О некоторых вопросах применения судами законодательства по спорам военнослужащих, сотрудников органов внутренних дел и других работников, возникающим при прохождении службы или выполнении трудовых обязанностей

Постановление Пленума Верховного Суда Республики Казахстан от 21 июля 1995 года № 3. Утратило силу - нормативным постановлением Верховного Суда РК от 19 декабря 2003 г. N 9 (P03009s)

      В связи с изменением действующего законодательства и возникающими у судов вопросами его применения по спорам военнослужащих, сотрудников органов внутренних дел и некоторых иных работников при прохождении военной службы или исполнении трудовых обязанностей, Пленум Верховного суда п о с т а н о в л я е т:
      1. Разъяснить судам, что Конституцией Республики Казахстан, законами: "Об органах внутренних дел Республики Казахстан" (ст.7), "О статусе и социальной защите военнослужащих и членов их семей" Z934000_ (ст. 4), "О внутренних войсках Республики Казахстан"  Z922200_ (статьи 31,
37) всем гражданам и, в частности, военнослужащим Вооруженных Сил, внутренних войск, органов национальной безопасности,Республиканской гвардии (в дальнейшем - военнослужащих) и работникам органов внутренних дел гарантировано право на судебную защиту их прав и свобод, в том числе и в области правоотношений при прохождении службы. В связи с этим, судам подведомственны споры этих лиц по вопросам увольнения со службы,изменения даты и формулировки причины увольнения, перевода (перемещения) по службе, оплаты за время вынужденного прогула или выполнения нижеоплачиваемой работы, наложения дисциплинарных взысканий в письменной или устной форме и другим вопросам, возникающим при прохождении службы. Такие споры рассматриваются судами в порядке искового производства по месту нахождения ответчика и не требуют предварительного внесудебного разрешения.
      Причем споры военнослужащих, включая уволенных со службы должны рассматриваться военными или народными судами по усмотрению истцов, а работников органов внутренних дел - народными судами. Споры о подсудности между судами Республики Казахстан не допускаются (ст. 125 ГПК) K632000_ .
      Жалобы военнослужащих и работников органов внутренних дел на неправомерные действия должностных лиц, ущемляющих иные права и свободы, могут быть поданы в порядке, установленном статьями 236-1 - 236-9 ГПК, как возникающие из административно-правовых отношений. В частности, в таком порядке военнослужащие и работники органов внутренних дел вправе обжаловать действия должностных лиц:
      - об отказе в переводе по службе в другую местность по состоянию здоровья, по семейным обстоятельствам, по выслуге установленных сроков службы в местностях с тяжелыми и неблагоприятными климатическими условиями;
      - о необоснованной задержке присвоения очередного воинского звания и специального воинского звания (для работников органов внутренних дел);
      - об отказе в обеспечении положенными видами довольствия;
      - по другим вопросам, возникающим в результате незаконного лишения льгот и преимуществ, а также нарушения прав, предусмотренных действующим законодательством.
      2. Поскольку изменения в законодательстве, изложенные в законах СССР "О порядке разрешения индивидуальных трудовых споров" и "О внесении изменений и дополнений в законодательные акты Союза ССР о труде", введенные в действие с 1 июля 1991 г., не были внесены в Кодекс законов о труде Казахской ССР, суды вправе ими руководствоваться в части, не противоречащей Конституции и законодательству Республики Казахстан, а также международным соглашениям (договорам) с участием Республики Казахстан.
      3. Согласно Конституции Республики Казахстан право на судебную защиту своих прав и свобод, в том числе в области трудовых отношений, предоставлено каждому гражданину республики. В связи с этим судам подведомственны трудовые споры работников всех категорий.
      Статья 94 Основ законодательства Союза ССР и союзных республик о труде, предусматривающая разрешение трудовых споров некоторых категорий работников в порядке подчиненности, применяться не может, поскольку ее положения противоречат Конституции республики.
      4. При рассмотрении споров, связанных с увольнением по п.1 ст. 248 КЗоТ K723000_ за совершение однократного грубого нарушения трудовых обязанностей работником, несущим дисциплинарную ответственность в порядке подчиненности, судам следует (поскольку Перечень № 1 Приложения № 1 к Положению о порядке рассмотрения трудовых споров утратил силу) руководствоваться ст. 17-1 Основ Союза ССР и союзных республик о труде, в редакции, действующей с 1 июля 1991 года, где предусмотрено, что за однократное грубое нарушение трудовых обязанностей допускается увольнение только руководителей предприятий, учреждений, организаций (филиалов, представительств, отделений и других обособленных подразделений) и их заместителей. Увольнение таких работников (лиц) допускается без согласия соответствующего профсоюзного комитета (ст. 18-1 Основ).
      5. Согласно Конституции Республики Казахстан порядок прохождения воинской службы, статус военнослужащих, а также статус и деятельность органов внутренних дел определяются законом. В связи с этим при рассмотрении в названной категории лиц судам следует руководствоваться законами Республики Казахстан "Об органах внутренних дел Республики Казахстан", "О статусе и социальной защите военнослужащих и членов их семей", "О внутренних войсках", "Об органах национальной безопасности Республики Казахстан", а также Уставами и Положениями о прохождении службы военнослужащими и работниками органов внутренних дел, если они не противоречат Конституции и законам.
      6. Действующими положениями - "О прохождении воинской службы офицерским составом Вооруженных Сил СССР", утвержденным постановлением Совета Министров СССР № 240 от 18 марта 1985 года (ст.61), "О прохождении службы в органах прокуратуры, о классных чинах и воинских званиях работников прокуратуры Республики Казахстан" № 1561-ХII, утвержденным постановлением Президиума Верховного Совета Республики Казахстан от 6 июля 1992 года(ст.ст.16-18), "О прохождении службы рядовым и начальствующим составом органов внутренних дел Республики Казахстан", утвержденным постановлением Кабинета Министров Республики Казахстан от 21 января 1992 года (ст. 66), - предусмотрена дисциплинарная ответственность, включая увольнение со службы за совершение проступков, дискредитирующих военнослужащих Вооруженных Сил, органы прокуратуры и звание рядового и начальствующего состава органов внутренних дел.
     Рассматривая споры лиц, уволенных по этому основанию, суды должны исходить из того, что под дискредитацией понимается совершение действий, хотя бы и не связанных с исполнением служебных обязанностей, но явно подрывающих в глазах граждан достоинство и авторитет Вооруженных Сил, органов прокуратуры и внутренних дел.
     К проступкам, дискредитирующим военнослужащих, органы прокуратуры либо звания рядового или начальствующего состава органов внутренних дел, в частности, могут относиться: появление военнослужащих, работников органов прокуратуры и внутренних дел в общественных местах в состоянии алкогольного, наркотического либо токсического опьянения (очевидного для граждан), если при этом поведение этого лица и внешний вид оскверняют человеческое достоинство и вызывают осуждение общества; вступление в недозволенные связи с лицами, находящимися под следствием, осужденными; разглашение информации оперативного характера, причинившее вред следствию; пособничество гражданам, совершившим незаконные действия; использование служебного положения в личных корыстных целях; неуставные взаимоотношения между сотрудниками, слушателями и курсантами учебных заведений, вызвавшие негативный общественный резонанс, занятие любыми видами предпринимательской деятельности, в том числе коммерческое посредничество, а также выполнение работ и оказание услуг с использованием служебного положения и получения за это вознаграждений и т.п.
      7. Законом Республики Казахстан от 20 января 1993 года "О статусе и социальной защите военнослужащих и членов их семей", введенным в действие с 1 февраля 1993 года, предусмотрено возмещение морального вреда. В силу ст. 14 этого Закона государство гарантирует военнослужащим возмещение морального и материального ущерба, причиненного противоправными действиями государственных органов, предприятий, учреждений, организаций, независимо от форм собственности и общественных объединений, а также должностных лиц в результате: незаконного привлечения к уголовной и иной ответственности; незаконного применения в качестве меры пресечения заключения под стражу; незаконного осуждения; повреждения, уничтожения или утраты его личного имущества; получения телесных повреждений; незаконного понижения в должности или воинском звании; незаконного лишения прав, льгот и преимуществ; несоблюдения условий контракта. В указанных случаях по решению органов государственной власти, вышестоящего командования или судебных органов восстанавливаются служебные, пенсионные и другие личные и имущественные права военнослужащих и возмещается ущерб за счет виновных (юридических лиц) или республиканского бюджета.
      Учитывая названные требования Закона, а также исходя из смысла п.3 ст.1 Основ гражданского законодательства Союза ССР и республик, введенного в действие на территории Республики Казахстан от 30 января 1993 года, и смысла п.3 ст.1 общей части Гражданского кодекса Республики Казахстан, введенного в действие с 1 марта 1995 года, к служебным отношениям военнослужащих и работников органов внутренних дел, возникшим после 3О января 1993 года, может быть применена ст.131 Основ, регулирующая ответственность за нанесение морального вреда, поскольку отношения, связанные с компенсацией морального вреда, не урегулированы трудовым законодательством.
      8. Споры военнослужащих и работников органов внутренних дел рассматриваются с соблюдением порядка, предусмотренного действующим законодательством, регулирующим служебно-воинские правоотношения.
      Исковые заявления по возникшим спорам, вытекающим из правоотношений при прохождении службы военнослужащими и работниками органов внутренних дел подаются в суд применительно к нормам КЗоТ (поскольку иной порядок не установлен законодательством о прохождении воинской службы и службы в органах внутренних дел) в трехмесячный срок со дня, когда истец узнал или должен был узнать о нарушении своего права, а по делам об увольнении - в месячный срок со дня вручения копии приказа об увольнении (ст.211 КЗоТ) или со дня выдачи трудовой книжки, либо со дня отказа в получении трудовой книжки.
     9. Судья не вправе отказать в приеме искового заявления по мотивам пропуска срока на предъявление иска. Признав причины пропуска срока исковой давности уважительными, суд восстанавливает этот срок ст.211 КЗоТ). Если суд всесторонне исследовав материалы дела устанавливает, что срок для обращения с иском пропущен по неуважительной причине, он отказывает в иске за пропуском срока обращения в суд (за исключением требований по возмещению морального вреда, на которые исковая давность не распространяется).
     10. Увольнение военнослужащих и работников органов внутренних дел за дисциплинарные проступки является мерой дисциплинарного взыскания. Поэтому увольнение по указанным основаниям допускается не позднее одного месяца со дня обнаружения проступка, не считая времени болезни или пребывания в отпуске, и не позднее шести месяцев со дня совершения проступка, а по результатам ревизии или проверки финансово-хозяйственной деятельности не позднее двух лет со дня его совершения. В указанные сроки не включается время производства по уголовному делу (ст.56-2 Основ законодательства Союза ССР и союзных республик о труде).
      11. Если при рассмотрении дела о восстановлении на службе военнослужащих или работников органов внутренних дел, уволенных за совершение дисциплинарного проступка, суд придет к выводу, что проступок действительно имел место, но увольнение произведено без учета его тяжести, обстоятельств, при которых он совершен, а также предшествующего поведения и отношения к службе военнослужащего и работника органов внутренних дел, иск может быть удовлетворен (ч. 8 ст. 131 КЗоТ). Однако в указанном случае суд не вправе заменить увольнение другой мерой взыскания, поскольку право наложения (изменения) дисциплинарного взыскания не входит в компетенцию суда.
      12. На рабочих и служащих Вооруженных Сил и органов внутренних дел, которые работают по трудовым договорам (контрактам), распространяется действующее трудовое законодательство и установленный порядок разрешения трудовых споров. Причем отсутствие комиссии по трудовым спорам или, если она по каким-либо причинам не создана, не преграждает рассмотрение трудового спора непосредственно в суде. Согласие профсоюзного комитета на увольнение названных лиц не требуется, если такой комитет отсутствует или указанные лица не являются членами профсоюзной организации, образованной в органах внутренних дел и войсковых подразделениях.
      13. Военнослужащему и работнику органов внутренних дел, незаконно уволенному и восстановленному на службе, выплачивается по решению суда денежное содержание (средний заработок) за время вынужденного прогула, но не более чем за один год применительно к ст.92 Основ законодательства Союза ССР и республик о труде, вступившей в действие в этой части с 1 июля 1991 года.
      14. Средний заработок (денежное содержание) для оплаты времени вынужденного прогула определяется из расчета последних двух календарных месяцев, предшествующих вынесению судебного решения, применительно к порядку исчисления среднемесячного заработка, установленного постановлением Кабинета Министров Республики Казахстан за № 513 от 13 мая 1994 года "О порядке исчисления среднего заработка для оплаты отпусков или выплаты компенсации за неиспользованный отпуск".
 

Әскери қызметшілер, ішкі істер органдары қызметкерлері және басқа да қызметкерлердің қызметін өтеуі немесе еңбек міндеттерін атқару кезінде туындайтын даулары бойынша соттардың заңдарды қолдануының кейбір мәселелері туралы

Қаулы Қазақстан Республикасы Жоғарғы Соты Пленумы 1995 жылғы 21-шілде N 3 (Қазақстан Республикасы (Қазақ КСР) Жоғарғы Соты Пленумы қаулыларының жинағы, 1997 ж., 2 том, 55 бет). Күші жойылды - ҚР Жоғарғы Соты Пленумының 2003.12.19. N 9 қаулысымен.

      Қолданылып отырған заңның өзгертілуіне және әскери қызметшілердің, ішкі істер органдары қызметкерлерінің және кейбір басқа да қызметкерлердің әскери қызметін өтеуі немесе еңбек міндеттерін атқаруы кезінде туындайтын даулары бойынша соттардың заңдарды қолдануынан туындайтын мәселелерге қатысты Жоғарғы Сот Пленумы қаулы етеді:

      1. Қазақстан Республикасы Конституциясында, Қазақстан Республикасының "Қазақстан Республикасының ішкі істер органдары туралы" Заңында (7-бап), "Әскери қызметшілер мен олардың отбасы мүшелерінің мәртебесі және оларды әлеуметтік қорғау туралы" Заңында (4-бап), "Қазақстан Республикасының ішкі әскерлері туралы" Заңында (31, 37-баптар) азаматтардың, атап айтқанда, Қарулы Күштердің, ішкі әскерлердің, ұлттық қауіпсіздік органдарының, Республика ұланы әскери қызметшілерінің (бұдан былай әскери қызметші), жеке ішкі істер органдары қызметкерлерінің құқықтары мен бостандықтарын, соның ішінде әскери қызметін өтеп жүргендегі құқықтық қатынас саласында да сотта қорғану кепілдігі берілгені соттарға түсіндірілсін. Осыған байланысты бұл адамдардың қызметінен шығарылуы, ауысуы (ауыстырылуы), қызметінен шығарылу күні мен себептерінің тұжырымдамаларының өзгертілуі, амалсыз бос жүрген уақытына немесе жалақысы төмен жұмысты орындаған күндерінің ақысын талап етуі, жазбаша, ауызша берген тәртіптілік жаза және қызметін өтеп жүргенде туындаған басқа да мәселелері жөніндегі даулары соттың қарауына жатады. Мұндай дауларды соттар тікелей талап арызды қарау тәртібімен жауапкердің тұрған жерінде қарайды.

      Әскери қызметшілердің даулары, талапкердің қалауы бойынша әскери немесе халық соттарында, ал ішкі істер органдары қызметкерлерінің даулары халық соттарында қаралады. Іс қай соттың қарауына жататындығы жөнінде таластарға жол берілмейді (АІЖК-нің 125-бабы).

      Әскери қызметшілердің және ішкі істер органдары қызметкерлерінің, олардың құқықтары мен бостандықтарына нұқсан келтірген лауазымды адамдардың әрекеттеріне келтірген шағымдары АІЖК-нің 236 баптарында көрсетілген тәртіппен, әкімшілік-құқықтық қатынастардан туған шағым ретінде беріледі. Атап айтқанда, әскери қызметшілер мен ішкі істер органдары қызметкерлерінің ондай тәртіп бойынша:

      - денсаулығы, отбасы жағдайына байланысты басқа жерге қызметін ауыстыруы, ауыр және ауа райы қолайсыз жерлерде белгілі әскери міндет мерзімін белгілеу туралы мәселелерді шешуден бас тартылғанда;

      - (ішкі істер органдары қызметкерлері үшін) кезекті әскери және арнайы әскери атақ алуын негізсізден кешіктіргенде;

      - тиісті алатын үлес түрлерімен қамтамасыз етуден бас тартылғанда;

      - жеңілдіктер мен артықшылықтардан заңсыз айырудан туған басқа да мәселелер бойынша, сондай-ақ қолданылып жүрген заңда көрсетілген құқықтар бұзылғанда, лауазымды адамның әрекетіне қарсы шағым беруіне қақысы бар.

      2. СССР-дің 1991 жылғы 1 шілдеден енгізілген "Жеке еңбек дауларын шешу тәртібі туралы" және "ССР Одағының еңбек туралы заң актілеріне өзгертулер мен толықтырулар енгізу туралы" заңдарында баяндалған заң өзгертулері Қазақ ССР-нің еңбек туралы заңдар Кодексіне енгізілмегендіктен, ол заңдардың Қазақстан Республикасының Конституциясы мен заңдарына, сондай-ақ Қазақстан Республикасы қатысқан халықаралық келісімдерге (шарттарға) қайшы келмейтін бөліктерін ғана соттар басшылыққа алуларына болады.

      3. Қазақстан Республикасының Конституциясына сәйкес Республиканың әрбір азаматына, соның ішінде еңбек қатынастары саласында да, сотта өз құқығы мен бостандығын қорғауға құқық берілген. Осыған байланысты барлық санаттағы қызметкерлердің еңбек даулары сотта қаралуға жатады.

      Кейбір санаттағы қызметкерлердің еңбек дауларын бағыныштылығына қарай шешу тәртібі көрсетілген ССР Одағы мен одақтас республикалардың еңбек туралы заң негіздерінің 94 бабы республика Конституциясына оның қағидалары қайшы келетіндіктен қолданылмайды.

      4. Бағыныштылығына қарай тәртіптілік жауапкершілікке тартылған, еңбек міндеттерін бір жолы ғана өрескел бұзғаны үшін ЕТЗК-нің 248-бабының 1-тармағымен жұмыстан шығарылған қызметкерлердің дауын қарағанда, соттардың 1991 жылғы 1 шілдеден қолданыла бастаған редакциядағы ССР Одағы мен одақтас республикалардың еңбек туралы негіздерінің 17 бабын (өйткені, еңбек дауларын қараудың тәртібі туралы Ережеге берілген N 1 Ереженің N 1 тізімі күшін жойғандықтан) басшылыққа алғандары жөн, себебі, онда еңбек міндеттерін бір жолы бұзғаны үшін кәсіпорындардың, мекемелердің, ұйымдардың (филиалдардың, өкілдіктердің, бөлімдердің және ерекшеленген бөлімшелердің) басшылары және олардың орынбасарлары ғана жұмыстан шығарылатындығы көрсетілген. Ондай қызметкерлер тиісті кәсіподақ комитетінің келісімінсіз-ақ жұмыстан шығарыла береді (негіздердің 18-бабы).

      5. Қазақстан Республикасының Конституциясына сәйкес әскери қызметшілердің әскери қызметін өтеу мен олардың мәртебесі, сондай-ақ ішкі істер органдары қызметкерлерінің мәртебесі мен қызметін өтеу тәртібі заң бойынша белгіленеді. Осыған байланысты аталған санаттағы адамдардың дауларын шешкенде соттардың Қазақстан Республикасының "Қазақстан Республикасының ішкі істер органдары туралы", "Әскери қызметшілер мен олардың отбасы мүшелерінің мәртебесі және оларды әлеуметтік қорғау туралы", "Қазақстан Республикасының ұлттық қауіпсіздік органдары туралы" Заңдарын, сондай-ақ, егер олар Конституциямен Заңдарға қайшы келмесе, әскери қызметшілердің және ішкі істер органдары қызметкерлерінің әскери міндетін өтеу туралы Жарғысы мен Ережелерін басшылыққа алғаны жөн.

      6. Қолданылып жүрген Ережелерде - СССР Министрлер Советінің 1985 жылғы 18 наурыздағы N 240 Қаулысы бекіткен "СССР Қарулы Күштері офицерлер құрамының әскери міндетін өтеу туралы" (61-бап), Қазақстан Республикасының Жоғарғы Советі Президиумының 1992 жылғы 6 шілдедегі N 1561-XII Қаулысы бекіткен "Қазақстан Республикасы прокуратурасы қызметкерлерінің прокуратура органдарында қызметін өтеу сыныпты шен және әскери атақтар беру туралы" (16-18 баптары), Қазақстан Республикасы Министрлер Кабинетінің 1992 жылғы 21 қаңтардағы қаулысы бекіткен "Қазақстан Республикасының ішкі істер органдарының қатардағы және басшы құрамының қызмет міндетін өтеу туралы" Ережелерінде Қарулы Күштер қызметшілерінің, прокуратура органдары қызметкерлерінің, ішкі істер органдарының қатардағы және басшы құрамының қызметкерлерінің атағына кір келтірген қылығы үшін оларға, қызметін өтеуден босатуды қоса, берілетін тәртіптілік жауапкершілігі де көрсетілген.

      Осы негізде қызметтен шығарылғандардың дауын қарағанда, соттар қызмет міндетін орындауға байланысты болмаса да Қарулы Күштердің, прокуратура мен ішкі істер органдарының қадір-қасиеті мен беделін азаматтардың көзінше көпе-көрнеу аяққа басып, сөйтіп, оған кір келтірген әрекеттерді, осы органдардың беделін түсіретін әрекеттер деп білуге тиіс.

      Қоғамдық органдарда мас болып, яки улы заттар ішіп (азаматтар үшін анық болған жағдайда), сөйтіп, ол адамның жүріс-тұрысы және бет-әлпеті адамның арына тиетіндей және көпшіліктің зығырданын қайнатса, тергеуде сотты болып жүрген адаммен заңсыз байланыс жасаса; тергеуде зардабын тигізетін шұғыл сипаттағы деректерді жария етсе; заңсыз әрекет жасаған адамға, азаматтарға көмектессе; қызмет бабын пайдақорлық мақсатқа пайдаланса; оқу органдарының қызметкерлерімен, тыңдаушы және курсанттарымен көпшіліктің қарсылығын туғызатын қарым-қатынас жасаса, соның ішінде коммерциялық делдалдықпен, кәсіпқорлық қызметтің кез келген түрімен айналысса, сондай-ақ қызмет бабын пайдаланып, жұмыс істеп берсе және қызмет көрсетсе, ол үшін сыйақы алса, тағы басқа әрекеттер әскери қызметшілердің, прокуратура органдарының, ішкі істер органдарының қатардағы немесе басшы құрамының атағына кір келтіретін әрекеттер қатарына енгізуге болады.

      7. Қазақстан Республикасының 1993 жылғы 1 ақпаннан күшіне кірген "Әскери қызметшілер мен олардың отбасы мүшелерінің мәртебесі және оларды әлеуметтік қорғау туралы", 1993 жылғы 20 қаңтардағы Заңында моральдық зиянның орнын толтыру көрсетілген. Осы Заңның 14-бабы бойынша мемлекеттік пен қоғамдық бірлестік меншік түрлеріне қарамастан, мемлекеттік органдардың, кәсіпорындардың, мекемелердің, ұйымдардың, сондай-ақ лауазымды адамдардың заңсыз әрекеттерінен әскери қызметшілерге оларды қылмыстық және басқа да жауапкершілікке заңсыз тартуы, бұлтартпас шаралар ретінде заңсыз қамауға алуы; соттауы, оның жеке мүлкін бүлдіріп, құртып немесе жоғалтқаны; дене жарақатын салғаны үшін; сондай-ақ лауазымынан немесе әскери атағынан заңсыз төмендеуі; құқық, жеңілдік пен артықшылықтардан заңсыз айырылуы; шартты бұзуы салдарынан келген моральдық және материалдық зиянның орнын толтыруға мемлекет кепілдік береді. Көрсетілген жағдайларда мемлекеттік билік органдарының, жоғары тұрған командование немесе сот органдарының шешімі бойынша әскери қызметшілердің қызметтік, зейнеткерлік, басқа да жеке және мүліктік құқығы қалпына келтіріледі және зиян кінәлі адамның (заңды тұлғаның) немесе республикалық бюджетті есебінен өндіріліп беріледі.

      Моральдық зиянды өтеуге қатысты қатынас еңбек заңында реттелмегендіктен, аталған заңның талаптарын ескеріп, сондай-ақ Қазақстан Республикасы аумағында 1993 жылғы 30 қаңтарда күшіне енген ССР Одағы мен одақтас республикалардың азаматтық Заңы Негіздерінің 1-бабының 3-тармағының және 1995 жылғы 1 наурызда күшіне кірген Қазақстан Республикасы Азаматтық Кодексінің жалпы бөлімінің 1-бабының 3-тармағының негіздеріне сәйкес, әскери қызметшілер мен ішкі істер органдары қызметкерлерінің 1993 жылғы 30 қаңтардан кейін қызмет қатынасынан туған талаптарын қарағанда, моральдық зиян үшін жауапкершілікті реттейтін Негіздердің 131-бабы қолданылуы мүмкін.

      8. Ішкі істер органдары қызметкерлері мен әскери қызметшілердің даулары әскери-қызмет құқығы қатынастарын реттейтін, қолданылып жүрген заңда көрсетілген тәртіпті сақтай отырып қаралады.

      Әскери мен ішкі істер органдары қызметкерлерінің қызметін өтеп жүргендегі құқық қатынастарынан шыға қалған дау жөніндегі талап арызы ЕТЗК-нің нормаларына сай (себебі, әскери қызмет пен ішкі істер органдары қызметінде жүргендігі туралы заңда басқаша тәртіп белгіленбеген), талапкер өз құқығының бұзылғанын білген немесе білуге тиісті күннен бастап, үш ай ішінде, ал қызметтен шығарылғаны туралы іс бойынша қызметтен шығарылғаны туралы бұйрықтың көшірмесі қолына тиген күннен (ЕТЗК-нің 211-бабы) немесе еңбек кітапшасы берілген күннен бастап, бір ай ішінде сотқа беріледі.

      9. Талап арызды беру мерзімі өтіп кетті деген сылтаумен талап арызды қабылдаудан бас тартуға тиісті емес. Талап арыз беру мерзімінің өтіп кету себебі орынды екенін білген соң, сот бұл мерзімді қалпына келтіреді (ЕТЗК-нің 211-бабы). Егер сот іс материалдарын жан-жақты зерттеп, дәлелсіз себептермен талап арыз берудің мерзімі өтіп кеткенін анықтаса, онда талап арыз қанағаттандырусыз қалдырылады (Бұл жағдай моральдық зиянның орнын толтыру жөніндегі істерді қарағанда ескерілмейді, себебі, талап арыз беру мерзімдері мұндай істерге жүрмейді).

      10. Әскери қызметшілерді және ішкі істер органдары қызметкерлерін тәртіптік қылығы үшін қызметтен шығару тәртіптілік жаза шарасы болып табылады. Сондықтан да көрсетілген негіздер бойынша олардың ауырған немесе демалыста болған уақытын қоспағанда, теріс қылығы анықталған күннен бастап, бір ай ішінде, теріс қылық жасаған бастап, алты ай ішінде, ал шаруашылық-қаржы қызметіне ревизия немесе тексеру қорытындысы бойынша - екі жыл ішінде қызметтен шығарылады. Көрсетілген мерзімге қылмыстық іс қозғалған уақыт кірмейді (ССР Одағы мен одақтас республикалардың еңбек туралы заңдары негіздерінің 56-бабы).

      11. Тәртіптілік теріс қылық көрсеткені үшін қызметтен шығарылған ішкі істер органдары қызметкерлерін немесе әскери қызметшілерді қызметіне қайта орналастыру туралы істі қарағанда, сот ол адамның теріс қылық жасалғандығын анықтаса, бірақ оны қызметтен шығару туралы шешім қабылдаған кезде жасалған теріс қылығының мән-жайы, ауырлығы, сондай-ақ алдындағы тәртібі мен қызметін атқаруы есепке алынбаған деген тұжырымға келсе, талап арыз қанағаттандырылуы мүмкін (ЕТЗК-нің 131-бабының 8-бөлігі). Бірақ көрсетілген жағдайда қызметтен шығаруды сот басқа жаза шарасымен ауыстыруға қақылы емес, өйткені тәртіптілік жазасын беру (өзгерту) сот құзырына жатпайды.

      12. Қолданылып жүрген заң мен еңбек дауларын шешу жөніндегі заңда белгіленген тәртіп еңбек келісімі (шарт) бойынша ішкі істер органдары мен қарулы күштерде жұмыс істеп жүрген жұмысшылар мен қызметшілердің еңбек дауларын шешуге де қолданылады. Егер еңбек дауы жөніндегі комиссия жоқ болса немесе ол белгілі бір себептермен құрылмаса, ол еңбек дауын сотта қарауға тосқауыл бола алмайды.

      Егер кәсіподақ комитеті болмаса немесе олар ішкі істер органдары мен әскери бөлімшелерден құрылған кәсіподақ ұйымының мүшесі болмаса, ондай адамдарды жұмыстан шығару үшін кәсіподақ комитетінің келісімі қажет етілмейді.

      13. Заңсыз шығарылған және қызметіне қайта қойылған ішкі істер органдары қызметкері мен әскери қызметшіге сот шешімімен амалсыз бос жүрген күніне ақы (орташа жалақысы) төленеді, бірақ осы бөлік бойынша 1991 жылғы 1 шілдеден күшіне кірген ССР Одағы мен республикалардың еңбек туралы негіздерінің 92-бабына сәйкес оның көлемі бір жылдан аспауға тиіс.

      14. Амалсыз бос жүрген уақытына төлеу үшін орташа табыс (жалақы) Қазақстан Республикасы Министрлер Кабинетінің "Демалысқа немесе пайдаланылмаған демалысқа төлем төлеу үшін орташа жалақыны есептеп шығарудың тәртібі туралы" 1994 жылғы 13 мамырдағы N 513 Қаулысы белгілеген орташа жалақыны есептеп шығару тәртібі қолданыла отырып, жұмыстан босату алдындағы соңғы екі календарлық айының жалақысынан есептеп шығарылады.