О ратификации Конвенции о получении за границей доказательств по гражданским или торговым делам

Закон Республики Казахстан от 6 апреля 2016 года № 485-V ЗРК.

Ратифицировать Конвенцию о получении за границей доказательств по гражданским или торговым делам, совершенную в Гааге 18 марта 1970 года, с заявлениями и оговоркой согласно приложениям 1 и 2 к настоящему Закону.

Президент
Республики Казахстан	Н. НАЗАРБАЕВ

Приложение 1 к Закону Республики Казахстан от 6 апреля 2016 года № 485-V ЗРК О ратификации Конвенции о получении за границей доказательств по гражданским или торговым делам

Заявления к Конвенции о получении за границей
доказательств по гражданским или торговым делам

Республика Казахстан в соответствии с Конвенцией о получении за границей доказательств по гражданским или торговым делам (далее – Конвенция) делает следующие заявления:

1) получение дипломатическими или консульскими представителями других Договаривающихся государств без принуждения доказательств по гражданским или торговым делам, предусмотренное статьей 15 Конвенции, возможно только при наличии разрешения компетентного органа Республики Казахстан;

2) получение без принуждения доказательств по гражданским или торговым делам, предусмотренное статьями 16 и 17 Конвенции, возможно без предварительного разрешения компетентного органа Республики Казахстан;

3) дипломатический или консульский представитель или уполномоченное лицо, назначенные для получения доказательств, могут обращаться в компетентный орган Республики Казахстан с просьбой о получении содействия, упомянутого в статье 18 Конвенции, при условии его соответствия законодательству Республики Казахстан;

4) на основании статьи 23 Конвенции на территории Республики Казахстан не исполняются судебные поручения, которые направляются в целях получения материалов, известных в государствах обычного права как досудебное раскрытие документов;

5) разрешается в рамках законодательства Республики Казахстан выполнение действий и использование других способов получения доказательств в соответствии с пунктами b) и c) статьи 27 Конвенции.

Приложение 2 к Закону Республики Казахстан от 6 апреля 2016 года № 485-V ЗРК О ратификации Конвенции о получении за границей доказательств по гражданским или торговым делам

Оговорка к Конвенции о получении за границей
доказательств по гражданским или торговым делам

Республика Казахстан в соответствии со статьями 4 и 33 Конвенции о получении за границей доказательств по гражданским или торговым делам принимает к исполнению на своей территории судебные поручения запрашивающих Договаривающихся государств, если они составлены на английском языке и сопровождаются их переводом на казахском и (или) русском языках, заверенным должным образом.

КОНВЕНЦИЯ
О ПОЛУЧЕНИИ ЗА ГРАНИЦЕЙ ДОКАЗАТЕЛЬСТВ
ПО ГРАЖДАНСКИМ ИЛИ ТОРГОВЫМ ДЕЛАМ
(Заключена 18 марта 1970 года)

Государства, подписавшие настоящую Конвенцию,

Желая облегчить передачу и исполнение судебных поручений и продолжить сближение различных способов, используемых в этих целях,

Желая улучшить взаимное судебное сотрудничество по гражданским или торговым делам,

Решили заключить в указанных целях настоящую Конвенцию и согласились со следующими положениями:

Глава I. СУДЕБНЫЕ ПОРУЧЕНИЯ

Статья 1

Судебный орган Договаривающегося государства может в соответствии с положениями своего законодательства запросить посредством судебного поручения компетентный орган другого Договаривающегося государства о получении по гражданским или торговым делам доказательства или выполнения другого процессуального действия.

Поручение не может быть использовано для получения доказательства, которое не предназначается для начавшегося или намечаемого судебного процесса.

Выражение "другое процессуальное действие" не охватывает вручения судебных документов или возбуждения судебной процедуры в целях исполнения или принудительного исполнения судебных решений или приказов либо издания приказов для принятия временных или предохранительных мер.

Статья 2

Договаривающееся государство назначает центральный орган, на который возлагается обязанность принимать судебные поручения, исходящие от судебного органа другого Договаривающегося государства, и передавать их для исполнения компетентным органам. Каждое государство образует центральный орган в соответствии со своим законодательством.

Поручения направляются центральному органу запрашиваемого государства без посредничества какого-либо другого органа этого государства.

Статья 3

Судебное поручение должно содержать следующие реквизиты:

а) наименование органа власти, требующего его исполнения и запрашиваемого органа, если он известен запрашивающему органу;

b) названия и адреса сторон в судебном процессе и их представителей, если таковые имеются;

c) сущность и предмет судебного разбирательства, для которого истребуется, доказательство с изложением сведений, необходимых для исполнения поручения;

d) доказательство, которое требуется получить или другое процессуальное действие, которое надо исполнить.

В соответствующих случаях поручение должно также содержать inter alia-

e) имена и адреса лиц, которых необходимо допросить;

f) вопросы, которые нужно поставить допрашиваемым лицам или обстоятельства, о которых они должны быть допрошены;

g) документы или другое имущество, недвижимое или личное, подлежащие осмотру;

h) требование о получении доказательств под присягой или с подтверждением и об использовании особой формы;

i) особый порядок или процедуру, применение которых требуется в соответствии со статьей 9.

Поручение может содержать также информацию, необходимую для применения статьи 11.

Не требуется легализация или другая аналогичная формальность.

Статья 4

Судебное поручение составляется на языке запрашиваемого органа или сопровождается переводом на этот язык.

Однако Договаривающееся государство принимает судебное поручение, составленное на английском или французском языке либо сопровожденное переводом на один из этих языков, если по этому поводу не существует оговорки, предусмотренной статьей 33.

Договаривающееся государство, в котором существует несколько официальных языков и которое в соответствии с внутренним законодательством не может принимать судебное поручение на одном из этих языков на всей своей территории, должно сделать заявление, в котором указать, на каком языке следует составлять или на какой язык переводить судебное поручение, чтобы оно было исполнено в определенных частях его территории. При несоблюдении без обоснованного оправдания правил, определенных этим заявлением, расходы по переводу на требуемый язык несет запрашивающее государство.

Договаривающееся государство может указать в заявлении другой язык или другие языки, чем упомянутые в предыдущем абзаце, на которых поручение может быть направлено его центральному органу.

Верность текста каждого перевода должна быть удостоверена дипломатическим либо консульским представителем или присяжным переводчиком, или же любым другим лицом, уполномоченным на это в любом из государств.

Статья 5

Если Центральный Орган сочтет, что просьба не соответствует положениям настоящей Конвенции, он незамедлительно информирует об этом орган запрашивающего государства, который направил судебное поручение, изложив возражения, возникшие в связи с поручением.

Статья 6

Если орган, которому передано судебное поручение, некомпетентен исполнить его, поручение должно быть незамедлительно отправлено по назначению в орган того же государства, который в соответствии с положениями его законодательством, компетентен его исполнить.

Статья 7

Запрашивающий орган может, если оно того пожелает получить информацию о дате и месте, где будут осуществлены запрашиваемые им процессуальные действия, чтобы заинтересованные Стороны и их представители могли при этом присутствовать. Эта информация направляется непосредственно указанным Сторонам или их представителям, если этого пожелает орган запрашивающего государства.

Статья 8

Договаривающееся государство может заявить, что сотрудники судебного персонала запрашивающего органа другого Договаривающегося государства могут присутствовать при исполнении судебного поручения. Для этого может потребоваться получение предварительного согласия компетентного органа, назначенного государством - заявителем.

Статья 9

Судебный орган, исполняющий судебное поручение, применяет законы своего государства в отношении методов и процедур исполнения.

Однако в случае, если запрашивающий компетентный орган власти просит о соблюдении особой формы, такая просьба удовлетворяется при условии, если данная форма не противоречит законодательству запрашиваемого государства или если ее применение не будет невозможным ввиду несовместимости с внутригосударственной практикой и процедурой или из-за практических трудностей.

Судебное поручение исполняется без промедлений.

Статья 10

При исполнении судебного поручения запрашиваемый орган судебной власти использует те же средства принуждения, в тех же случаях и в той же мере, в какой они предусмотрены внутренним законодательством для исполнения приказов властей своего государства или ходатайства Сторон в судебном процессе внутри государства.

Статья 11

При исполнении судебного поручения лицо, которого оно касается, может отказаться от дачи показаний в той мере, в какой оно имеет привилегии или служебный долг отказаться от дачи показаний:

а) согласно законодательству запрашиваемого государства, либо

b) согласно законодательству запрашивающего государства, что оговорено в судебном поручении или же подтверждено иным образом запрашивающим органом в обращении к запрашиваемому органу.

Кроме того, Договаривающееся государство может дополнительно заявить, что оно признает такие освобождения и запрещения, установленные законодательством других государств, кроме запрашиваемого или запрашивающего государства, в рамках, указанных в этом заявлении.

Статья 12

В исполнении судебного поручения может быть отказано только в случае, если:

а) исполнение поручения в запрашиваемом государстве не входит в компетенцию судебной власти или если

b) запрашиваемое государство находит, что оно может нанести ущерб его суверенитету и безопасности.

В исполнении не может быть отказано по тому только мотиву, что согласно внутреннему законодательству запрашиваемое государство заявляет о своей исключительной компетенции по существу предъявленного иска или внутреннее законодательство не предусматривает права на иск в данном случае.

Статья 13

Документы, подтверждающие исполнение судебного поручения, пересылаются запрашиваемым органом запрашивающему органу тем же способом, который был использован этим последним.

В каждом случае, когда поручение не исполняется полностью или частично, запрашивающий орган должен быть тем же способом незамедлительно извещен об этом с объяснением причин неисполнения.

Статья 14

Исполнение судебного поручения не может давать повода для взыскания, каких бы то ни было сборов или издержек.

Однако запрашиваемое государство имеет право истребовать от запрашивающего государства возмещение вознаграждения, выплаченного экспертам и переводчикам, и расходов, возникших в связи с применением особой процедуры, востребованной запрашивающим государством в соответствии со вторым абзацем статьи 9.

Орган запрашиваемого государства, законодательство которого возлагает на Стороны обязанность самим собирать доказательства и который не в состоянии сам исполнить судебное поручение, может поручить это сделать подходящему лицу после получения на это согласия запрашивающего органа. Обращаясь к нему по этому вопросу, запрашиваемый орган указывает приблизительные расходы, которые будут связаны с такой процедурой. Если запрашивающий орган дает согласие, он возмещает все возникшие расходы. При отсутствии такого согласия запрашивающий орган не несет ответственности за эти расходы.

Глава II. ПОЛУЧЕНИЕ ДОКАЗАТЕЛЬСТВ ДИПЛОМАТИЧЕСКИМИ ИЛИ
КОНСУЛЬСКИМИ ПРЕДСТАВИТЕЛЯМИ И УПОЛНОМОЧЕННЫМИ ЛИЦАМИ

Статья 15

Дипломатический или консульский представитель Договаривающегося государства может на территории другого Договаривающегося государства и в округе, где он выполняет свои функции, получать без принуждения доказательства по гражданским или торговым делам от граждан государства, которое он представляет, в помощь судебным разбирательствам, начатым судами представляемого ими государства.

Договаривающееся государство может заявить, что доказательства могут быть получены дипломатическими или консульскими представителями только при наличии разрешения на это, выданного по просьбе, поступившей от указанного представителя или от его имени, компетентным органом, назначенным данным государством.

Статья 16

Дипломатический или консульский представитель Договаривающегося государства может также на территории другого Договаривающегося государства и в округе, где он выполняет свои функции, получать без принуждения доказательства от граждан государства, в котором он выполняет свои функции, или третьего государства в помощь судебным разбирательствам, начатым судами представляемого им государства, если:

а) компетентный орган, назначенный государством, в котором данный представитель выполняет свои функции, дал ему разрешение либо общего характера, либо по конкретному делу;

b) он соблюдает условия, которые компетентный орган указал в своем разрешении.

Договаривающееся государство может заявить, что доказательства могут быть получены в соответствии с этой статьей без предварительного разрешения.

Статья 17

Любое лицо, должным образом назначенное уполномоченным по гражданским или торговым делам, может получать без принуждения доказательства на территории Договаривающегося государства в помощь судебному разбирательству, начатому судами другого Договаривающегося государства, если:

а) компетентный орган, назначенный государством, где доказательства должны быть получены, дает на это либо общее разрешение, либо разрешение по конкретному делу,

b) это лицо соблюдает условия, которые компетентный орган указал в своем разрешении.

Договаривающееся государство может заявить, что доказательства могут быть получены согласно данной статье без его предварительного разрешения.

Статья 18

Договаривающееся государство может заявить, что дипломатический или консульский представитель или уполномоченное лицо, назначенные для получения доказательств в соответствии со статьями 15, 16 и 17, могут обращаться в компетентный орган, назначенный данным государством, чтобы получить необходимое содействие в получении доказательств в принудительном порядке. Заявление может содержать такие условия, которые государство - заявитель сочтет возможным включить.

Если этот орган удовлетворяет просьбу, он применяет любые меры принуждения, которые являются подходящими и предусмотрены в законе для применения во внутригосударственных судебных процессах.

Статья 19

Компетентный орган, давая разрешение, предусмотренное статьями 15, 16 и 17, или удовлетворяя просьбу, предусмотренную статьей 18, может установить такие условия, которые он сочтет соответствующими времени и месту получения доказательства. Подобным же образом он может потребовать, чтобы время, дата и место получения доказательства были сообщены ему заранее в разумный отрезок времени; в этом случае представитель указанного органа может присутствовать при получении доказательства.

Статья 20

При получении доказательств согласно любой статье этой главы, лица, участвующие в этом, могут быть представлены их адвокатами.

Статья 21

Когда дипломатический или консульский представитель либо уполномоченный получает разрешение на получение доказательств в соответствии с положениями статей 15, 16 и 17:

а) он может получить все виды доказательств, если это не противоречит законам государства, в котором это происходит, или разрешению, данному на основании указанных статей, и вправе в тех же рамках приводить к присяге или получать подтверждения,

b) требование к лицу явиться или дать показания, если он не является гражданином государства, в котором ведется производство по делу, составляется на языке того места, где должно быть получено доказательство, либо сопровождается переводом на этот язык,

c) требование должно информировать лицо, что оно может быть представлено адвокатом и в любом государстве, не сделавшем заявление в соответствии со ст. 18, оно не обязано к явке и даче показаний,

d) показания могут быть получены способом, предусмотренным законом, применяемым в суде, в котором рассматривается дело, при условии, что этот способ не запрещен законодательством того государства, где берутся показания,

e) лицо, которое требуется допросить, при отказе от дачи показаний может ссылаться на привилегии и служебный долг, предусмотренные статьей 11.

Статья 22

Тот факт, что попытка получить доказательства в соответствии с процедурой, предусмотренной в этой главе, не удалась из-за отказа лица дать показания, не является препятствием для направления в дальнейшем прошения о получении доказательства в соответствии с положениями первой главы.

Глава III. ОБЩИЕ ПОЛОЖЕНИЯ

Статья 23

Договаривающееся государство в момент подписания, ратификации или присоединения может заявить, что оно не исполняет судебные поручения, которые направляются в целях получения материалов, известных в государствах обычного права как досудебное раскрытие документов.

Статья 24

Договаривающееся государство может, помимо центрального органа, назначать и другие органы и определять их компетенцию. Однако судебные поручения во всех случаях направляются в центральный орган.

Федеральные государства по своему усмотрению могут назначать несколько центральных органов.

Статья 25

Договаривающееся государство, в котором действуют несколько правовых систем, может назначить органы одной из этих систем, которые будут исключительно компетентны, выполнять судебные поручения в соответствии с настоящей Конвенцией.

Статья 26

Договаривающееся государство, если это требуется согласно конституционным нормам, может предложить запрашивающему государству возместить расходы и вознаграждения, связанные с исполнением судебного поручения за выполнение процедуры по обеспечению явки лица для дачи показаний, допрос лица и составление протокола допроса.

Когда государство заявляет требование в соответствии с положением предшествующего абзаца, любое другое Договаривающееся государство может предложить этому государству возместить аналогичные расходы.

Статья 27

Положения настоящей Конвенции не являются препятствием для того, чтобы Договаривающееся государство:

а) заявило, что судебные поручения могут направляться его судебным органом по другим каналам, чем это предусмотрено статьей 2;

b) позволило в рамках своего законодательства или практики выполнять любое действие, предусмотренное в Конвенции, в условиях с меньшими ограничениями;

c) разрешило в рамках своего законодательства или практики использовать другие способы получения доказательств, чем это предусмотрено настоящей Конвенцией.

Статья 28

Настоящая Конвенция не является препятствием для того, чтобы два или более Договаривающихся государства могли договориться между собой относительно отступления:

а) от статьи 2 в том, что касается способов передачи судебных поручений;

b) от статьи 4 в том, что касается языков, которые могут быть использованы;

c) от статьи 8 в том, что касается присутствия юридического персонала при исполнении поручений;

d) от статьи 11 в том, что касается привилегий и ограничений свидетелей в предоставлении доказательств;

e) от статьи 13 в том, что касается способов передачи документов, подтверждающих исполнение;

f) от статьи 14 в том, что касается расходов;

g) от положений главы II.

Статья 29

Настоящая Конвенция заменяет в отношениях между ее участниками, которые являются также участниками одной или обеих Конвенций по вопросам гражданского процесса, подписанных в Гааге 17 июля 1905 г. и 1 марта 1954 г., статьи 8 - 16 более ранних Конвенций.

Статья 30

Настоящая Конвенция не затрагивает применения статьи 23 Конвенции 1905 года или статьи 24 Конвенции 1954 года.

Статья 31

Дополнительные соглашения между участниками Конвенции 1905 и 1954 годов рассматриваются как применимые к настоящей Конвенции, если государства - участники не договорятся об ином.

Статья 32

Без ущерба для положений статьей 29 и 31 настоящая Конвенция не затрагивает конвенций, участниками которых являются или будут являться Договаривающиеся государства и которые содержат положения по вопросам, охватываемым данной Конвенцией.

Статья 33

Каждое государство имеет право в момент подписания, ратификации или присоединения исключить целиком или частично применение положений второго абзаца статьи 4 и главы II. Никакой другой оговорки не допускается.

Договаривающееся государство может в любой момент отозвать сделанную им оговорку, действие оговорки прекращается на шестидесятый день после уведомления об отзыве.

Когда государство делает оговорку, любое другое государство, которое она затрагивает, может применить то же правило в отношении государства, сделавшего оговорку.

Статья 34

Договаривающееся государство может в любой момент отозвать или изменить свое заявление.

Статья 35

Договаривающееся государство либо в момент сдачи на хранение документа о ратификации или присоединении, либо в последующем сообщит Министерству иностранных дел Нидерландов о назначении органов, предусмотренных статьями 2, 8, 24 и 25.

Договаривающееся государство таким же образом информирует Министерство в соответствующих случаях о нижеследующем:

а) назначении органов, которым должны направляться уведомления, у которых необходимо получать разрешения и чье содействие может быть запрошено при истребовании доказательств дипломатическими или консульскими представителями согласно статьям 15, 16 и 18;

b) назначении органов, чье разрешение может потребоваться согласно статье 17 и которые могут оказать помощь, предусмотренную статьей 18;

c) заявлениях, предусмотренных в статьях 4, 8, 11, 15, 16, 17, 18, 23 и 27;

d) каждой отмене или изменении назначения и заявлениях, указанных выше;

e) отзыве любых оговорок.

Статья 36

Затруднения, которые могут возникнуть между Договаривающимися государствами в связи с применением настоящей Конвенции, будут разрешаться по дипломатическим каналам.

Статья 37

Настоящая Конвенция открыта для подписания государствами, представленными на Одиннадцатой сессии Гаагской конференции по международному частному праву.

Она подлежит ратификации, и ратификационные грамоты должны быть сданы на хранение Министерству иностранных дел Нидерландов.

Статья 38

Настоящая Конвенция вступает в силу на шестидесятый день после сдачи третьей ратификационной грамоты, предусмотренной во втором абзаце статьи 37.

Конвенция вступает в силу для каждого государства, подписавшего и затем ратифицировавшего ее, на шестидесятый день после сдачи им своей ратификационной грамоты на хранение.

Статья 39

Любое государство, не представленное на Одиннадцатой сессии Гаагской конференции по международному частному праву, которое является членом Конференции или Организации Объединенных Наций, или специализированного учреждения этой Организации, или участником Устава Международного Суда, может присоединиться к настоящей Конвенции после ее вступления в силу в соответствии с первым абзацем статьи 38.

Акт о присоединении должен быть сдан на хранение в Министерство иностранных дел Нидерландов.

Конвенция вступает в силу для государства, присоединившегося к ней, на шестидесятый день после сдачи на хранение его акта о присоединении.

Присоединение будет действительным только для отношений между присоединяющимся государством и теми Договаривающимися государствами, которые заявят о своем согласии на присоединение. Это заявление должно быть сдано на хранение Министерству иностранных дел Нидерландов; последнее направляет его заверенную копию по дипломатическим каналам каждому Договаривающемуся государству.

Конвенция вступает в силу между присоединяющимся государством и государством, заявившим о согласии на такое присоединение, на шестидесятый день после сдачи на хранение заявления о согласии на присоединение.

Статья 40

Любое государство может в момент подписания, ратификации или присоединения заявить, что действие настоящей Конвенции распространяется на все те территории, за международные отношения которых оно несет ответственность, либо на одну или некоторые из них. Это заявление будет действовать с даты вступления в силу настоящей Конвенции для этого государства.

Всякий раз после этого о таком распространении сферы действия должно быть уведомлено Министерство иностранных дел Нидерландов.

Конвенция вступает в силу для тех территорий, которые упомянуты в заявлении о распространении, на шестидесятый день после уведомления, упомянутого в предыдущем абзаце.

Статья 41

Настоящая Конвенция остается в силе в течение пяти лет, считая с даты ее вступления в силу в соответствии с первым абзацем статьи 38, в том числе и для государств, которые ратифицируют ее или присоединятся к ней позднее.

Если не последует денонсации, она будет пролонгироваться с молчаливого согласия каждые пять лет.

О денонсации должно быть уведомлено Министерство иностранных дел Нидерландов не менее чем за шесть месяцев до истечения пятилетнего периода.

Она может быть ограничена некоторыми территориями, на которые распространяется действие Конвенции.

Денонсация будет иметь силу только в отношении того государства, которое о ней заявит. Для других Договаривающихся государств Конвенция остается в силе.

Статья 42

Министерство иностранных дел Нидерландов уведомляет государства, упомянутые в статье 37, а также государства, которые присоединились в соответствии со статьей 39, о нижеследующем:

а) подписании и ратификации, предусмотренных статьей 37;

b) дате, начиная с которой настоящая Конвенция вступит в силу в соответствии с положением первого абзаца статьи 38;

c) присоединениях, упомянутых в статье 39, и о дате, начиная с которой они считаются действительными;

d) расширении сферы, упомянутой в статье 40, и дате, начиная с которой оно считается действительным;

e) назначениях, оговорках и заявлениях, о которых идет речь в статьях 33 и 35;

f) денонсациях, упомянутых в третьем абзаце статьи 41.

В УДОСТОВЕРЕНИИ ЧЕГО нижеподписавшиеся, должным образом уполномоченные, подписали настоящую Конвенцию.

СОВЕРШЕНО в Гааге 18 марта 1970 года на английском и французском языках, причем оба текста имеют одинаковую силу, в одном экземпляре, который будет храниться в архивах Правительства Нидерландов и удостоверенная копия которого будет направлена по дипломатическим каналам каждому из государств, представленных на Одиннадцатой сессии Гаагской конференции по международному частному праву.

(Подписи)

Настоящим удостоверяю, что данный перевод Конвенции на русский язык соответствует тексту Конвенции о получении за границей доказательств по гражданским или торговым делам, совершенную в Гааге 18 марта 1970 года

Директор департамента
международного права и сотрудничества
Министерства юстиции
Республики Казахстан	А. Ахметова

Примечание РЦПИ!
Далее прилагается текст Конвенции на английском и французском языках.

Азаматтық немесе сауда істері бойынша шетелде дәлелдемелерді алу туралы конвенцияны ратификациялау туралы

Қазақстан Республикасының Заңы 2016 жылғы 6 сәуірдегі № 485-V ҚРЗ.

1970 жылғы 18 наурызда Гаагада жасалған Азаматтық немесе сауда істері бойынша шетелде дәлелдемелерді алу туралы конвенция осы Заңға

1 және 2-қосымшаларға сәйкес мәлімдемелермен және ескертпемен қоса ратификациялансын.

Қазақстан Республикасының
Президенті	Н. Назарбаев

"Азаматтық немесе сауда істері бойынша шетелде дәлелдемелерді алу туралы конвенцияны ратификациялау туралы" 2016 жылғы 6 сәуірдегі Қазақстан Республикасының № 485-V ҚРЗ Заңына 1-қосымша

Азаматтық немесе сауда істері бойынша шетелде дәлелдемелерді алу туралы конвенцияға мәлімдемелер

Қазақстан Республикасы Азаматтық немесе сауда істері бойынша шетелде дәлелдемелерді алу туралы конвенцияға (бұдан әрі – Конвенция) сәйкес мынадай мәлімдемелер жасайды:

1) екінші Уағдаласушы мемлекеттердің дипломатиялық немесе консулдық өкілдіктері Конвенцияның 15-бабында көзделген азаматтық немесе сауда істері бойынша дәлелдемелерді Қазақстан Республикасы құзыретті органының рұқсаты болғанда ғана мәжбүрлеусіз алуы мүмкін;

2) Конвенцияның 16 және 17-баптарымен көзделген азаматтық немесе сауда істері бойынша дәлелдемелерді Қазақстан Республикасы құзыретті органының алдын ала рұқсатынсыз мәжбүрлеусіз алуы мүмкін;

3) дәлелдемелерді алу үшін тағайындалған дипломатиялық немесе консулдық өкіл немесе уәкілетті адам Конвенцияның 18-бабында аталған көмек көрсету туралы өтінішпен, егер ол Қазақстан Республикасының заңнамасына сәйкес болса, Қазақстан Республикасының құзыреттi органына жүгіне алады;

4) Конвенцияның 23-бабы негізінде Қазақстан Республикасының аумағында құжаттарды сотқа дейін ашу сияқты кәдімгі құқық қолданылатын мемлекеттерде белгілі материалдарды алу мақсатында жіберілетін сот тапсырмалары орындалмайды;

5) Қазақстан Республикасының заңдары шеңберінде Конвенцияның 27-бабының b) және c) тармақтарына сәйкес іс-қимылдарды орындауға және дәлелдемелерді алудың басқа тәсілдерін пайдалануға рұқсат етіледі.

"Азаматтық немесе сауда істері бойынша шетелде дәлелдемелерді алу туралы конвенцияны ратификациялау туралы" 2016 жылғы 6 сәуірдегі Қазақстан Республикасының № 485-V ҚРЗ Заңына 2-қосымша

Азаматтық немесе сауда істері бойынша шетелде
дәлелдемелерді алу туралы конвенцияға ескертпе

Азаматтық немесе сауда істері бойынша шетелде дәлелдемелерді алу туралы конвенцияның 4 және 33-баптарына сәйкес Қазақстан Республикасы өз аумағында сұрау салушы Уағдаласушы мемлекеттердің сот тапсырмаларын, егер олар ағылшын тілінде жасалса және тиісті түрде куәландырылған қазақ және (немесе) орыс тілдеріндегі аудармасымен бірге берілсе, орындауға қабылдайды.

АЗАМАТТЫҚ НЕМЕСЕ САУДА ІСТЕРІ БОЙЫНША ШЕТЕЛДЕ
ДӘЛЕЛДЕМЕЛЕРДІ АЛУ ТУРАЛЫ
КОНВЕНЦИЯ

(1970 жылы 18 наурызда жасалған)

Осы Конвенцияға қол қойған мемлекеттер,

Сот тапсырмаларын беруді және орындауды оңайлатуға және осы мақсаттарда пайдаланатын әртүрлі әдістерді жақындастыруға ықпал етуге ниет білдіре отырып,

Азаматтық немесе сауда істері бойынша өзара сот ынтымақтастығын арттыруға ұмтыла отырып,

Аталған мақсаттарға орай осы Конвенцияны жасауға шешім жасады және мынадай уағдаластықтарға қол жеткізді:

І ТАРАУ. СОТ ТАПСЫРМАЛАРЫ

1-бап

Конвенцияға қол қойған бір Уағдаласушы мемлекеттің сот органы өз заңнамасының ережелеріне сәйкес екінші Уағдаласушы мемлекеттің құзыретті органынан сот тапсырмасы арқылы азаматтық немесе сауда істері бойынша дәлелдемелерді алу немесе басқа да іс жүргізу әрекетін орындау үшін сұрау сала алады.

Тапсырма басталған немесе белгіленіп отырған сот процесіне арналмаған дәлелдемелерді алу үшін пайдаланыла алмайды.

"Басқа да іс жүргізу әрекеті" деген сөз тіркесі сот шешімдерін немесе бұйрықтарын орындау немесе мәжбүрлеп орындау не уақытша немесе алдын ала сақтық шараларын қолдану үшін бұйрықтар шығару мақсаттарында сот құжаттарын тапсыруды немесе сот рәсімін қозғауды қамтымайды.

2-бап

Уағдаласушы мемлекет орталық органды тағайындайды, оған екінші Уағдаласушы мемлекеттің сот органынан шығатын сот тапсырмаларын қабылдау және оларды орындау үшін құзыретті органдарға беру міндеті жүктеледі. Әрбір мемлекет орталық органды өз заңнамасына сәйкес құрады.

Сот тапсырмалары сұрау салынатын мемлекеттің орталық органына осы мемлекеттің қандай да бір басқа органының делдалдығынсыз жіберіледі.

3-бап

Сот тапсырмасы мынадай деректемелерді:

а) оны орындауды талап ететін билік органының және егер ол сұрау салушы органға белгілі болса, сұрау салынатын органның атауын;

b) сот процесіндегі тараптардың және мұндайлар бар болса, олардың өкілдерінің атауын және мекенжайларын;

c) тапсырманы орындауға қажетті мәліметтер жазыла отырып дәлелдеме талап етілетін сот талқылауының мәні мен нысанасын;

d) алынуы талап етілетін дәлелдемені немесе орындалуға тиіс басқа да іс жүргізу әрекетін қамтуға тиіс.

Тиісті жағдайларда тапсырма:

e) жауап алынуға тиіс адамдардың тектері мен мекенжайларын;

f) жауап алынатын адамдарға қойылуға тиіс сұрақтарды немесе олардан жауап алынатын мән-жайларды;

g) қарап тексеруге жататын құжаттарды немесе басқа да жылжымайтын мүлікті немесе жеке мүлікті;

h) ант бере отырып немесе растай отырып куәлік айғақтарды алу туралы және ерекше нысанды пайдалану туралы талапты;

i) қолданылуы 9-бапқа сәйкес талап етілетін ерекше тәртіпті немесе рәсімді қамтуға тиіс.

Сот тапсырмасы 11-бапты қолдану үшін қажет ақпаратты да қамтуы мүмкін.

Заңдастыру немесе басқа да осыған ұқсас ресмиеттіліктер талап етілмейді.

4-бап

Сот тапсырмасы сұрау салынатын органның тілінде жасалады немесе осы тіліндегі аудармасымен қоса беріледі.

Алайда Уағдаласушы мемлекет, егер бұл жөнінде 33-бапта көзделген ескертпелер болмаса, ағылшын немесе француз тілінде жасалған не осы тілдердің біріндегі аудармасы қоса берілген сот тапсырмасын қабылдауға тиіс.

Бірнеше ресми тілі бар және ішкі заңнамасына сәйкес сот тапсырмасын өзінің барлық аумағында осы тілдердің бірінде қабылдай алмайтын Уағдаласушы мемлекет өз аумағының белгілі бір бөліктерінде сот тапсырмасының орындалуы үшін оның қай тілде жасалуы немесе қай тілге аудармасын жасау қажет екенін айқындайтын мәлімдеме жасауға тиіс. Осы мәлімдемеде айқындалған қағидалар негізделмеген себептер бойынша сақталмаған кезде талап етілетін тілге аудармасын жасау жөніндегі шығыстарды сұрау салушы мемлекет көтереді.

Уағдаласушы мемлекет мәлімдемеде басқа тілді немесе сот тапсырмасы жасалуы және оның орталық органына жіберілуі мүмкін алдыңғы абзацта аталғаннан басқа да тілдерді көрсете алады.

Сот тапсырмасына қоса берілген әрбір аударма мәтінінің дұрыстығын дипломатиялық не консулдық өкіл немесе алқабилер аудармашысы немесе мемлекеттердің кез келгенінде бұған уәкілеттік берілген кез келген басқа тұлға куәландыруға тиіс.

5-бап

Егер орталық орган өтінішті Конвенцияның ережелеріне сәйкес келмейді деп есептесе, ол тапсырмаға байланысты туындаған қарсылықтарды жаза отырып, бұл туралы сұрау салушы мемлекеттің сот тапсырмасын жіберген органына дереу хабарлайды.

6-бап

Егер сот тапсырмасы жіберілген органның оны орындауға құзыреті жетпесе, тапсырма осы мемлекеттің заңнамасында белгіленген қағидаларға сәйкес оны орындауға құзыретті органға мақсатына орай дереу жіберілуге тиіс.

7-бап

Мүдделі Тараптар немесе олардың өкілдері іс жүргізу әрекеттеріне қатыса алуы үшін Сұрау салушы орган өзі сұратып отырған іс жүргізу әрекеттерінің жүзеге асырылатын күні мен орны туралы ақпаратты талап ете алады. Бұл ақпарат, егер сұрау салушы мемлекеттің органы оны қаласа, көрсетілген Тараптарға немесе олардың өкілдеріне тікелей жіберіледі.

8-бап

Уағдаласушы мемлекет екінші Уағдаласушы мемлекеттің сұрау салушы органының сот персоналы қызметкерлері сот тапсырмасын орындау кезінде қатыса алады деп мәлімдеуі мүмкін. Бұл үшін мәлімдеуші мемлекет тағайындаған құзыретті органның алдын ала келісімін алу талап етілуі мүмкін.

9-бап

Сот тапсырмасын орындайтын сот органы орындау әдістері мен рәсімдеріне қатысты өз мемлекетінің заңдарын қолданады.

Алайда, егер сұрау салушы құзыретті билік органы ерекше нысанды сақтау туралы өтінетін болса, мұндай өтініш, егер осы нысан сұрау салынатын мемлекеттің заңнамасына қайшы келмейтін немесе оны қолдану мемлекетішілік практикаға және рәсімге сәйкес келмеуінен немесе іс жүзіндегі қиындықтарға байланысты мүмкін болмайтын жағдайда қанағаттандырылады.

Сот тапсырмасы кідіріссіз орындалады.

10-бап

Сұрау салынатын сот билігі органы сот тапсырмасын орындау кезінде өз мемлекеті өкіметінің бұйрықтарын немесе Тараптардың мемлекет ішіндегі сот процесіндегі өтінішхаттарын орындау үшін ішкі заңнамасында көзделген дәл сондай мәжбүрлеу құралдарын сондай жағдайларда және сол көлемде пайдаланады.

11-бап

Сот тапсырмасы өзіне қатысты адам оны орындау кезінде:

а) сұрау салынатын мемлекеттің заңнамасына сәйкес не

b) сот тапсырмасында ескертілген сұрау салушы мемлекеттің заңнамасына сәйкес немесе сұрау салушы органның сұрау салынатын органға өтінішінде өзгеше расталған болса, айғақтар беруден бас тартуға артықшылықтары бар шамада немесе қызметтік борышы көлемінде айғақ беруден бас тарта алады.

Бұдан басқа, Уағдаласушы мемлекет осы мәлімдемеде көрсетілген шеңберде сұрау салынатын немесе сұрау салушы өзге мемлекеттен басқа мемлекеттердің заңнамасында белгіленген осындай босатылуларды және тыйым салуларды мойындайтынын қосымша мәлімдей алады.

12-бап

Егер:

a) сұрау салынатын мемлекетте тапсырманы орындау сот билігінің құзыретіне кірмейтін болса немесе егер

b) сұрау салынатын мемлекет өзінің егемендігіне және қауіпсіздігіне ол нұқсан келтіруі мүмкін деп тапқан жағдайда ғана сот тапсырмасын орындаудан бас тартылуы мүмкін.

Сұрау салынатын мемлекет ішкі заңнамасына сәйкес ұсынылып отырған қуынымның мәні бойынша өзінің айрықша құзыреті туралы мәлімдеуі немесе ішкі заңнама осы жағдайда қуынымға құқықты көздемеуі себебімен ғана орындаудан бас тарта алмайды.

13-бап

Сот тапсырмасының орындалғанын растайтын құжаттарды сұрау салынатын орган сұрау салушы органның өзі пайдаланған дәл сол тәсілмен жібереді.

Тапсырма толық немесе ішінара орындалмаған әрбір жағдайда, сұрау салушы орган бұл жөнінде орындалмау себептері түсіндіріле отырып, дереу хабардар етілуге тиіс.

14-бап

Сот тапсырмасын орындау қандай да бір алымдар мен шығындарды өндіріп алу үшін себеп бола алмайды.

Алайда сұрау салынатын мемлекеттің сұрау салушы мемлекеттен сарапшылар мен аудармашыларға төленген сыйақыны және 9-баптың екінші абзацына сәйкес сұрау салушы мемлекет талап еткен ерекше рәсімді қолдануға байланысты болған шығындарды өтеуді талап етуге құқығы бар.

Заңнамасы Тараптардың өздеріне дәлелдемелерді жинау міндетін жүктейтін және сот тапсырмасын өзі орындай алмайтын сұрау салынатын мемлекеттің органы, сұрау салушы органның осыған келісімін алғаннан кейін мұны жасауды соған лайықты адамға тапсыруы мүмкін. Сұрау салынатын орган бұл мәселе бойынша оған жүгіне отырып, осы рәсімге байланысты болатын шығыстардың шамамен мөлшерін көрсетеді. Егер сұрау салушы орган келісімін берсе, ол болған барлық шығыстарды өтейді. Сұрау салушы орган осындай келісім болмаған жағдайда, бұл шығыстарға жауапты болмайды.

ІІ ТАРАУ. ДИПЛОМАТИЯЛЫҚ НЕМЕСЕ КОНСУЛДЫҚ ӨКІЛДЕРДІҢ ЖӘНЕ
УӘКІЛЕТТІ АДАМДАРДЫҢ ДӘЛЕЛДЕМЕЛЕРДІ АЛУЫ

15-бап

Уағдаласушы мемлекеттің дипломатиялық немесе консулдық өкілі өз функцияларын орындап жүрген екінші Уағдаласушы мемлекеттің аумағында және округінде өздері өкілдік ететін мемлекеттің соттары бастаған сот талқылауларына көмек ретінде өзі өкілдік ететін мемлекеттің азаматтарынан азаматтық немесе сауда істері бойынша куәлік айғақтарды мәжбүрлеусіз алуы мүмкін.

Уағдаласушы мемлекет дипломатиялық немесе консулдық өкілдердің куәлік айғақтарын тек осы мемлекет тағайындаған құзыретті органның көрсетілген өкілден немесе оның атынан түскен өтініш бойынша берген рұқсаты болған кезде ғана алуы мүмкін болатынын мәлімдей алады.

16-бап

Уағдаласушы мемлекеттің дипломатиялық немесе консулдық өкілі, егер:

а) осы өкіл өз функцияларын орындап жүрген мемлекет тағайындаған құзыретті орган оған не жалпы сипаттағы, не нақты іс бойынша рұқсат берсе;

b) ол құзыретті органның өзінің рұқсатында көрсеткен талаптарды сақтайтын болса, өз функцияларын орындап жүрген екінші Уағдаласушы мемлекеттің аумағында және округінде де өзі өкілдік ететін мемлекеттің соттары бастаған сот талқылауларына көмек ретінде өз функцияларын орындап жүрген мемлекеттің немесе үшінші мемлекеттің азаматтарынан куәлік айғақтарды мәжбүрлеусіз алуы мүмкін.

Уағдаласушы мемлекет осы бапқа сәйкес дәлелдемелердің алдын ала рұқсатсыз алынуы мүмкін деп мәлімдей алады.

17-бап

Азаматтық немесе сауда істері бойынша тиісті түрде уәкіл болып тағайындалған кез келген адам Уағдаласушы мемлекеттің аумағында, егер:

а) дәлелдемелер алынуға тиіс мемлекет тағайындаған құзыретті орган осыған не жалпы сипаттағы, не нақты іс бойынша рұқсат берсе;

b) осы адам құзыретті органның рұқсатында көрсетілген шарттарды сақтайтын болса, екінші Уағдаласушы мемлекеттің соттары бастаған сот талқылауларына көмек ретінде дәлелдемелерді мәжбүрлеусіз алуы мүмкін.

Уағдаласушы мемлекет дәлелдемелердің осы бапқа сәйкес оның алдын ала рұқсатынсыз алынуы мүмкін деп мәлімдей алады.

18-бап

Уағдаласушы мемлекет 15, 16 және 17-баптарға сәйкес дәлелдемелерді алу үшін тағайындалған дипломатиялық немесе консулдық өкілдің немесе уәкілетті адамның мәжбүрлеу тәртібімен дәлелдемелерді алуға қажетті жәрдем алу үшін осы мемлекет тағайындаған құзыретті органға жүгіне алады деп мәлімдей алады. Мәлімдемеде мәлімдеуші мемлекет енгізуі мүмкін деп есептейтін талаптар қамтылуы мүмкін.

Егер бұл орган өтінішті қанағаттандырса, ол лайықты болып табылатын және мемлекетішілік сот процестерінде қолданылу үшін заңда көзделген кез келген мәжбүрлеу шараларын қолданады.

19-бап

Құзыретті орган 15, 16 және 17-баптарда көзделген рұқсатты бере отырып немесе 18-бапта көзделген өтінішті қанағаттандыра отырып, ол дәлелдемелерді алуға болатын уақыт пен орынға сәйкес деп санауға болатын талаптарды белгілей алады. Осы арқылы ол өзіне қисынды мерзім ішінде дәлелдемені алудың уақытын, күні мен орнын алдын ала хабарлауды талап ете алады; бұл жағдайда аталған органның өкілі дәлелдемені алатын кезде қатыса алады.

20-бап

Осы тараудың кез келген бабына сәйкес дәлелдемелерді алу кезінде оған қатысатын адамдардың атынан олардың адвокаттары өкілдік ете алады.

21-бап

Дипломатиялық немесе консулдық өкіл не уәкілетті адам 15, 16 және 17 баптардың ережелеріне сәйкес дәлелдемелерді алуға рұқсат алғанда:

а) ол болып жатқан мемлекеттің заңдарына немесе аталған баптардың негізінде берілген рұқсатқа қайшы келмейтін дәлелдемелердің барлық түрлерін ала алады және сол шектерде ант бергізуге немесе растауды алуға құқылы,

b) егер адам іс қозғалу жүргізіліп отырған мемлекеттің азаматы болып табылмаса, келуге немесе айғақтар беруді талап ету дәлелдеме алынуға тиіс жердің тілінде жасалады не осы тілдегі аудармасы қоса беріледі,

c) талап етуде адамға оның атынан адвокатың өкілдік ете алатындығы және ол 18-бапқа сәйкес мәлімдеме жасамаған кез келген мемлекетте келуге және айғақтар беруге міндетті емес екендігі туралы хабардар етілуі тиіс,

d) айғақтар іс қаралатын сотта қолданылатын заңда көзделген тәсілмен, бұл тәсілге айғақтар алынатын мемлекеттің заңнамасында тыйым салынбаған жағдайда алынуы мүмкін,

e) жауап алу талап етілетін адам айғақтар беруден бас тартқан кезде 11-бапта көзделген артықшылықтар мен қызметтік парызға сілтеме жасай алады.

22-бап

Дәлелдемелерді алуға жасалған, осы тарауда көзделген рәсімге сәйкес әрекеттің адамның айғақ беруден бас тартуы себебінен іске аспай қалу фактісі, дәлелдемелерді алу туралы бірінші тараудың ережелеріне сәйкес кейін өтініш жолдауға кедергі болмайды.

ІІІ ТАРАУ. ЖАЛПЫ ЕРЕЖЕЛЕР

23-бап

Уағдаласушы мемлекет қол қою, ратификациялау немесе қосылу кезінде құжаттарды сотқа дейін ашу сияқты кәдімгі құқық қолданылатын мемлекеттерде белгілі материалдарды алу мақсаттарында жіберілетін сот тапсырмаларын орындамайтынын мәлімдей алады.

24-бап

Уағдаласушы мемлекет орталық органнан өзге басқа да органдарды тағайындап және олардың құзыретін айқындай алады. Алайда сот тапсырмасы әрқашан орталық органға жолдануы мүмкін.

Федералдық мемлекеттер өздерінің қалауы бойынша бірнеше орталық органдарды тағайындай алады.

25-бап

Бірнеше құқықтық жүйе қолданылатын Уағдаласушы мемлекет осы жүйелердің бірінің органдарын тағайындай алады, олар осы Конвенцияға сәйкес сот тапсырмаларын ғана орындауға құзыретті болады.

26-бап

Уағдаласушы мемлекет, егер бұл конституциялық нормаларға сәйкес талап етілсе, сұрау салушы мемлекетке сот тапсырмасын орындауға байланысты, адамның айғақтар беруі үшін келуін қамтамасыз ету жөніндегі рәсімді орындағаны, адамнан жауап алғаны және жауап алу хаттамасын жасағаны үшін шығыстар мен сыйақыларды өтеуді ұсына алады.

Егер мемлекет алдыңғы абзацтың ережесіне сәйкес талап етуді мәлімдейтін болса, кез келген екінші Уағдаласушы мемлекет осы мемлекетке осыған ұқсас шығыстарды өтеуді ұсына алады.

27-бап

Осы Конвенцияның ережелері Уағдаласушы мемлекеттің:

а) өзінің сот органы сот тапсырмалары 2-бапта көзделгеннен басқа арналар бойынша жіберілуі мүмкін екенін мәлімдеуі үшін;

b) Конвенцияда көзделген кез келген іс-қимылды, болмашы шектеулер жағдайларында өз заңнамасы немесе практикасы шеңберінде орындауға мүмкіндік беруі үшін;

с) өз заңнамасы немесе тәжірибесі шеңберінде, дәлелдемелерді алудың осы Конвенцияда көзделгеннен өзге тәсілдерін пайдалануға рұқсат беруіне кедергі болмайды.

28-бап

Осы Конвенция екі немесе одан да көп Уағдаласушы мемлекеттің:

а) сот тапсырмаларын беру тәсілдеріне қатысты - 2-баптан;

b) пайдаланылуы мүмкін тілдерге қатысты - 4-баптан;

c) тапсырмаларды орындау кезінде заңгер персоналдың болуына қатысты - 8-баптан;

d) куәлік айғақтарды берудегі артықшылықтар мен шектеулерге қатысты - 11-баптан;

e) орындауды растайтын құжаттарды берудің тәсілдеріне қатысты - 13-баптан;

f) шығыстарға қатысты - 14-баптан;

g) ІІ тараудың ережелерінен шегініске қатысты өзара уағдаласу жасай алатындығына кедергі болмайды.

29-бап

Осы Конвенция өзінің Гаагада 1905 жылғы 17 шілдеде және 1954 жылғы 1 наурызда қол қойылған Азаматтық іс жүргізу мәселелері жөніндегі конвенциялардың біріне немесе екеуіне де қатысушы болып табылатын олардың қатысушылары арасындағы қатынастарда бұдан неғұрлым бұрынғы Конвенциялардың 8-16-баптарын ауыстырады.

30-бап

Осы Конвенция 1905 жылғы Конвенцияның 23-бабының немесе 1954 жылғы Конвенцияның 24-бабының қолданылу мәселесін қозғамайды.

31-бап

Егер қатысушы мемлекеттер өзгеше уағдаласпаса, 1905 және 1954 жылғы Конвенциялардың қатысушылары арасындағы қосымша келісімдер осы Конвенцияға қолданылатын келісім ретінде қаралады.

32-бап

Осы Конвенция 29 және 31-баптардың ережелеріне нұқсан келтірместен Уағдаласушы мемлекеттер қатысушы болып табылатын немесе қатысушы болатын және осы Конвенцияның қамтитын мәселелері бойынша ережелері бар конвенцияларды қозғамайды.

33-бап

Әрбір мемлекеттің қол қою, ратификациялау немесе қосылу кезінде 4-баптың екінші абзацының және ІІ тараудың ережелерін тұтас немесе ішінара қолданысын алып тастауға құқығы бар. Басқадай ешбір ескертпелерге жол берілмейді.

Уағдаласушы мемлекет кез келген уақытта өзі жасаған ескертпені қайтарып алуы мүмкін, ескертпенің қолданысы оны кері қайтарып алу туралы хабардар етілгеннен кейін алпысыншы күні тоқтатылады.

Мемлекет ескертпе жасағанда, бұған қатысы бар кез келген екінші мемлекет ескертпе жасаған мемлекетке қатысты дәл сол қағиданы қолдануы мүмкін.

34-бап

Уағдаласушы мемлекет кез келген уақытта өзінің мәлімдемесін кері қайтарып ала алады немесе өзгерте алады.

35-бап

Уағдаласушы мемлекет не ратификациялау немесе қосылу туралы құжатты сақтауға тапсыру кезінде, не кейіннен Нидерланд Сыртқы істер министрлігін 2, 8, 24 және 25-баптарда көзделген органдарды тағайындауы туралы хабардар етеді.

Осындай тұрғыда, Уағдаласушы мемлекет тиісті жағдайларда Министрлікке төмендегі туралы:

а) хабарламалар жіберілуге тиіс, рұқсаттар алу қажет және дипломатиялық немесе консулдық өкілдер 15, 16 және 18-баптарға сәйкес дәлелдемелерді талап еткен кезде жәрдем көрсетуге сұрау салынуы мүмкін органдарды тағайындау;

b) 17-бапқа сәйкес рұқсаты қажет болуы мүмкін және 18-бапта көзделген көмекті көрсете алатын органдарды тағайындау;

c) 4, 8, 11, 15, 16, 17, 18, 23 және 27-баптарда көзделген мәлімдемелер;

d) жоғарыда көрсетілген тағайындаулар мен мәлімдемелерді әрбір алып тастау немесе өзгерту;

e) кез келген ескертпелерді кері қайтарып алу туралы хабардар етеді.

36-бап

Уағдаласушы мемлекеттер арасында осы Конвенцияны қолдануға байланысты туындауы мүмкін қиындықтар дипломатиялық тәртіппен шешілетін болады.

37-бап

Осы Конвенция Халықаралық жеке құқық жөніндегі Гаага конференциясының он бірінші сессиясында өкілдік еткен мемлекеттерге қол қою үшін ашық.

Ол ратификациялауға жатады және ратификациялау грамоталары Нидерланд Сыртқы істер министрлігіне сақтауға тапсырылуға тиіс.

38-бап

Осы Конвенция 37-баптың екінші абзацында көзделген үшінші ратификациялау грамотасын тапсырғаннан кейін алпысыншы күні күшіне енеді.

Конвенция оған қол қойған және оны кейін ратификациялаған әрбір мемлекет үшін, ол өзінің ратификациялау грамотасын сақтауға тапсырғаннан кейін алпысыншы күні күшіне енеді.

39-бап

Халықаралық жеке құқық жөніндегі Гаага конференцияның он бірінші сессиясында өкілдік етілмеген, Конференцияға немесе Біріккен Ұлттар Ұйымына немесе осы Ұйымның мамандандырылған мекемесіне мүше немесе Халықаралық Соттың Жарғысына қатысушы болып табылатын кез келген мемлекет осы Конвенцияның қолданысы 38-баптың бірінші абзацына сәйкес күшіне енгеннен кейін оған қосыла алады.

Қосылу туралы акт Нидерланд Сыртқы істер министрлігіне сақтауға тапсырылуы тиіс.

Конвенция оған қосылған мемлекет үшін өзінің қосылу туралы актісін сақтауға тапсырғаннан кейін алпысыншы күні күшіне енеді.

Қосылу қосылып отырған мемлекет пен қосылуға өздерінің келісімін мәлімдейтін Уағдаласушы мемлекеттердің арасындағы қатынастар үшін ғана жарамды болады. Бұл мәлімдеме Нидерланд Сыртқы істер министрлігіне сақтауға тапсырылуы тиіс; соңғысы оның куәландырылған көшірмесін әрбір Уағдаласушы мемлекетке дипломатиялық арналар бойынша жібереді.

Конвенция қосылып отырған мемлекет пен осындай қосылуға келісімін мәлімдеген мемлекеттің арасындағы қосылуға келісім туралы мәлімдемені сақтауға тапсырғаннан кейін алпысыншы күні күшіне енеді.

40-бап

Кез келген мемлекет қол қою, ратификациялау немесе қосылу кезінде осы Конвенцияның қолданысы өзі халықаралық қатынастарына жауапты болатын барлық аумаққа не біреуіне немесе олардың кейбіреулеріне қолданылатынын мәлімдей алады. Бұл мәлімдеме осы Конвенция осы мемлекет үшін күшіне енген күнінен бастап қолданылатын болады.

Осыдан кейін қолданыс аясының осындай кеңейтілуі туралы Нидерланд Сыртқы істер министрлігі әрдайым хабардар етілуге тиіс.

Конвенция кеңейту туралы мәлімдемеде көрсетілген аумақтар үшін алдыңғы абзацта аталған хабарламадан кейін алпысыншы күні күшіне енеді.

41-бап

Осы Конвенция, соның ішінде оны ратификациялайтын немесе оған кешірек қосылатын мемлекеттер үшін де 38-баптың бірінші абзацына сәйкес оның күшіне енген күнінен бастап, бес жыл бойы күшінде болады.

Егер Конвенцияның күші жойылмаса оның қолданылуы тараптардың үнсіз келісімімен одан кейінгі әрбір бес жыл сайын ұзартылатын болады.

Нидерланд Сыртқы істер министрлігі бес жылдық мерзім аяқталғанға дейін кемінде алты ай бұрын күшін жою туралы хабардар етілуге тиіс.

Ол Конвенцияның күші қолданылатын кейбір аумақтарымен шектелуі мүмкін.

Күшін жою ол туралы мәлімдеген мемлекетке қатысты ғана күшінде болады. Конвенция басқа Уағдаласушы мемлекеттерге қатысты күшінде қалады.

42-бап

Нидерланд Сыртқы істер министрлігі 37-бапта аталған мемлекеттерді, сондай-ақ 39-бапқа сәйкес қосылған мемлекеттерді төмендегі туралы:

а) 37-бапта көзделген қол қою және ратификациялау;

b) 38-баптың бірінші абзацының ережесіне сәйкес осы Конвенцияның күшіне енуі басталатын күн;

c) 39-бапта аталған қосылулар және олардың жарамды болып есептелетін күні туралы;

d) 40-бапта аталған аясын кеңейту және олардың жарамды болып есептелетін күні;

e) 33 және 35-баптарда сөз болып отырған тағайындаулар, ескертпелер және мәлімдемелер;

f) 41-баптың үшінші абзацында аталған күшін жоюлар туралы хабардар етеді.

ОСЫНЫ КУӘЛАНДЫРУ орайында тиісті түрде уәкілеттік берілген төменде қол қойғандар осы Конвенцияға қол қойды.

1965 жылғы 15 қарашада Гаагада ағылшын және француз тілдерінде ЖАСАЛДЫ, әрі екі мәтіннің күші бірдей, бір данасы Нидерланд Үкіметінің мұрағаттарында сақталады және оның куәландырылған көшірмесі дипломатиялық арналар арқылы Халықаралық жеке құқық жөніндегі Гаага конференциясының он бірінші сессиясында өкілдік еткен әрбір мемлекетке жіберіледі.

(Қолдар)

РҚАО-ның ескертпесі
Бұдан әрі Келісімнің ағылшын және француз тілдеріндегі мәтіні берілген.

Осымен 1970 жылғы 18 наурыздағы Гаагада жасалған Азаматтық немесе сауда істер бойынша шетелде дәлелдемелерді алу туралы Конвенцияның қазақ тіліндегі аудармасы Конвенция мазмұнына сәйкес келетін куәландырамын.

Қазақстан Республикасы
Әділет министрлігінің
Халықаралық құқық және ынтымақтастық
департаментінің директоры	А. Ахметова