Кәмелетке толмағандар арасындағы қылмыскерліктің алдын алу үшін Біріккен Ұлттар Ұйымының жетекші принциптері (Эр-Риядада қабылданған жетекші принциптер)

БҰҰ Бас Ассамблеяның 1990 ж. 14 желтоқсандағы 45/112 қарары.

I. Негізгі принциптер

1. Кәмелетке толмағандар арасындағы қылмыстың алдын алу қоғамдағы қылмысты алдын алудың маңызды аспектісі болып табылады. Заңды, әлеуметтік пайдалы қызметке қатыса отырып, қоғам мен өмірге адамгершілік көзқарастарын қалыптастыра отырып, жастар қылмыстық әрекеттерді болдырмайтын принциптерде тәрбиеленуі мүмкін.

2. Кәмелетке толмағандар арасындағы қылмыстың алдын алу тиімді болу үшін, олардың тұлғаларын құрметтеп, ерте жастан бастап оның қалыптасуын ынталандыру арқасында жасөспірімдердің үйлесімді дамуын қалыптастыру мақсатында тұтастай қоғамның күші салыну керек.

3. Осы Жетекші принциптерді талқылау мақсатында балалардың қажеттіліктеріне бағдарлау жүргізілу керек. Жастар қоғамда белсенді рөл атқарып, оның толыққанды мүшелері болу керек және тек қана қоғамдағы өмірге немесе қадағалауға дайындық нысандары ретінде қаралмауы керек.

4. Осы Жетекші принциптерді ұлттық құқықтық жүйелермен сәйкес жүзеге асыру кезінде қылмысты алдын алу бағдарламаларының кез келгенінің басты назарында жастардың ерте кезден бастап әл-ауқатын арттыру болу керек.

5. Кәмелетке толмағандар арасындағы қылмыстың алдын алудың алға басушы саясатын жүзеге асырудың қажеттілігі мен маңыздылығын, сондай-ақ шараларды жүйелі зерттеу мен әзірлеудің қажеттілігі мен маңыздылығын мойындау керек. Бұл кезде баланың өзіндік дамуына нұқсан немесе басқаларға зиян келтірмейтін тәртібі үшін баланы қылмыстандыру мен жазалауды қолданбаған жөн. Бұндай саясат пен шаралар келесілерді қарастыру керек:

a) мүмкіндіктерді қамтамасыз ету, әдетте, жастардың түрлі қажеттіліктерін қамтамасыз ету үшін білім беру саласындағы мүмкіндіктерін және барлық жастардың, әсіресе, қауіп төніп тұрған немесе әлеуметтік қауіпті жағдайдағы және ерекше қамқорлық пен қорғанысты қажет ететіндердің тұлғалық дамуын қамтамасыз ететін қолдау жүйелерін ойластыру;

b) жастар арасындағы қылмысты алдын алудың арнайы теориялары және құқық бұзушылықты жасау қажеттілігі мен мүмкіндігінің себептерін қысқарту немесе оған апаратын жағдайларды шектеуге бағытталған заңдарды, үдерістер, мекемелер, қызметтер құралы мен жүйелірен қолдануға негізделген осы мәселені шешу тәсілдері;

c) ең әуелі кәмелетке толмағанның жалпы мүдделерін ескеріп, әділ әрі әділетті түрде жүзеге асырылуы керек ресми органдардың қатысуы;

d) барлық жастардың амандығын, дамуын, құқығын және мүдделерін қамтамасыз ету;

e) жалпы әлеуметтік нормалар мен құндылықтарға сай келмейтін жастардың әрекеттері мен тәртібі, көп жағдайда кемелдену мен есею үдерісіне байланысты екенін және есейген сайын көптеген индивидтардың тәртібі өздігінен өзгеретінін ескеру;

f) көптеген сарапшылардың пікірінше, жастарды "бұзушы", "құқық бұзушы" немесе "бастауыш құқық бұзушы" деп анықтау, көп жағдайда, жастарда жағымсыз тәртіптің тұрақты стереотипінің дамуына әкелетінін мойындау.

6. Кәмелетке толмағандар арасындағы, әсіресе, ешқандай мекемелер құрылмаған жерлерде қылмыстылықтың алдын алу үшін қауымдық қызметтер мен бағдарламалар әзірлеу керек. Ресми әлеуметтік бақылау мекемелері тек төтенше жағдайларла ғана қолданылу керек.

II. Жетекші принциптерді қолдану аясы

7. Осы Жетекші принциптер Адам құқықтрының жалпыға ортақ декларациясы, Экономикалық, әлеуметтік және мәдени құқықтар туралы халықаралық пакт, Азаматтық және саяси құқықтар туралы халықаралық пакт, Бала құқықтары декларациясы мен Бала құқықтары туралы конвенция және Кәмелетке толмағандарға қатысты сот төрелігін іске асыру туралы Біріккен Ұлттар Ұйымының минималды стандарт ережелері мәтінінде, сондай-ақ барлық балалар мен жастардың құқықтары, мүдделері мен амандығына қатысты басқа құжаттар мен нормалардың кең түсінігінде талқыланады және қолданылады.

8. Осы Жетекші принциптер әр мүше мемлекеттерде бар экономикалық, әлеуметтік және мәдени жағдайлар контекстінде қолданылады.

III. Алдын алулардың жалпы бағыты

9. Алдын алуды тегіс қамтитын жоспарлары басқарудың барлық деңгейлерінде қабылданып, келесілерден тұру керек:

a) мәселелердің терең сараптамасы және бағдарламалар, қызметтер, мекемелер мен қолда бар ресурстардың тізімі;

b) құзыретті ұйымдар, мекемелер және ескерту қызметіне қатысатын қызметкерлердің нақты анықталған міндеттері;

c) қылмыстың алдын алу саласындағы үкіметтік және үкіметтік емес мекемелер қызметінің тиісті бағыттауы үшін тетіктері;

d) үнемі бақылауда болуы керек және жүзеге асырылу барысында мұқият сарапталатын, болжам негізіндегі саясат, бағдарламалар мен стратегиялар;

e) кәмелетке толмағандармен құқық бұзушылықтарды жасау мүмкіндігін тиімді төмендету әдістері;

g) жеке сектор, қызмет көрсетуші қауым өкілдерінің, сондай-ақ еңбек, бала күтімі, білім беру, әлеуметтік сұрақтар, құқық қолданушы және сот мекемелерімен бірлесе отырып, ұлттық, мемлекеттік, ауылдық және жергілікті басқару органдары арасындағы тығыз сала аралық әріптестік және кәмелетке толмағандар мен жастар арасындағы қылмыскерліктің алдын алу бойынша ортақ шаралар қолдану;

h) жастар арасындағы қылмыстың алдын алу саясатын жүзеге асыру үдерісіне жастардың қатысуы, соның ішінде қауым мүмкіндіктерін қолану, жастардың өздерінің көмегі мен орын толтыру бағдарламалары және зардап шегушілерге көмек;

i) барлық деңгейдегі білікті қызметкерлердің болуы.

IV. Қоғамдағы өмірге дайындау үдерісі

10. Қоғамдағы өмірге ұтымды дайындық пен барлық балалар мен жастардың, әсіресе, отбасы, қауым, ұқсас жастағы топ өкілдері, мектеп, кәсіби-техникалық даярлық, еңбек әрекеті, сондай-ақ еркін ұйымдар арқылы кірістірілуіне жәрдемдесетін алдын алу саясатына басты назар аудару керек. Балалар мен жастардың тұлғалық дамуына тиісті назар аудару керек; бұл кезде оларға қоғам өміріне дайындық пен бірігу үдерісіндегі тең серіктестерге сияқты қарау керек.

А. Отбасы

11. Әр қоғам отбасы мен оның барлық мүшелерінің қажеттіліктері мен амандығына бірінші кезекте назар аудару керек.

12. Отбасы балалардың қоғамдағы өмірге алғашқы дайындығының негізгі ұяшығы болып табылатындықтан, үкіметтік және қоғамдық ұйымдарға отбасының, соның ішінде кеңейтілген отбасылардың тұтастығын сақтауға барлық күшті жұмылдыру керек. Қоғам отбасына балаларға күтім көрсету мен қорғанысты қамтамасыз ету және дене мен психикалық денсаулығын нығайтуға көмек көрсетуге міндетті. Тиісті шаралар, соның ішінде күндізгі уақытта балаларға көмек көрсетудің тиісті шаралары қарастырылу керек.

13. Үкіметтерге балалардың тұрақты және жағымды отбасы жағдайында тәрбиеленуіне жәрдемдесетін саясатты әзірлеу керек. Ішкі тұрақсыздық немесе даулы жағдайларды жеңуге көмек қажет ететін отбасыларға қажетті қызметтер көрсетілу керек.

14. Отбасында тұрақтылық пен амандық жоқ, осы орайда ата-аналарға қоғамның көмек көрсетулері нәтижесіз және бұл рөлді кеңейтілген отбасы орындайды деген сенім болмаған кезде, балама тұрғылықты орын, соның ішінде балаларды тәрбиелеуге мекемелерге немесе асырап алуға басқа отбасыларына беру мүкіндігін қарастыру керек. Бұндай жерлердегі тұрмыс жағдайы тұрақты және аман отбасы жағдайларына барынша жақындатылған және бір орыннан екінші орынға "көшумен" байланысты мәселелердің алдын алуға көмектесетін, балаларда тұрақты қамқорлық сезімін туындату керек.

15. Ұдайы әрі балансталмаған экономикалық, әлеуметтік және мәдени өзгерістермен байланысты мәселелерге шалдыққан отбасындағы балаларға, әсіресе, тұрғылықты халықтар, мигранттар мен босқындар отбасынан шыққан балаларға ерекше назар аудару керек. Рөл мен мәдениет келіспеушіліктерінің нәтижесінде туындайтын, бұндай өзгерістер отбасының балаларды дәстүрлі түрде тәрбиелеу мен дамытуды қамтамасыз ету қабілеттерін бұзатындықтан, балаларды қоғамдағы өмірге дайындау үшін жаңа және әлеуметтік тұрғыда сарынды жағдайлар жасау керек.

16. Ата-аналар мен балалар арасында оң қарым-қатынасты қалыптастыру, балалар мен жастарды алаңдататын мәселелер туралы ата-аналарды ақпараттандыру мен жастардың отбасы өміріне және қауым қызметіне кірістіруге жәрдемдесе отырып, отбасыларын баланың дамуы мен оған күтім көрсетуде ата-аналардың рөлі мен міндеттері туралы ақпарат алу мүмкіндіктерін қамтамасыз ету керек.

17. Үкіметтерге отбасындағы бірлік пен үйлесімділікті нығайтуға жәрдемдесетін шараларды қабылдап, баланың амандығы мен болашағына кері әсер ететін жағдайлар басқа таңдау қалдырмаған кездерден басқа, балалардың ата-аналарынан айырылуына қарсы тұру керек.

18. Отбасы және кеңейтілген отбасы атқаратын қоғамдағы өмірге дайындық қызметіне еркеше назар аудару маңызды; сондай-ақ жастардың қоғам өміріндегі болашақ рөлі, міндеттері, қатысуы мен серіктестігін мойындау маңызды.

19. Баланың қоғамдағы өмірге тиісті дайындыққа құқықтарын қамтамасыз ету кезінде үкіметтер мен басқа мекемелер тек қана бар қоғамдық және құқықтық мекемелерге ғана емес, сондай-ақ, егер дәстүрлі мекемелер мен әдеттер өзінің тиімділігін жоғалтса, дәстүрлі емес шешімдерді қабылдауына жол беру керек.

В. Білім беру

20. Үкіметтер барлық жастарға мемлекеттік білім беру жүйесіне қолжетімділігін қамтамасыз етуге міндетті.

21. Білім беру жүйелеріне оқу мен кәсіби-техникалық даярлықтан басқа, келесі сұрақтарға назар аудару керек:

a) негізгі құндылықтарға құрметпен қарау мен баланың өзінің өзіндік мәдениетіне және баланың тұрып жатқан мемлекетінің қоғамдық құндылықтарына көзқарастарына, өзінің қоғамының мәдениетінен өзгеше болып келетін мәдениетке, адам құқықтары мен негізгі еркіндіктеріне құрметті тәрбиелеу;

b) барынша мүмкін дәрежеде жастардың тұлғаның, дарыннның, ойлау мен дене мүмкіндіктерінің дамуына жәрдемдесу;

с) жастардың білім беру үдерісіне тек қана оның нысандары ретінде емес, оның белсенді әрі шынайы қатысушылары ретінде тартылуы;

d) мектеп және қоғаммен байланыс және оған қатыстылық сезімін қалыптастыруға бағытталған шараларды жүзеге асыру;

e) жастарда түрлі көзқарастар мен пікірлерге, сондай-ақ мәдени және басқа ерекшеліктерге түсіністік пен құрмет сезімін дамыту;

f) кәсіп таңдау, жұмысқа тұрудағы мүмкіндіктер мен кәсіби өсу мәселелері бойынша ақпарат пен кеңес беру;

g) жастарға моральды қолдау көрсетіп, психологиялық қысымның көрсетілуіне жол бермеу;

h) қатал тәртіптік шараларды, әсіресе, денелік жазалауларға жол бермеу;

22. Білім беру жүйелері ата-аналармен, жастар мәселесімен айналыстан, жергілікті қоғамдық ұйымдар және мекемелермен бірлесіп жұмыс істеуге тырысу керек.

23. Жастар мен олардың отбасылары заңнама, заңнамаға сай олардың міндеттері мен құқықтары, сондай-ақ Біріккен Ұлттар Ұйымының халықаралық құқықтық құжаттарын қоса, жалпы адамзаттық құндылықтар жүйесі туралы ақпараттандырылуы керек.

24. Білім беру жүйесі әлеуметтік тәуекелділік тобына кіретін жастарға ерекше назар аудару керек. Арнайы алдын алу сипатындағы бағдарламаларды, сондай-ақ оқу материалдарын, оқу бағдарламаларын, әдістемесі мен сәйкес құралдарды толық көлемді пайдалану керек.

25. Жастар ішімдік, есірткі және басқа заттарды пайдалудың алдын алуға бағытталған жалпы саясат пен стратегияларға басты назар аудару керек. Мұғалімдер мен басқа мамандар осы мәселелердің алдын алып, шеше алатындай оқытып, сондай-ақ оларды қажетті құрылғылармен қаматамасыз ету керек. Студенттердің есірткі, сондай-ақ ішімдікті пайдалану мен асыра пайдалану туралы ақпаратқа қолжетімділігі болу керек.

26. Мектептер жастарға, әсіресе, оған аса мұқтаж және қатыгез қарым-қатынастан зардап шеккен, көңіл бөлінбейтін және қуғын мен қанауға ұшырағандарға медициналық, кеңестік және басқа көмек көрсетуде негізгі және ақпараттық орталықтар рөлін атқару керек.

27. Түрлі оқу бағдарламаларының көмегімен оқытушылар мен басқа ересектердің, сондай-ақ оқушылардың назарын жастардың, әсіресе жағдайы төмен немесе жағымсыз топтардағы, сондай-ақ ұлыстық немесе басқа азшылықтарға және табысы төмен топатарға жататындардың қажеттіліктері мен көзқарастарына назар аударту керек.

28. Мектептерге барынша жоғары кәсіби және білімділік деңгейді қамтамасыз етіп, оқу бағдарламаларын, оқытудың әдістері мен концепцияларын жетілдіру, білікті оқытушыларды таңдау мен дайындау жолдарымен өсуіне жәрдемдесуге тырысу керек. Сәйкес кәсіби ұйымдар мен органдар қызметі нәтижесін үнемі бақылау мен бағалауды қамтамасыз еткен жөн.

29. Қоғамдық топтармен бірлесе отырып, мектептерге оқу бағдарламасынан тыс, жастарды қызықтыратын шараларды жоспарлап, әзірлеп және жүзеге асырған жөн.

30. Мектепке бару тәртібін сақтау қиын болып келетін, сондай-ақ мектепті тастайтын балалар мен жастарға арнайы көмек көрсеткен жөн.

31. Мектептер әділ әрі әділетті тәртіптер мен ережелерді қолдану керек; оқушылардың өкілдері тәртіп пен шешім қабылдауды қоса, мектеп ережелерін әзірлеуге қатысуы керек.

С. Қауым

32. Жастардың қажеттіліктері, мәселелері, мүдделері мен қамын ескеретін және оларға, олардың отбасыларына тиісті ұсыныстар мен кеңес беретін қауымдық қызметтер мен бағдарламаларды құрап немесе барларын нығайтқан жөн.

33. Қауымдар жастарға жергілікті деңгейде қолдау көрсету немесе қауымдық орталықтар, демалыс орындары арқылы нығайтуға және әлеуметтік қауіпті жағдайдағы балалардың ерекше мәселелерін шешуге қызметтер көрсетуі керек. Бұндай көмек көрсету кезінде сол балалардың құқығын сақтау керек.

34. Жастарға, өз үйлерінде әрі қарай тұру мүмкіндігінен айырылған немесе үйі жоқ жастарға тиісті тұрғылықты үй беруге жауапты арнайы қызметтерді құру керек.

35. Жастар есею барысында тап болатын қиындықтарды жеңуге көмектесетін қызметтер мен шаралардың кең шеңберін қаматамасыз еткен жөн. Бұндай қызметтерге басты назар күтім, кеңес пен терапевтік көмекке бөлінетін, жас нашақорларды арнайы емдеу бағдарламалары кіру керек.

36. Үкіметтер мен басқа мекемелер жастарға қызмет көрсететін ерікті ұйымдарға қаржылық және басқа қолдау көрсету керек.

37. Жергілікті деңгейде қауым істерін басқаруға толықтай қатысатын жастар ұйымдарын құрып, нығайту керек. Бұндай ұйымдарға жастармен ұжымдық және ерікті жобаларды, әсіресе, оған мұқтаж жастарға көмек көрсетуге бағытталған жобаларды көтермелеген жөн.

38. Үкіметтік мекемелерге қараусыз қалған балаларға көмек көрсетіп, оларға қажетті қызмет көрсету үшін ерекше жауапкершілікті мойындарына алған жөн; жастарға жергілікті қызметтер, тұрғын үй мен жұмысқа тұру мүмкіндіктері, срндақ-ақ көмектің басқа түрлері туралы ақпарат беру керек.

39. Жастарға аса қызықты қызметтер кешені мен бос уақытты ұйымдастыру құраладарын құрап, бұндай қызметтерді алуға еркін қол жетімділікті қамтамасыз еткен жөн.

D. Бұқаралық ақпарат құралдары

40. Бұқаралық ақрапат құралдарын жастарға түрлі ұлттық және халықаралық көздерден ақпарат алуға қолжетімділігін қамтамасыз етуге көтермелеу керек.

41. Бұқаралық ақпарат құралдарын жастардың қоғамдағы оң рөлін көрсетуге көтермелеген жөн.

42. Бұқаралық ақапарат құралдарын қоғамда жастарға арналған қызметтер мен мүмкіндіктер туралы ақпаратты таратуын көтермелеген жөн.

43. Жалпы бұқаралық ақпарат құралдарын, әсіресе теледидар мен кинематографияны порнография, есірткі және зорлықпен байланысты материалдар көрсетілімін шекутеге, зорлық пен қанауды жағымсыз бейнелеуге, сондай-ақ балалар, әйелдер мен жеке қатынастарды қадір-қасиетті қорлайтын түрде және құқық теңсіздік принциптерін үгіттейтін көрсетілімдерді болдырмауға ынталандыру керек.

44. Бұқаралық ақпарат құралдары өздерінің маңызды қоғамдық рөлі мен жауапкершілігін, сондай-ақ жастардың есірткі мен ішімдікті асыра пайдалануы туралы ақпаратты тарата отырып, тигізетін әсерін, түсіну керек. Олар балансталған шешімдерінің негізінде сәйкес ақпаратты бере отырып, есірткіні асыра пайдаланудың алдын алудағы өздерінің мүмкіндіктерін қолдану керек. Барлық деңгейлерде есірткінің зияны туралы ақпаратты тарату бойынша тиімді компанияларды жүргізуге жәрдемдескен жөн.

V. Әлеуметтік саясат

45. Үкіметтік мекемелер жастарға арналған жоспарлар мен бағдарламаларға бірінші кезекте назар аударып, тиісті медициналық қызмет көрсету, психикалық денсаулықты қорғау, тамақтану, тұрғын үй мен басқа сәйкес қызметтер көрсету, соның ішінде есірткі мен ішімдікті асыра пайдалану мен емделу саласында қажетті қаржы мөлшерін ұсына отырып, жастар осы мақсатта бөлінген қаражаттарды алып, өз мүдделерінде пайдалануын қаматамасыз ету керек.

46. Жастарды тәрбиелік-түзету мекемелеріне орналастыруды тек қана төтенше жағдайларда, барынша аз қажетті уақытқа және ең бастысы, баланың мүдделеріне көңіл аудара отырып, жүзеге асыру керек. Бұндай түрдің ресми қатысуына рұқсат беретін критерилерді қатал түрде анықтап, оларды келесі жағдайлармен шектеу керек:

а) балаға ата-аналарының немесе қамқоршыларының қасақана әрекеттерінің нәтижесінде дене зақымы келтірілгенде;

b) бала немесе жасөспірім ата-аналарының немесе қамқоршыларының тарапынан сексуалды, тән немесе моральды асыра пайдаланулардың нысаны болып табылғанда;

с) бала немесе жасөспірім ата-аналарының немесе қамқоршыларының назарынсыз қалған, тасталған немесе қанауға ұшырағанда;

d) бала немесе жасөспірімге ата-аналарының немесе қамқоршыларының әрекеттері нәтижесінде дене немесе моральды зиян келтірілу қаупі төнгенде;

е) бала немесе жасөспірімнің тәртібі оған ауыр дене немесе психологиялық қауіп туындатып, ал ата-аналар, ұйымдар, кәмелетке толмағанның өзі, сондай-ақ оны тұрғылықты жерінен тыс жердегі қауымдық қызметтер тәртіптік-түзету мекемелерінің көмегінсіз бұл қауіпті жоя алмағанда.

47. Үкіметтік мекемелер ата-аналар немесе қамқоршылары жастарды қамтамасыз ете алмған жағдайда жастарға мемлекет есебінен күндізгі оқуын жалғастыруға немесе еңбек дағдыларын иеленуге мүмкіндігін қамтамасыз ету керек.

48. Жастар арасындағы қылмыскерліктің алдын алу бағдарламаларын жоспарлау мен әзірлеу сенімді ғылыми зерттеулердің незігінде жүзеге асырылып, мерзімді түрде бақылау, бағалау мен түзетіп отырылу керек.

49. Мамандар мен тұтастай қоғам арасында қандай тұрғыдағы тәртіп немесе жағдай жастардың дене немесе психологиялық виктимизациясына, оларға зиян келтіруге, сондай-ақ оларды қанауға әкелетіні туралы ғылыми ақпаратты таратқан жөн.

50. Жалпы барлық бағдарламалар мен жоспарларға қатысу ерікті түрде болу керек. Бұндай бағдарламаларды құрастыру, әзірлеу мен жүзеге асыруға жастардың өзі қатысу керек.

51. Үкіметтерге отбасындағы жастарға қатысты және оларды қоғайтын зорлықтың алдын алу және отбасындағы бұндай зорлықтың құрбандарына әділетті қарым-қатынасты қамтамасыз ету мақсатында қылмыстық сот төрелігі жүйесінің шеңберінде және одан тыс саясатты, шаралар мен стратегияларды зерттеуді, дамыту мен жүзеге асыруды жалғастырған жөн.

VI. Сот төрелігі, атап айтқанда кәмелетке толмағандарға қатысты сот төрелігін іске асыру

52. Мемлекеттерге барлық жастардың құқықтары мен амандығын жүзеге асыру мен қорғауға жәрдемдесетін арнайы заңдар мен үдерістерді қабылдап, олардың орындалуын қамтамасыз еткен жөн.

53. Балалар мен жастарға қатыгез қарым-қатынасқа, сондай-ақ оларды қылмыстық әрекеттерде қару ретінде қолдануға тыйым садатын заңнамаларды қабылдап, сақталуын қамтамасыз еткен жөн.

54. Еш бір бала немесе жастар отбасында, мектепте немесе басқа мекемелерде дөрекі немесе қадір-қасиетті қорлайтын жазаларға шалдықпау керек.

55. Балалар мен жастардың қарудың барлық түрлеріне рұқсатын шектейтін және бақылайтын заңнама әзірлеп, оның сақталуын қамтамасыз еткен жөн.

56. Жастардың беделін әрі қарай түсіру, виктимизация мен қылмыстандырылуын алдын алу мақсатында құқық бұзушылық ретінде қаралмайтын және оны ересектер жасаған кезде жазаланбайтын әрекеттер оларды жастар жасаған жағдайда құқық бұзушылық ретінде қаралмай және жазаланбауды қарастыратын заңнама қабылдаған жөн.

57. Жастар құқықтары мен мүдделері мәртебесін сақтауды қамтамасыз ететін омбудсмен немесе ұқсас тәуелсіз органның құрылуы және бар қызметтерде білікті қарым-қатынас мәселелерін қарастырған жөн. Омбудсмен немесе басқа бекітілген орган Эр-Риядалық жетекші принциптердің, Пекин ережелері мен Бас бостандығынан айырылған кәмелетке толмағандарды қорғауға қатысты ережелерді қадағаласа. Омбудсмен немесе басқа орган белгілі уақыт аралығында осы халықаралық құқықтық құжаттарды жүзеге асыру үдерісінде кездескен қол жеткізген алға басулар мен қиындықтар туралы баяндама жариялап отырса. Сондай-ақ балалар мүдделерін қорғау қызметтерін құрған жөн.

58. Құқық қорғау органдарының қызметкерлері және басқа сәйкес қызеткерлер, жынысына тәіуелсіз, өз жұмыстарында жастардың ерекше қажеттіліктерін ескеруге дайын болып, сондай-ақ кәмелетке толмағандардың сот төрелігі жүйесімен қақтығыныс болдырмау үшін барынша мүмкін дәрежеде бағдарламалар мен көмек қызметтерін біліп, қолдануы керек.

59. Балалар мен жастарды есірткі мен есірткі стаушылардан қорғау үшін заңнама қабылдап, оны қатаң сақтау керек.

VII. Зерттеулер, саясатты әзірлеу мен координация

60. Экономикалық, әлеуметтік, оқу-тәрбиелік және медициналық ұйымдар мен қызметтердің, сот төрелігі жүйелерінің, жастар мен қоғамдық ұйымдардың, даму мәселелерімен айналысатын мекемелердің жұмыстарының әрекеттестігі мен үйлесімділігін көп салалық және сала аралық негізде көтермелеу үшін күш жұмсап, тиісті тетіктерді құрған жөн.

61. Ұлттық, аймақтық және халықаралық деңгейде жастар арасындағы қылмыскерлікпен және кәмелетке толмағандарға қатысты сот төрелігін жүзеге асырумен байланысты жобалар, бағдарламалар, тәжірибелік іс-шаралар мен бастамаларды жүзеге асыру барысында жинақталған ақпарат, тәжірибе мен білім алмасуды белсендендіру керек.

62. Практиктер, сарапшылар мен шешім қабылдауға жауапты тұлғалардың қатысуымен жастар арасындағы қылмыскерлік, қылмыскерліктің алдын алу мен кәмелетке толмағандарға қатысты сот төрелігін жүзеге асыру мәселелері бойынша аймақтық және халықаралық ынтымақтастықты әрі қарай дамыту мен нығайту жұмыстарын жүргізген жөн.

63. Барлық үкіметтер, Біріккен Ұлттар Ұйымының жүйесі мен басқа мүдделі ұйымдар тәжірибелік және бағдарламалық мәселелер бойынша ғылыми-техникалық әріптестікті, әсіресе, кадрларды даярлау мен тәжірибелік және көрсеткіштік жобаларды жүзеге асыру кезінде, сондай-ақ жастар арасындағы қылмыскерліктің және кәмелетке толмағандар арасындағы құқық бұзушылықтардың алдын алуды белсенді түрде қолдау керек.

64. Жастар арасындағы қылмыскерліктің және кәмелетке толмағандар арасындағы құқық бұзушылықтардың алдын алудың тиімді жолдарына қатысты ғылыми зерттеулерді жүргізу кезіндегі әріптестікті көтермелеп, бұндай зерттеулердің нәтижесін кең тарату мен бағалануын қамтамасыз еткен жөн.

65. Сәйкес органдарға, мекемелер мен Біріккен Ұлттар Ұйымының бөлімшелеріне балалар, кәмелетке толмағанадарға қатысты сот төрелігі мен жастар арасындағы қылмыскерліктің және кәмелетке толмағандар арасындағы құқық бұзушылықтардың алдын алуға қатысты түрлі мәселелер бойынша тығыз әріптестікте болып, қызметтерді үйлестірген жөн.

66. Осы Жетекшілік принциптер негізінде Біріккен Ұлттар Ұйымының Хатшылығы мүдделі мекемелермен бірлесе отырып, зерттеулерді жүргізу, ғылыми әріптестікті жүзеге асыру, саясат нұсқаларын әзірлеу мен олардың жүзеге асырылуын көрсетіп, бақылап отыруда белсенді рөл атқарып, кәмелетке толмағандар арасындағы құқық бұзушылықты алдын алудың тиімді жолдары туралы сенімді ақпараттың көзі болу керек.

United Nations Guidelines for the Prevention of Juvenile Delinquency (The Riyadh Guidelines)

Adopted and proclaimed by General Assembly resolution 45/112 of 14 December 1990

I. Fundamental principles

1. The prevention of juvenile delinquency is an essential part of crime prevention in society. By engaging in lawful, socially useful activities and adopting a humanistic orientation towards society and outlook on life, young persons can develop non-criminogenic attitudes.
2. The successful prevention of juvenile delinquency requires efforts on the part of the entire society to ensure the harmonious development of adolescents, with respect for and promotion of their personality from early childhood.
3. For the purposes of the interpretation of the present Guidelines, a child-centred orientation should be pursued. Young persons should have an active role and partnership within society and should not be considered as mere objects of socialization or control.
4. In the implementation of the present Guidelines, in accordance with national legal systems, the well-being of young persons from their early childhood should be the focus of any preventive programme.
5. The need for and importance of progressive delinquency prevention policies and the systematic study and the elaboration of measures should be recognized. These should avoid criminalizing and penalizing a child for behaviour that does not cause serious damage to the development of the child or harm to others. Such policies and measures should involve:
(a) The provision of opportunities, in particular educational opportunities, to meet the varying needs of young persons and to serve as a supportive framework for safeguarding the personal development of all young persons, particularly those who are demonstrably endangered or at social risk and are in need of special care and protection;
(b) Specialized philosophies and approaches for delinquency prevention, on the basis of laws, processes, institutions, facilities and a service delivery network aimed at reducing the motivation, need and opportunity for, or conditions giving rise to, the commission of infractions;
(c) Official intervention to be pursued primarily in the overall interest of the young person and guided by fairness and equity;
(d) Safeguarding the well-being, development, rights and interests of all young persons;
(e) Consideration that youthful behaviour or conduct that does not conform to overall social norms and values is often part of the maturation and growth process and tends to disappear spontaneously in most individuals with the transition to adulthood;
(f) Awareness that, in the predominant opinion of experts, labelling a young person as "deviant"', "delinquent" or "pre-delinquent" often contributes to the development of a consistent pattern of undesirable behaviour by young persons.
6. Community-based services and programmes should be developed for the prevention of juvenile delinquency, particularly where no agencies have yet been established. Formal agencies of social control should only be utilized as a means of last resort.

II. Scope of the Guidelines

7. The present Guidelines should be interpreted and implemented within the broad framework of the Universal Declaration of Human Rights, the International Covenant on Economic, Social and Cultural Rights, the International Covenant on Civil and Political Rights, the Declaration of the Rights of the Child and the Convention on the Rights of the Child, and in the context of the United Nations Standard Minimum Rules for the Administration of Juvenile Justice (The Beijing Rules), as well as other instruments and norms relating to the rights, interests and well-being of all children and young persons.
8. The present Guidelines should also be implemented in the context of the economic, social and cultural conditions prevailing in each Member State.

III. General prevention

9. Comprehensive prevention plans should be instituted at every level of Government and include the following:
(a) In-depth analyses of the problem and inventories of programmes, services, facilities and resources available;
(b) Well-defined responsibilities for the qualified agencies, institutions and personnel involved in preventive efforts;
(c) Mechanisms for the appropriate co-ordination of prevention efforts between governmental and non-governmental agencies;
(d) Policies, programmes and strategies based on prognostic studies to be continuously monitored and carefully evaluated in the course of implementation;
(e) Methods for effectively reducing the opportunity to commit delinquent acts;
(f) Community involvement through a wide range of services and programmes;
(g) Close interdisciplinary co-operation between national, State, provincial and local governments, with the involvement of the private sector, representative citizens of the community to be served, and labour, child-care, health education, social, law enforcement and judicial agencies in taking concerted action to prevent juvenile delinquency and youth crime;
(h) Youth participation in delinquency prevention policies and processes, including recourse to community resources, youth self-help, and victim compensation and assistance programmes;
(i) Specialized personnel at all levels.

IV. Socialization processes

10. Emphasis should be placed on preventive policies facilitating the successful socialization and integration of all children and young persons, in particular through the family, the community, peer groups, schools, vocational training and the world of work, as well as through voluntary organizations. Due respect should be given to the proper personal development of children and young persons, and they should be accepted as full and equal partners in socialization and integration processes.

A. Family

11. Every society should place a high priority on the needs and well-being of the family and of all its members.
12. Since the family is the central unit responsible for the primary socialization of children, governmental and social efforts to preserve the integrity of the family, including the extended family, should be pursued. The society has a responsibility to assist the family in providing care and protection and in ensuring the physical and mental well-being of children. Adequate arrangements including day-care should be provided.
13. Governments should establish policies that are conducive to the bringing up of children in stable and settled family environments. Families in need of assistance in the resolution of conditions of instability or conflict should be provided with requisite services.
14. Where a stable and settled family environment is lacking and when community efforts to assist parents in this regard have failed and the extended family cannot fulfil this role, alternative placements, including foster care and adoption, should be considered. Such placements should replicate, to the extent possible, a stable and settled family environment, while, at the same time, establishing a sense of permanency for children, thus avoiding problems associated with "foster drift".
15. Special attention should be given to children of families affected by problems brought about by rapid and uneven economic, social and cultural change, in particular the children of indigenous, migrant and refugee families. As such changes may disrupt the social capacity of the family to secure the traditional rearing and nurturing of children, often as a result of role and culture conflict, innovative and socially constructive modalities for the socialization of children have to be designed.
16. Measures should be taken and programmes developed to provide families with the opportunity to learn about parental roles and obligations as regards child development and child care, promoting positive parent-child relationships, sensitizing parents to the problems of children and young persons and encouraging their involvement in family and community-based activities.
17. Governments should take measures to promote family cohesion and harmony and to discourage the separation of children from their parents, unless circumstances affecting the welfare and future of the child leave no viable alternative.
18. It is important to emphasize the socialization function of the family and extended family; it is also equally important to recognize the future role, responsibilities, participation and partnership of young persons in society.
19. In ensuring the right of the child to proper socialization, Governments and other agencies should rely on existing social and legal agencies, but, whenever traditional institutions and customs are no longer effective, they should also provide and allow for innovative measures.

B. Education

20. Governments are under an obligation to make public education accessible to all young persons.
21. Education systems should, in addition to their academic and vocational training activities, devote particular attention to the following:
(a) Teaching of basic values and developing respect for the child's own cultural identity and patterns, for the social values of the country in which the child is living, for civilizations different from the child's own and for human rights and fundamental freedoms;
(b) Promotion and development of the personality, talents and mental and physical abilities of young people to their fullest potential;
(c) Involvement of young persons as active and effective participants in, rather than mere objects of, the educational process;
(d) Undertaking activities that foster a sense of identity with and of belonging to the school and the community;
(e) Encouragement of young persons to understand and respect diverse views and opinions, as well as cultural and other differences;
(f) Provision of information and guidance regarding vocational training, employment opportunities and career development;
(g) Provision of positive emotional support to young persons and the avoidance of psychological maltreatment;
(h) Avoidance of harsh disciplinary measures, particularly corporal punishment.
22. Educational systems should seek to work together with parents, community organizations and agencies concerned with the activities of young persons.
23. Young persons and their families should be informed about the law and their rights and responsibilities under the law, as well as the universal value system, including United Nations instruments.
24. Educational systems should extend particular care and attention to young persons who are at social risk. Specialized prevention programmes and educational materials, curricula, approaches and tools should be developed and fully utilized.
25. Special attention should be given to comprehensive policies and strategies for the prevention of alcohol, drug and other substance abuse by young persons. Teachers and other professionals should be equipped and trained to prevent and deal with these problems. Information on the use and abuse of drugs, including alcohol, should be made available to the student body.
26. Schools should serve as resource and referral centres for the provision of medical, counselling and other services to young persons, particularly those with special needs and suffering from abuse, neglect, victimization and exploitation.
27. Through a variety of educational programmes, teachers and other adults and the student body should be sensitized to the problems, needs and perceptions of young persons, particularly those belonging to underprivileged, disadvantaged, ethnic or other minority and low-income groups.
28. School systems should attempt to meet and promote the highest professional and educational standards with respect to curricula, teaching and learning methods and approaches, and the recruitment and training of qualified teachers. Regular monitoring and assessment of performance by the appropriate professional organizations and authorities should be ensured.
29. School systems should plan, develop and implement extracurricular activities of interest to young persons, in co-operation with community groups.
30. Special assistance should be given to children and young persons who find it difficult to comply with attendance codes, and to "drop-outs".
31. Schools should promote policies and rules that are fair and just; students should be represented in bodies formulating school policy, including policy on discipline, and decision-making.

C. Community

32. Community-based services and programmes which respond to the special needs, problems, interests and concerns of young persons and which offer appropriate counselling and guidance to young persons and their families should be developed, or strengthened where they exist.
33. Communities should provide, or strengthen where they exist, a wide range of community-based support measures for young persons, including community development centres, recreational facilities and services to respond to the special problems of children who are at social risk. In providing these helping measures, respect for individual rights should be ensured.
34. Special facilities should be set up to provide adequate shelter for young persons who are no longer able to live at or who do not have s to live in.
35. A range of services and helping measures should be provided to deal with the difficulties experienced by young persons in the transition to adulthood. Such services should include special programmes for young drug abusers which emphasize care, counselling, assistance and therapy-oriented interventions.
36. Voluntary organizations providing services for young persons should be given financial and other support by Governments and other institutions.
37. Youth organizations should be created or strengthened at the local level and given full participatory status in the management of community affairs. These organizations should encourage youth to organize collective and voluntary projects, particularly projects aimed at helping young persons in need of assistance.
38. Government agencies should take special responsibility and provide necessary services for less or street children; information about local facilities, accommodation, employment and other forms and sources of help should be made readily available to young persons.
39. A wide range of recreational facilities and services of particular interest to young persons should be established and made easily accessible to them.

D. Mass media

40. The mass media should be encouraged to ensure that young persons have access to information and material from a diversity of national and international sources.
41. The mass media should be encouraged to portray the positive contribution of young persons to society.
42. The mass media should be encouraged to disseminate information on the existence of services, facilities and opportunities for young persons in society.
43. The mass media generally, and the television and film media in particular, should be encouraged to minimize the level of pornography, drugs and violence portrayed and to display violence and exploitation disfavourably, as well as to avoid demeaning and degrading presentations, especially of children, women and interpersonal relations, and to promote egalitarian principles and roles.
44. The mass media should be aware of its extensive social role and responsibility, as well as its influence, in communications relating to youthful drug and alcohol abuse. It should use its power for drug abuse prevention by relaying consistent messages through a balanced approach. Effective drug awareness campaigns at all levels should be promoted.

V. Social policy

45. Government agencies should give high priority to plans and programmes for young persons and should provide sufficient funds and other resources for the effective delivery of services, facilities and staff for adequate medical and mental health care, nutrition, housing and other relevant services, including drug and alcohol abuse prevention and treatment, ensuring that such resources reach and actually benefit young persons.
46. The institutionalization of young persons should be a measure of last resort and for the minimum necessary period, and the best interests of the young person should be of paramount importance. Criteria authorizing formal intervention of this type should be strictly defined and limited to the following situations: (a) where the child or young person has suffered harm that has been inflicted by the parents or guardians; (b) where the child or young person has been sexually, physically or emotionally abused by the parents or guardians; (c) where the child or young person has been neglected, abandoned or exploited by the parents or guardians; (d) where the child or young person is threatened by physical or moral danger due to the behaviour of the parents or guardians; and (e) where a serious physical or psychological danger to the child or young person has manifested itself in his or her own behaviour and neither the parents, the guardians, the juvenile himself or herself nor non-residential community services can meet the danger by means other than institutionalization.
47. Government agencies should provide young persons with the opportunity of continuing in full-time education, funded by the State where parents or guardians are unable to support the young persons, and of receiving work experience.
48. Programmes to prevent delinquency should be planned and developed on the basis of reliable, scientific research findings, and periodically monitored, evaluated and adjusted accordingly.
49. Scientific information should be disseminated to the professional community and to the public at large about the sort of behaviour or situation which indicates or may result in physical and psychological victimization, harm and abuse, as well as exploitation, of young persons.
50. Generally, participation in plans and programmes should be voluntary. Young persons themselves should be involved in their formulation, development and implementation.
51. Government should begin or continue to explore, develop and implement policies, measures and strategies within and outside the criminal justice system to prevent domestic violence against and affecting young persons and to ensure fair treatment to these victims of domestic violence.

VI. Legislation and juvenile justice administration

52. Governments should enact and enforce specific laws and procedures to promote and protect the rights and well-being of all young persons.
53. Legislation preventing the victimization, abuse, exploitation and the use for criminal activities of children and young persons should be enacted and enforced.
54. No child or young person should be subjected to harsh or degrading correction or punishment measures at, in schools or in any other institutions.
55. Legislation and enforcement aimed at restricting and controlling accessibility of weapons of any sort to children and young persons should be pursued.
56. In order to prevent further stigmatization, victimization and criminalization of young persons, legislation should be enacted to ensure that any conduct not considered an offence or not penalized if committed by an adult is not considered an offence and not penalized if committed by a young person.
57. Consideration should be given to the establishment of an office of ombudsman or similar independent organ, which would ensure that the status, rights and interests of young persons are upheld and that proper referral to available services is made. The ombudsman or other organ designated would also supervise the implementation of the Riyadh Guidelines, the Beijing Rules and the Rules for the Protection of Juveniles Deprived of their Liberty. The ombudsman or other organ would, at regular intervals, publish a report on the progress made and on the difficulties encountered in the implementation of the instrument. Child advocacy services should also be established.
58. Law enforcement and other relevant personnel, of both sexes, should be trained to respond to the special needs of young persons and should be familiar with and use, to the maximum extent possible, programmes and referral possibilities for the diversion of young persons from the justice system.
59. Legislation should be enacted and strictly enforced to protect children and young persons from drug abuse and drug traffickers.

VII. Research, policy development and coordination

60. Efforts should be made and appropriate mechanisms established to promote, on both a multidisciplinary and an intradisciplinary basis, interaction and coordination between economic, social, education and health agencies and services, the justice system, youth, community and development agencies and other relevant institutions.
61. The exchange of information, experience and expertise gained through projects, programmes, practices and initiatives relating to youth crime, delinquency prevention and juvenile justice should be intensified at the national, regional and international levels.
62. Regional and international co-operation on matters of youth crime, delinquency prevention and juvenile justice involving practitioners, experts and decision makers should be further developed and strengthened.
63. Technical and scientific cooperation on practical and policy-related matters, particularly in training, pilot and demonstration projects, and on specific issues concerning the prevention of youth crime and juvenile delinquency should be strongly supported by all Governments, the United Nations system and other concerned organizations.
64. Collaboration should be encouraged in undertaking scientific research with respect to effective modalities for youth crime and juvenile delinquency prevention and the findings of such research should be widely disseminated and evaluated.
65. Appropriate United Nations bodies, institutes, agencies and offices should pursue close collaboration and coordination on various questions related to children juvenile justice and youth crime and juvenile delinquency prevention.
66. On the basis of the present Guidelines, the United Nations Secretariat, in cooperation with interested institutions, should play an active role in the conduct of research, scientific collaboration, the formulation of policy options and the review and monitoring of their implementation, and should serve as a source of reliable information on effective modalities for delinquency prevention.