса; немесе
б) 1 не 2-тармақта аталған қылмыстардың қайсысын болса да жасау мақсатында басқа адамдарды ұйымдастырса немесе оларды басқарса; немесе
с) кез келген басқа тәсiлмен ортақ мақсатта әрекет етушi адамдар тобының 1 немесе 2-тармақта аталған бiр немесе бiрнеше қылмыс жасауына мүмкiндiк туғызса, қылмыс жасаған болады; осындай жәрдем қасақана не қылмыстық iс-әрекеттiң жалпы сипатын қолдау мақсатында немесе топтың тиiстi қылмыстарды жасаудағы ниеттерiн жете түсiнiп көрсетiлуi тиiс.

3-бап

Егер қылмыс бiр мемлекетте жасалса, болжанған қылмыскер мен жәбiрленушiлер осы мемлекеттiң азаматтары болып табылса, болжанған қылмыскер осы мемлекеттiң аумағында табылған жағдайда осы Конвенция қолданылмайды және басқа мемлекеттiң осы Конвенциядағы 6-баптың 1-тармағына немесе 6-баптың 2-тармағына сәйкес өз құқықтық өкiлеттiгiн жүзеге асыруына негiздеме жоқ, бұл дегенiңiз тиiстi жағдайлар кезiнде 10-15-бап ережелерiнiң қолданылуын жоққа шығармайды.

4-бап

Әрбiр қатысушы мемлекет:
а) осы Конвенцияның 2-бабында аталған iс-әрекеттердi оның iшкi заңдарына сәйкес қылмыс деп тану үшiн;
б) осы қылмыстардың ауыр сипатын ескере отырып, оларға тиiстi жазалар белгілеу үшiн шараларды қажеттiлiгiне қарай қолданады.

5-бап

Әрбiр қатысушы мемлекет тиiстi жағдайларда iшкi заңдар саласында осы Конвенцияның iс-қимылына қатысты, атап айтқанда, халық, адамдар тобы немесе нақты адамдар арасында террорлық жағдайды туғызуға бағытталған не оны көздеген қылмыстық iстердiң қандай да болсын саяси, философиялық, идеологиялық, нәсiлдiк, этникалық, дiни немесе өзге осыған ұқсас сипаттағы түсiнiктер бойынша кез келген жағдайда ақталмауын және оның ауырлық дәрежесiне сай жазалануын қамтамасыз ету үшiн қажет болуы мүмкiн шараларды қолданады.

6-бап

1. Әрбiр қатысушы мемлекет 2-бапта аталған қылмыстарға қатысты құқықтық өкілеттіктi белгiлеу үшін:
а) қылмыс осы мемлекеттiң аумағында жасалса; немесе
б) қылмыс жасаған сәтте осы мемлекеттiң заңдарына сәйкес тiркелген, осы мемлекеттiң туымен жүзетін кеме немесе әуе кемесi бортында қылмыс жасалса; немесе
c) қылмысты осы мемлекеттiң азаматы жасаса, қажет болуы мүмкiн шараларды қолданады.
2. Сондай-ақ қатысушы мемлекет:
а) қылмыс осы мемлекеттің азаматына қарсы жасалса; немесе
б) қылмыс шетелде осы мемлекеттiң елшiлiгін не өзге де дипломатиялық, консулдық өкiлдiктерін қоса алғанда, мемлекеттiк, не болмаса үкiметтік объектiлерге қарсы жасалса; немесе
с) қылмысты, әдетте, осы мемлекеттiң аумағында тұратын азаматтығы жоқ адам жасаса; немесе
д) қылмыс осы мемлекеттi қандай да болсын iс-әрекет жасауға мәжбүрлеу не одан тартыну әрекетiнде жасалса; немесе
e) қылмыс осы мемлекеттiң үкiметi пайдаланатын әуе кемесінiң бортында жасалса, осындай қылмысқа қатысты өзінің құқықтық өкiлеттiгiн белгiлеуi мүмкін.
3. Осы Конвенцияны бекіту, қабылдау, құптау немесе оған қосылу кезiнде әрбiр қатысушы мемлекет өзiнiң iшкi заңдарының негiзінде 2-тармаққа сәйкес құқықтық өкiлеттiгiн белгілегендiгiн Біріккен Ұлттар Ұйымының Бас хатшысына хабарлайды. Қандай бiр тиiстi өзгерiстер болған жағдайда тиiстi қатысушы мемлекет осы туралы Бас Хатшыны хабардар етедi.
4. Әрбiр қатысушы мемлекет болжанған қылмыскер оның аумағында болған жағдайда 2-бапта аталған қылмыстарға қатысты оның құқықтық өкiлеттiгiн белгiлеу үшiн қажет болуы мүмкiн шараларды қолданады және ол қылмыскердi 1 және 2-тармаққа сәйкес өз құқықтық өкiлеттiгiн белгiлеген ешбiр қатысушы мемлекетке бермейдi.
5. Осы Конвенция қатысушы мемлекеттің iшкi заңдарына сәйкес белгiленген қылмыстық құқықтық өкiлеттіктiң жүзеге асырылуын жоққа шығармайды.

7-бап

1. Қатысушы мемлекет 2-бапта аталған қылмысты жасаған немесе болжаммен жасаған адам оның аумағында болу мүмкiндiгi туралы ақпаратты алысымен, осы ақпаратта аталған фактілердi тексеру үшiн өзiнiң ұлттық заңдарына сәйкес қажет болуы мүмкiн шараларды қолданады.
2. Аумағында қылмыскер немесе болжанған қылмыскер бар қатысушы мемлекет жағдайдың талап етіп отырғандығына көз жеткiзген соң, өзінiң iшкі заңдарына сәйкес қылмыстық қудалау немесе беру мақсаттары үшiн оның қатысуын қамтамасыз ету бойынша тиісті шаралар қолданады.
3. Кез келген адамға қатысты 2-тармақта айтылған шаралар қолданылғанда:
а) белгiлi бiр елдiң азаматы болып табылса немесе осы адамды қорғауға құқылы мемлекеттің жақын тиiстi өкілімен, егер ол азаматтығы жоқ адам болса, әдеттегі тұратын аумағындағы сол мемлекеттiң өкiлiмен кiдiрiссiз байланысуға;
б) оның өкiлімен осы мемлекетте болуға;
с) а және б тармақшаларына сәйкес өзiнiң құқықтары туралы хабардар болуға құқығы бар.
4. 3-тармақта айтылған құқықтар аумағында қылмыскер немесе болжанған қылмыскер бар мемлекеттiң заңдарына сәйкес жүзеге асырылады және де айтылған заңдар 3-тармаққа сәйкес берiлетiн құқықтардың мақсаттарына толық жету мүмкіндігiн қамтамасыз етуi тиiс.
5. 3 және 4-тармақтың ережелері 6-баптың 1б немесе 2б тармақшаларына сәйкес құқықтық өкiлеттiкке үмiткер әрбiр қатысушы мемлекеттің құқығына залал келтірмейді, Қызыл Кресттiң Халықаралық комитетiнен болжанған қылмыскермен байланысуды немесе оған баруды сұрайды.
6. Қатысушы мемлекет осы бапқа сәйкес адамды қамауға алғаннан соң тiкелей немесе Бiрiккен Ұлттар Ұйымының Бас хатшысы арқылы 6-баптың 1 және 2-тармақтарына сәйкес құқықтық өкiлеттiгiн белгiлеген қатысушы мемлекеттерге және, орынды деп тапса, кез келген басқа да мүдделi қатысушы мемлекеттерге осы адамның қамауда болу фактiсi мен оны ұстау себебiнiң жағдайлары туралы хабарлауға тиiс. 1-тармақта қарастырылған тексерудi жүргiзетiн мемлекет айтылған қатысушы мемлекеттерге өзiнiң тұжырымдарын жедел баяндап, өз құқықтық өкiлеттiгiн жүзеге асыру ниетiн хабарлайды.

8-бап

1. Аумағында 6-бап қолданылатын болжанған қылмыскерi бар қатысушы мемлекет оны бермейтiн болса, онда еш ескертусiз және қылмыс оның аумағында жасалғандығына, жасалмағандығына қарамастан iсті себепсiз кешiктірмей өзінің заңдарына сәйкес тексеру жүргізу жолымен қылмыстық қудалау мақсаттары үшiн өзiнің құзыреттi органына беруге мiндетті. Осы органдар сол мемлекеттiң заңдарына сәйкес басқа да кез келген ауыр сипаттағы қылмыстарға сай сондай түрде шешiм қабылдайды.
2. Барлық жағдайларда қатысушы мемлекеттің iшкi заңдары өзiнiң азаматының бiрiн басқа мемлекетке сот қарауы нәтижесiнде шығарылған үкiм бойынша жазасын өтеу немесе осы адамды беру немесе тапсыру сұратылған сотта iстi қарау шартымен ғана беруге немесе тапсыруға мүмкiндiк бередi, осы мемлекет және осы адамды берудi мақұлдаушы мемлекет осы нұсқамен әрi орынды деп таныған басқа да шарттармен келiседi, осындай алдын ала келiсiлген беру немесе тапсыру 1-тармақта айтылған мiндеттердi орындау үшiн жеткiлiктi болады.

9-бап

1. 2-бапта аталған қылмыстар берiлетiн қылмыстар ретiнде осы Конвенция күшіне енгенге дейiн қандай да болсын қатысушы мемлекеттер арасында жасасқан беру туралы кез келген шартқа қосуға жатады деп саналады. Қатысушы мемлекеттер осындай қылмыстарды берiлетiн қылмыстар ретiнде кейiннен өзара жасасатын беру туралы барлық шарттарға қосуға мiндеттенедi.
2. Берудi шарттың болуымен байланыстырған қатысушы мемлекетке беру туралы шарты жоқ басқа қатысушы мемлекет-беру жөнiнде өтiнiш жiберген жағдайда, онда ол 2-бапта аталған қылмыстармен байланысты беру үшiн құқықтық негіздеме ретiнде осы Конвенцияны басшылыққа алуы мүмкiн. Беру сұраным жiберген мемлекеттiң заңдарында қарастырылған басқа да шарттарды сақтай отырып жүзеге асырылады.
3. Берудi шарттың болуымен байланыстырмайтын қатысушы мемлекеттер 2-бапта аталған қылмыстарды өзара қарым-қатынаста сұраным жiберушi мемлекеттiң заңдарында қарастырылған шарттарды сақтай отырып, берiлетiн қылмыстар ретiнде қарастырады.
4. Қажет болған жағдайда 2-бапта аталған қылмыстарды қатысушы мемлекеттер беру мақсаттары үшiн белгiлi бiр орында ғана емес, сондай-ақ 6-баптың 1 және 2-тармақтарына сәйкес өз құқықтық өкiлеттiгiн белгiлеген мемлекеттер аумағында жасалған қылмыс ретiнде қарастырады.
5. Қатысушы мемлекеттер арасындағы 2-бапта аталған қылмыстармен байланысты беру туралы барлық шарттар мен келiсiмдердiң ережелерi Қатысушы мемлекеттер арасындағы қарым-қатынаста осы Конвенцияға сай келу-келмеуiне байланысты өзгертiлген болып саналады.

10-бап

1. Қатысушы мемлекеттер 2-бапта аталған қылмыстарға қатысты басталған тексеруге, қылмыстық қудалауға немесе беру рәсiмдерiне байланысты, сондай-ақ тексеру үшiн қажеттi оларда бар дәлелдердi беру үшiн бiр-бiрiне барынша көмек көрсетедi.
2. Қатысушы мемлекеттер 1-тармақ бойынша өз мiндеттерiн олардың арасында болуы мүмкiн өзара құқықтық көмек туралы кез келген шарттарға немесе басқа да келiсiмдерге сәйкес орындайды. Осындай шарттар немесе келiсiмдер болмаған жағдайда қатысушы мемлекеттер бiр-бiрiне өздерiнiң iшкi заңдарына сәйкес көмек көрсетедi.

11-бап

2-бапта аталған қылмыстардың ешқайсысы саяси қылмыс немесе саяси қылмыспен байланысты қылмыс не саяси себептен туындаған қылмыс ретiнде беру немесе өзара құқықтық көмек мақсаттары үшiн қарастырылмайды. Осыған сәйкес осындай қылмыспен байланысты беру туралы немесе өзара құқықтық көмек туралы өтiнiштi саяси қылмыс не саяси қылмыспен байланысты қылмыс немесе саяси себептен туындаған қылмыс болғандықтан қабылдауға тиiс.

12-бап

Егер сұраным жiберушi мемлекеттiң 2-бапта айтылған қылмыстармен байланысты беру туралы немесе адамдарды оның нәсiлi, дiни нанымы, азаматтығы, этникалық тегi, саяси сенiмi себептерi бойынша соттық қудалау, не жазалау мақсатында осындай қылмыстарға қатысты өзара құқықтық көмек көрсету туралы өтiнiшiнiң салмақты негiздерi болса, не болмаса осы өтiнiштi қанағаттандыру айтылған себептердiң бiреуi бойынша осы адамның жағдайына залал келтiрсе, онда осы Конвенциядағы айтылғандар қандай да болсын адамды беруге немесе өзара көмек көрсетуге арналған мiндеттеме ретiнде түсiндiрiлмеуi тиiс.

13-бап

1. Бiр қатысушы мемлекетте қамауда отырған немесе абақтыда мерзiмiн өтеушi адамның басқа қатысушы мемлекетте қатысуы осы Конвенцияға сәйкес қылмыстармен байланысты тексеру немесе қылмыстық қудалау үшiн дәлелдердi алуда түсiнiктер беру, жеке басын анықтау немесе өзге де көмек көрсету мақсаттары үшiн қажет болғандықтан, төмендегiдей шарттарды сақтай отырып берiлуi мүмкiн:
а) осы адам толық ақпарат негiзiнде еркiн келісiмiн берсе;
б) екi мемлекеттiң құзыреттi билiктерi өздерi қолайлы деп санайтын келiсiмге қол жеткiзсе.
2. Осы баптың мақсаттары үшiн:
а) адамды қабылдаушы мемлекет, егер оны тапсырушы мемлекет өзге де жағдайларды талап етпесе, берiлген адамды күзетте ұстауға құқылы және мiндеттi;
б) адамды қабылдаушы мемлекет алдын ала келiсiм немесе екi мемлекеттiң құзыреттi билiктерiнiң келiсiмдерi бойынша осы адам алдыңғы берген мемлекеттiң қарамағына қайтарылғаннан соң өз мiндеттерiн кешiктiрмей орындайды;
с) адамды қабылдаушы мемлекет оны тапсырған мемлекеттен оны қайтару үшiн беру рәсiмiн қозғауды талап етпеуi тиiс;
д) адамның бiр мемлекеттегi жазасын өтеу мерзiмiне екiншi бiр мемлекеттегi қамаудағы мерзiмi де есепке алынады.
3. Осы бапқа сәйкес азаматтығына қарамастан берiлуi тиiс адам қатысушы мемлекеттiң келiсiмiнсiз қудалауға немесе қамауда ұстауға жатпайды және оны тапсырған мемлекеттiң аумағындағы ол кеткенге дейiнгi әрекеттерге, не оған қатысты шығарылған үкiмге байланысты оны қабылдаушы мемлекеттiң аумағында оның бас бостандығы шектелмеуi тиiс.

14-бап

Қамауға алынған немесе оған қатысты қандай да болсын шаралар қолданылған, не болмаса осы Конвенцияға сәйкес тексеру жүзеге асырылған кез келген адамға әдiлетпен қарауға, соның iшiнде аумағында осы адам бар мемлекеттiң заңдарына және қолданылатын халықаралық құқық ережелерiне адам құқықтары туралы ереженi қоса пайдалануға кепiлдiк берiледi.

15-бап

Қатысушы мемлекеттер 2-бапта аталған қылмыстардың алдын алу үшiн мынадай жолдар, атап айтқанда:
а) барлық болуы мүмкiн шараларды, қажет болған жағдайды аумақтары шегiнде немесе шегiнен тыс осындай қылмыстарды жасау дайындығының алдын алу және осындай дайындыққа қарсы әрекет ету бойынша заң шараларын, соның iшiнде олардың аумақтарында 2-бапта аталған қылмыстарды жасауды көтермелейтiн, ұйымдастыратын, қасақана қаржыландыратын, оған итермелейтiн, не қатысатын адамдардың, топтар мен ұйымдардың заңсыз әрекеттерiн тыю бойынша шаралар қолдану;
б) Өзiнiң ұлттық заңдарына сәйкес нақты және тексерiлген ақпарат алмасу және 2-бапта көрсетiлген қылмыстарды жасаудың алдын алу мақсатында қажеттi қолданылатын әкiмшiлiк пен басқа да шараларды үйлестiру;
с) орынды деп тапқан жағдайда өлiмге немесе зақымдануға әкелiп соқтыратын жарылғыш және басқа да қауiптi заттарды табу әдiстерiне қатысты зерттеулер мен игерулердi жүзеге асыру, жарылғаннан кейiнгi тексеру барысында олардың шығу тегiн анықтау мақсатында жарылғыш заттарды таңбалау үшiн стандарттарын әзiрлеу, ескерту шаралары, ынтымақтастық жасау және технологияларды, жабдықтар мен тиiстi материалдарды беру туралы ақпарат алмасу мәселелерi бойынша кеңестер өткiзу арқылы ынтымақтасады.

16-бап

Болжанған қылмыскерi қылмыстық қудалауға тартылған қатысушы мемлекет өзiнiң iшкi заңдарына немесе қараудың соңғы нәтижелерi туралы қолданылатын рәсiмдерге сәйкес Бiрiккен Ұлттар Ұйымының Бас хатшысына хабарлайды, ол осы ақпаратты басқа қатысушы мемлекеттерге жiбередi.

17-бап

Қатысушы мемлекеттер өз мiндеттемелерiн осы Конвенция бойыншамемлекеттердiң егемендiк теңдiгi және аумақтық тұтастық принциптерiне, сондай-ақ басқа мемлекеттердiң iшкi iстерiне араласпау принциптерiне жауап бере алатындай дәрежеде орындайды.

18-бап

Осы Конвенцияда айтылғандар қатысушы мемлекетке басқа қатысушы мемлекеттiң аумағында оның iшкi заңдарына сәйкес ондағы билiктердiң құзыретiне ғана енетiн құқықтық өкiлеттiктер мен функцияларды жүзеге асыру құқығын бермейдi.

19-бап

1. Осы Конвенцияда айтылғандар халықаралық құқыққа, атап айтқанда, Бiрiккен Ұлттар Ұйымы Жарғысының мақсаттары мен принциптерiне және халықаралық гуманитарлық құқыққа сәйкес мемлекеттер мен адамдардың басқа құқықтарын, мiндеттемелерi мен мiндеттерiн қозғамайды.
2. Халықаралық гуманитарлық құқықта түсiнiлетiн, осы құқықпен реттелетiн қарулы қақтығыс кезiндегi қарулы күштердiң iс-әрекеттерi осы Конвенциямен реттелмейдi, себебi ресми функцияларды жүзеге асыру мақсатында мемлекеттiң қарулы күштерi қолданатын iс-әрекеттер онымен басқа халықаралық құқықтық нормаларымен реттеледi.

20-бап

1. Осы Конвенцияға түсiнiк беру немесе оның қолданылуына қатысты екi немесе одан да көп қатысушы мемлекеттердiң арасындағы белгiлi бiр кезең iшiнде келiссөздер арқылы реттелмейтiн кез келген дау олардың бiреуiнiң өтiнiшi бойынша төрелiк сотқа берiледi. Егер төрелiк сотта өтiнiш жасаған күннен бастап алты ай уақыт iшiнде тараптар оның шешiмi туралы келiсе алмаса, онда тараптардың қайсысы болса да Соттың Статутына сәйкес арызбен шығып, дауды Халықаралық Сотқа беруi мүмкiн.
2. Әр мемлекет осы Конвенцияға қол қойғанда, қабылдағанда, бекiткенде, құптағанда немесе оған қосылғанда өзiн 1-тармақтың ережелерiмен байланысты деп санамайтындығын мәлiмдеуi мүмкiн. Басқа қатысушы мемлекеттер осындай ескертпе жасаған кез келген қатысушы мемлекетке қатысты 1-тармақтың ережелерiмен байланысты болмайды.
3. 2-тармаққа сәйкес ескертпе жасаған қандай да болсын мемлекет осы ескертпенi кез келген уақытта Бiрiккен Ұлттар Ұйымының Бас хатшысына хабарлау арқылы қайтып ала алады.

21-бап

1. Осы Конвенция Нью-Йорктағы Бiрiккен Ұлттар Ұйымының Орталық мекемелерiнде 1998 жылғы 12 қаңтардан 1999 жылғы 31 желтоқсан аралығында барлық мемлекеттердiң қол қоюына ашық.
2. Осы Конвенция бекiтуге, қабылдауға және құптауға жатады. Бекiту грамоталары не қабылдау немесе құптау құжаттары Бiрiккен Ұлттар Ұйымының Бас хатшысына сақтауға тапсырылады.
3. Осы Конвенция кез келген мемлекеттiң қосылуына ашық. Қосылу туралы құжаттар Бiрiккен Ұлттар Ұйымының Бас хатшысына сақтауға тапсырылады.

22-бап

1. Осы Конвенция Бiрiккен Ұлттар Ұйымының Бас хатшысына жиырма екi бекiту грамотасы немесе қабылдау, құптау немесе қосылу туралы құжат тапсырылғаннан кейiн отызыншы күнi күшiне енедi.
2. Жиырма екi бекiту грамотасын немесе қабылдау, құптау немесе қосылу туралы құжаттарды сақтауға тапсырғаннан соң осы Конвенцияны бекiтетiн, қабылдайтын немесе құптайтын әрбiр мемлекет үшiн Конвенция осы мемлекет өзiнiң бекiту грамотасын немесе қабылдау, құптау немесе қосылу туралы құжаттарын сақтауға тапсырғаннан кейiн отызыншы күнi күшiне енедi.

23-бап

1. Кез келген қатысушы мемлекет Бiрiккен Ұлттар Ұйымының Бас хатшысына жазбаша хабарлау арқылы осы Конвенцияның күшiн жоюы мүмкiн.
2. Келiсiмдi бұзу Бiрiккен Ұлттар Ұйымы Бас хатшысының хабарламасын алған күннен бастап бiр жыл өткеннен соң күшiне енедi.

24-бап

Мәтiнi ағылшын, араб, испан, қытай, орыс және француз тiлдерiндегi осы Конвенцияның түпнұсқасы тең түпнұсқа болып табылады, сақтау үшiн Бiрiккен Ұлттар Ұйымының Бас хатшысына тапсырылады, ол осы Конвенцияның куәландырылған көшiрмелерiн барлық мемлекеттерге таратады.
Мұны куәландыру үшiн төменде қол қоюшылар тиiстi түрде үкiметтерiнiң уәкiлеттiлiгiмен 1998 жылғы 12 қаңтарда Нью-Йоркте қол қою үшiн ашылған осы Конвенцияға қол қойды.

Мамандар:

Қасымбеков Б.А.

Икебаева Ә.

О присоединении Республики Казахстан к Международной конвенции о борьбе с бомбовым терроризмом

Закон Республики Казахстан от 4 июля 2002 года N 334

     Республике Казахстан присоединиться к Международной конвенции о
борьбе с бомбовым терроризмом, совершенной в Нью-Йорке 12 января 1998 года.
     Президент
     Республики Казахстан
                          Международная Конвенция о
                        борьбе с бомбовым терроризмом
     Государства - участники настоящей Конвенции,

принимая во внимание цели и принципы Устава Организации Объединенных Наций, касающиеся поддержания международного мира и безопасности и развития добрососедства и дружественных отношений и сотрудничества между государствами,
будучи глубоко обеспокоены эскалацией по всему миру актов терроризма во всех его формах и проявлениях,
ссылаясь на Декларацию по случаю пятидесятой годовщины Организации Объединенных Наций от 24 октября 1995 года,
ссылаясь также на содержащуюся в приложении к резолюции 49/60 Генеральной Ассамблеи от 9 декабря 1994 года Декларацию о мерах по ликвидации международного терроризма, в которой, в частности, "государства - члены Организации Объединенных Наций торжественно подтверждают, что они безоговорочно осуждают как преступные и не имеющие оправдания все акты, методы и практику терроризма, где бы и кем бы они ни осуществлялись, в том числе те, которые ставят под угрозу дружественные отношения между государствами и народами и угрожают территориальной целостности и безопасности государств",
отмечая, что в Декларации государствам также предлагается "в срочном порядке провести обзор сферы применения существующих международно-правовых положений о предупреждении, пресечении и ликвидации терроризма во всех его формах и проявлениях с целью обеспечить наличие всеобъемлющих правовых рамок, включающих все аспекты этого вопроса",
ссылаясь далее на резолюцию 51/210 Генеральной Ассамблеи от 17 декабря 1996 года и содержащуюся в приложении к ней Декларацию, дополняющую Декларацию о мерах по ликвидации международного терроризма 1994 года,
отмечая также, что террористические нападения с применением взрывных или иных смертоносных устройств приобретают все более широкие масштабы,
отмечая далее, что в существующих многосторонних положениях международного права эти нападения не рассматриваются должным образом,
будучи убеждены в настоятельной необходимости укрепления международного сотрудничества между государствами в разработке и принятии эффективных, практических мер для предупреждения таких актов терроризма и для уголовного преследования и наказания виновных,
учитывая, что подобные акты являются предметом серьезной озабоченности всего международного сообщества,
отмечая, что действия воинских формирований государств регулируются нормами международного права за рамками настоящей Конвенции и, что исключение некоторых деяний из сферы применения настоящей Конвенции не освобождает от ответственности за незаконные в иных отношениях акты, не делает их законными и не препятствует привлечению к ответственности на основании других законов,
согласились о нижеследующем:

Статья 1

Для целей настоящей Конвенции:
1. "Государственный или правительственный объект" означает любой постоянный или временный объект или транспортное средство, используемые или занимаемые представителями государства, членами правительства, представителями законодательного или судебного органа, либо должностными лицами или служащими органа государственной власти или иного государственного органа или учреждения, либо служащими или должностными лицами межправительственной организации в связи с выполнением своих служебных обязанностей.
2. "Объект инфраструктуры" означает любой находящийся в государственной или частной собственности объект, оказывающий или распределяющий услуги в интересах населения, такие, как водоснабжение, канализация, энергоснабжение, снабжение топливом или связь.
3. "Взрывное или иное смертоносное устройство" означает:
a) взрывное или зажигательное оружие или устройство, предназначенное или способное причинить смерть, серьезное увечье или существенный материальный ущерб; или
b) оружие или устройство, предназначенное или способное причинить смерть, серьезное увечье или существенный материальный ущерб посредством высвобождения, рассеивания или воздействия токсических химических веществ, биологических агентов или токсинов или же аналогичных веществ, либо радиации или радиоактивного материала.
4. "Вооруженные силы государства" означает вооруженные силы государства, которые организованы, обучены и оснащены в соответствии с его внутренним законодательством в первую очередь для выполнения задач национальной обороны или безопасности, и лиц, действующих в поддержку этих вооруженных сил, находясь под их официальным командованием, контролем и ответственностью.
5. "Места общественного пользования" означают те части любого здания, земельного участка, улицы, водного пути или других мест, которые доступны или открыты для населения, будь то постоянно, периодически или время от времени, и включают любой коммерческий, деловой, культурный, исторический, просветительский, культовый, государственный, развлекательный, рекреационный или аналогичный объект, который таким образом доступен или открыт для населения.
6. "Система общественного транспорта" означает все объекты, транспортные средства и вспомогательные элементы - будь то государственные или частные, - которые используются в ходе или для целей оказания общедоступных услуг по перевозке людей или грузов.

Статья 2

1. Любое лицо совершает преступление по смыслу настоящей Конвенции, если оно незаконно и преднамеренно доставляет, помещает, приводит в действие или взрывает взрывное или иное смертоносное устройство в пределах мест общественного пользования, государственного или правительственного объекта, объекта системы общественного транспорта или объекта инфраструктуры или таким образом, что это направлено против них:
a) с намерением причинить смерть или серьезное увечье; или
b) с намерением произвести значительное разрушение таких мест, объекта или системы, когда такое разрушение влечет или может повлечь причинение крупного экономического ущерба.
2. Любое лицо также совершает преступление, если оно пытается совершить какое-либо из преступлений, указанных в пункте 1.
3. Любое лицо также совершает преступление, если оно:
а) участвует в качестве соучастника в совершении какого-либо из преступлений, указанных в пунктах 1 или 2; или
b) организует других лиц или руководит ими с целью совершения какого-либо из преступлений, указанных в пунктах 1 или 2; или
c) любым другим образом способствует совершению одного или более преступлений, указанных в пунктах 1 или 2, группой лиц, действующих с общей целью; такое содействие должно оказываться умышленно и либо в целях поддержки общего характера преступной деятельности или цели группы, или же с осознанием умысла группы совершить соответствующее преступление или преступления.

Статья 3

Настоящая Конвенция не применяется в случаях, когда преступление совершено в одном государстве, предполагаемый преступник и потерпевшие являются гражданами этого государства, предполагаемый преступник найден на территории этого государства и никакое другое государство не имеет оснований для осуществления своей юрисдикции, в соответствии с пунктом 1 статьи 6 или пунктом 2 статьи 6 настоящей Конвенции, что не исключает применения к этим случаям при соответствующих обстоятельствах положений статей 10-15.

Статья 4

Каждое государство-участник принимает такие меры, какие могут оказаться необходимыми:
a) для признания уголовными преступлениями согласно его внутреннему законодательству деяний, указанных в статье 2 настоящей Конвенции;
b) для установления за эти преступления соответствующих наказаний с учетом тяжкого характера этих преступлений.

Статья 5

Каждое государство-участник принимает такие меры, какие могут оказаться необходимыми, в том числе в соответствующих случаях в области внутреннего законодательства, для обеспечения того, чтобы преступные деяния, подпадающие под действие настоящей Конвенции, в частности направленные или рассчитанные на создание обстановки террора среди населения, группы лиц или конкретных лиц, ни при каких обстоятельствах не подлежали оправданию по каким-либо соображениям политического, философского, идеологического, расового, этнического, религиозного или иного аналогичного характера и влекли наказание сообразно степени их тяжести.

Статья 6

1. Каждое государство-участник принимает такие меры, какие могут оказаться необходимыми для установления его юрисдикции в отношении преступлений, указанных в статье 2, когда:
a) преступление совершено на территории этого государства; или
b) преступление совершено на борту судна, плавающего под флагом этого государства, или воздушного судна, зарегистрированного согласно законам этого государства на момент совершения преступления; или
c) преступление совершено гражданином этого государства.
2. Государство-участник может также установить свою юрисдикцию в отношении любого такого преступления, когда:
a) преступление совершено против гражданина этого государства; или
b) преступление совершено против государственного или правительственного объекта этого государства за границей, включая посольство или помещения иного дипломатического или консульского представительства этого государства; или
c) преступление совершено лицом без гражданства, которое обычно проживает на территории этого государства; или
d) преступление совершено в попытке принудить это государство совершить какое-либо действие или воздержаться от него; или
e) преступление совершено на борту воздушного судна, эксплуатируемого правительством этого государства.
3. При ратификации, принятии, одобрении настоящей Конвенции или присоединении к ней каждое государство-участник уведомляет Генерального секретаря Организации Объединенных Наций об установлении им юрисдикции в соответствии с пунктом 2 на основании своего внутреннего законодательства. В случае каких-либо изменений соответствующее государство-участник незамедлительно уведомляет об этом Генерального секретаря.
4. Каждое государство-участник аналогичным образом принимает такие меры, которые могут оказаться необходимыми для установления его юрисдикции в отношении преступлений, указанных в статье 2, в случаях, когда предполагаемый преступник находится на его территории и оно не выдает его ни одному из государств-участников, которые установили свою юрисдикцию в соответствии с пунктами 1 или 2.
5. Настоящая Конвенция не исключает осуществления уголовной юрисдикции, установленной государством-участником в соответствии с его внутренним законодательством.

Статья 7

1. Государство-участник, получив информацию о том, что лицо, которое совершило или предположительно совершило преступление, указанное в статье 2, может находиться на его территории, принимает такие меры, которые могут быть необходимым в соответствии с его национальным законодательством для расследования фактов, указанных в этой информации.
2. Убедившись, что обстоятельства того требуют, государство-участник, на территории которого находится преступник или предполагаемый преступник, принимает в соответствии со своим внутренним законодательством надлежащие меры по обеспечению его присутствия для целей уголовного преследования или выдачи.
3. Любое лицо, в отношении которого принимаются меры, упомянутые в пункте 2, имеет право:
a) безотлагательно связаться с ближайшим соответствующим представителем государства, гражданином которого оно является или которое иным образом правомочно защищать права этого лица, или, если оно является лицом без гражданства, с представителем государства, на территории которого оно обычно проживает;
b) на посещение его представителем этого государства;
c) быть проинформированным о своих правах согласно подпунктам а и b.
4. Права, упомянутые в пункте 3, осуществляются в соответствии с законодательством государства, на территории которого находится преступник или предполагаемый преступник, причем упомянутое законодательство должно обеспечивать возможность полностью достигнуть целей, для которых предназначены права, предоставляемые согласно пункту 3.
5. Положения пунктов 3 и 4 не наносят ущерба праву любого государства-участника, претендующего на юрисдикцию согласно подпункту 1с или 2с статьи 6, просить Международный комитет Красного Креста связаться с предполагаемым преступником или посетить его.
6. После того как государство-участник в соответствии с настоящей статьей заключило лицо под стражу, оно должно напрямую или через Генерального секретаря Организации Объединенных Наций безотлагательно сообщить государствам-участникам, которые установили юрисдикцию согласно пунктам 1 и 2 статьи 6, и, если оно сочтет целесообразным, любым другим заинтересованным государствам-участникам о факте нахождения такого лица под стражей и об обстоятельствах, требующих его задержания. Государство, которое проводит расследование, предусматриваемое пунктом 1, оперативно информирует упомянутые государства-участники о своих выводах и сообщает, намерено ли оно осуществить юрисдикцию.

Статья 8

1. Государство-участник, на территории которого находится предполагаемый преступник, в случаях, к которым применима статья 6, если оно не выдает это лицо, обязано без каких-либо исключений и независимо от того, совершено ли преступление на его территории или нет, без неоправданных задержек передать дело своим компетентным органам для целей уголовного преследования путем проведения разбирательства в соответствии со своим законодательством. Эти органы принимают решение таким же образом, как и в случае любого другого преступления тяжкого характера согласно законодательству этого государства.
2. Во всех случаях, когда внутреннее законодательство государства-участника позволяет ему выдать или иным образом передать одного из своих граждан только при том условии, что это лицо будет возвращено в это государство для отбывания наказания по приговору, вынесенному в результате судебного разбирательства или рассмотрения дела в суде, для которого испрашивалась выдача или передача этого лица, и данное государство и государство, ходатайствующее о выдаче этого лица, согласны с этим вариантом и другими условиями, которые они могут признать уместными, такой обусловленной выдачи или передачи будет достаточно для выполнения обязанности, о которой говорится в пункте 1.

Статья 9

1. Преступления, указанные в статье 2, считаются подлежащими включению в качестве преступлений, влекущих выдачу, в любой договор о выдаче, заключенный между какими-либо государствами-участниками до вступления настоящей Конвенции в силу. Государства-участники обязуются включать такие преступления в качестве преступлений, влекущих выдачу, во все договоры о выдаче, которые будут впоследствии заключаться между ними.
2. Когда государство-участник, которое обусловливает выдачу наличием договора, получает просьбу о выдаче от другого государства-участника, с которым оно не имеет договора о выдаче, запрашиваемое государство может по своему усмотрению рассматривать настоящую Конвенцию в качестве правового основания для выдачи в связи с преступлениями, указанными в статье 2. Выдача осуществляется с соблюдением других условий, предусмотренных законодательством запрашиваемого государства.
3. Государства-участники, не обусловливающие выдачу наличием договора, рассматривают в отношениях между собой преступления, указанные в статье 2, в качестве преступлений, влекущих выдачу, с соблюдением условий, предусмотренных законодательством запрашиваемого государства.
4. В случае необходимости преступления, указанные в статье 2, рассматриваются государствами-участниками для целей выдачи, как если бы они были совершены не только в месте их совершения, но и на территории государств, которые установили свою юрисдикцию в соответствии с пунктами 1 и 2 статьи 6.
5. Положения всех договоров и договоренностей о выдаче между государствами-участниками, в связи с преступлениями, указанными в статье 2, считаются измененными в отношениях между государствами-участниками в той мере, в какой они несовместимы с настоящей Конвенцией.

Статья 10

1. Государства-участники оказывают друг другу максимальную помощь в связи с расследованиями, уголовным преследованием или процедурами выдачи, начатыми в отношении преступлений, указанных в статье 2, включая содействие в получении имеющихся у них доказательств, необходимых для разбирательства.
2. Государства-участники выполняют свои обязательства по пункту 1 в соответствии с любыми договорами или другими договоренностями о взаимной правовой помощи, которые могут существовать между ними. В отсутствие таких договоров или договоренностей государства-участники оказывают друг другу помощь согласно их внутреннему законодательству.

Статья 11

Ни одно из преступлений, указанных в статье 2, не рассматривается для целей выдачи или взаимной правовой помощи как политическое преступление или преступление, связанное с политическим преступлением, или преступление, вызванное политическими мотивами. Соответственно, связанная с таким преступлением просьба о выдаче или о взаимной правовой помощи не может быть отклонена лишь на том основании, что она касается политического преступления или преступления, связанного с политическим преступлением, или преступления, вызванного политическими мотивами.

Статья 12

Ничто в настоящей Конвенции не должно толковаться как налагающее обязательство выдавать какое-либо лицо или оказывать взаимную помощь, если запрашиваемое государство имеет веские основания полагать, что просьба о выдаче в связи с преступлениями, упомянутыми в статье 2, или о взаимной правовой помощи в отношении таких преступлений имеет целью судебное преследование или наказание этого лица по причине его расы, вероисповедания, гражданства, этнического происхождения или политических убеждений или, что удовлетворение этой просьбы нанесло бы ущерб положению этого лица по любой из этих причин.

Статья 13

1. Лицо, которое находится под стражей или отбывает срок тюремного заключения в одном государстве-участнике и присутствие которого в другом государстве-участнике требуется для целей дачи показаний, установления личности или оказания иной помощи в получении доказательств для расследования или уголовного преследования в связи с преступлениями в соответствии с настоящей Конвенцией, может быть передано с соблюдением следующих условий:
а) это лицо свободно дает на то свое согласие на основе полной информации; и
b) компетентные власти обоих государств достигли согласия на таких условиях, которые эти государства могут счесть приемлемыми.
2. Для целей настоящей статьи:
a) государство, которому передается лицо, правомочно и обязано содержать переданное лицо под стражей, если только государство, которое передало это лицо, не просило об ином или не санкционировало иное;
b) государство, которому передано лицо, без задержек выполняет свое обязательство по возвращению этого лица в распоряжение государства, которое ранее передало это лицо, как это было согласовано заранее или как это было иным образом согласовано компетентными властями обоих государств;
c) государство, которому передано лицо, не должно требовать от государства, которое передало это лицо, возбуждения процедуры выдачи для его возвращения;
d) переданному лицу в срок наказания, отбываемого в государстве, из которого оно передано, зачитывается срок содержания под стражей в государстве, которому оно передано.
3. Без согласия государства-участника, из которого в соответствии с настоящей статьей должно быть передано то или иное лицо, это лицо, независимо от его гражданства, не подлежит преследованию или содержанию под стражей и не может подвергаться какому-либо иному ограничению в отношении его личной свободы на территории государства, которому передано это лицо, в связи с действиями или вынесенными в отношении него приговорами до его отбытия с территории государства, из которого оно передано.

Статья 14

Любому лицу, которое взято под стражу или в отношении которого приняты любые другие меры или осуществляется разбирательство в соответствии с настоящей Конвенцией, гарантируется справедливое обращение, в том числе пользование всеми правами и гарантиями в соответствии с законодательством государства, на территории которого это лицо находится, и применимыми положениями международного права, включая положения о правах человека.

Статья 15

Государства-участники сотрудничают в предотвращении преступлений, указанных в статье 2, в частности путем:
a) принятия всех возможных мер, включая, при необходимости, законодательные меры по предотвращению подготовки в пределах их соответствующих территорий к совершению этих преступлений в пределах или за пределами их территорий и противодействия такой подготовке, в том числе мер по запрету на их территориях незаконной деятельности лиц, групп и организаций, которые поощряют, подстрекают, организуют, преднамеренно финансируют или участвуют в совершении преступлений, указанных в статье 2;
b) обмена точной и проверенной информацией в соответствии со своим национальным законодательством и координации административных и других мер, принимаемых, когда это необходимо, в целях предотвращения совершения преступлений, указанных в статье 2;
c) осуществления, когда это уместно, исследований и разработок в отношении методов обнаружения взрывчатых и других опасных веществ, которые могут вызывать смерть или увечья, проведения консультаций по вопросам разработки стандартов для маркировки взрывчатых веществ в целях определения их происхождения в ходе расследований после взрывов, обмена информацией о превентивных мерах, налаживания сотрудничества и передачи технологии, оборудования и соответствующих материалов.

Статья 16

Государство-участник, в котором предполагаемый преступник подвергается уголовному преследованию, сообщает в соответствии со своим внутренним законодательством или применимыми процедурами об окончательных результатах разбирательства Генеральному секретарю Организации Объединенных Наций, который направляет эту информацию другим государствам-участникам.

Статья 17

Государства-участники выполняют свои обязательства по настоящей Конвенции таким образом, чтобы это отвечало принципам суверенного равенства и территориальной целостности государств и принципу невмешательства во внутренние дела других государств.

Статья 18

Ничто в настоящей Конвенции не наделяет государство-участник правом осуществлять на территории другого государства-участника юрисдикцию и функции, которые входят исключительно в компетенцию властей этого другого государства-участника в соответствии с его внутренним законодательством.

Статья 19

1. Ничто в настоящей Конвенции не затрагивает другие права, обязательства и обязанности государств и лиц в соответствии с международным правом, в частности в соответствии с целями и принципами Устава Организации Объединенных Наций и международным гуманитарным правом.
2. Действия вооруженных сил во время вооруженного конфликта, как эти термины понимаются в международном гуманитарном праве, которые регулируются этим правом, не регулируются настоящей Конвенцией, как не регулируются ею и действия, предпринимаемые вооруженными силами государства в целях осуществления их официальных функций, поскольку они регулируются другими нормами международного права.

Статья 20

1. Любой спор между двумя или более государствами-участниками относительно толкования или применения настоящей Конвенции, который не может быть урегулирован путем переговоров в течение разумного периода времени, передается по просьбе одного из них на арбитраж. Если в течение шести месяцев со дня обращения с просьбой об арбитраже стороны не смогут договориться о его организации, любая из этих сторон может передать спор в Международный Суд, обратившись с заявлением в соответствии со Статутом Суда.
2. Каждое государство может при подписании, ратификации, принятии, одобрении настоящей Конвенции или присоединении к ней заявить о том, что оно не считает себя связанным положениями пункта 1. Другие государства-участники не будут связаны положениями пункта 1 в отношении любого государства-участника, сделавшего такую оговорку.
3. Любое государство, сделавшее оговорку в соответствии с пунктом 2, может в любое время снять эту оговорку путем уведомления Генерального секретаря Организации Объединенных Наций.

Статья 21

1. Настоящая Конвенция открыта для подписания всеми государствами с 12 января 1998 года по 31 декабря 1999 года в Центральных учреждениях Организации Объединенных Наций в Нью-Йорке.
2. Настоящая Конвенция подлежит ратификации, принятию или одобрению. Ратификационные грамоты или документы о принятии или одобрении сдаются на хранение Генеральному секретарю Организации Объединенных Наций.
3. Настоящая Конвенция открыта для присоединения любого государства. Документы о присоединении сдаются на хранение Генеральному секретарю Организации Объединенных Наций.

Статья 22

1. Настоящая Конвенция вступает в силу на тридцатый день после сдачи на хранение Генеральному секретарю Организации Объединенных Наций двадцати двух ратификационных грамот или документов о принятии, одобрении или присоединении.
2. Для каждого государства, которое ратифицирует, принимает или одобряет настоящую Конвенцию или присоединяется к ней после сдачи на хранение двадцати двух ратификационных грамот или документов о принятии, одобрении или присоединении, Конвенция вступает в силу на тридцатый день после сдачи на хранение этим государством своей ратификационной грамоты или документа о принятии, одобрении или присоединении.

Статья 23

1. Любое государство-участник может денонсировать настоящую Конвенцию путем письменного уведомления Генерального секретаря Организации Объединенных Наций.
2. Денонсация вступает в силу по истечении одного года с даты получения уведомления Генеральным секретарем Организации Объединенных Наций.

Статья 24

Подлинник настоящей Конвенции, тексты которой на английском,

арабском, испанском, китайском, русском и французском языках являются
равно аутентичными, сдается на хранение Генеральному секретарю Организации
Объединенных Наций, который рассылает заверенные копии настоящей Конвенции
всем государствам.
     В удостоверение чего нижеподписавшиеся, должным образом на то
уполномоченные своими соответствующими правительствами, подписали настоящую
Конвенцию, открытую для подписания в Нью-Йорке 12 января 1998 года.
     
(Специалисты: Умбетова А.М.,
              Мартина Н.А.)