"Қазақстан Республикасының Бомбалық терроризмге қарсы күрес туралы халықаралық конвенцияға қосылуы туралы" Қазақстан Республикасы Заңының жобасы туралы

Қазақстан Республикасы Үкіметінің қаулысы 2002 жылғы 6 мамыр N 494

Қазақстан Республикасының Үкіметі қаулы етеді:

1. "Қазақстан Республикасының Бомбалық терроризмге қарсы күрес туралы

халықаралық конвенцияға қосылуы туралы" Қазақстан Республикасы Заңының

жобасы Қазақстан Республикасының Парламенті Мәжілісінің қарауына

енгізілсін.

2. Осы қаулы қол қойылған күнінен бастап күшіне енеді.

Қазақстан Республикасының

Премьер-Министрі

Жоба

Қазақстан Республикасының Заңы

Қазақстан Республикасының Бомбалық терроризмге

қарсы күрес туралы халықаралық конвенцияға қосылуы туралы

Қазақстан Республикасы 1998 жылғы 12 қаңтарда Нью-Йорк қаласында

жасалған Бомбалық терроризмге қарсы күрес туралы халықаралық конвенцияға

қосылсын.

Қазақстан Республикасының

Президенті

Бомбалық терроризммен күрес туралы халықаралық конвенция

Осы Конвенцияға қатысушы мемлекеттер,

Біріккен Ұлттар Ұйымы Жарғысының мемлекеттер арасында халықаралық бейбітшілік пен қауіпсіздікті қолдауға және тату көршілік пен достық қарым-қатынасты әрі ынтымақтастықты дамытуға қатысты мақсаттары мен принциптерін назарға ала отырып,
әлемдегі терроризм актілерінің барлық нысандары мен көріністерінде таралуына қатты алаңдаушылық таныта отырып,
Біріккен Ұлттар Ұйымының 50-жылдығына байланысты 1995 жылғы 24 қазандағы Декларацияға сүйене отырып,
сондай-ақ 1994 жылғы 9 желтоқсандағы Бас Ассамблеяның 49/60 қарарына қосымшадағы-Халықаралық терроризмді жою жөніндегі шаралар туралы декларацияға, атап айтқанда, "Біріккен Ұлттар Ұйымына мүше елдер мемлекеттер мен халықтар арасындағы достық қарым-қатынасты және мемлекеттің аумақтық тұтастығы мен қауіпсіздігін қауіп-қатерге әкеліп соқтыратын терроризмнің барлық актілерін, әдістері мен тәжірибесін қайда болса да, кім жүзеге асырса да қылмыс екендігі және ақтауға жатпайтындығы ретінде сөзсіз айыптайтындығын салтанатты түрде растайды", - деп айтылғанға сүйене отырып,
Декларацияда мемлекеттерге "осы мәселенің барлық аспектілері енетін құқықтық шеңбердің бар болуын қамтамасыз ету мақсатында шұғыл түрде терроризмнің барлық нысандары мен көріністерінің алдын алу, жолын кесу және жою туралы қолданыстағы халықаралық құқықтық ережелердің қолдану саласында шолу өткізу" ұсыналатындығын атай отырып,
одан әрі Бас Ассамблеяның 1996 жылғы 17 желтоқсандағы 51/210 қарарына және 1994 жылғы Халықаралық терроризмді жою жөніндегі шаралар туралы декларацияны толықтыратын қосымшадағы Декларацияға сүйене отырып,
сондай-ақ жарылғыш немесе өзге де қырғынға ұшырататын құрылғыларды қолданатын террористік шабуылдардың үсті-үстіне кең көлем алып отырғандығын атай отырып,
одан әрі қолданыстағы халықаралық құқықтық көп жақты ережелерінде осы шабуылдардың тиісті дәрежеде қаралмайтындығын ескере отырып,
осындай терроризм актілерінің алдын алу және кінәлілерді қылмыстық қудалау әрі жазалау үшін тиімді, практикалық шараларды әзірлеуде және қабылдауда мемлекеттер арасындағы халықаралық ынтымақтастықты нығайтудың шұғыл қажеттілігіне көз жеткізе отырып,
осындай актілер барлық халықаралық қоғамдастықтың қатты алаңдаушылық мәселесі болып табылатындығын ескере отырып,
мемлекет әскери құрылымдарының әрекеттері осы Конвенция шегінен тыс халықаралық құқық нормаларымен реттелетіндігін және осы Конвенцияның қолданылуы аясынан кейбір іс-әрекеттерді шығару өзге қатынастағы заңсыз актілер үшін жауапкершіліктен босатпайтындығын, оларды заңдастырмайтындығын және басқа заңдар негізінде жауапкершілікке тартуға кедергі келтірмейтіндігін атай отырып,
төменде айтылғандар туралы келісті:

1-бап

Осы Конвенцияның мақсаты үшін:
1. "Мемлекеттік немесе үкіметтік объекті" өз қызметтік міндеттерін орындауына байланысты мемлекет өкілдері, үкімет мүшелері, заң немесе сот органы өкілдері, не мемлекеттік биліктің немесе өзге де мемлекеттік орган не мекеменің лауазымды адамдары немесе қызметшілері, не үкіметаралық ұйымның қызметшілері немесе лауазымды адамдары пайдаланатын, орналасатын қандай да болсын тұрақты немесе уақытша объектіні не көлік құралын білдіреді.
2. "Инфрақұрылым объектісі" халық мүддесі үшін сумен қамту, кәріз, энергиямен, отынмен жабдықтау немесе байланыс сияқты қызмет түрлерін көрсететін немесе бөлетін мемлекет не жеке меншіктегі қандай да болсын объектіні білдіреді.
3. "Жарылғыш немесе өзге де қырғынға ұшырататын құрылғы":
а) өлімге, қатты зақымдануға немесе елеулі материалдық зиянға әкеліп соқтыратын жарылғыш немесе өртегіш қаруды не құрылғыны; не болмаса
ә) токсикалық химиялық заттарды, биологиялық агенттерді, токсиндерді немесе осыған ұқсас заттарды, не радиацияны немесе радиоактивті материалдарды босату, себу немесе әсер өткізу арқылы өлімге, қатты зақымдануға немесе елеулі материалдық зиян туғызуы мүмкін қаруды не құрылғыны білдіреді.
4. "Мемлекеттің қарулы күштері" бірінші кезекте ұлттық қорғаныс немесе қауіпсіздік міндеттерін орындау үшін мемлекеттің ішкі заңдарына сәйкес ұйымдастырылған, үйретілген, жарақталған оның қарулы күштерін және осылардың ресми басқаруында, бақылауында әрі жауапкершілігінде болып, қарулы күштерді қолдауға іс-әрекет ететін тұлғаларды білдіреді.
5. "Қоғамдық пайдалану орындары" кез келген ғимараттың, жер учаскесінің, көшенің, су жолының немесе басқа да орындардың халық үшін ұдайы, мезгіл-мезгіл немесе анда-санда рұқсат не ашық бөлігін білдіреді және осы ретте халық үшін қолайлы және ашық кез келген коммерциялық, іскерлік, мәдени, тарихи, ағартушылық, табыну, мемлекеттік, ойын-сауық, демалыс немесе осыған ұқсас объектілер енеді.
6. "Қоғамдық көлік жүйесі" адамдарды немесе жүктерді тасымалдау бойынша жалпыға ортақ қызмет көрсету мақсаттары үшін пайдаланатын-мемлекеттік немесе жекелік болсын, - барлық объектілерді, көлік құралдары мен қосалқы элементтерді білдіреді.

2-бап

1. Егер кез келген адам заңсыз және қасақана түрде қоғамдық пайдалану орындары, мемлекеттік немесе үкіметтік объекті, қоғамдық көлік жүйесі объектісі немесе инфрақұрылым объектісі шектерінде жарылғыш не өзге де қырғынға ұшырататын құрылғыны жеткізсе, орналастырылса, іс-әрекетке келтірсе немесе жарса, онда осы Конвенцияның мазмұны бойынша қылмыс жасаған болып саналады, бұл дегеніңіз оларға қарсы:
а) өлім келтіру не қатты зақымдау ниетіне; немесе
ә) осындай орындарға, объектілерге немесе жүйелерге айтарлықтай қирату жүргізу ниетіне (осындай қирату ірі экономикалық залалда әкелсе немесе әкелуі мүмкін болса) бағытталған.
2. Сондай-ақ кез келген адам 1-тармақта көрсетілген қылмыстардың қайсысын болсын жасауға тырысса, онда ол қылмыс жасаған болады.
3. Сондай-ақ кез келген адам:
а) 1 не 2-тармақта көрсетілген қылмыстардың қайсысын болса да жасауда қатысушы ретінде қатысса; немесе
ә) 1 не 2-тармақта көрсетілген қылмыстардың қайсысын болса да жасау мақсатында басқа адамдарды ұйымдастырса немесе оларды басқарса; немесе
с) кез келген басқа тәсілмен ортақ мақсатта әрекет етуші адамдар тобының 1 немесе 2-тармақта көрсетілген бір немесе бірнеше қылмыстарды жасауына мүмкіндік туғызса, қылмыс жасаған болады; осындай жәрдем қасақана не қылмыстық іс-әрекеттің жалпы сипатын қолдау мақсатында немесе топтың тиісті қылмыстарды жасаудағы арам ниеттерін жете түсініп көрсетілуі тиіс.

3-бап

Егер қылмыс бір мемлекетте жасалса, шамаланған қылмыскер осы мемлекеттің азаматтары болып табылса, шамаланған қылмыскер осы мемлекеттің аумағында табылған жағдайда осы Конвенция қолданылмайды және басқа мемлекеттің осы Конвенциядағы 6-баптың 1-тармағына немесе 6-баптың 2-тармағына сәйкес өз құқықтық өкілеттігін жүзеге асыруына негіздеме жоқ, бұл дегеніңіз тиісті жағдайлар кезінде 10-15-бап ережелерінің қолданылуын жоққа шығармайды.

4-бап

Әрбір қатысушы мемлекет:
а) осы Конвенцияның 2-бабында көрсетілген іс-әрекеттерді ішкі заңдарға сәйкес қылмыс деп тану үшін;
ә) осы қылмыстардың ауыр сипатын ескере отырып, оларға тиісті жазалар белгілеу үшін шараларды қажеттілігіне қарай қолданады.

5-бап

Әрбір қатысушы мемлекет тиісті жағдайларда ішкі заңдар саласында осы Конвенцияның іс-қимылына қатысты, атап айтқанда, халық, адамдар тобы немесе нақты адамдар арасында террорлық жағдай туғызуға бағытталған не оны көздеген қылмыстық істердің қандай да болсын саяси, философиялық, идеологиялық, нәсілдік, этникалық, діни немесе өзге осыған ұқсас сипаттағы

түсініктегі сипаттар бойынша кез келген жағдайда ақталмауын және оның

ауырлық дәрежесіне сай жазалануын қамтамасыз ету үшін қажет болуы мүмкін

шараларды қолданады.

6-бап

1. Әрбір қатысушы мемлекет 2-бапта көрсетілген қылмыстарға қатысты

құқықтық өкілеттікті белгілеу үшін қажет болуы мүмкін шараларды қолданады,

мәселен:

а) қылмыс осы мемлекеттің аумағында жасалса; немесе

ә) қылмыс жасаған сәтте осы мемлекеттің заңдарына сәйкес тіркелген,

осы мемлекеттің туымен жүзетін кеме немесе әуе кемесі бортында қылмыс

жасалса; немесе

б) қылмысты осы мемлекеттің азаматы жасаса.

2. Сондай-ақ қатысушы мемлекет:

а) қылмыс осы мемлекеттің азаматына қарсы жасалса; немесе

ә) қылмыс шетелде осы мемлекеттің елшілігін не өзге де дипломатиялық, консулдық өкілдіктерін қоса алғанда, мемлекеттік, не болмаса үкіметтік объектілерге қарсы жасалса; немесе
б) қылмысты, әдетте, осы мемлекеттің аумағында тұратын азаматтығы жоқ адам жасаса; немесе
с) қылмыс осы мемлекетті қандай да болсын іс-әрекет жасауға мәжбүрлеу не одан тартыну әрекетінде жасалса; немесе
д) қылмыс осы мемлекеттің үкіметі пайдаланатын әуе кемесінің бортында жасалса өзінің құқықтық өкілеттігін белгілеу мүмкін.
3. Осы Конвенцияның бекіту, қабылдау, құптау немесе оған қосылу кезінде әрбір қатысушы мемлекет өзінің ішкі заңдарының негізінде 2-тармаққа сәйкес құқықтық өкілеттігін белгілегендігін Біріккен Ұлттар Ұйымының Бас Хатшысына хабарлайды. Өзгерістер болған жағдайда тиісті қатысушы мемлекет осы туралы Бас Хатшыны хабардар етеді.
4. Әрбір қатысушы мемлекет шамаланған қылмыскер оның аумағында болған жағдайда 2-бапта көрсетілген қылмыстарға қатысты оның құқықтық өкілеттігін белгілеу үшін қажет болуы мүмкін шараларды қолданады және ол қылмыскерді 1 және 2-тармаққа сәйкес өз құқықтық өкілеттігін белгілеген ешбір қатысушы мемлекетке бермейді.
5. Осы Конвенция қатысушы мемлекеттің ішкі заңдарына сәйкес белгіленген қылмыстық құқықтық өкілеттіктің жүзеге асырылуын жоққа шығармайды.

7-бап

1. Қатысушы мемлекет 2-бапта көрсетілген қылмысты жасаған немесе шамамен жасаған адам оның аумағында болуы мүмкін туралы ақпаратты алысымен, ондағы фактілерді тексеру үшін өзінің ұлттық заңдарына сәйкес қажет болуы мүмкін шараларды қолданады.
2. Аумағында қылмыскер немесе шамаланған қылмыскер бар қатысушы мемлекет жағдайдың талап етіп отырғандығына көз жеткізген соң, өзінің ішкі заңдарына сәйкес қылмыстық қудалау немесе беру мақсаттары үшін оның қатысуын қамтамасыз ету бойынша тиісті шаралар қолданады.
3. Кез келген адамға қатысты 2-тармақта айтылған шаралар қолданылғанда:
а) белгілі бір елдің азаматы болып табылса немесе осы адамды қорғауға құқылы мемлекеттің жақын тиісті өкілімен, азаматтығы жоқ болса, тұратын жеріне байланысты сол мемлекеттің өкілімен кідіріссіз байланысуға;
ә) оның өкілімен осы мемлекетте болуға;
б) а және ә тармақшаларына сәйкес өзінің құқықтары туралы хабардар болуға құқығы бар.
4. 3-тармақта айтылған құқықтар аумағында қылмыскер немесе шамаланған қылмыскер бар мемлекеттің заңдарына сәйкес жүзеге асырылады және де айтылған заңдар 3-тармаққа сәйкес берілетін құқықтардың мақсаттарына толық жету мүмкіндігін қамтамасыз етуі тиіс.
5. 3 және 4-тармақтың ережелері 6-баптың 1) немесе 2) тармақшаларына сәйкес құқықтық өкілеттікке үміткер әрбір қатысушы мемлекеттің құқығына залал келтірмейді, Қызыл Кресттің Халықаралық комитетінен шамаланған қылмыскермен байланысуды немесе оған баруды сұрайды.
6. Қатысушы мемлекет осы бапқа сәйкес адамды қамауға алғаннан соң тікелей немесе Біріккен Ұлттар Ұйымының Бас хатшысы арқылы 6-баптың 1 және 2-тармақтарына сәйкес құқықтық өкілеттігін белгілеген қатысушы мемлекеттерге және орынды деп тапса, кез келген басқа да мүдделі қатысушы мемлекеттерге осы адамның қамауда болу фактісі мен оны ұстау себебінің жағдайлары туралы хабарлауға тиіс. 1-тармақта қарастырылған тексеруді жүргізетін мемлекет айтылған қатысушы мемлекеттерге өзінің тұжырымдарын жедел баяндап, өз құқықтық өкілеттігін жүзеге асыру ниетін хабарлайды.

8-бап

1. Аумағында 6-бап қолданылатын шамаланған қылмыскері бар қатысушы мемлекет оны бермейтін болса, онда еш ескертусіз және қылмыс оның аумағында жасалғандығына, жасалмағандығына қарамастан істі себепсіз кешіктірмей өзінің заңдарына сәйкес тексеру жүргізу жолымен қылмыстық қудалау мақсаттары үшін өзінің құзыретті органына беруге міндетті. Осы органдар сол мемлекеттің заңдарына сәйкес басқа да ауыр сипаттағы қылмыстарға сай шешім қабылдайды.
2. Барлық жағдайларда қатысушы мемлекеттің ішкі заңдары өзінің азаматын басқа мемлекетке сот қарауы нәтижесінде шығарылған үкім бойынша жазасын өтеу немесе осы адамды беру немесе тапсыру сұратылған сотта істі қарау шартымен ғана беруге немесе тапсыруға мүмкіндік береді, осы мемлекет және осы адамды беруді мақұлдаушы мемлекет осы нұсқамен әрі орынды деп таныған басқа да шарттармен келіседі, осындай алдын ала келісілген беру немесе тапсыру 1-тармақта айтылған міндеттерді орындау үшін жеткілікті болады.

9-бап

1. 2-бапта көрсетілген қылмыстар берілетін қылмыстар ретінде осы Конвенция күшіне енгенге дейін қандай да болсын қатысушы мемлекеттер арасында жасасқан беру туралы кез келген шартқа қосуға жатады деп саналады. Қатысушы мемлекеттер осындай қылмыстарды берілетін қылмыстар ретінде кейіннен өзара жасасатын беру туралы барлық шарттарға қосуға міндеттенеді.
2. Беруді шарттың болуымен байланыстырған қатысушы мемлекетке беру туралы шарты жоқ басқа қатысушы мемлекет-беру жөнінде өтініш жіберген жағдайда, онда ол 2-бапта көрсетілген қылмыстармен байланысты беру үшін құқықтық негіздеме ретінде осы Конвенцияны басшылыққа алуы мүмкін. Беру сұраным жіберген мемлекеттің заңдарына қарастырылған басқа да шарттарды сақтай отырып жүзеге асырылады.
3. Беруді шарттың болуымен байланыстырмайтын қатысушы-мемлекеттер 2-бапта көрсетілген қылмыстарды өзара қарым-қатынаста сұраным жіберуші мемлекеттің заңдарында қарастырылған шарттарды сақтай отырып, берілетін қылмыстар ретінде қарастырады.
4. Қажет болған жағдайда 2-бапта көрсетілген қылмыстарды қатысушы мемлекеттер беру мақсаттары үшін белгілі бір орында ғана емес, сондай-ақ 6-баптың 1 және 2-тармақтарына сәйкес өз құқықтық өкілеттігін белгілеген мемлекеттер аумағында жасалған қылмыс ретінде қарастырады.
5. Қатысушы мемлекеттер арасындағы 2-бапта көрсетілген қылмыстармен байланысты беру туралы барлық шарттар мен уағдаластықтардың ережелері Қатысушы мемлекеттер арасындағы қарым-қатынаста осы Конвенцияға сай келу-келмеуіне байланысты өзгертілген болып саналады.

10-бап

1. Қатысушы мемлекеттер 2-бапта көрсетілген қылмыстарға қатысты басталған тексеруге, қылмыстық қудалауға немесе беру рәсімдеріне байланысты, сондай-ақ тексеру үшін қажетті оларда бар дәлелдерді беру үшін жәрдемдесуде бір-біріне барынша көмек көрсетеді.
2. Қатысушы мемлекеттер 1-тармақ бойынша өз міндеттерін олардың арасында болуы мүмкін өзара құқықтық көмек туралы кез келген шарттарға немесе басқа да уағдаластықтарға сәйкес орындайды. Осындай шарттар немесе уағдаластықтар болмаған жағдайда қатысушы мемлекеттер бір-біріне өздерінің ішкі заңдарына сәйкес көмек көрсетеді.

11-бап

2-бапта көрсетілген қылмыстардың ешқайсысы саяси қылмыс, не саяси қылмыспен байланысты қылмыс, немесе саяси себептен туындаған қылмыс ретінде беру немесе өзара құқықтық көмек мақсаттары үшін қарастырылмайды. Осыған сәйкес осындай қылмыспен байланысты беру туралы немесе өзара құқықтық көмек туралы өтінішті саяси қылмыс, не саяси қылмыспен байланысты қылмыс немесе саяси себептен туындаған қылмыс болғандықтан қабылдауға тиіс.

12-бап

Егер сұраным жіберуші мемлекеттің 2-бапта айтылған қылмыстармен байланысты беру туралы немесе адамдарды оның нәсілі, діни нанымы, азаматтығы, этникалық тегі, саяси сенімі себептері бойынша соттық қудалау, не жазалау мақсатында осындай қылмыстарға қатысты өзара құқықтық көмек көрсету туралы өтінішінің салмақты негіздері болса, не болмаса осы өтінішті қанағаттандыру айтылған себептердің біреуі бойынша осы адамның жағдайына залал келтірсе, онда осы Конвенциядағы айтылғандар қандай да болсын адамды беруге немесе өзара көмек көрсетуге арналған міндеттеме ретінде түсіндірілмеуі тиіс.

13-бап

1. Бір қатысушы мемлекеттегі қамауда отырған немесе абақтыда мерзімін өтеуші адамның басқа қатысушы мемлекетте қатысуы осы Конвенцияға сәйкес қылмыстармен байланысты тексеру немесе қылмыстық қудалау үшін дәлелдерді алуда түсініктер беру, жеке басын анықтау немесе өзге де көмек көрсету мақсаттары үшін қажет болғандықтан, төмендегідей шарттарды сақтай отырып берілуі мүмкін:
а) осы адам толық ақпарат негізінде еркін түрде келісімін берсе;
ә) екі мемлекеттің құзыретті биліктері өздері қолайлы деп санайтын келісімге қол жеткізсе.
2. Осы баптың мақсаттары үшін:
а) адамды қабылдаушы мемлекет, егер оны тапсырушы мемлекет өзге де жағдайларды талап етпесе, берілген адамды күзетте ұстауға құқылы және міндетті;
ә) адамды қабылдаушы мемлекет алдын ала келісім немесе екі мемлекеттің құзыретті биліктерінің келісімдері бойынша осы адам алдыңғы берген мемлекеттің қарамағына қайтарылғаннан соң өз міндеттерін кешіктірмей орындайды;
б) адамды қабылдаушы мемлекет оны тапсырған мемлекеттен оны қайтару үшін беру рәсімін қозғауды талап етпеуі тиіс;
с) адамның бір мемлекеттегі жазасын өтеу мерзіміне екінші бір мемлекеттегі қамаудағы мерзімі де есепке алынады.
3. Осы бапқа сәйкес азаматтығына қарамастан берілуі тиіс адам қатысушы мемлекеттің келісімінсіз қудалауға немесе қамауда ұстауға жатпайды және оны тапсырған мемлекеттің аумағындағы ол кеткенге дейінгі әрекеттерге, не оған қатысты шығарылған үкімге байланысты оны қабылдаушы мемлекеттің аумағында оның бас бостандығы шектелмеуі тиіс.

14-бап

Қамауға алынған немесе оған қатысты қандай да болсын шаралар қолданылған, не болмаса осы Конвенцияға сәйкес тексеру жүзеге асырылған кез келген адамға әділетті түрде қарауға, соның ішінде аумағында осы адам бар мемлекеттің заңдарына және қолданылатын халықаралық құқықтар ережелеріне, адам құқықтары туралы ережені қоса пайдалануға кепілдік беріледі.

15-бап

Қатысушы мемлекеттер 2-бапта көрсетілген қылмыстардың алдын алу үшін мынадай жолдар арқылы ынтымақтасады:
а) барлық болуы мүмкін шараларды, қажет болған жағдайды аумақтары шегінде немесе шегінен тыс осындай қылмыстарды жасау дайындығының алдын алу және осындай дайындыққа қарсы әрекет ету бойынша заң шараларын, соның ішінде олардың аумақтарында 2-бапта көрсетілген қылмыстарды жасауды көтермелейтін, ұйымдастыратын, қасақана қаржыландыратын, оған итермелейтін, не қатысатын адамдардың, топтар мен ұйымдардың заңсыз әрекеттерін тыю бойынша шаралар қолдану;
ә) Өзінің ұлттық заңдарына сәйкес нақты және тексерілген ақпарат алмасу және 2-бапта көрсетілген қылмыстарды жасаудың алдын алу мақсатында қажетті қолданылатын әкімшілік пен басқа да шараларды үйлестіру;
б) орынды деп тапқан жағдайда өлімге немесе зақымдануға әкеліп соқтыратын жарылғыш және басқа да қауіпті заттарды табу әдістеріне қатысты зерттеулер мен игерулерді жүзеге асыру, жарылғаннан кейінгі тексеру барысында олардың шығу тегін анықтау мақсатында жарылғыш заттарды таңбалау үшін стандарттарын әзірлеу, ескерту шаралары, ынтымақтастық жасау және технологияларды, жабдықтар мен тиісті материалдарды беру туралы ақпарат алмасу мәселелері бойынша кеңестер өткізу.

16-бап

Шамаланған қылмыскері қылмыстық қудалауға тартылған қатысушы мемлекет

өзінің ішкі заңдарына немесе қарудың соңғы нәтижелері туралы қолданылатын

рәсімдерге сәйкес Біріккен Ұлттар Бас хатшысына хабарлайды, ол осы

ақпаратты басқа қатысушы мемлекеттерге жібереді.

17-бап

Қатысушы мемлекеттер өз міндеттемелерін осы Конвенция бойынша

мемлекеттердің егемендік теңдігі және аумақтық тұтастық принциптеріне,

сондай-ақ басқа мемлекеттердің ішкі істеріне араласпау принциптеріне жауап

бере алатындай дәрежеде орындайды.

18-бап

Осы Конвенцияда айтылғандар қатысушы мемлекетке басқа қатысушы мемлекеттің аумағында оның ішкі заңдарына сәйкес ондағы өкімет құзыретіне ғана енетін құқықтық өкілеттіктер мен функцияларды жүзеге асыру құқығын бермейді.

19-бап

1. Осы Конвенцияда айтылғандар халықаралық құқыққа, атап айтқанда, Біріккен Ұлттар Ұйымы Жарғысының мақсаттары мен принциптеріне және халықаралық гуманитарлық құқыққа сәйкес мемлекеттер мен адамдардың басқа құқықтарын, міндеттемелері мен міндеттерін қозғамайды.
2. Халықаралық гуманитарлық құқықта түсінілетін, осы құқықпен реттелетін қарулы қақтығыс кезіндегі қарулы күштердің іс-әрекеттері осы Конвенциямен реттелмейді, себебі ресми функцияларды жүзеге асыру мақсатында мемлекеттің қарулы күштері қолданатын іс-әрекеттер онымен басқа халықаралық құқықтық нормаларымен реттеледі.

20-бап

1. Осы Конвенцияға түсінік беру немесе оның қолданылуына қатысты екі немесе одан көп қатысушы мемлекеттердің арасындағы белгілі бір кезең ішінде келіссөздер арқылы реттелмейтін кез келген дау олардың біреуінің өтініші бойынша төрелік сотқа беріледі. Егер төрелік сотқа өтініш жасаған күннен бастап алты ай уақыт ішінде тараптар оның шешімі туралы келісе алмаса, онда тараптардың қайсысы болса да Соттың Мәртебесіне сәйкес арызбен шығып, дауды Халықаралық Сотқа беруі мүмкін.
2. Әр мемлекет осы Конвенцияға қол қойғанда, қабылдағанда, бекіткенде, құптағанда немесе оған қосылғанда 1-тармақтың ережелерімен өзін байланысты деп санамайтындығын мәлімдеуі мүмкін. Басқа қатысушы мемлекеттер осындай ескертпе жасаған кез келген қатысушы мемлекетке қатысты 1-тармақтың ережелерімен байланыспайды.
3. 2-тармаққа сәйкес ескертпе жасаған қандай да болсын мемлекет осы ескертпені кез келген уақытта Біріккен Ұлттар Ұйымының Бас хатшысына хабарлау арқылы қайтып ала алады.

21-бап

1. Осы Конвенцияға Нью-Йорктағы Біріккен Ұлттар Ұйымының орталық мекемелерінде 1998 жылғы 12 қаңтардан 1999 жылғы 31 желтоқсан аралығында барлық мемлекеттерге қол қоюға болады.
2. Осы Конвенция бекітуге, қабылдауға және құптауға жатады. Бекіту мақтау қағаздары не қабылдау немесе құптау құжаттары Біріккен Ұлттар Ұйымының Бас хатшысына сақтауға тапсырылады.
3. Осы Конвенция кез келген мемлекеттің қосылуына ашық. Қосылу туралы құжаттар Біріккен Ұлттар Ұйымының Бас хатшысына сақтауға тапсырылады.

22-бап

1. Осы Конвенция Біріккен Ұлттар Ұйымының Бас хатшысына жиырма екі бекіту мақтау қағаз немесе қабылдау, құптау немесе қосылу туралы құжаттар тапсырылғаннан кейін отызыншы күні күшіне енеді.
2. Жиырма екі бекіту мақтау қағаздарын немесе қабылдау, құптау немесе қосылу туралы құжаттарды сақтауға тапсырғаннан соң осы Конвенцияны бекітетін, қабылдайтын немесе құптайтын әрбір мемлекет үшін Конвенция осы мемлекет өзінің бекіту мақтау қағаздарын немесе қабылдау, құптау немесе қосылу туралы құжаттарын сақтауға тапсырғаннан кейін отызыншы күні күшіне енеді.

23-бап

1. Кез келген қатысушы мемлекет Біріккен Ұлттар Ұйымының Бас хатшысына жазбаша хабарлау арқылы осы Конвенцияның күшін жоюы мүмкін.
2. Келісімді бұзу Біріккен Ұлттар Ұйымының Бас хатшысының

хабарламасын алған күннен бастап бір жыл өткеннен соң күшіне енеді.

24-бап

Мәтіні ағылшын, араб, испан, қытай, орыс және француз тілдеріндегі

осы Конвенцияның түпнұсқасы тең түпнұсқа болып табылады және ол Біріккен

Ұлттар Ұйымының Бас хатшысына сақтауға тапсырылады, соңғысы осы

Конвенцияның куәландырылған көшірмелерін барлық мемлекеттерге таратады.

Куәландыру ретінде өзінің тиісті үкіметтеріне уәкілетті төмендегі қол

қоюшылар 1998 жылғы 12 қаңтарда Нью-Йоркта қол қою үшін ашылған осы

Конвенцияға қол қойды.

Мамандар:

Багарова Ж.А.,

Қасымбеков Б.А.

О проекте Закона Республики Казахстан "О присоединении Республики Казахстан к Международной конвенции о борьбе с бомбовым терроризмом"

Постановление Правительства Республики Казахстан от 6 мая 2002 года N 494

Правительство Республики Казахстан постановляет:

1. Внести на рассмотрение Мажилиса Парламента Республики Казахстан

проект Закона Республики Казахстан "О присоединении Республики Казахстан к

Международной конвенции о борьбе с бомбовым терроризмом".

2. Настоящее постановление вступает в силу со дня подписания.

Премьер-Министр

Республики Казахстан

Проект

Закон Республики Казахстан

О присоединении Республики Казахстан к Международной

конвенции о борьбе с бомбовым терроризмом

Республике Казахстан присоединиться к Международной конвенции о

борьбе с бомбовым терроризмом, совершенной в городе Нью-Йорке 12 января

1998 года.

Президент

Республики Казахстан

Международная Конвенция о

борьбе с бомбовым терроризмом

Государства - участники настоящей Конвенции,

принимая во внимание цели и принципы Устава Организации Объединенных Наций, касающиеся поддержания международного мира и безопасности и развития добрососедства и дружественных отношений и сотрудничества между государствами,
будучи глубоко обеспокоены эскалацией по всему миру актов терроризма во всех его формах и проявлениях,
ссылаясь на Декларацию по случаю пятидесятой годовщины Организации Объединенных Наций от 24 октября 1995 года,
ссылаясь также на содержащуюся в приложении к резолюции 49/60 Генеральной Ассамблеи от 9 декабря 1994 года Декларацию о мерах по ликвидации международного терроризма, в которой, в частности, "государства - члены Организации Объединенных Наций торжественно подтверждают, что они безоговорочно осуждают как преступные и не имеющие оправдания все акты, методы и практику терроризма, где бы и кем бы они ни осуществлялись, в том числе те, которые ставят под угрозу дружественные отношения между государствами и народами и угрожают территориальной целостности и безопасности государств",
отмечая, что в Декларации государствам также предлагается "в срочном порядке провести обзор сферы применения существующих международно-правовых положений о предупреждении, пресечении и ликвидации терроризма во всех его формах и проявлениях с целью обеспечить наличие всеобъемлющих правовых рамок, включающих все аспекты этого вопроса",
ссылаясь далее на резолюцию 51/210 Генеральной Ассамблеи от 17 декабря 1996 года и содержащуюся в приложении к ней Декларацию, дополняющую Декларацию о мерах по ликвидации международного терроризма 1994 года,
отмечая также, что террористические нападения с применением взрывных или иных смертоносных устройств приобретают все более широкие масштабы,
отмечая далее, что в существующих многосторонних положениях международного права эти нападения не рассматриваются должным образом,
будучи убеждены в настоятельной необходимости укрепления международного сотрудничества между государствами в разработке и принятии эффективных, практических мер для предупреждения таких актов терроризма и для уголовного преследования и наказания виновных,
учитывая, что подобные акты являются предметом серьезной озабоченности всего международного сообщества,
отмечая, что действия воинских формирований государств регулируются нормами международного права за рамками настоящей Конвенции и что исключение некоторых деяний из сферы применения настоящей Конвенции не освобождает от ответственности за незаконные в иных отношениях акты, не делает их законными и не препятствует привлечению к ответственности на основании других законов,
согласились о нижеследующем:

Статья 1

Для целей настоящей Конвенции:
1. "Государственный или правительственный объект" означает любой постоянный или временный объект или транспортное средство, используемые или занимаемые представителями государства, членами правительства, представителями законодательного или судебного органа, либо должностными лицами или служащими органа государственной власти или иного государственного органа или учреждения, либо служащими или должностными лицами межправительственной организации в связи с выполнением своих служебных обязанностей.
2. "Объект инфраструктуры" означает любой находящийся в государственной или частной собственности объект, оказывающий или распределяющий услуги в интересах населения, такие, как водоснабжение, канализация, энергоснабжение, снабжение топливом или связь.
3. "Взрывное или иное смертоносное устройство" означает:
a) взрывное или зажигательное оружие или устройство, предназначенное или способное причинить смерть, серьезное увечье или существенный материальный ущерб; или
b) оружие или устройство, предназначенное или способное причинить смерть, серьезное увечье или существенный материальный ущерб посредством высвобождения, рассеивания или воздействия токсических химических веществ, биологических агентов или токсинов или же аналогичных веществ, либо радиации или радиоактивного материала.
4. "Вооруженные силы государства" означает вооруженные силы государства, которые организованы, обучены и оснащены в соответствии с его внутренним законодательством в первую очередь для выполнения задач национальной обороны или безопасности, и лиц, действующих в поддержку этих вооруженных сил, находясь под их официальным командованием, контролем и ответственностью.
5. "Места общественного пользования" означают те части любого здания, земельного участка, улицы, водного пути или других мест, которые доступны или открыты для населения, будь то постоянно, периодически или время от времени, и включают любой коммерческий, деловой, культурный, исторический, просветительский, культовый, государственный, развлекательный, рекреационный или аналогичный объект, который таким образом доступен или открыт для населения.
6. "Система общественного транспорта" означает все объекты, транспортные средства и вспомогательные элементы - будь то государственные или частные, - которые используются в ходе или для целей оказания общедоступных услуг по перевозке людей или грузов.

Статья 2

1. Любое лицо совершает преступление по смыслу настоящей Конвенции, если оно незаконно и преднамеренно доставляет, помещает, приводит в действие или взрывает взрывное или иное смертоносное устройство в пределах мест общественного пользования, государственного или правительственного объекта, объекта системы общественного транспорта или объекта инфраструктуры или таким образом, что это направлено против них:
a) с намерением причинить смерть или серьезное увечье; или
b) с намерением произвести значительное разрушение таких мест, объекта или системы, когда такое разрушение влечет или может повлечь причинение крупного экономического ущерба.
2. Любое лицо также совершает преступление, если оно пытается совершить какое-либо из преступлений, указанных в пункте 1.
3. Любое лицо также совершает преступление, если оно:
а) участвует в качестве соучастника в совершении какого-либо из преступлений, указанных в пунктах 1 или 2; или
b) организует других лиц или руководит ими с целью совершения какого-либо из преступлений, указанных в пунктах 1 или 2; или
c) любым другим образом способствует совершению одного или более преступлений, указанных в пунктах 1 или 2, группой лиц, действующих с общей целью; такое содействие должно оказываться умышленно и либо в целях поддержки общего характера преступной деятельности или цели группы, или же с осознанием умысла группы совершить соответствующее преступление или преступления.

Статья 3

Настоящая Конвенция не применяется в случаях, когда преступление совершено в одном государстве, предполагаемый преступник и потерпевшие являются гражданами этого государства, предполагаемый преступник найден на территории этого государства и никакое другое государство не имеет оснований для осуществления своей юрисдикции, в соответствии с пунктом 1 статьи 6 или пунктом 2 статьи б настоящей Конвенции, что не исключает применения к этим случаям при соответствующих обстоятельствах положений статей 10-15.

Статья 4

Каждое государство-участник принимает такие меры, какие могут оказаться необходимыми:
a) для признания уголовными преступлениями согласно его внутреннему законодательству деяний, указанных в статье 2 настоящей Конвенции;
b) для установления за эти преступления соответствующих наказаний с учетом тяжкого характера этих преступлений.

Статья 5

Каждое государство-участник принимает такие меры, какие могут оказаться необходимыми, в том числе в соответствующих случаях в области внутреннего законодательства, для обеспечения того, чтобы преступные деяния, подпадающие под действие настоящей Конвенции, в частности направленные или рассчитанные на создание обстановки террора среди населения, группы лиц или конкретных лиц, ни при каких обстоятельствах не подлежали оправданию по каким-либо соображениям политического, философского, идеологического, расового, этнического, религиозного или иного аналогичного характера и влекли наказание сообразно степени их тяжести.

Статья 6

1. Каждое государство-участник принимает такие меры, какие могут оказаться необходимыми для установления его юрисдикции в отношении преступлений, указанных в статье 2, когда:
a) преступление совершено на территории этого государства; или
b) преступление совершено на борту судна, плавающего под флагом этого государства, или воздушного судна, зарегистрированного согласно законам этого государства на момент совершения преступления; или
c) преступление совершено гражданином этого государства.
2. Государство-участник может также установить свою юрисдикцию в отношении любого такого преступления, когда:
a) преступление совершено против гражданина этого государства; или
b) преступление совершено против государственного или правительственного объекта этого государства за границей, включая посольство или помещения иного дипломатического или консульского представительства этого государства; или
c) преступление совершено лицом без гражданства, которое обычно проживает на территории этого государства; или
d) преступление совершено в попытке принудить это государство совершить какое-либо действие или воздержаться от него; или
e) преступление совершено на борту воздушного судна, эксплуатируемого правительством этого государства.
3. При ратификации, принятии, одобрении настоящей Конвенции или присоединении к ней каждое государство-участник уведомляет Генерального секретаря Организации Объединенных Наций об установлении им юрисдикции в соответствии с пунктом 2 на основании своего внутреннего законодательства. В случае каких-либо изменений соответствующее государство-участник незамедлительно уведомляет об этом Генерального секретаря.
4. Каждое государство-участник аналогичным образом принимает такие меры, которые могут оказаться необходимыми для установления его юрисдикции в отношении преступлений, указанных в статье 2, в случаях, когда предполагаемый преступник находится на его территории и оно не выдает его ни одному из государств-участников, которые установили свою юрисдикцию в соответствии с пунктами 1 или 2.
5. Настоящая Конвенция не исключает осуществления уголовной юрисдикции, установленной государством-участником в соответствии с его внутренним законодательством.

Статья 7

1. Государство-участник, получив информацию о том, что лицо, которое совершило или предположительно совершило преступление, указанное в статье 2, может находиться на его территории, принимает такие меры, которые могут быть необходимым в соответствии с его национальным законодательством для расследования фактов, указанных в этой информации.
2. Убедившись, что обстоятельства того требуют, государство-участник, на территории которого находится преступник или предполагаемый преступник, принимает в соответствии со своим внутренним законодательством надлежащие меры по обеспечению его присутствия для целей уголовного преследования или выдачи.
3. Любое лицо, в отношении которого принимаются меры, упомянутые в пункте 2, имеет право:
a) безотлагательно связаться с ближайшим соответствующим представителем государства, гражданином которого оно является или которое иным образом правомочно защищать права этого лица, или, если оно является лицом без гражданства, с представителем государства, на территории которого оно обычно проживает;
b) на посещение его представителем этого государства;
c) быть проинформированным о своих правах согласно подпунктам а и b.
4. Права, упомянутые в пункте 3, осуществляются в соответствии с законодательством государства, на территории которого находится преступник или предполагаемый преступник, причем упомянутое законодательство должно обеспечивать возможность полностью достигнуть целей, для которых предназначены права, предоставляемые согласно пункту 3.
5. Положения пунктов 3 и 4 не наносят ущерба праву любого государства-участника, претендующего на юрисдикцию согласно подпункту 1с или 2с статьи 6, просить Международный комитет Красного Креста связаться с предполагаемым преступником или посетить его.
6. После того как государство-участник в соответствии с настоящей статьей заключило лицо под стражу, оно должно напрямую или через Генерального секретаря Организации Объединенных Наций безотлагательно сообщить государствам-участникам, которые установили юрисдикцию согласно пунктам 1 и 2 статьи 6, и, если оно сочтет целесообразным, любым другим заинтересованным государствам-участникам о факте нахождения такого лица под стражей и об обстоятельствах, требующих его задержания. Государство, которое проводит расследование, предусматриваемое пунктом 1, оперативно информирует упомянутые государства-участники о своих выводах и сообщает, намерено ли оно осуществить юрисдикцию.

Статья 8

1. Государство-участник, на территории которого находится предполагаемый преступник, в случаях, к которым применима статья 6, если оно не выдает это лицо, обязано без каких-либо исключений и независимо от того, совершено ли преступление на его территории или нет, без неоправданных задержек передать дело своим компетентным органам для целей уголовного преследования путем проведения разбирательства в соответствии со своим законодательством. Эти органы принимают решение таким же образом, как и в случае любого другого преступления тяжкого характера согласно законодательству этого государства.
2. Во всех случаях, когда внутреннее законодательство государства-участника позволяет ему выдать или иным образом передать одного из своих граждан только при том условии, что это лицо будет возвращено в это государство для отбывания наказания по приговору, вынесенному в результате судебного разбирательства или рассмотрения дела в суде, для которого испрашивалась выдача или передача этого лица, и данное государство и государство, ходатайствующее о выдаче этого лица, согласны с этим вариантом и другими условиями, которые они могут признать уместными, такой обусловленной выдачи или передачи будет достаточно для выполнения обязанности, о которой говорится в пункте 1.

Статья 9

1. Преступления, указанные в статье 2, считаются подлежащими включению в качестве преступлений, влекущих выдачу, в любой договор о выдаче, заключенный между какими-либо государствами-участниками до вступления настоящей Конвенции в силу. Государства-участники обязуются включать такие преступления в качестве преступлений, влекущих выдачу, во все договоры о выдаче, которые будут впоследствии заключаться между ними.
2. Когда государство-участник, которое обусловливает выдачу наличием договора, получает просьбу о выдаче от другого государства-участника, с которым оно не имеет договора о выдаче, запрашиваемое государство может по своему усмотрению рассматривать настоящую Конвенцию в качестве правового основания для выдачи в связи с преступлениями, указанными в статье 2. Выдача осуществляется с соблюдением других условий, предусмотренных законодательством запрашиваемого государства.
3. Государства-участники, не обусловливающие выдачу наличием договора, рассматривают в отношениях между собой преступления, указанные в статье 2, в качестве преступлений, влекущих выдачу, с соблюдением условий, предусмотренных законодательством запрашиваемого государства.
4. В случае необходимости преступления, указанные в статье 2, рассматриваются государствами-участниками для целей выдачи, как если бы они были совершены не только в месте их совершения, но и на территории государств, которые установили свою юрисдикцию в соответствии с пунктами 1 и 2 статьи 6.
5. Положения всех договоров и договоренностей о выдаче между государствами-участниками, в связи с преступлениями, указанными в статье 2, считаются измененными в отношениях между государствами-участниками в той мере; в какой они несовместимы с настоящей Конвенцией.

Статья 10

1. Государства-участники оказывают друг другу максимальную помощь в связи с расследованиями, уголовным преследованием или процедурами выдачи, начатыми в отношении преступлений, указанных в статье 2, включая содействие в получении имеющихся у них доказательств, необходимых для разбирательства.
2. Государства-участники выполняют свои обязательства по пункту 1 в соответствии с любыми договорами или другими договоренностями о взаимной правовой помощи, которые могут существовать между ними. В отсутствие таких договоров или договоренностей государства-участники оказывают друг другу помощь согласно их внутреннему законодательству.

Статья 11

Ни одно из преступлений, указанных в статье 2, не рассматривается для целей выдачи или взаимной правовой помощи как политическое преступление или преступление, связанное с политическим преступлением, или преступление, вызванное политическими мотивами. Соответственно, связанная с таким преступлением просьба о выдаче или о взаимной правовой помощи не может быть отклонена лишь на том основании, что она касается политического преступления или преступления, связанного с политическим преступлением, или преступления, вызванного политическими мотивами.

Статья 12

Ничто в настоящей Конвенции не должно толковаться как налагающее обязательство выдавать какое-либо лицо или оказывать взаимную помощь, если запрашиваемое государство имеет веские основания полагать, что просьба о выдаче в связи с преступлениями, упомянутыми в статье 2, или о взаимной правовой помощи в отношении таких преступлений имеет целью судебное преследование или наказание этого лица по причине его расы, вероисповедания, гражданства, этнического происхождения или политических убеждений или что удовлетворение этой просьбы нанесло бы ущерб положению этого лица по любой из этих причин.

Статья 13

1. Лицо, которое находится под стражей или отбывает срок тюремного заключения в одном государстве-участнике и присутствие которого в другом государстве-участнике требуется для целей дачи показаний, установления личности или оказания иной помощи в получении доказательств для расследования или уголовного преследования в связи с преступлениями в соответствии с настоящей Конвенцией, может быть передано с соблюдением следующих условий:
а) это лицо свободно дает на то свое согласие на основе полной информации; и
b) компетентные власти обоих государств достигли согласия на таких условиях, которые эти государства могут счесть приемлемыми.
2. Для целей настоящей статьи:
a) государство, которому передается лицо, правомочно и обязано содержать переданное лицо под стражей, если только государство, которое передало это лицо, не просило об ином или не санкционировало иное;
b) государство, которому передано лицо, без задержек выполняет свое обязательство по возвращению этого лица в распоряжение государства, которое ранее передало это лицо, как это было согласовано заранее или как это было иным образом согласовано компетентными властями обоих государств;
c) государство, которому передано лицо, не должно требовать от государства, которое передало это лицо, возбуждения процедуры выдачи для его возвращения;
d) переданному лицу в срок наказания, отбываемого в государстве, из которого оно передано, зачитывается срок содержания под стражей в государстве, которому оно передано.
3. Без согласия государства-участника, из которого в соответствии с настоящей статьей должно быть передано то или иное лицо, это лицо, независимо от его гражданства, не подлежит преследованию или содержанию под стражей и не может подвергаться какому-либо иному ограничению в отношении его личной свободы на территории государства, которому передано это лицо, в связи с действиями или вынесенными в отношении него приговорами до его отбытия с территории государства, из которого оно передано.

Статья 14

Любому лицу, которое взято под стражу или в отношении которого приняты любые другие меры или осуществляется разбирательство в соответствии с настоящей Конвенцией, гарантируется справедливое обращение, в том числе пользование всеми правами и гарантиями в соответствии с законодательством государства, на территории которого это лицо находится, и применимыми положениями международного права, включая положения о правах человека.

Статья 15

Государства-участники сотрудничают в предотвращении преступлений, указанных в статье 2, в частности путем:
a) принятия всех возможных мер, включая, при необходимости, законодательные меры по предотвращению подготовки в пределах их соответствующих территорий к совершению этих преступлений в пределах или за пределами их территорий и противодействия такой подготовке, в том числе мер по запрету на их территориях незаконной деятельности лиц, групп и организаций, которые поощряют, подстрекают, организуют, преднамеренно финансируют или участвуют в совершении преступлений, указанных в статье 2;
b) обмена точной и проверенной информацией в соответствии со своим национальным законодательством и координации административных и других мер, принимаемых, когда это необходимо, в целях предотвращения совершения преступлений, указанных в статье 2;
c) осуществления, когда это уместно, исследований и разработок в отношении методов обнаружения взрывчатых и других опасных веществ, которые могут вызывать смерть или увечья, проведения консультаций по вопросам разработки стандартов для маркировки взрывчатых веществ в целях определения их происхождения в ходе расследований после взрывов, обмена информацией о превентивных мерах, налаживания сотрудничества и передачи технологии, оборудования и соответствующих материалов.

Статья 16

Государство-участник, в котором предполагаемый преступник подвергается уголовному преследованию, сообщает в соответствии со своим внутренним законодательством или применимыми процедурами об окончательных результатах разбирательства Генеральному секретарю Организации Объединенных Наций, который направляет эту информацию другим государствам-участникам.

Статья 17

Государства-участники выполняют свои обязательства по настоящей Конвенции таким образом, чтобы это отвечало принципам суверенного равенства и территориальной целостности государств и принципу невмешательства во внутренние дела других государств.

Статья 18

Ничто в настоящей Конвенции не наделяет государство-участник правом осуществлять на территории другого государства-участника юрисдикцию и функции, которые входят исключительно в компетенцию властей этого другого государства-участника в соответствии с его внутренним законодательством.

Статья 19

1. Ничто в настоящей Конвенции не затрагивает другие права, обязательства и обязанности государств и лиц в соответствии с международным правом, в частности в соответствии с целями и принципами Устава Организации Объединенных Наций и международным гуманитарным правом.
2. Действия вооруженных сил во время вооруженного конфликта, как эти термины понимаются в международном гуманитарном праве, которые регулируются этим правом, не регулируются настоящей Конвенцией, как не регулируются ею и действия, предпринимаемые вооруженными силами государства в целях осуществления их официальных функций, поскольку они регулируются другими нормами международного права.

Статья 20

1. Любой спор между двумя или более государствами-участниками относительно толкования или применения настоящей Конвенции, который не может быть урегулирован путем переговоров в течение разумного периода времени, передается по просьбе одного из них на арбитраж. Если в течение шести месяцев со дня обращения с просьбой об арбитраже стороны не смогут договориться о его организации, любая из этих сторон может передать спор в Международный Суд, обратившись с заявлением в соответствии со Статутом Суда.
2. Каждое государство может при подписании, ратификации, принятии, одобрении настоящей Конвенции или присоединении к ней заявить о том, что оно не считает себя связанным положениями пункта 1. Другие государства-участники не будут связаны положениями пункта 1 в отношении любого государства-участника, сделавшего такую оговорку.
3. Любое государство, сделавшее оговорку в соответствии с пунктом 2, может в любое время снять эту оговорку путем уведомления Генерального секретаря Организации Объединенных Наций.

Статья 21

1. Настоящая Конвенция открыта для подписания всеми государствами с 12 января 1998 года по 31 декабря 1999 года в Центральных учреждениях Организации Объединенных Наций в Нью-Йорке.
2. Настоящая Конвенция подлежит ратификации, принятию или одобрению. Ратификационные грамоты или документы о принятии или одобрении сдаются на хранение Генеральному секретарю Организации Объединенных Наций.
3. Настоящая Конвенция открыта для присоединения любого государства. Документы о присоединении сдаются на хранение Генеральному секретарю Организации Объединенных Наций.

Статья 22

1. Настоящая Конвенция вступает в силу на тридцатый день после сдачи на хранение Генеральному секретарю Организации Объединенных Наций двадцати двух ратификационных грамот или документов о принятии, одобрении или присоединении.
2. Для каждого государства, которое ратифицирует, принимает или одобряет настоящую Конвенцию или присоединяется к ней после сдачи на хранение двадцати двух ратификационных грамот или документов о принятии, одобрении или присоединении, Конвенция вступает в силу на тридцатый день после сдачи на хранение этим государством своей ратификационной грамоты или документа о принятии, одобрении или присоединении.

Статья 23

1. Любое государство-участник может денонсировать настоящую Конвенцию путем письменного уведомления Генерального секретаря Организации Объединенных Наций.
2. Денонсация вступает в силу по истечении одного года с даты получения уведомления Генеральным секретарем Организации Объединенных Наций.

Статья 24

Подлинник настоящей Конвенции, тексты которой на английском, арабском, испанском, китайском, русском и французском языках являются равно аутентичными, сдается на хранение Генеральному секретарю Организации Объединенных Наций, который рассылает заверенные копии настоящей Конвенции всем государствам.
В удостоверение чего нижеподписавшиеся, должным образом на то уполномоченные своими соответствующими правительствами, подписали настоящую Конвенцию, открытую для подписания в Нью-Йорке 12 января 1998 года.

(Специалисты: Мартина Н.А.,

Абрамова Т.М.)