"Ұстап беру туралы конвенцияны ратификациялау туралы" Қазақстан Республикасы Заңының жобасы туралы

Қазақстан Республикасы Үкіметінің 2017 жылғы 27 шілдедегі № 455 қаулысы

Қазақстан Республикасының Үкіметі ҚАУЛЫ ЕТЕДІ:

"Ұстап беру туралы конвенцияны ратификациялау туралы" Қазақстан Республикасы Заңының жобасы Қазақстан Республикасының Парламенті Мәжілісінің қарауына енгізілсін.

Қазақстан Республикасының Премьер-Министрі

Б. Сағынтаев

Жоба

ҚАЗАҚСТАН РЕСПУБЛИКАСЫНЫҢ ЗАҢЫ Ұстап беру туралы конвенцияны ратификациялау туралы

1933 жылғы 26 желтоқсанда Монтевидеода жасалған Ұстап беру туралы конвенция мынадай мәлімдемемен ратификациялансын: "Қазақстан Республикасы осы Конвенцияның 2-бабының бірінші сөйлеміне және өзінің ұлттық заңнамасына сәйкес Қазақстан Республикасының азаматтарын ұстап бермейді. Қазақстан Республикасы осы Конвенцияның 15-бабы бойынша міндеттемелерді өзінің ұлттық заңнамасына сәйкес орындайды".

Қазақстан Республикасының Президенті

Америка Мемлекеттерінің Жетінші Халықаралық Конференциясы Монтевидео қаласында, Уругвай Республикасы, 1933 жылғы желтоқсан Ұстап беру туралы конвенция

Америка мемлекеттерінің жетінші халықаралық конференциясына қатысқан үкіметтер;

Ұстап беру туралы конвенцияны жасасуға ниет білдіре отырып, мынадай Өкілетті өкілдерді тағайындады:

Гондурас: Мигель Хаз Бараона, Августо эль Коелло, Луис Богран;

Америка Құрама Штаттары: Бордел Хулл, Александр У. Уеделл, И.Рубен Кларк, И. Буллер Рит, Спруэлла Браден, Мисс Софонисба Р. Брекинридж;

Сальвадор: Гектор Дэвид Кастро, Артуро Рамон Авила, И Биприано Кастро;

Доминикан Республикасы: Хулио М. Бестеро;

Гаити: Джастин Барау, Франсис Сальгадо, Антоан Пьер Паул, Едмонд Мангонес;

Аргентина: Барлос Яведра Ламас, Пуан Ф. Бафферата, Рамон С. Бастилло, Карлос Бреббиа, Исидоро Риуз Морено, Луис А. Родеста Коста, Рауль Пребисч, Даниэль Антоколец;

Венесуэла: Цезар Кумета, Луис Бурион, Джос Рафаэль Монтилла;

Уругвай: Альберто Мейн Джуан Йос Амезага, Йос Лу Антуна, Йан Барлос Бланко, Иенора Лофиа А.В.де Пемичели, Марлин Р. Ечегойен, Луис Альберто де Еррера, Педро Манини Риос, Матео Маркус Кастро, Родольфо Меззера, Октавио Морато, Луис Маркус, Зефило Пенейро Бейн, Дардо Регулез, Йос Серато, Йос Бедро Варела;

Парагвай: Юсто Растор Бенитез, Джеронимо Риарт, Хоркио А. Фернандэс, Сенорита Мариа Ф, Джонизалез;

Мексика: Йос Мануэль Риг Басауранк, Альфонсо Рейес, Басилио Вадилло, Дженаро В.Васкес, Ромко Ортега, Мануель Й. Сиера, Эдуардо Суарез;

Панама: И.Д. Аросемена, Эдуардо Е. Холгуин, Оскар Р. Мюллер, Магин Тонс;

Боливия: Касто Роджас, Дэвид-Хвестеуи, Артуро Тинто Эскальер;

Гватемала: Альфрэдо Икиннер Клек, Йос Гонсалез Бампо, Карлос Фалазар, Мануэль Арройо;

Бразилия: Афранио де мэлло Франко, Лусилло А. да банха Буено, Франсиско Луис да Сильва Бампос Джильберто Амандо, Карлос багас, Сануель Рибейро;

Эквадор: Августо Агуерр Апарицио, Гамберто Альборноз, Антони Фарра, барбос Сиг Вилассар, Артуро Савон;

Никарагуа: Леонардо Аргелло, Мануэль баулеро Рейес, Карлос Куадра Йасос;

Колумбия: Альфонсо Лопез, Раймундо Ривас, йос Камачо Саррено;

Чили: Мигель Кручая Локорнал, Октавио Синозет Сильва, Густаво Ривера Рамон Гутиеррез, Феликс Нието дельРио, Франциско Фигиоро Санчез, Бенджамен Койен;

Перу: Альфредо Солфи Муро, Фелипэ Барреда Лаос, Луи Фернан Киснерос;

Куба: Анджел Альберто Джирауди, Герминио Сартель Вила, Альфредо Ногуейра;

олар тиісінше және заңды нысанда өздерінің өкілеттіктерін алғаннан кейін төмендегілер туралы уағдаласты:

1-бап

Осы Конвенцияның ережелеріне сәйкес осы Конвенцияға қол қойған мемлекеттердің әрқайсысы өздерінің аумағында болуы мүмкін айыпталушыларды немесе сотталған адамдарды талап етуге құқығы бар мемлекеттердің кез келгеніне беру міндеттемесін өзіне алады. Бұл құқық мынадай мән-жайларда ғана:

а) талап етуші Мемлекеттің ұстап берілуі сұратылып отырған адамға тағылатын іс-әрекет үшін соттауға және жазалауға юрисдикциясы болғанда;

b) ұстап берілуі сұратылып отырған іс-әрекет талап етуші және ұстап беруші мемлекеттердің заңнамасына сәйкес қылмыс және кемінде бір жылға бас бостандығынан айыру түріндегі жазамен жазаланатын болып табылғанда пайдаланылуы мүмкін.

2-бап

Егер ұстап берілуі сұратылып отырған адам талап жіберіп отырған мемлекеттің азаматы болып табылса, оны ұстап беру немесе ұстап бермеу туралы шешімді ұстап беруші Мемлекет өзінің заңнамасы немесе істің мән-жайлары негізінде қабылдайды. Егер айыпталушы ұстап берілмеген болса, соңғы Мемлекет ол айыпталған қылмыс бойынша, егер мұндай қылмыс алдыңғы баптың (b) тармақшасында көзделген шарттарға сай келсе, оған қарсы шаралар қолдануға міндетті. Шығарылған үкім талап етуші Мемлекеттің назарына жеткізілуге тиіс.

3-бап

Ұстап беру:

а) егер айыпталушы адам қамаққа алынған кезге дейін талап етуші немесе ұстап беруші Мемлекеттің заңнамаларына сәйкес жаза немесе үкім бойынша ескіру мерзімі өтіп кетсе;

b) егер айыпталушы жазаны қылмыс жасаған елде өтесе немесе оған осы қылмысы үшін кешірім немесе рақымшылық жасалса;

c) егер айыпталушы экстрадициялау туралы өтінішхат негізделген, оған айып тағылған іс-әрекет үшін талап жіберілген Мемлекетте сотталған немесе соның соттауында болса;

d) егер айыпталушы талап етуші Мемлекеттің қандай да бір төтенше трибуналының немесе сотының алдына баруға тиіс болса, жүзеге асырылмайды. Әскери соттар мұндай соттарға жатпайды;

e) егер қылмыс саяси немесе сондаймен байланысты болса, жүзеге асырылмайды. Мемлекет басшысының немесе оның отбасы мүшелерінің өміріне және жеке басына қарсы қастандық саяси қылмыс болып есептелмейді;

f) егер қылмыс әскери ғана болып табылса немесе дінге қарсы бағытталса, жүзеге асырылмайды.

4-бап

Алдыңғы бапта көзделген ерекшеліктерді қолдану немесе қолданбау туралы шешімді қабылдау ұстап беру туралы сұрау салу жіберілген Мемлекеттің айрықша құзырына жатады.

5-бап

Ұстап беру туралы сұрау салуды тиісті дипломатиялық өкіл жасауға тиіс. Мұндай өкіл болмаған кезде бұл функцияны консулдық агенттер орындай алады немесе үкіметтер бір-бірімен тікелей өзара іс-қимыл жасай алады. Ұстап беру туралы әрбір сұрау салуға сұрау салу жіберіліп отырған елдің тілінде мынадай құжаттар қоса берілуге тиіс:

a) егер айыпталушыны талап етуші Мемлекеттің соттары соттаған болса және оған үкім шығарған болса, үкімнің теңтүпнұсқалы көшірмесі;

b) егер адам тек айыпталса – құзыретті судья айып тағылған қылмыстың дәл сипаттамасын келтіре отырып берген күзетпен қамауға алу туралы қаулының теңтүпнұсқалы көшірмесі, оған қолданылатын заңдардың көшірмесі мен іс-әрекетке және жазалауға қатысты заңдардың көшірмесі;

c) айыпталушыға да және сотталған адамға да қатысты ұстап берілуі сұратылып отырған адамды сәйкестендіруге көмектесе алатын, оның жеке басы туралы барлық ықтимал мәліметтер ұсынылуға тиіс.

6-бап

Егер ұстап берілуі сұратылып отырған адам оны ұстап беру сұратылып отырған Мемлекетте ұстап беру туралы сұрау салуға дейін жасаған қылмысы үшін сотталуда болса немесе сотталған болса, ұстап беру дереу жүзеге асырылуға тиіс, бірақ айыпталушыны талап етуші Мемлекетке нақты беру сот процесі немесе жазаны өтеу аяқталғанға дейін кейінге қалдырылады.

7-бап

Егер адамды сол бір қылмысы үшін ұстап беруді бірнеше мемлекет сұратса, аумағында осы қылмыс жасалған Мемлекетке артықшылық берілуге тиіс. Егер ол бірнеше қылмыс бойынша сұратылған болса, ұстап беруші Мемлекеттің заңнамасына сәйкес ең үлкен жаза көзделген қылмыс қай мемлекеттің шекарасында жасалса, сол мемлекетке артықшылық берілуге тиіс.

Егер ұстап беру сұратылып отырған Мемлекет әртүрлі іс-әрекеттерді ауырлығы бойынша бірдей деп бағаласа, артықшылық сұрау салудың басымдығы бойынша айқындалатын болады.

8-бап

Ұстап беру туралы сұрау салу ұстап беруші Мемлекеттің ішкі заңнамасына сәйкес қаралады және ұстап берілуі сұратылып отырған адамның құқықтық қорғаудың барлық құралдарын және сол заңнамада көзделген құралдарды жоғарыда аталған заңнамада көзделгендегідей сот немесе әкімшілік органдары алдында пайдалануға құқығы бар.

9-бап

Ұстап беру туралы сұрау салу 5-бапта көзделген тәртіппен алынғаннан кейін ұстап беру сұратылып отырған мемлекет ұстап берілуі сұратылып отырған адамды ұстау үшін барлық қажетті шараларды пайдалануға тиіс.

10-бап

Сұрау салушы Мемлекет, егер, ең болмаса, адамды күзетпен қамауға алу туралы сот қаулысы болса, және егер Мемлекет сонымен бірге кейіннен ұстап беруді сұрататын болса, байланыстың кез келген құралдарын пайдалана отырып, адамды күні бұрын немесе алдын ала ұстауды сұратуға құқылы. Ұстап беру сұратылып отырған Мемлекет айыпталушыны қамаққа алу туралы тез арада қаулы шығаруға тиіс. Егер сұрау салушы Мемлекет адамды қамаққа алу туралы хабардар етілгеннен кейін көп дегенде екі ай ішінде осы Мемлекет ұстап беру туралы сұрау салуды жібермесе, күзетпен ұсталған адам босатылуға жатады және 5-бапта көзделген тәртіптен басқа жағдайда оны ұстап беруді қайта сұратуға болмайды.

Адамды күні бұрын немесе алдын ала ұстау нәтижесінде туындауы мүмкін кез келген залал үшін айрықша жауапкершілікті талап етуші Мемлекет көтереді.

11-бап

Егер ұстап беру туралы сұрау салу қанағаттандырылған соң және сұратылған адам талап етуші Мемлекеттің дипломатиялық агентінің қарамағына берілгеннен кейін, бұл туралы агент хабардар етілген кезден бастап екі ай ішінде адам белгіленген орынға этаппен жөнелтілмесе, ол босатылуға жатады және оны дәл сол себеп бойынша қайтадан күзетке алуға болмайды.

Мүдделі елдердің ортақ шекарасы болған жағдайда, осы екі айлық мерзім қырық тәулікке дейін қысқартылады.

12-бап

Адамды ұстап беруден бас тартылғаннан кейін дәл сол іс-әрекеті үшін қайтадан сұрау салуға болмайды.

13-бап

Ұстап беруді сұратып отырған Мемлекет ұстап берілген адамды алып бару үшін бір немесе бірнеше айдауылды белгілеуге құқылы, бірақ бұл айдауылдар ұстап беруді жүзеге асырған Мемлекет немесе транзит Мемлекеті полициясының немесе басқа органдарының бұйрықтарын орындауға тиіс.

14-бап

Ұстап берілген адамды сұрау салушы Мемлекетке беру шекарада ең ыңғайлы жерде немесе егер беру теңізде жүргізілсе, ең ыңғайлы портта жүзеге асырылуға тиіс.

15-бап

Ұстап берілген адамның ұстап беруді сұратуға себеп болған құқыққа қарсы іс-әрекетті жасау жолымен алынған немесе дәлелдеме ретінде пайдаланылуы ықтимал мүлкі айыпталушыны қашу немесе өлім сияқты қандай да бір айрықша төтенше мән-жайларға байланысты берудің мүмкін болмауына қарамастан, тәркіленуге және талап етуші елге берілуге жатады.

16-бап

Адамды қамаққа алу, оның күзетпен қамауға алу мен ұстау және тасымалдау, сондай-ақ алдыңғы бапта көрсетілген мүлікті тасымалдау бойынша шығыстарды ол берілген кезге дейін ұстап беруді жүзеге асыратын Мемлекет көтереді, ал одан кейін бұларды талап етуші Мемлекет көтереді.

17-бап

Ұстап беру қанағаттандырылған кезден бастап талап етуші Мемлекет:

a) мүдделі тарап өзінің келісімін берген жағдайларды қоспағанда, ұстап беру туралы сұрау салу жіберілген кезге дейін жасалған және аталған сұрау салуға енгізілмеген жалпы қылмыс үшін адамды соттамауға және жазаламауға;

b) ұстап беру туралы сұрау салу жіберілген кезге дейін жасалған саяси қылмысы үшін немесе саяси қылмыспен байланысты қылмысы үшін адамды соттамауға және жазаламауға;

c) егер айыпталушы жасырынған елдің заңнамасына сәйкес өлім жазасы қолданылмайтын болса, оған ауырлығы бойынша өлім жазасының алдында тұрған жазаны қолдануға;

d) ұстап беруді қанағаттандырған мемлекетке шығарылған үкімнің теңтүпнұсқалы көшірмесін ұсынуға міндеттенеді.

18-бап

Қол қоюшы мемлекеттер ұстап берілуін басқа Мемлекет үшінші мемлекеттің пайдасына жүзеге асырған кез келген адамды өзінің аумағы арқылы транзиттеуге ол жасырынған ел ұстап беруді жүзеге асырған келісімнің түпнұсқасын немесе куәландырылған көшірмесін ғана сұратып, рұқсат беруге міндеттенеді.

19-бап

Егер қылмыс осы Конвенцияны ратификациялау туралы құжат сақтауға берілген кезге дейін жасалса, ұстап беру туралы бірде-бір сұрау салу осы Конвенцияның ережелеріне негізделмеуге тиіс.

20-бап

Осы Конвенция, әдетте, қол қоюшы Мемлекеттердің әрқайсысында пайдаланылатын құқықтық рәсімдерге сәйкес ратификацияланады және ратификациялау туралы тиісті құжат сақтауға берілгеннен кейін отыз күннен соң олардың әрқайсысы үшін күшіне енеді. Уругвай Республикасының Сыртқы істер министрі ратификациялаудың жоғарыда аталған мақсатында теңтүпнұсқалы куәландырылған көшірмелерді үкіметтерге береді. Ратификациялау туралы құжат Вашингтонда Пан-Америка Одағы Ұйымының мұрағатына сақтауға тапсырылады, ол қол қойған үкіметтерді осындай сақтауға берілгені туралы хабардар етеді. Осындай хабарламалар ратификациялау туралы құжаттарды алмасу ретінде қаралуға тиіс.

21-бап

Осы Конвенция қол қоюшы Мемлекеттер арасында қазіргі кезде қолданыста жүрген екіжақты немесе ұжымдық шарттардың күшін жоймайды немесе оларды өзгертпейді. Әйтсе де, егер көрсетілген шарттардың кез келгені өзінің қолданысын тоқтатса, осы Конвенция күшіне енеді және егер тиісті Мемлекеттердің әрқайсысы алдыңғы бапта сипатталған шарттарды орындаған болса, олардың арасында тез арада қолданылады.

22-бап

Осы Конвенция белгіленбеген мерзімде күшінде қалады, бірақ бір жыл бұрын Пан-Америка Одағына хабарлама жолдау арқылы денонсациялануы мүмкін, ол оны басқа да қол қоюшы үкіметтерге қайта жіберуге тиіс. Осы мерзім өткеннен кейін Конвенция оны денонсациялаған тарап үшін өзінің қолданысын тоқтатады, бірақ қалған Жоғары Уағдаласушы Тараптар үшін күшінде қалуға тиіс.

23-бап

Осы Конвенция қол қоюшы болып табылмайтын Мемлекеттердің оған қосылуы және кіруі үшін ашық. Тиісті құралдар Пан-Америка Одағының мұрағаттарына сақтауға тапсырылады, ол бұл туралы басқа Жоғары Уағдаласушы Тараптарды хабардар етеді.

ОСЫНЫ КУӘЛАНДЫРУ ҮШІН, келесі Уәкілетті адамдар, 1933 жылғы 26 желтоқсанда Монтевидео қаласында Уругвай Республикасы, испан, ағылшын, португал және француз тілдеріндегі осы Конвенцияға қол қойды және оларды өздерінің мөрлерімен бекітті.

Ескертпелер

Америка Құрама Штаттарының делегациясы, осы Ұстап беру туралы конвенцияға қол қоя отырып, келесі баптарға ескертпелер жасайды:

2-бап (екінші сөйлем, ағылшын тіліндегі мәтін);

3-баптың d-тармағы;

12, 15, 16 және 18-баптар.

Сальвадордың Ұстап беру туралы америкааралық шарттың 18-бабының негізгі қағидаттарын қабылдағанына қарамастан, ол егер бір шет мемлекет өз азаматтарын екіншісіне берсе, көрсетілген азаматтарды өз аумағы арқылы транзиттеуге рұқсат бере отырып, Саяси Конституцияға сәйкес тыйым салынған өз азаматтарын беруде ынтымақтаса алмайтыны туралы нақты шарт қоя отырып, ескертпені қолданады.

Мексика Ұстап беру туралы конвенцияға, оның 3-бабы 2-тармағына қатысты Мексиканың ішкі заңнамасы дінге қарсы қылмыстарды мойындамайтыны жөнінде мәлімдей отырып, қол қояды. Ол Конвенцияның факультативтік шартына қол қоймайды.

Эквадордың мәлімдемесі Эквадор Ұстап беру туралы конвенцияларға қол қойған Елдермен қарым-қатынаста аталған Конвенцияларға қайшы келмейтін барлық қатынастарда белгіленген, осы шартта көрсетілген ережелерді қабылдайтыны туралы болды.

1933 жылы 26 желтоқсанда Монтевидео, Уругвай Республикасында жасалған Ұстап беру туралы конвенцияның қазақ тілдеріндегі осы мәтіні Қазақстан Республикасы Сыртқы істер министрлігімен көрсетілген Конвенция куәландырылған көшірмелерінің ағылшын тіліндегі мәтіне сай келетінін растаймын.

Қазақстан Республикасы
Бас прокуратурасының
Халықаралық ынтымақтастық
Департаменті бастығының м.а.	А.Нұрбеков

О проекте Закона Республики Казахстан "О ратификации Конвенции о выдаче"

Постановление Правительства Республики Казахстан от 27 июля 2017 года № 455

Правительство Республики Казахстан ПОСТАНОВЛЯЕТ:

внести на рассмотрение Мажилиса Парламента Республики Казахстан проект Закона Республики Казахстан "О ратификации Конвенции о выдаче".

Премьер-Министр Республики Казахстан

Б. Сагинтаев

Проект

ЗАКОН
РЕСПУБЛИКИ КАЗАХСТАН

О ратификации Конвенции о выдаче

Ратифицировать Конвенцию о выдаче, совершенную в Монтевидео 26 декабря 1933 года, со следующим заявлением: "Республика Казахстан в соответствии с предложением первым статьи 2 настоящей Конвенции и своим национальным законодательством не выдает граждан Республики Казахстан. Республика Казахстан выполняет обязательства по статье 15 настоящей Конвенции в соответствии со своим национальным законодательством".

Президент Республики Казахстан

Седьмая Международная Конференция Американских Государств
в городе Монтевидео, Республика Уругвай

Декабрь 1933 года

Конвенция о выдаче

Правительства, представленные на седьмой международной конференции Американских государств;

Желая заключить Конвенцию о выдаче, назначили следующих Полномочных представителей:

Гондурас: Мигель Хаз Бараона, Августо эль Коэлло, Луис Богран;

Соединенные Штаты Америки: Бордел Хулл, Александр У. Уеделл, И. Рубен Кларк, И. Буллер Рит, Спруэлла Браден, Мисс Софонисба Р. Брекинридж;

Сальвадор: Гектор Дэвид Кастро, Артуро Рамон Авила, И. Биприано Кастро;

Доминиканская Республика: Хулио М. Бестеро;

Гаити: Джастин Барау, Франсис Сальгадо, Антоан Пьер Паул, Едмонд Мангонес;

Аргентина: Барлос Яведра Ламас, Пуан Ф. Бафферата, Рамон С. Бастилло, Карлос Бреббиа, Исидоро Риуз Морено, Луис А. Родеста Коста, Рауль Пребисч, Даниэль Антоколец;

Венесуэла: Цезар Кумета, Луис Бурион, Джос Рафаэль Монтилла;

Уругвай: Альберто Мейн Джуан Йос Амезага, Йос Лу Антуна, Йан Барлос Бланко, Иенора Лофиа А.В.де Пемичели, Марлин Р. Ечегойен, Луис Альберто де Еррера, Педро Манини Риос, Матео Маркус Кастро, Родольфо Меззера, Октавио Морато, Луис Маркус, Зефило Пенейро Бейн, Дардо Регулез, Йос Серато, Йос Бедро Варела;

Парагвай: Юсто Растор Бенитез, Джеронимо Риарт, Хоркио А. Фернандэс, Сенорита Мариа Ф, Джонизалез;

Мексика: Йос Мануэль Риг Басауранк, Альфонсо Рейес, Басилио Вадилло, Дженаро В.Васкес, Ромко Ортега, Мануель Й. Сиера, Эдуардо Суарез;

Панама: И.Д. Аросемена, Эдуардо Е. Холгуин, Оскар Р. Мюллер, Магин Тонс;

Боливия: Касто Роджас, Дэвид-Хвестеуи, Артуро Тинто Эскальер;

Гватемала: Альфрэдо Икиннер Клек, Йос Гонсалез Бампо, Карлос Фалазар, Мануэль Арройо;

Бразилия: Афранио де мэлло Франко, Лусилло А. да банха Буено, Франсиско Луис да Сильва Бампос Джильберто Амандо, Карлос багас, Сануель Рибейро;

Эквадор: Августо Агуерр Апарицио, Гамберто Альборноз, Антони Фарра, барбос Сиг Вилассар, Артуро Савон;

Никарагуа: Леонардо Аргелло, Мануэль баулеро Рейес, Карлос Куадра Йасос;

Колумбия: Альфонсо Лопез, Раймундо Ривас, йос Камачо Саррено;

Чили: Мигель Кручая Локорнал, Октавио Синозет Сильва, Густаво Ривера Рамон Гутиеррез, Феликс Нието дельРио, Франциско Фигиоро Санчез, Бенджамен Койен;

Перу: Альфредо Солфи Муро, Фелипэ Барреда Лаос, Луи Фернан Киснерос;

Куба: Анджел Альберто Джирауди, Герминио Сартель Вила, Альфредо Ногуейра;

которые, после получения своих полномочий в надлежащей и законной форме, договорились о нижеследующем:

Статья 1

В соответствии с положениями настоящей Конвенции каждое из подписавших настоящую Конвенцию государств берет на себя обязательство передавать любому из государств, имеющих право требования, обвиняемых или осужденных лиц, которые могут находиться на их территории. Это право может быть использовано только при следующих обстоятельствах:

а) требующее Государство имеет юрисдикцию на осуждение и наказание за деяние, которое вменяется лицу, выдача которого запрашивается;

b) деяние, за которое запрашивается выдача, является преступлением и наказуемым в соответствие с законодательством требующего и выдающего государств с минимальным наказанием в виде лишения свободы на один год.

Статья 2

Если лицо, выдача которого запрашивается, является гражданином государства, в адрес которого направлено требование, решение о его выдаче или не выдаче принимается выдающим Государством на основании его законодательства или обстоятельств дела. Если обвиняемый не выдан, последнее Государство обязано принять меры против него за преступление, по которому он обвинен, если такое преступление отвечает условиям, предусмотренным в подпункте (b) предыдущей статьи. Вынесенный приговор должен быть доведен до сведения требующего Государства.

Статья 3

Выдача не осуществляется:

а) если до момента ареста обвиняемого лица по наказанию или приговору истек срок давности в соответствие с законодательствами требующего или выдающего Государства;

b) если обвиняемый отбыл наказание в стране совершения преступления или если он был помилован или амнистирован за это преступление;

c) если обвиняемый уже был осужден или находится под судом Государства, к которому было направлено требование, за инкриминируемое ему деяние, на котором основано ходатайство об экстрадиции;

d) если обвиняемый должен предстать перед каким-либо чрезвычайным трибуналом или судом требующего Государства. Военные суды к таковым судам не относятся;

e) если преступление является политическим или связанным с таковым. Политическим преступлением не считается покушение на жизнь и личность Главы государства или членов его семьи;

f) если преступление является только воинским или направлено против религии.

Статья 4

Принятие решения о применении или неприменении исключений, предусмотренных в предыдущей статье, относится к исключительной прерогативе Государства, к которому направлен запрос о выдаче.

Статья 5

Запрос о выдаче должен быть сформулирован соответствующим дипломатическим представителем. При отсутствии такого представителя эту функцию могут выполнять консульские агенты или правительства могут взаимодействовать друг с другом непосредственно. К каждому запросу о выдаче должны прилагаться следующие документы на языке страны, в которую направляется запрос:

a) аутентичную копию приговора, если обвиняемый был осужден и приговорен судами требующего Государства;

b) если лицо только обвиняется - аутентичную копию постановления о заключении под стражу, выданного компетентным судьей, с точным описанием инкриминируемого преступления, копию применимых к нему законов и копию законов, относящихся к деянию и наказанию;

c) в отношении, как обвиняемого, так и осужденного лица должны быть представлены все возможные сведения о личности, которые могут помочь идентифицировать лицо, выдача которого запрашивается.

Статья 6

Если лицо, выдача которого запрашивается, уже находится под судом или уже осуждено в Государстве, от которого запрашивается его выдача, за преступление, совершенное до запроса о выдаче, выдача должна быть осуществлена сразу, но фактическая передача обвиняемого требующему Государству откладывается до окончания судебного процесса или отбытия наказания.

Статья 7

Если выдача лица запрашивается несколькими государствами за одно и то же преступление, предпочтение должно быть отдано Государству, на территории которого это преступление было совершено. Если оно запрошено по нескольким преступлениям, предпочтение должно быть отдано государству, в границах которого было совершено преступление, имеющее наибольшее наказание в соответствии с законодательством выдающего Государства.

В случае если различные деяния расцениваются Государством, у которого запрашивается выдача, как равные по тяжести, предпочтение будет определяться по приоритетности запроса.

Статья 8

Запрос о выдаче рассматривается в соответствии с внутренним законодательством выдающего Государства и лицо, выдача которого запрашивается, имеет право использовать все средства правовой защиты и средства, предусмотренные таким законодательством, перед судебными или административными органами, как предусмотрено вышеуказанным законодательством.

Статья 9

После того, как запрос о выдаче в порядке, предусмотренном статьей 5, был получен, государство, у которого запрашивается выдача, должно использовать все необходимые меры для задержания лица, выдача которого запрашивается.

Статья 10

Запрашивающее Государство вправе запросить с использованием любых средств связи предварительное или превентивное задержание лица, если, по крайней мере, имеется постановление суда о его заключении под стражу и если Государство в то же время в последующем запросит выдачу. Государство, у которого запрашивается выдача, должно незамедлительно вынести постановление об аресте обвиняемого. Если в течение максимум двух месяцев после уведомления запрашивающего Государства об аресте лица это Государство не направило запрос о выдаче, содержащееся под стражей лицо подлежит освобождению и его выдача не может быть запрошена повторно, кроме как в порядке, предусмотренном статьей 5.

Требующее Государство несет исключительную ответственность за любой ущерб, который может возникнуть в результате предварительного или превентивного задержания лица.

Статья 11

Если после удовлетворения запроса о выдаче и передачи запрошенного лица в распоряжение дипломатического агента требующего Государства лицо не было этапировано в место назначения в течение двух месяцев с момента уведомления об этом агента, оно подлежит освобождению и не может быть повторно взято под стражу по той же самой причине.

Этот двухмесячный срок сокращается до сорока суток в случае, если заинтересованные страны имеют общую границу.

Статья 12

После того, как в выдаче лица было отказано, запрос за то же деяние не может быть сделан повторно.

Статья 13

Государство, запрашивающее выдачу, вправе определить одного или нескольких конвоиров для сопровождения выданного лица, но эти конвоиры должны выполнять приказы полиции или других органов Государства, осуществившего выдачу, или Государства транзита.

Статья 14

Передача выданного лица в запрашивающее Государство должна быть осуществлена в наиболее подходящем месте на границе или в наиболее подходящем порту, если передача производится по морю.

Статья 15

Имущество выданного лица, добытое путем совершения противоправного деяния, в связи с которым запрашивалась выдача или которое может быть использовано в качестве доказательства, подлежит конфискации и передаче требующей стране, даже несмотря на невозможность передачи обвиняемого из-за каких-либо экстраординарных обстоятельств, таких как его побег или смерть.

Статья 16

Расходы по аресту, заключению и содержанию под стражей и транспортировке лица, а также имущества, указанного в предыдущей статье, несет Государство, осуществляющее выдачу, до момента его передачи, а после этого их несет требующее Государство.

Статья 17

С момента удовлетворения выдачи требующее Государство обязуется:

a) не осуждать и не наказывать лицо за общеуголовное преступление, совершенное до момента направления запроса о выдаче и которое не было включено в указанный запрос, за исключением тех случаев, когда заинтересованная сторона дала свое согласие;

b) не осуждать и не наказывать лицо за политическое преступление, или за преступление, связанное с политическим преступлением, совершенное до момента направления запроса о выдаче;

c) применить к обвиняемому наказание, предшествующее по тяжести смертной казни, если в соответствии с законодательством страны, где он скрывался, смертная казнь не применяется;

d) представить государству, удовлетворившему выдачу, аутентичную копию вынесенного приговора.

Статья 18

Государства-подписанты обязуются разрешать транзит через свою территорию любого лица, выдача которого была осуществлена другим Государством в пользу третьего, запрашивая только оригинал или заверенную копию согласия, которым страна, в которой лицо скрывалось, осуществила выдачу.

Статья 19

Ни один запрос о выдаче не может быть основан на положениях настоящей Конвенции, если преступление было совершено до момента депонирования документа о ратификации настоящей Конвенции.

Статья 20

Настоящая Конвенция ратифицируется в соответствии с правовыми процедурами, обычно используемыми в каждом из Государств-подписантов, и вступает в силу для каждого из них через тридцать дней после депонирования соответствующего документа о ратификации. Министр иностранных дел Республики Уругвай передает аутентичные заверенные копии правительствам для вышеупомянутой цели ратификации. Документ о ратификации сдается на хранение в архив Организации Пан-Американского Союза в Вашингтоне, который уведомляет подписавшие правительства о таком депонировании. Такие уведомления должны рассматриваться в качестве обмена документами о ратификации.

Статья 21

Настоящая Конвенция не отменяет или изменяет двусторонние или коллективные договоры, которые в настоящий момент действуют между государствами-подписантами. Тем не менее, если любой из указанных договоров прекращает свое действие, настоящая Конвенция вступает в силу и незамедлительно применяется между соответствующими государствами, если каждое из них выполнило условия, описанные в предыдущей статье.

Статья 22

Настоящая Конвенция остается в силе на неопределенный срок, но может быть денонсирована путем направления уведомления за один год в Пан-Американский Союз, который должен переправить его в другие правительства-подписанты. После истечения этого срока Конвенция прекращает свое действие для стороны, которая ее денонсировала, но должна оставаться в силе для остальных Высоких Договаривающихся Сторон.

Статья 23

Настоящая Конвенция открыта для присоединения и вступления в нее государств, не являющихся подписантами. Соответствующие инструменты сдаются на хранение в архивы Пан-Американского Союза, который уведомляет об этом другие Высокие Договаривающиеся Стороны.

В УДОСТОВЕРЕНИЕ ЧЕГО, следующие Уполномоченные подписали настоящую Конвенцию на испанском, английском, португальском и французском языках и скрепили их своими печатями в городе Монтевидео, Республика Уругвай, 26 декабря 1933 года.

Оговорки

Делегация Соединенных Штатов Америки, подписывая настоящую Конвенцию о выдаче, делает оговорки к следующим статьям:

Статья 2 (второе предложение, текст на английском языке);

Статья 3 пункт d;

Статьи 12, 15, 16 и 18.

Оговорка действует в том, что Сальвадор, несмотря на принятие основных принципов статьи 18 Межамериканского договора о выдаче, конкретно обуславливает исключение в том, что он не может сотрудничать в передаче собственных граждан, что запрещено согласно Политической Конституции, разрешая транзит через свою территорию указанных граждан, если одно иностранное государство передает их другому.

Мексика подписывает Конвенцию о выдаче с заявлением в отношении пункта 2 статьи 3, что внутреннее законодательство Мексики не признает преступления против религии. Она не подписывает факультативное условие Конвенции.

Заявление от Эквадора в том, что в отношении со Странами, с которыми Эквадор подписал Конвенции о выдаче, принимает положения, указанные в настоящем договоре, установленные во всех отношениях, которые не противоречат названным Конвенциям.

Удостоверяю, что настоящий текст Конвенции о выдаче, совершенной 26 декабря 1933 года в Монтевидео, в Республике Уругвай на русском языке соответствует тексту копий указанной Конвенции на английском языке, заверенных Министерством иностранных дел Республики Казахстан.

И.о. начальник Департамента международного сотрудничества Генеральной прокуратуры Республики Казахстан