Мәжбүрлі немесе міндетті еңбек туралы конвенцияны бекіту туралы

Қазақстан Республикасының 2000 жылғы 14 желтоқсандағы N 120-II Заңы

Женевада 1930 жылғы 28 маусымда Халықаралық еңбек ұйымы Бас конференциясының 14-сессиясы қабылдаған Мәжбүрлі немесе міндетті еңбек туралы конвенция (29-конвенция) бекітілсін.

Қазақстан Республикасының
Президенті

Он төртiншi сессия
Женева, 1930 жылғы 10-28 маусым

29-КОНВЕНЦИЯ

Мәжбүрлi немесе мiндеттi еңбек туралы Конвенция *
* Күшiне енгiзiлген күнi: 1932 жылдың 1 мамыры

(2002 жылғы 18 мамырда күшіне енді - ҚР СІМ-нің ресми сайты)

Женевада Халықаралық Еңбек Бюросының Әкiмшiлiк Кеңесi шақырған
және 1930 жылдың 10 маусымында өзiнiң он төртiншi сессиясына жиналған Халықаралық Еңбек Ұйымының Бас Конференциясы
сессияның күн тәртiбiнiң бiрiншi тармағының бiр бөлiгi болып табылатын
мәжбүрлi немесе мiндеттi еңбек туралы бiрқатар ұсыныстарды қабылдауға қаулы ете отырып,
бұл ұсыныстарға халықаралық конвенция нысанын беруге ұйғара отырып,
осы бiр мың тоғыз жүз отызыншы жылғы маусым айының жиырма сегiзiншi күнi мәжбүрлi еңбек туралы 1930 жылғы Конвенция деп аталуы мүмкiн және Халықаралық Еңбек Ұйымы Жарғысының ережелерiне сәйкес Халықаралық Еңбек Ұйымының мүшелерi бекiтуге жататын төмендегi Конвенцияны қабылдайды:

1-бап

1. Осы Конвенцияны бекiтетiн Халықаралық Еңбек Ұйымының әрбiр мүшесi мәжбүрлi немесе мiндеттi еңбектi қолдануды оның барлық нысандарында мүмкiндiгiнше ең қысқа мерзiмде жоюға мiндеттенедi.
2. Осылайша толық жойылуына қарай мәжбүрлi немесе мiндеттi еңбек өтпелi кезеңде жалғыз-ақ қоғамдық мақсаттар үшiн және төмендегi баптарда белгiленген жағдайлар мен кепiлдiктерде айрықшалық ретiнде ғана қолданылуы мүмкiн.
3. Осы Конвенция күшiне енгiзiлген күннен бастап бес жыл өткеннен кейiн және төмендегi 31-бапта көзделген баяндамаға байланысты Халықаралық Еңбек Ұйымының Әкiмшiлiк Кеңесi мәжбүрлi немесе мiндеттi еңбектi оның барлық нысанында жаңадан кейiнге қалдырусыз жоюдың мүмкiндiгi туралы мәселенi қарап, бұл мәселенi Конференцияның күн тәртiбiне енгiзудi шешедi.

2-бап

1. Осы Конвенцияның мақсаты үшiн "мәжбүрлi немесе мiндеттi еңбек" терминi өз қызметiн ерiктi түрде ұсынбаған кез келген адамнан қандай да бiр жазалау қатерiн төндiру арқылы түрлiше жұмыс немесе қызмет-талап етудi бiлдiредi.
2. Алайда "мәжбүрлi немесе мiндеттi еңбек" терминiне осы Конвенцияның мақсаттары үшiн мына жайлар қосылмайды:
а) мiндеттi әскери қызмет туралы заңдарда талап етiлетiн және таза әскери сипаттағы жұмыстар үшiн қолданылатын кез келген жұмыс немесе қызмет;
b) толық өзiн өзi басқаратын елдiң азаматтарының әдеттегi азаматтық мiндеттерiнiң бiр бөлiгi болып табылатын кез келген жұмыс немесе қызмет;
с) сот органының шешiмiмен шығарылған үкiмнiң салдарынан қандай да болсын адамнан талап етiлетiн кез келген жұмыс немесе қызмет, бұл қызмет немесе жұмыс қадағалау және мемлекеттiк өкiмет орындарының бақылауы арқылы жүргiзiлетiн және көрсетiлген адам жеке адамдардың, компаниялардың немесе қоғамдардың қарауына ұсынылмайтын немесе берiлмейтiн болуы шарт;
d) төтенше жағдайлар кезiнде, яғни соғыс немесе апат, немесе апат қаупi, айталық, өрт, су тасқыны, аштық, жер сiлкiну, күштi эпидемия немесе эпизоотия, зиянкес жануарлар мен жәндiктердiң шабуылы немесе арамшөптер секiлдi бүкiл халықтың немесе бiр бөлiгiнiң өмiрiне немесе қалыпты тiршiлiк жағдайына қатер төндiретiн немесе қатер төндiре алатын жағдайда талап етiлетiн кез келген жұмыс немесе қызмет;
е) қауымдық сипаттағы ұсақ-түйек жұмыстар, яғни сол ұжым мүшелерiнiң ұжымның тiкелей пайдасы үшiн атқаратын, халықтың өзi немесе оның тiкелей өкiлдерi бұл жұмыстардың орындылығы жөнiнде өздерiнiң пiкiрiн айтуға құқылы болған жағдайда ұжым мүшелерiнiң әдеттегi азаматтық мiндеттерi болып саналуы мүмкiн жұмыстары.

3-бап

Осы Конвенцияның мақсаты үшiн "құзыреттi өкiмет" терминi метрополия өкiметiн не осы аумақтағы жоғары орталық өкiметтi бiлдiредi.

4-бап

1. Құзыреттi өкiмет орындары жеке адамдардың, компаниялардың немесе қоғамдардың пайдасына мәжбүрлi немесе мiндеттi еңбекке ұйғарым беруге, рұқсат етуге тиiстi емес.
2. Егер жеке адамдардың, компаниялардың немесе қоғамдардың пайдасына осындай мәжбүрлi немесе мiндеттi еңбек нысаны осы Конвенцияны Ұйымның әлдебiр Мүшесiнiң бекiтуiн Халықаралық Еңбек Ұйымының Бас Директоры тiркеген сәтiнде орын алған болса, осы Ұйымның Мүшесi мұндай мәжбүрлi немесе мiндеттi еңбектi осы Конвенция күшiне енгiзiлген сәттен бастап толық жояды.

5-бап

1. Жеке адамдарға, компанияларға немесе қоғамдарға берiлген ешқандай концессияның осы жеке адамдар, компаниялар немесе қоғамдар пайдаланатын және олар сататын өнiмдердi өндiру немесе жинау мақсатында мәжбүрлi немесе мiндеттi еңбектiң қандай да бiр нысанын қолдануға әкеп соғуы мүмкiн емес.
2. Егер мәжбүрлi немесе мiндеттi еңбектiң мұндай нысаны қолданыстағы концессиялардың ережелерiнен туындайтын болса, осы Конвенцияның 1-бабындағы ұйғарымдарды орындау мақсатында мүмкiндiгiнше қысқа мерзiмде бұл ережелерден күшi жойылады.

6-бап

Әкiмшiлiк шенеунiктерi өздерiне сенiп тапсырылған халықты әлде бiр жұмыс түрiне дағдыландыру олардың мiндетi болса да, халықты жеке адамдардың, компаниялардың немесе қоғамдардың пайдасы үшiн жұмыс iстеуге мәжбүр ете алмайды.

7-бап

1. Әкiмшiлiк мiндеттердi атқармайтын тайпа көсемдерi мәжбүрлi немесе мiндеттi еңбектi қолдана алмайды.
2. Әкiмшiлiк мiндеттер атқаратын тайпа көсемдерi құзыреттi өкiметтiң арнаулы рұқсатымен осы Конвенцияның 10-бабында көзделген жағдайларда мәжбүрлi немесе мiндеттi еңбектi қолдана алады.
3. Тиiсiнше танылған және басқа нысандарда тиiстi сыйақы алмайтын тайпа көсемдерi тиiсiнше регламенттелген жағдайда жеке қызметтердi пайдалана алады: бұл ретте қиянатшылықтың алдын алу үшiн барлық қажеттi шаралар қолданылады.

8-бап

1. Мәжбүрлi немесе мiндеттi еңбектi қолдану туралы кез келген шешiм үшiн осы аумақтағы жоғары азаматтық өкiмет жауапты болады.
2. Алайда бұл өкiметтер мәжбүрлi немесе мiндеттi еңбек түрiнiң еңбекшiлердi олардың әдеттегi тұрғылықты жерiнен алыстатуға әкеп соқпайтын жағдайларда ондай еңбекке тартуға жергiлiктi өкiметтерге құқық беруi мүмкiн. Егер мұндай еңбек әкiмшiлiк шенеунiктерiн олардың өз мiндеттерiн атқару кезiндегi жүрiп-тұруын жеңiлдетуге және әкiмшiлiк жүктерiн тасымалдауға жәрдемдесетiн болса, бұл өкiмет орындары жергiлiктi жоғары өкiмет орындарына осы Конвенцияның 23-бабында көзделген регламенттеу арқылы белгiленген кезең мен жағдайларға еңбекшiлердi олардың әдеттегi тұрғылықты жерiнен әкетiлетiн мәжбүрлi немесе мiндеттi еңбекке тартуға да құқық бере алады.

9-бап

Осы Конвенцияның 10-бабы өзгеше көздейтiн жағдайларды қоспағанда, мәжбүрлi немесе мiндеттi еңбекке тартуға құқылы өкiмет органы еңбектiң мұндай түрiн қолдануға рұқсат беруден бұрын алдын ала мыналарға:
а) орындалуға тиiстi қызмет немесе жұмыс оны орындауға тиiстi ұжым үшiн тiкелей және маңызды мүдде туғызатынына;
b) бұл қызмет немесе жұмыс қазiргi және таяу уақытта қажет болып табылатынына;
с) осы аумақта бұған ұқсас қызмет немесе жұмыс үшiн төленетiн мөлшерден кем емес жалақы мен еңбек жағдайы ұсынылғанына қарамастан, осы қызметтi немесе жұмысты орындауға ерiктi жұмыс күшiн табу мүмкiн болмағанына;
d) қолда бар жұмыс күшi мен оның осы жұмысты орындауға қабiлеттiлiгiн ескере отырып, бұл жұмыстың немесе қызметтiң салдарынан халыққа өте көп ауыртпалық түсiрмейтiнiне көз жеткiзуi тиiс.

10-бап

1. Салық ретiнде талап етiлетiн мәжбүрлi немесе мiндеттi еңбек пен қоғамдық жұмыстарды орындату үшiн әкiмшiлiк мiндеттер атқаратын тайпа көсемдерi жиi қолданатын мәжбүрлi немесе мiндеттi еңбек бiртiндеп жойылады.
2. Оның жойылуына дейiн, мәжбүрлi немесе мiндеттi еңбек салық ретiнде талап етiлген жағдайларда және қоғамдық жұмыстарды орындату үшiн әкiмшiлiк мiндеттер атқаратын тайпа көсемдерi мәжбүрлi немесе мiндеттi еңбекке нұсқау берген кезде мүдделi өкiмет орындары алдын ала мыналарға:
а) орындалуға тиiстi қызмет немесе жұмыстың оны орындауға тиiстi ұжым үшiн Тiкелей және маңызды мүдделi болуына;
b) бұл қызмет немесе жұмыс қазiргi және таяу уақытта қажет болып табылатынына;
с) қолда бар жұмыс күшi мен оның осы жұмысты орындауға қабiлеттiлiгiн ескергенде, бұл қызметтiң немесе жұмыстың салдарынан халыққа онша көп ауыртпалық түспейтiнiне;
d) осы қызметтi немесе жұмысты орындау еңбекшiлердi әдеттегi тұрғылықты жерiнен кетуге мәжбүр етпейтiнiне;
е) осы қызметтiң немесе жұмыстың орындалуына басшылық дiн, қоғамдық өмiр және ауыл шаруашылық талаптарына сәйкес жүргiзiлетiнiне көз жеткiзуi тиiс.

11-бап

1. Еңбекке қабiлеттi жасы шамамен он сегiзден төмен емес және қырық бестен жоғары емес еркек адамдар ғана мәжбүрлi немесе мiндеттi еңбекке тартылуы мүмкiн. Осы Конвенцияның 10-бабында көзделген жұмыс санаттарынан басқа, мынадай шектеулер мен шарттар:
а) мүмкiн болған жағдайлардың бәрiнде осы адамдар қандай да бiр жұқпалы аурумен ауырмайтыны, нұсқау берiлген жұмысты атқаруға және бұл жұмыс жүргiзiлетiн жағдайларға дене күшi жағынан жарамдылығы туралы әкiмшiлiк тағайындаған дәрiгердiң алдын ала берген куәлiгi болуы;
b) мектеп мұғалiмдерi мен оқушыларының, сондай-ақ барлық әкiмшiлiк қызметкерлерiнiң босатылуы;
с) әр ұжымда отбасылық және қоғамдық өмiр үшiн қажеттi ересек және еңбекке жарамды еркектердiң қалдырылуы;
d) отбасы және жұбайлар қарым-қатынасының құрметтелуi сақталады.
2. 1-тармақтың с) тармақшасында көрсетiлген мақсатта осы Конвенцияның 23-бабында көзделген регламенттеу еңбекке үнемi жарамды еркектер қатарындағы адамдар арасынан бiр мезгiлде мәжбүрлi немесе мiндеттi еңбекке тартылуы мүмкiн үлесiн анықтайды, алайда бұл үлес осындай халықтың 25 пайызынан аспауы тиiс. Бұл үлестi белгiлей отырып, құзыреттi өкiмет орындары халықтың тығыздығын, осы халықтың қоғамдық және табиғи дамуын, жыл мезгiлiн және бұл адамдардың тұрғылықты жерi бойынша және өздерiнiң жеке құралдарымен орындалуға тиiстi жұмыстың сипатын ескередi, жалпы алғанда осы ұжымның қалыпты өмiрiнiң экономикалық және қоғамдық қажеттерiн құрметтейдi.

12-бап

1. Қандай адамды болмасын мәжбүрлi немесе мiндеттi еңбекке тартуға болатын ең ұзақ мерзiм жылына алпыс күннен аспауға тиiс, бұл ретте жұмыс орнына барып қайтуға қажеттi уақыт осы алпыс күнге енгiзiледi.
2. Мәжбүрлi немесе мiндеттi еңбекке тартылған әрбiр еңбекшiге оның осындай жұмыста iстеген уақыты көрсетiлген куәлiк берiледi.

13-бап

1. Мәжбүрлi немесе мiндеттi еңбекке тартылған әрбiр адамның жұмыс уақытының ұзақтығы ерiктi жалдама жұмыс жағдайында қолданылатын жұмыс уақытының ұзақтығындай болуы тиiс, ал әдеттегi нормадан тыс уақытта атқарылған жұмыс уақытына ақы еркiн жалдама еңбек жағдайындағы жұмыстан тыс уақытта қолданылатын ставкалармен төленедi.
2. Мәжбүрлi немесе мiндеттi еңбектiң қандай да бiр түрiне тартылған азаматтардың бәрiне аптасына бiр күн демалыс берiледi және бұл күн мүмкiндiгінше осы елдiң немесе ауданның салт-дәстүрiнде белгiленген демалыс күнiне сәйкес келуi тиiс.

14-бап

1. Осы Конвенцияның 10-бабында аталған жұмыстарды қоспағанда, мәжбүрлi немесе мiндеттi еңбектiң барлық нысандарына ақы нақты ақшамен төленедi, оның ставкалары жөнiнде еңбектiң осы түрi не айтылған жұмыс атқарылатын ауданда не еңбекшiлердi жалдаған ауданда қолданылатын ставкалардан төмен болмауы керек, оның үстiне жоғары ставкамен төленеді.
2. Жұмысқа әкiмшiлiк мiндеттер атқарушы тайпа көсемiнiң нұсқауы бойынша тартылған реттерде жалақыны осының алдындағы тармақта көрсетiлген жағдайларда төлеу тәртiбi мүмкiндiгiнше қысқа мерзiмге енгiзiледi.
3. Жалақы тайпа басшысына немесе басқа бiр өкiмет орнына емес, әрбiр еңбекшiге жеке-жеке төленедi.
4. Жұмыс орнына барып-қайту күндерi жалақы төлеу мақсатында жұмыс iстеген күн деп қаралады.
5. Осы бап еңбекшiлерге жалақының бiр бөлiгi ретiнде әдеттегi азық-түлiк үлестерiнiң, бұл үлестер ең болмағанда алмастырылатын ақша сомасына тең болған жағдайда берiлуiне тыйым салуды көздемейді, бiрақ жалақыдан салық ретiнде де, еңбекшілерге оларды ерекше еңбек жағдайындағы жұмысты жалғастыру үшiн жұмысқа жарамдылығы ахуалында ұстау үшiн ерекше тамақтандырылғаны да, киiмi немесе тұрғын жайы үшiн де, оларға берiлген жұмыс құралдары үшiн де ешқандай ақша ұсталмайды.

15-бап

1. Өндiрiстегi жазатайым оқиғалар мен кәсiби аурулар үшiн өтемақыға қатысты кез келген заңдастырулар және қайтыс болған немесе еңбекке қабiлеттiлiгiн жоғалтқан еңбекшiлердiң асырауындағы адамдарға жәрдемақы төлеудi көздейтін, белгiлi бiр аумақтағы қолданылып жүрген немесе қолданысқа енгiзілетiн кез келген заңдастырулар мәжбүрлi немесе мiндеттi еңбекке тартылған адамдарға еркiн жалдау бойынша жұмыс iстеушiлермен бiрдей негiзде қолданылады.
2. Еңбекшiлердi мәжбүрлi немесе мiндеттi еңбекке тартатын әрбiр өкiметке, егер еңбекшi өндiрiстегі жазатайым оқиғаның немесе кәсiби аурудың салдарынан толық немесе жарым-жартылай өмiр сүруге қаражат табу қабiлетiнен айрылған болса, оның күн көруiн қамтамасыз ету мiндетi жүктеледi. Сондай-ақ еңбекші қайтыс болған немесе еңбекке қабілетін жоғалтқан, бұл оның жұмысы салдарынан болған жағдайда оның шын мәнiнде асырауында болған кез келген адамды асырауды қамтамасыз ету үшін шаралар қолдану мiндетi де осы өкiмет орнына жүктеледi.

16-бап

1. Мәжбүрлi немесе мiндеттi еңбекке тартылған адамдар, айрықша қажет болатын жағдайларды қоспағанда, өздерiнiң үйреншiктi жағдайларынан тамақтану және климат жағдайлары денсаулығына қауiп төндiретiн өзгеше аудандарға ауыстырылмайды.
2. Егер еңбекшілердi орналастыру үшiн және олардың денсаулығын сақтау үшiн қажеттi гигиена және тұрмыстық жағдайларға қатысты барлық шаралар қатаң жүргiзілмесе, еңбекшiлердi мұндай ауыстыруға ешбiр жағдайда рұқсат етуге болмайды.
3. Егер мұндай ауыстыру мiндеттi болса, құзыреттi медициналық мекемемен консультациядан кейiн еңбекшiлердiң жаңа тамақтану және климат жағдайларына бiртiндеп дағдылануын қамтамасыз ететiн шаралар қолданылады.
4. Егер еңбекшiлер өздерiне үйреншiктi емес жұмыстарды ұдайы атқаруға тартылатын болса, олардың осы жұмыс түрiне дағдылануын қамтамасыз ету, атап айтқанда бiртiндеп үйрету, жұмыс сағаттарын, демалыс үзiлiстерiн және қажетiнше тамақтандыруды жақсарту немесе оның рационын көбейту үшiн шаралар қолданылады.

17-бап

Еңбекшiлер сайып келгенде ұзақ уақыт бойы жұмыс орнында қалуға тура келетiн құрылыс немесе жөндеу жұмыстарын атқару үшiн мәжбүрлi немесе міндеттi еңбекке тартуға рұқсат бермей тұрып, құзыреттi өкiмет орындары мыналарға:
1) еңбекшiлерге тиiстi гигиеналық жағдайлар мен қажеттi медициналық көмектi қамтамасыз ету үшiн қажеттi барлық шаралар қолданылғанына, атап айтқанда: а) бұл еңбекшiлер жұмыс басталғанға дейiн және олар осы жұмыста болған кезең iшiнде белгiлi бiр уақыт аралығында медициналық тексеруден өткiзiлетiнiне, b) жеткiлiктi медициналық қызметкерлермен, сондай-ақ кез келген мұқтаждық үшiн қажеттi диспансерлермен, емдеу орындарымен, госпитальдармен қамтамасыз ету және барлық қажеттi жабдықтармен қамтамасыз ету қарастырылғанына, с) жұмыс орындарында жақсы гигиеналық жағдайлар, еңбеккерлердi ауыз сумен, тамақ өнiмдерiмен және отынмен, сондай-ақ ас үй жарақтарымен жабдықтау қанағаттанарлық түрде қамтамасыз етiлген және қажет болған жағдайда қанағаттанарлық киiм мен тұрғын жаймен қамту қарастырылғанына;
2) еңбекшiнiң отбасының өмiр сүруiн қамтамасыз ету үшiн, атап айтқанда еңбекшiнi жалақысының бiр бөлiгiн оның келiсiмi немесе өтiнiшi бойынша отбасына сенiмдi әдiспен жiберу үшiн тиiстi шаралардың қолданылғанына;
3) жұмыс орнына жету және кейiн қайту әкiмшiлiк жауапкершiлiгiмен және оның есебiнен қамтамасыз етiлетiнiне және әкiмшiлiк қол жеткен көлiк түрлерiнiң бәрiн неғұрлым кеңiнен пайдалана отырып бұл жүрiстердi жеңiлдететiнiне;
4) ауыру немесе жазатайым оқиға жағдайының салдарынан еңбекшi жұмыс қабiлетiн уақытша жоғалтқан жағдайда оны әдеттегi тұрғылықты жерiне қайтару әкiмшiлiк есебiнен жасалатынына;
5) мәжбүрлi немесе мiндеттi еңбек мерзiмi өткен соң кез келген еңбекшi екi жылдық кезең iшiнде өзiнiң әдеттегi тұрғылықты жерiне тегiн оралу құқығын жоғалтпай сол жерде ерiктi жалдану бойынша жұмыста қалуға тiлек бiлдiретiнiне көз жеткiзiп алуы керек.

18-бап

1. Жүк тасушы мен ескекшiлер сияқты адамдардың еңбегi немесе жүк тасымалдау мақсатындағы мәжбүрлi немесе мiндеттi еңбек мүмкiндiгiнше қысқа мерзiмде жойылады. Бұл арғы жоюға дейiн құзыреттi өкiмет орындары мыналарды анықтайтын регламенттеудi шығаруға мiндеттi, атап айтқанда олар: а) еңбектiң бұл түрiн тек қана әкiмшiлiк шенеунiктерiн олардың қызмет мiндеттерiн атқару кезiндегi жүрiп-тұруын жеңiлдету үшiн немесе әкiмшiлiк жүктерiн тасымалдау үшiн, немесе шенеунiк емес басқа да адамдарды жедел тасымалдау аса қажет болған жағдайда ғана пайдалануға мiндеттену; b) мұндай тасымалдарға, медициналық куәландыру мүмкiн болған жағдайда, медициналық алдын ала куәландыру арқылы осындай жұмысты атқаруға қабiлеттi деп танылған, ал мұндай мүмкiндiк болмаған жағдайда мұндай жұмыс күшiн пайдаланатын адам тасымалдаумен айналысатын адамның қажеттi күш-қуат қабiлетi болуын және жұқпалы аурулармен ауырмайтынын өз жауапкершiлiгiне алып көз жеткiзуге мiндеттi; с) еңбекшiлер алып жүруге тиiстi жүктiң ең жоғары салмағы; d) еңбекшiлердiң өзiнiң әдеттегi тұрғылықты жерiнен кетуiнiң ең көп қашықтығы; е) бiр айдың немесе кез келген басқа кезеңдегi еңбекшiлер жұмысқа тартылатын күндерiнiң ең көп саны, бұған тұрғылықты жерiне қайтуға қажет күндерi де кiредi; f) мәжбүрлi немесе мiндеттi еңбектiң осы түрiне тарту құқығы бар адамдар, сондай-ақ бұл құқықтың қолданылу шегi.
2. Осы тармақтың с, d және е тармақшаларында сөз болған мөлшерлердiң жоғарғы шегiн анықтау кезiнде құзыреттi өкiмет органдары мәселеге қатысты түрлi факторларды, атап айтқанда, жұмыс күшiн беретiн халықтың нақты қабiлетiн, еңбекшiлер жүрiп өтуге тиiс жол бағытының сипатын, сондай-ақ климат жағдайларын ескередi.
3. Бұдан басқа құзыреттi өкiмет орындары жүк тасушылардың күнделiктi қалыпты бағытының орташа алыстығы сегiз сағаттық күнге сәйкес қашықтықтан аспауы үшiн шаралар қолданады, оның үстiне бұл қашықтықты анықтау кезiнде жүктiң салмағы мен жол қашықтығы ғана емес, сонымен бiрге жолдың жағдайын, жыл мезгiлiн және осыған қатысты басқа да факторларды ескередi; жұмыстан тыс уақытта жұмыс iстеу қажет болған жағдайда мұндай жұмыс әдеттегi ставкадан жоғары ставка бойынша төленедi.

19-бап

1. Құзыреттi өкiмет органдары мәжбүрлi жер өңдеуге тек қана аштықтың алдын алу немесе тамақ өнiмдерiнiң жетiспеушілігi және әрдайым осының нәтижесінде алынған ауыл шаруашылық өнiмдерi немесе азық-түлiк оларды өндiрген адамдардың немесе ұжымның меншiгi болып қалатын жағдайда ғана рұқсат бередi.
2. Егер өндiрiс заңға және ұжымдық негiздегi дәстүрлерге сәйкес ұйымдастырылса және өнiмдер мен сол өнiмдердi сатудан түскен пайда ұжым меншiгiнде қалатын болса, бұл баптың салдарынан ұжым мүшелерiнiң заңмен немесе ұжым дәстүрiмен белгiленген жұмысты орындау мiндетiнен босатуына әкеп соқпайды.

20-бап

Ұжым мүшелерiнің бiреуi жасаған қылмыс үшiн тұтас ұжымға қолданылатын ұжымдық жазалау көзделетiн заңдар жазалау шарасы ретiнде ұжымдық мәжбүрлi немесе мiндеттi еңбектi көздемеуi керек.

21-бап

Мәжбүрлi немесе мiндеттi еңбек шахталардағы жерасты жұмыстарын орындауға қолданылмайды.

22-бап

Осы Конвенцияны бекiтетiн Ұйымның Мүшелерi Халықаралық Еңбек Ұйымы Жарғысының 22-бабына сәйкес Халықаралық Еңбек Бюросына ұсынуға мiндеттенетiн осы Конвенция ережелерiн жүзеге асыру жөнiндегi шаралар туралы жыл сайынғы баяндамаларда әрбiр тиiстi аумаққа қатысты осы аумақта мәжбүрлi немесе мiндеттi еңбектiң қолданылу көлемi туралы мүмкiндiгiнше неғұрлым толық ақпарат, сондай-ақ мына мәселелер туралы: бұл еңбектiң қолданылу мақсаты; ауыру және өлiм-жiтiм туралы, жұмыс күнiнiң ұзақтығы; жалақы ставкалары және төлеу тәртiбi туралы деректер; сондай-ақ осыған қатысты басқа да мәлiметтер болуы тиiс.

23-бап

1. Осы Конвенция ережелерiн жүзеге асыру мақсатында құзыреттi өкiмет орындары мәжбүрлi немесе мiндеттi еңбектi қолданудың толық және нақты регламентациясын басып шығарады.
2. Бұл регламентацияда, атап айтқанда, мәжбүрлi немесе мiндеттi еңбекке тартылған әрбiр адамға оған жасалған еңбек жағдайлары жөнiнде өкiмет орындарына кез келген шағым жасауға және бұл шағымдардың қаралуы мен назарға алынуына кепiлдiк беретiн ережелер болады.

24-бап

Барлық жағдайларда мәжбүрлi немесе мiндеттi еңбектi қолданудың ережелерiн қатаң жүзеге асыруды қамтамасыз ету үшiн не еркiн жалдау жөнiндегi еңбекке бақылау жасауды жүзеге асырушы кез келген қазiргi инспекция органының қызметiн мәжбүрлi немесе мiндеттi еңбекке тарату жолымен, не басқа да кез келген тиiстi жүйе арқылы тиiстi шаралар қолданылады. Бұл ережелердiң мәжбүрлi немесе мiндеттi еңбекке тартылған адамдардың назарына жеткiзу үшiн де шаралар қолданылады.

25-бап

Мәжбүрлi немесе мiндеттi еңбекке заңсыз тарту қылмыс тәртiбiмен жазаланады және Ұйымның осы Конвенцияны бекiтушi әрбiр Мүшесi заңда ұйғарылған санкциялардың шын мәнiнде тиiмдi және қатаң сақталуын қамтамасыз етуге мiндеттi.

26-бап

1. Халықаралық Еңбек Ұйымының әрбiр Осы Конвенцияны бекiтушi Мүшесi оны өзiнiң егемендiгiндегi, заңдық хұкiмiндегi, протекторатындағы, сюзеренитетiндегi, қамқоршылығындағы немесе басқаруындағы аумақта iшкi заңдық хұкiмi мәселелерiнде өзiне мiндеттеме алу құқығы шеңберiнде қолдануға мiндеттенедi. Алайда, егер Ұйымның осы Мүшесi Халықаралық Еңбек Ұйымы Жарғысының 35-бабының ережелерiн пайдаланғысы келетiн болса, ол өзiнiң бекiту туралы құжаттарына өтiнiшiмен қоса:
1) осы Конвенция ережелерiн өзi өзгерiссiз қолданғысы келетiн аумақтарды;
2) осы Конвенция ережелерiн өзi өзгерiстермен қолданғысы келетiн аумақтарды және осы өзгерiстердiң егжей-тегжейiн;
3) өзiнiң шешiмiн резервтеу аймақтарын көрсетуге тиiс.
2. Көрсетiлген өтiнiш бекiту туралы құжаттың ажырамас бөлiгi болып саналады және онымен бiрдей салдарға апарып соқтырады. Ұйымның кез келген Мүшесi келесi өтiнiшi арқылы осы баптың 1-тармағындағы 2 және 3-тармақшалардың күшiне орай, өзiнiң алдындағы мiндеттемесiнен тұтастай немесе iшiнара бас тарта алады.

27-бап

Осы Конвенцияны бекiту туралы ресми құжаттар тiркеу үшiн Халықаралық Еңбек Ұйымы Жарғысының ережелерiне сәйкес Халықаралық Еңбек Бюросының бас Директорына жiберiледi.

28-бап

1. Осы Конвенция Халықаралық Еңбек Ұйымының бекiту туралы құжаттары Халықаралық Еңбек Бюросында тiркелген мүшелерiн ғана байланыстырады.
2. Ол Ұйымның екi мүшесiнiң бекiту туралы құжаттарын Бас Директор тiркеген соң он екi айдан кейiн күшiне енедi.
3. Кейiннен бұл Конвенция Ұйымның әрбiр Мүшесiне қатысты бекiту туралы құжаты тiркелген күннен кейiн он екi ай өткен соң күшiне енедi.

29-бап

Халықаралық Еңбек Ұйымының екi Мүшесiнiң бекiту туралы құжаттары тiркелiсiмен Халықаралық Еңбек Бюросының Бас Директоры бұл туралы Халықаралық Еңбек Ұйымының барлық Мүшелерiне хабарлайды. Ол, сондай-ақ өзiне кейiннен Ұйымның басқа Мүшелерiнен келген бекiту туралы барлық құжаттардың тiркелгендiгi туралы да хабарлайды.

30-бап

1. Ұйымның осы Конвенцияны бекiткен кез келген Мүшесi ол алғаш күшiне енгiзiлген кезiнен бастап он жыл мерзiм өткен соң оны Халықаралық Еңбек Бюросының Бас Директорына жiберiлген және онда тiркелген күшiн жою туралы акт арқылы оның күшiн жоя алады. Күшiн жою туралы акт Халықаралық Еңбек Бюросында тiркелген соң бiр жылдан кейiн күшiне енгiзiледi.
2. Ұйымның осы Конвенцияны бекiткен әрбiр Мүшесi осы бапта көзделген өзiнiң күшiн жою құқығын осының алдындағы тармақта айтылған он жылдық кезең өткен соң бiр жыл мерзiмде пайдаланбаса, ол келесi бес жыл кезеңге созылады және кейiннен осы Конвенцияның күшiн әрбiр бес жылдық кезең өткен сайын осы бапта белгiленген тәртiппен жоя алады.

31-бап

Халықаралық Еңбек Бюросының Әкiмшiлiк Кеңесi қажет деп тапқан әрбiр ретте ол Бас Конференцияға осы Конвенцияны қолдану туралы баяндама ұсынады және Конференцияның күн тәртiбiне оны толық немесе iшiнара қайта қарау туралы мәселенi енгiзу қажеттiгiн шешедi.

32-бап

1. Егер Бас Конференция осы Конвенцияны толық немесе iшiнара қайта қарайтын жаңа конвенцияны қабылдайтын болса, Ұйым Мүшелерiнiң жаңа, қайта қараушы конвенцияны бекiтуi, жаңа қайта қараушы конвенция күшiне енгiзiлген жағдайда, осы Конвенцияның мерзiмiне қатысты және 30-баптағы ережелерге тәуелсiз қандай да бiр шарттарсыз осы Конвенцияның өзiнен өзi күшiн жоюына апарып соғады.
2. Жаңа, қайта қараушы конвенция күшiне енгiзiлген күннен бастап осы Конвенция оны Ұйым Мүшелерiнiң бекiтуi үшiн жабық болады.
3. Осы Конвенция оны бекiткен, бiрақ жаңа, қайта қараушы конвенцияны бекiтпеген Ұйым Мүшелерi үшiн нысаны мен мазмұны жағынан түрлi жағдайда өз күшiнде қала бередi.

33-бап

Осы Конвенцияның француз және ағылшынша тiлдерiндегi мәтiндерiнiң күшi бiрдей.

On ratification of the Convention concerning Forced or Compulsory Labour

Law of the Republic of Kazakhstan of 14 December 2000

To ratify the Convention concerning Forced or Compulsory Labour (Convention № 29), adopted on the 14-th session of General conference of the International Labor Organization in Geneva, 28 June 1930.

President
of the Republic of Kazakhstan N. NAZARBAYEV

Convention №29 of the International Labour Organisation concerning Forced or Compulsory Labour

(Geneva, 28 June 1930)

Preamble

The General Conference of the International Labour Organisation,
Having been convened at Geneva by the Governing Body of the International Labour Office, and having met in its Fourteenth Session on 10 June 1930, and
Having decided upon the adoption of certain proposals with regard to forced or compulsory labour, which is included in the first item on the agenda of the Session, and
Having determined that these proposals shall take the form of an international Convention,
adopts this twenty-eighth day of June of the year one thousand nine hundred and thirty the following Convention, which may be cited as the Forced Labour Convention, 1930, for ratification by the Members of the International Labour Organisation in accordance with the provisions of the Constitution of the International Labour Organisation:

Article 1

1. Each Member of the International Labour Organisation which ratifies this Convention undertakes to suppress the use of forced or compulsory labour in all its forms within the shortest possible period.
2. With a view to this complete suppression, recourse to forced or compulsory labour may be had, during the transitional period, for public purposes only and as an exceptional measure, subject to the conditions and guarantees hereinafter provided.
3. At the expiration of a period of five years after the coming into force of this Convention, and when the Governing Body of the International Labour Office prepares the report provided for in Article 31 below, the said Governing Body shall consider the possibility of the suppression of forced or compulsory labour in all its forms without a further transitional period and the desirability of placing this question on the agenda of the Conference.

Article 2

1. For the purposes of this Convention the term forced or compulsory labour shall mean all work or service which is exacted from any person under the menace of any penalty and for which the said person has not offered himself voluntarily.
2. Nevertheless, for the purposes of this Convention, the term forced or compulsory labour shall not include--
(a) any work or service exacted in virtue of compulsory military service laws for work of a purely military character;
(b) any work or service which forms part of the normal civic obligations of the citizens of a fully self-governing country;
(c) any work or service exacted from any person as a consequence of a conviction in a court of law, provided that the said work or service is carried out under the supervision and control of a public authority and that the said person is not hired to or placed at the disposal of private individuals, companies or associations;
(d) any work or service exacted in cases of emergency, that is to say, in the event of war or of a calamity or threatened calamity, such as fire, flood, famine, earthquake, violent epidemic or epizootic diseases, invasion by animal, insect or vegetable pests, and in general any circumstance that would endanger the existence or the well-being of the whole or part of the population;
(e) minor communal services of a kind which, being performed by the members of the community in the direct interest of the said community, can therefore be considered as normal civic obligations incumbent upon the members of the community, provided that the members of the community or their direct representatives shall have the right to be consulted in regard to the need for such services.

Article 3

For the purposes of this Convention the term competent authority shall mean either an authority of the metropolitan country or the highest central authority in the territory concerned.

Article 4

1. The competent authority shall not impose or permit the imposition of forced or compulsory labour for the benefit of private individuals, companies or associations.
2. Where such forced or compulsory labour for the benefit of private individuals, companies or associations exists at the date on which a Member's ratification of this Convention is registered by the Director-General of the International Labour Office, the Member shall completely suppress such forced or compulsory labour from the date on which this Convention comes into force for that Member.

Article 5

1. No concession granted to private individuals, companies or associations shall involve any form of forced or compulsory labour for the production or the collection of products which such private individuals, companies or associations utilise or in which they trade.
2. Where concessions exist containing provisions involving such forced or compulsory labour, such provisions shall be rescinded as soon as possible, in order to comply with Article 1 of this Convention.

Article 6

Officials of the administration, even when they have the duty of encouraging the populations under their charge to engage in some form of labour, shall not put constraint upon the said populations or upon any individual members thereof to work for private individuals, companies or associations.

Article 7

1. Chiefs who do not exercise administrative functions shall not have recourse to forced or compulsory labour.
2. Chiefs who exercise administrative functions may, with the express permission of the competent authority, have recourse to forced or compulsory labour, subject to the provisions of Article 10 of this Convention.
3. Chiefs who are duly recognised and who do not receive adequate remuneration in other forms may have the enjoyment of personal services, subject to due regulation and provided that all necessary measures are taken to prevent abuses.

Article 8

1. The responsibility for every decision to have recourse to forced or compulsory labour shall rest with the highest civil authority in the territory concerned.
2. Nevertheless, that authority may delegate powers to the highest local authorities to exact forced or compulsory labour which does not involve the removal of the workers from their place of habitual residence. That authority may also delegate, for such periods and subject to such conditions as may be laid down in the regulations provided for in Article 23 of this Convention, powers to the highest local authorities to exact forced or compulsory labour which involves the removal of the workers from their place of habitual residence for the purpose of facilitating the movement of officials of the administration, when on duty, and for the transport of Government stores.

Article 9

Except as otherwise provided for in Article 10 of this Convention, any authority competent to exact forced or compulsory labour shall, before deciding to have recourse to such labour, satisfy itself--
(a) that the work to be done or the service to be rendered is of important direct interest for the community called upon to do work or render the service;
(b) that the work or service is of present or imminent necessity;
(c) that it has been impossible to obtain voluntary labour for carrying out the work or rendering the service by the offer of rates of wages and conditions of labour not less favourable than those prevailing in the area concerned for similar work or service; and
(d) that the work or service will not lay too heavy a burden upon the present population, having regard to the labour available and its capacity to undertake the work.

Article 10

1. Forced or compulsory labour exacted as a tax and forced or compulsory labour to which recourse is had for the execution of public works by chiefs who exercise administrative functions shall be progressively abolished.
2. Meanwhile, where forced or compulsory labour is exacted as a tax, and where recourse is had to forced or compulsory labour for the execution of public works by chiefs who exercise administrative functions, the authority concerned shall first satisfy itself--
(a) that the work to be done or the service to be rendered is of important direct interest for the community called upon to do the work or render the service;
(b) that the work or the service is of present or imminent necessity;
(c) that the work or service will not lay too heavy a burden upon the present population, having regard to the labour available and its capacity to undertake the work;
(d) that the work or service will not entail the removal of the workers from their place of habitual residence;
(e) that the execution of the work or the rendering of the service will be directed in accordance with the exigencies of religion, social life and agriculture.

Article 11

1. Only adult able-bodied males who are of an apparent age of not less than 18 and not more than 45 years may be called upon for forced or compulsory labour. Except in respect of the kinds of labour provided for in Article 10 of this Convention, the following limitations and conditions shall apply:
(a) whenever possible prior determination by a medical officer appointed by the administration that the persons concerned are not suffering from any infectious or contagious disease and that they are physically fit for the work required and for the conditions under which it is to be carried out;
(b) exemption of school teachers and pupils and officials of the administration in general;
(c) the maintenance in each community of the number of adult able-bodied men indispensable for family and social life;
(d) respect for conjugal and family ties.
2. For the purposes of subparagraph (c) of the preceding paragraph, the regulations provided for in Article 23 of this Convention shall fix the proportion of the resident adult able-bodied males who may be taken at any one time for forced or compulsory labour, provided always that this proportion shall in no case exceed 25 per cent. In fixing this proportion the competent authority shall take account of the density of the population, of its social and physical development, of the seasons, and of the work which must be done by the persons concerned on their own behalf in their locality, and, generally, shall have regard to the economic and social necessities of the normal life of the community concerned.

Article 12

1. The maximum period for which any person may be taken for forced or compulsory labour of all kinds in any one period of twelve months shall not exceed sixty days, including the time spent in going to and from the place of work.
2. Every person from whom forced or compulsory labour is exacted shall be furnished with a certificate indicating the periods of such labour which he has completed.

Article 13

1. The normal working hours of any person from whom forced or compulsory labour is exacted shall be the same as those prevailing in the case of voluntary labour, and the hours worked in excess of the normal working hours shall be remunerated at the rates prevailing in the case of overtime for voluntary labour.
2. A weekly day of rest shall be granted to all persons from whom forced or compulsory labour of any kind is exacted and this day shall coincide as far as possible with the day fixed by tradition or custom in the territories or regions concerned.

Article 14

1. With the exception of the forced or compulsory labour provided for in Article 10 of this Convention, forced or compulsory labour of all kinds shall be remunerated in cash at rates not less than those prevailing for similar kinds of work either in the district in which the labour is employed or in the district from which the labour is recruited, whichever may be the higher.
2. In the case of labour to which recourse is had by chiefs in the exercise of their administrative functions, payment of wages in accordance with the provisions of the preceding paragraph shall be introduced as soon as possible.
3. The wages shall be paid to each worker individually and not to his tribal chief or to any other authority.
4. For the purpose of payment of wages the days spent in travelling to and from the place of work shall be counted as working days.
5. Nothing in this Article shall prevent ordinary rations being given as a part of wages, such rations to be at least equivalent in value to the money payment they are taken to represent, but deductions from wages shall not be made either for the payment of taxes or for special food, clothing or accommodation supplied to a worker for the purpose of maintaining him in a fit condition to carry on his work under the special conditions of any employment, or for the supply of tools.

Article 15

1. Any laws or regulations relating to workmen's compensation for accidents or sickness arising out of the employment of the worker and any laws or regulations providing compensation for the dependants of deceased or incapacitated workers which are or shall be in force in the territory concerned shall be equally applicable to persons from whom forced or compulsory labour is exacted and to voluntary workers.
2. In any case it shall be an obligation on any authority employing any worker on forced or compulsory labour to ensure the subsistence of any such worker who, by accident or sickness arising out of his employment, is rendered wholly or partially incapable of providing for himself, and to take measures to ensure the maintenance of any persons actually dependent upon such a worker in the event of his incapacity or decease arising out of his employment.

Article 16

1. Except in cases of special necessity, persons from whom forced or compulsory labour is exacted shall not be transferred to districts where the food and climate differ so considerably from those to which they have been accustomed as to endanger their health.
2. In no case shall the transfer of such workers be permitted unless all measures relating to hygiene and accommodation which are necessary to adapt such workers to the conditions and to safeguard their health can be strictly applied.
3. When such transfer cannot be avoided, measures of gradual habituation to the new conditions of diet and of climate shall be adopted on competent medical advice.
4. In cases where such workers are required to perform regular work to which they are not accustomed, measures shall be taken to ensure their habituation to it, especially as regards progressive training, the hours of work and the provision of rest intervals, and any increase or amelioration of diet which may be necessary.

Article 17

Before permitting recourse to forced or compulsory labour for works of construction or maintenance which entail the workers remaining at the workplaces for considerable periods, the competent authority shall satisfy itself--
(1) that all necessary measures are taken to safeguard the health of the workers and to guarantee the necessary medical care, and, in particular, (a) that the workers are medically examined before commencing the work and at fixed intervals during the period of service, (b) that there is an adequate medical staff, provided with the dispensaries, infirmaries, hospitals and equipment necessary to meet all requirements, and (c) that the sanitary conditions of the workplaces, the supply of drinking water, food, fuel, and cooking utensils, and, where necessary, of housing and clothing, are satisfactory;
(2) that definite arrangements are made to ensure the subsistence of the families of the workers, in particular by facilitating the remittance, by a safe method, of part of the wages to the family, at the request or with the consent of the workers;
(3) that the journeys of the workers to and from the workplaces are made at the expense and under the responsibility of the administration, which shall facilitate such journeys by making the fullest use of all available means of transport;
(4) that, in case of illness or accident causing incapacity to work of a certain duration, the worker is repatriated at the expense of the administration;
(5) that any worker who may wish to remain as a voluntary worker at the end of his period of forced or compulsory labour is permitted to do so without, for a period of two years, losing his right to repatriation free of expense to himself.

Article 18

1. Forced or compulsory labour for the transport of persons or goods, such as the labour of porters or boatmen, shall be abolished within the shortest possible period. Meanwhile the competent authority shall promulgate regulations determining, inter alia, (a) that such labour shall only be employed for the purpose of facilitating the movement of officials of the administration, when on duty, or for the transport of Government stores, or, in cases of very urgent necessity, the transport of persons other than officials, (b) that the workers so employed shall be medically certified to be physically fit, where medical examination is possible, and that where such medical examination is not practicable the person employing such workers shall be held responsible for ensuring that they are physically fit and not suffering from any infectious or contagious disease, (c) the maximum load which these workers may carry, (d) the maximum distance from their homes to which they may be taken, (e) the maximum number of days per month or other period for which they may be taken, including the days spent in returning to their homes, and (f) the persons entitled to demand this form of forced or compulsory labour and the extent to which they are entitled to demand it.
2. In fixing the maxima referred to under (c), (d) and (e) in the foregoing paragraph, the competent authority shall have regard to all relevant factors, including the physical development of the population from which the workers are recruited, the nature of the country through which they must travel and the climatic conditions.
3. The competent authority shall further provide that the normal daily journey of such workers shall not exceed a distance corresponding to an average working day of eight hours, it being understood that account shall be taken not only of the weight to be carried and the distance to be covered, but also of the nature of the road, the season and all other relevant factors, and that, where hours of journey in excess of the normal daily journey are exacted, they shall be remunerated at rates higher than the normal rates.

Article 19

1. The competent authority shall only authorise recourse to compulsory cultivation as a method of precaution against famine or a deficiency of food supplies and always under the condition that the food or produce shall remain the property of the individuals or the community producing it.
2. Nothing in this Article shall be construed as abrogating the obligation on members of a community, where production is organised on a communal basis by virtue of law or custom and where the produce or any profit accruing from the sale thereof remain the property of the community, to perform the work demanded by the community by virtue of law or custom.

Article 20

Collective punishment laws under which a community may be punished for crimes committed by any of its members shall not contain provisions for forced or compulsory labour by the community as one of the methods of punishment.

Article 21

Forced or compulsory labour shall not be used for work underground in mines.

Article 22

The annual reports that Members which ratify this Convention agree to make to the International Labour Office, pursuant to the provisions of Article 22 of the Constitution of the International Labour Organisation, on the measures they have taken to give effect to the provisions of this Convention, shall contain as full information as possible, in respect of each territory concerned, regarding the extent to which recourse has been had to forced or compulsory labour in that territory, the purposes for which it has been employed, the sickness and death rates, hours of work, methods of payment of wages and rates of wages, and any other relevant information.

Article 23

1. To give effect to the provisions of this Convention the competent authority shall issue complete and precise regulations governing the use of forced or compulsory labour.
2. These regulations shall contain, inter alia, rules permitting any person from whom forced or compulsory labour is exacted to forward all complaints relative to the conditions of labour to the authorities and ensuring that such complaints will be examined and taken into consideration.

Article 24

Adequate measures shall in all cases be taken to ensure that the regulations governing the employment of forced or compulsory labour are strictly applied, either by extending the duties of any existing labour inspectorate which has been established for the inspection of voluntary labour to cover the inspection of forced or compulsory labour or in some other appropriate manner. Measures shall also be taken to ensure that the regulations are brought to the knowledge of persons from whom such labour is exacted.

Article 25

The illegal exaction of forced or compulsory labour shall be punishable as a penal offence, and it shall be an obligation on any Member ratifying this Convention to ensure that the penalties imposed by law are really adequate and are strictly enforced.

Article 26

1. Each Member of the International Labour Organisation which ratifies this Convention undertakes to apply it to the territories placed under its sovereignty, jurisdiction, protection, suzerainty, tutelage or authority, so far as it has the right to accept obligations affecting matters of internal jurisdiction; provided that, if such Member may desire to take advantage of the provisions of article 35 of the Constitution of the International Labour Organisation, it shall append to its ratification a declaration stating--
(1) the territories to which it intends to apply the provisions of this Convention without modification;
(2) the territories to which it intends to apply the provisions of this Convention with modifications, together with details of the said modifications;
(3) the territories in respect of which it reserves its decision.
2. The aforesaid declaration shall be deemed to be an integral part of the ratification and shall have the force of ratification. It shall be open to any Member, by a subsequent declaration, to cancel in whole or in part the reservations made, in pursuance of the provisions of subparagraphs (2) and (3) of this Article, in the original declaration.

Article 27

The formal ratifications of this Convention under the conditions set forth in the Constitution of the International Labour Organisation shall be communicated to the Director-General of the International Labour Office for registration.

Article 28

1. This Convention shall be binding only upon those Members whose ratifications have been registered with the International Labour Office.
2. It shall come into force twelve months after the date on which the ratifications of two Members of the International Labour Organisation have been registered with the Director-General.
3. Thereafter, this Convention shall come into force for any Member twelve months after the date on which the ratification has been registered.

Article 29

As soon as the ratifications of two Members of the International Labour Organisation have been registered with the International Labour Office, the Director-General of the International Labour Office shall so notify all the Members of the International Labour Organisation. He shall likewise notify them of the registration of ratifications which may be communicated subsequently by other Members of the Organisation.

Article 30

1. A Member which has ratified this Convention may denounce it after the expiration of ten years from the date on which the Convention first comes into force, by an act communicated to the Director-General of the International Labour Office for registration. Such denunciation shall not take effect until one year after the date on which it is registered with the International Labour Office.
2. Each Member which has ratified this Convention and which does not, within the year following the expiration of the period of ten years mentioned in the preceding paragraph, exercise the right of denunciation provided for in this Article, will be bound for another period of five years and, thereafter, may denounce this Convention at the expiration of each period of five years under the terms provided for in this Article.

Article 31

At such times as it may consider necessary the Governing Body of the International Labour Office shall present to the General Conference a report on the working of this Convention and shall examine the desirability of placing on the agenda of the Conference the question of its revision in whole or in part.

Article 32

1. Should the Conference adopt a new Convention revising this Convention in whole or in part, the ratification by a Member of the new revising Convention shall ipso jure involve denunciation of this Convention without any requirement of delay, notwithstanding the provisions of Article 30 above, if and when the new revising Convention shall have come into force.
2. As from the date of the coming into force of the new revising Convention, the present Convention shall cease to be open to ratification by the Members.
3. Nevertheless, this Convention shall remain in force in its actual form and content for those Members which have ratified it but have not ratified the revising convention.

Article 33

The French and English texts of this Convention shall both be authentic.