О некоторых вопросах назначения уголовного наказания

Нормативное постановление Верховного суда Республики Казахстан от 25 июня 2015 года № 4.

      В целях правильного и единообразного применения норм действующего уголовного и уголовно-процессуального законодательства Республики Казахстан, регулирующих вопросы назначения наказания, пленарное заседание Верховного суда Республики Казахстан

      постановляет:

      1. Исходя из положений Конституции Республики Казахстан о равенстве всех перед законом и судом и, учитывая, что никто не может быть признан виновным в совершении уголовного правонарушения и подвергнут уголовному наказанию иначе как по вступившему в законную силу приговору суда, обратить внимание судов на то, что каждое уголовное дело, независимо от характера и тяжести совершенного уголовного правонарушения, служебного и общественного положения подсудимого, должно решаться в строгом соответствии с законом. При назначении уголовного наказания судам следует неукоснительно соблюдать общие правила назначения наказания, указанные в статье 52 Уголовного кодекса Республики Казахстан (далее – УК), а также учитывать категорию тяжести уголовного правонарушения, наличие рецидива и его вид, стадию совершения уголовного правонарушения, степень участия подсудимого при совершении уголовного правонарушения, значение его действий для достижения цели уголовного правонарушения и влияние на характер и размер причиненного или возможного вреда, имеет ли место совокупность уголовных правонарушений, наличие смягчающих и отягчающих ответственность и наказание обстоятельств, основания для назначения более мягкого наказания, чем предусмотрено за данное уголовное правонарушение.

      2. Обратить внимание судов на необходимость обязательного обсуждения и применения предусмотренных законом строгих мер наказания к лицам, признанными виновными в совершении уголовных правонарушений в составе преступных групп, коррупционных, террористических, экстремистских преступлений, а так же преступлений против половой неприкосновенности несовершеннолетних и ранее судимым, не желающим становиться на путь исправления.

      При определении степени общественной опасности совершенного уголовного правонарушения судам следует учитывать его тяжесть, предусмотренную статьей 11 УК, и совокупность обстоятельств, при которых оно было совершено (способ совершения, форма вины, мотивы и цели, стадия завершения деяния, степень общественной опасности наступивших последствий и др.).

      3. Суды должны всесторонне, полно и объективно исследовать данные о личности подсудимого, имея в виду их существенное влияние для определения вида и размера наказания. В частности, необходимо выяснять состояние здоровья, трудоспособность, отношение к труду, обучению, сведения о судимости и семейном положении подсудимого. Судам необходимо в соответствии с частью третьей статьи 52 УК при назначении наказания учитывать влияние назначенного наказания на условия жизни семьи подсудимого и лиц, находящихся на его иждивении.

      4. Перечень отягчающих ответственность и наказание обстоятельств, указанный в части первой статьи 54 УК, является исчерпывающим, в связи с чем установленные судом иные обстоятельства, при которых совершено уголовное правонарушение или характеризующие подсудимого (злоупотребление спиртными напитками, нарушение правил поведения в общественном месте, отношение к семье, работе, учебе и т. п.) могут учитываться при назначении наказания, но не могут признаваться отягчающими ответственность и наказание обстоятельствами.

      В соответствии с пунктом 12) части первой статьи 54 УК суд вправе в зависимости от характера уголовного правонарушения не признавать совершение преступления в состоянии опьянения отягчающим ответственность и наказание обстоятельством. Судам при решении этого вопроса необходимо учитывать, было ли совершение преступного деяния по своему характеру связано с опьянением виновного, а также условия, при которых лицо оказалось в таком состоянии. В частности, не может учитываться как отягчающее ответственность и наказание состояние опьянения несовершеннолетнего в момент совершения уголовного правонарушения, если оно связано с вовлечением его взрослым соучастником уголовного правонарушения в употребление спиртных напитков, наркотических или токсикоманических веществ.

      В случаях когда обстоятельство, предусмотренное статьей 53 или статьей 54 УК, указано в диспозиции статьи Особенной части Уголовного кодекса Республики Казахстан (далее – Особенная часть УК) в качестве одного из квалифицирующих признаков преступления, оно не может быть признано судом в качестве смягчающего или отягчающего ответственность и наказание обстоятельством за совершение данного уголовного правонарушения. Также не может быть признана отягчающим обстоятельством особо активная роль в совершении уголовного правонарушения, если лицо признано организатором деяния.

      Пределы судебного разбирательства ограничиваются предъявленным обвинением, которое формулируется при составлении обвинительного акта, протокола ускоренного досудебного расследования, протокола обвинения. Обстоятельства, смягчающие и отягчающие ответственность и наказание, включены в содержание обвинения (пункт 4 части третьей статьи 299 Уголовно-процессуального кодекса Республики Казахстан (далее – УПК)). Следовательно, исходя из требований статьи 340 УПК, установление судом в приговоре наличия отягчающих ответственность обстоятельств, не указанных в обвинительном акте, ухудшает положение подсудимого и является нарушением пределов судебного разбирательства. В то же время разрешение вопроса о признании смягчающими ответственность обстоятельствами не ограничивается пределами обвинения и должно быть основано на фактических обстоятельствах дела, установленных в главном судебном разбирательстве.

      В соответствии с частью второй статьи 17 УК психическое расстройство, не исключающее вменяемости, должно учитываться судом при назначении наказания в качестве обстоятельства, смягчающего уголовную ответственность и наказание.

      Наличие малолетних детей не может признаваться в соответствии с пунктом 4) части первой статьи 53 УК обстоятельством, смягчающим уголовную ответственность и наказание виновного лица, если совершенное им деяние было направлено против собственных малолетних детей или другого их родителя (матери или отца) либо если малолетние дети не находятся на иждивении подсудимого (подсудимой) или если он (она) лишен родительских прав.

      В ходе главного судебного разбирательства прокурор вправе с соблюдением правил части пятой статьи 340 УПК путем составления нового обвинительного акта, протокола ускоренного досудебного расследования, протокола обвинения дополнить обвинение указанием о наличии обстоятельства, отягчающего уголовную ответственность и наказание подсудимого.

      Сноска. Пункт 4 с изменениями, внесенными нормативными постановлениями Верховного Суда РК от 22.12.2017 № 13 (вводится в действие со дня первого официального опубликования); от 11.12.2020 № 6 (вводится в действие со дня первого официального опубликования); от 08.12.2021 № 3 (вводится в действие со дня первого официального опубликования); от 22.12.2022 № 10 (вводится в действие со дня первого официального опубликования); от 28.09.2023 № 1 (вводится в действие со дня первого официального опубликования).

      5. Суд при назначении наказания в обязательном порядке должен указывать в приговоре относительно каждого подсудимого смягчающие и отягчающие его ответственность и наказание обстоятельства.

      Наличие неоднократности уголовных правонарушений как обстоятельства, отягчающего уголовную ответственность и наказание, предусмотренного пунктом 1) части первой статьи 54 УК, определяется в соответствии с закрепленным в части первой статьи 12 УК понятием неоднократности.

      Лицо, признанное приговором суда виновным в совершении двух и более преступлений (при их неоднократности или реальной совокупности), не может быть признано лицом, совершившим преступление впервые.

      Сноска. В пункт 5 внесено изменение на казахском языке, текст на русском языке не изменяется нормативным постановлением Верховного Суда РК от 22.12.2017 № 13 (вводится в действие со дня первого официального опубликования); с изменениями, внесенными нормативным постановлением Верховного Суда РК от 11.12.2020 № 6 (вводится в действие со дня первого официального опубликования).

      6. Если санкция статьи УК, по которой лицо признано виновным, предусматривает альтернативные виды наказаний, судам следует обсуждать вопрос о возможности назначения менее строгого из них, имея в виду, что в соответствии с частью второй статьи 52 УК более строгий вид наказания назначается лишь в том случае, когда менее строгий его вид не сможет обеспечить достижение целей наказания. Решение суда должно быть мотивировано в приговоре.

      Если в соответствии с положениями Общей части УК лицу не может быть назначено ни одно из наказаний, предусмотренных санкцией соответствующей статьи Особенной части УК, то суд без ссылки на часть четвертую статьи 55 УК назначает ему более мягкий вид наказания, предусмотренный статьей 40 либо 81 УК. Обоснование принятого судом решения должно быть изложено в мотивировочной части приговора с изложением соответствующей нормы Общей части УК, устанавливающей запрет на применение того или иного вида наказания. Применение к лицу наказания, на которое установлен запрет, не допускается и в случае решения вопроса о замене наказания, назначенного приговором суда, при уклонении от его отбывания.

      Сноска. Пункт 6 с изменениями, внесенными нормативными постановлениями Верховного Суда РК от 11.12.2020 № 6 (вводится в действие со дня первого официального опубликования); от 08.12.2021 № 3 (вводится в действие со дня первого официального опубликования).

      7. Часть вторая и часть третья статьи 55 УК являются самостоятельными основаниями для смягчения наказания и их одновременное применение недопустимо. В случае конкуренции данных норм права при назначении наказания применяется часть третья статьи 55 УК. В этом случае правила части второй статьи 55 УК не учитываются.

      В соответствии со статьей 55 УК, назначение наказания ниже низшего предела, установленного соответствующей статьей за совершение уголовного правонарушения, или назначение более мягкого вида наказания, не предусмотренного в санкции статьи УК, по которой квалифицировано уголовное правонарушение, либо неприменение дополнительного наказания, предусмотренного в качестве обязательного, допускается лишь в случае установления исключительных обстоятельств, которые существенно уменьшают степень общественной опасности уголовного правонарушения, а также при активном содействии соучастника группового преступления раскрытию совершенных группой лиц преступлений.

      Исключительными обстоятельствами могут признаваться как отдельные смягчающие обстоятельства, так и их совокупность, и иные, относящиеся как к совершенному деянию, так и к личности подсудимого обстоятельства, которые свидетельствуют о меньшей степени общественной опасности совершенного деяния и положительном социально-нравственном облике подсудимого.

      Суд обязан в приговоре в отношении каждого подсудимого указать, какие именно обстоятельства, установленные по делу, он признает исключительными и в сочетании с какими данными о личности виновного берет за основу при применении статьи 55 УК.

      Само по себе совершение тяжкого или особо тяжкого преступления при наличии исключительных обстоятельств не является препятствием для назначения лицу наказания ниже низшего предела.

      Применение правил части четвертой статьи 55 УК в порядке исполнения приговора, в том числе при замене неуплаченного штрафа лишением свободы, недопустимо.

      Судам необходимо иметь в виду, что при назначении наказания в виде лишения свободы с определенным сроком, за особо тяжкое преступление, если санкция статьи предусматривает наряду с наказанием в виде лишения свободы, пожизненное лишение свободы, подлежат применению правила пункта 3) части второй статьи 55 УК. Данные правила не применяются, если при назначении наказания суд придет к выводу о необходимости назначения подсудимому наказания в виде пожизненного лишения свободы.

      Размер наказания, определенный судом с применением статьи 55 УК, в любом случае не может быть ниже минимального предела, установленного законом для данного вида наказания.

      При наличии обстоятельств, указанных в частях второй или третьей статьи 55 УК, наказание может быть назначено ниже низшего предела, предусмотренного санкцией соответствующей статьи Особенной части УК. В случаях назначения наказания за приготовление к совершению преступления или покушение на преступление, пределы, указанные в частях второй и третьей статьи 55 УК, определяются с учетом положений статьи 56 УК. При назначении несовершеннолетнему по правилам статей 55 и 56 УК наказания в виде штрафа, исправительных работ, привлечения к общественным работам либо ограничения свободы судам следует исходить из положений статьи 81 УК о максимальном и минимальном пределах срока или размера соответствующего вида наказания.

      При назначении наказания по делу, рассмотренному в согласительном производстве, суд вправе назначить менее строгое наказание (вид, срок, размер), чем указано в процессуальном соглашении, но не вправе назначить более строгое наказание.

      Сноска. Пункт 7 с изменениями, внесенными нормативными постановлениями Верховного Суда РК от 22.12.2017 № 13 (вводится в действие со дня первого официального опубликования); от 11.12.2020 № 6 (вводится в действие со дня первого официального опубликования); от 08.12.2021 № 3 (вводится в действие со дня первого официального опубликования); от 22.12.2022 № 10 (вводится в действие со дня первого официального опубликования).

      8. При постановлении приговора лицам, совершившим уголовное правонарушение в возрасте до восемнадцати лет, женщинам, а также мужчинам в возрасте шестидесяти трех и свыше лет, судам необходимо учитывать предусмотренные статьями 46 и 56 УК исключения, касающиеся сроков лишения свободы. Женщинам независимо от возраста, в котором они совершили преступление, пожизненное лишение свободы не назначается.

      Сноска. Пункт 8 с изменениями, внесенными нормативным постановлением Верховного Суда РК от 22.12.2022 № 10 (вводится в действие со дня первого официального опубликования).

      9. При обсуждении вопроса о назначении наказания несовершеннолетним суды должны принимать во внимание, что к ним могут применяться только те виды уголовного наказания, которые указаны в статье 81 УК, сроки и размеры которых не могут превышать установленных этой статьей пределов. При этом следует дополнительно учитывать обстоятельства, указанные в статьях 82 и 83 УК, и обсуждать в каждом конкретном случае с учетом обстоятельств дела и личности несовершеннолетнего возможность применения к нему принудительных мер воспитательного воздействия.

      Несовершеннолетним при назначении наказания в виде лишения свободы срок лишения свободы как за одно уголовное правонарушение, так и за их совокупность, а так же при совокупности приговоров не может превышать десяти лет. Лишение свободы свыше указанного срока несовершеннолетним может назначаться только за убийство, совершенное при отягчающих обстоятельствах, или акт терроризма либо по совокупности уголовных правонарушений, одним из которых является убийство при отягчающих обстоятельствах, или акт терроризма. В этом случае срок лишения свободы, назначенный по совокупности преступлений и совокупности приговоров, не может быть свыше двенадцати лет.

      Если несовершеннолетнему назначается наказание в виде лишения свободы с учетом правил, предусмотренных частями второй, третьей статьи 56 УК, то половина или три четверти срока или размера наиболее строгого вида наказания должны исчисляться соответственно от десяти либо двенадцати лет лишения свободы, которые могут быть назначены несовершеннолетнему за оконченное уголовное правонарушение. Аналогичные правила об исчислении сроков наказания несовершеннолетнему должны учитываться и при назначении наказания по требованиям части второй или третьей статьи 55 УК.

      Сноска. Пункт 9 с изменением, внесенным нормативным постановлением Верховного Суда РК от 22.12.2017 № 13 (вводится в действие со дня первого официального опубликования).

      9-1. В срок уголовного наказания по правилам части третьей статьи 62 УК засчитывается только время содержания лица под стражей до вступления приговора в законную силу по уголовному делу, в том числе время задержания лица по подозрению в совершении уголовного правонарушения в порядке статьи 131 УПК. Время нахождения лица под стражей после вступления приговора в законную силу (в связи с задержанием осужденного, находящегося в розыске, и его этапированием, заменой наказания и т.п.) подлежит зачету в срок уголовного наказания без применения правил части третьей статьи 62 УК.

      При осуждении лица к лишению свободы условно с применением статьи 63 УК время содержания его под стражей, домашним арестом до вступления приговора в законную силу засчитывается в срок отбывания наказания по правилам частей третьей и четвертой статьи 62 УК, с учетом вида учреждения уголовно-исполнительной системы, в котором ему подлежало отбывать наказание при условии его осуждения к реальному лишению свободы.

      Сноска. Нормативное постановление дополнено пунктом 9-1 в соответствии с нормативным постановлением Верховного Суда РК от 11.12.2020 № 6 (вводится в действие со дня первого официального опубликования); с изменением, внесенным нормативным постановлением Верховного Суда РК от 08.12.2021 № 3 (вводится в действие со дня первого официального опубликования).

      10. При условном осуждении суд разъясняет осужденному, его законным представителям о возможных для него последствиях в случае неисполнения возложенных судом обязанностей, совершения административных либо уголовных правонарушений.

      В случае совершения лицом, к которому было применено условно-досрочное освобождение, за исключением случаев, указанных в пункте 2) части седьмой статьи 72 УК, нового умышленного преступления в течение оставшейся неотбытой части наказания, суд, не отменяя условно-досрочное освобождение, назначает ему наказание по совокупности приговоров.

      При назначении наказания по совокупности приговоров, когда по первому приговору наказание было назначено условно, суд должен зачесть в окончательный срок наказания по совокупности приговоров время нахождения лица под стражей, домашним арестом в порядке меры пресечения и задержания, в случае их применения, как по первому, так и по второму делу, о чем следует указать в резолютивной части обвинительного приговора.

      Сноска. Пункт 10 с изменением, внесенным нормативным постановлением Верховного Суда РК от 08.12.2021 № 3 (вводится в действие со дня первого официального опубликования).

      10-1. По смыслу статьи 44 УК наказание в виде ограничения свободы состоит в установлении и осуществлении пробационного контроля. В связи с чем срок пробационного контроля должен совпадать со сроком назначаемого наказания.

      Статья 44 УК также устанавливает срок привлечения к принудительному труду – сто часов ежегодно. Увеличение или снижение этого срока недопустимо.

      При назначении ограничения свободы на срок менее одного года или неполного количества лет, время принудительного труда исчисляется пропорционально сроку наказания по отношению к ежегодному сроку привлечения к труду (ста часам).

      Сноска. Нормативное постановление дополнено пунктом 10-1, в соответствии с нормативным постановлением Верховного Суда РК от 08.12.2021 № 3 (вводится в действие со дня первого официального опубликования).

      11. В отношении лиц, совершивших уголовный проступок либо впервые совершивших преступление, судам следует обсуждать вопрос о возможности их исправления без применения мер уголовного наказания и при наличии оснований, указанных в статьях 65, 66, 67, 68, 69,70 УК, освобождать таких лиц от уголовной ответственности и наказания. Вывод суда о возможности исправления лица без применения мер уголовного наказания должен быть основан на всестороннем, полном и объективном исследовании обстоятельств дела и данных о личности подсудимого.

      Сноска. Пункт 11 с изменениями, внесенными нормативным постановлением Верховного Суда РК от 22.12.2017 № 13 (вводится в действие со дня первого официального опубликования).

      12. Судам следует иметь в виду, что в соответствии с частью третьей статьи 14 УК при признании рецидива и опасного рецидива не учитываются снятые и погашенные судимости, а также судимости за преступления, совершенные лицом в возрасте до 18 лет. Наряду с этим, при признании опасного рецидива на основании части второй статьи 14 УК, учитываются те неснятые или непогашенные судимости, которые связаны с осуждением лица за тяжкие или особо тяжкие преступления.

      Устанавливая количество прежних судимостей, судам следует иметь в виду, что судимости за преступления, совершенные до вынесения приговора по первому делу с определением окончательного наказания по совокупности преступлений на основании части шестой статьи 58 УК, учитываются как одна судимость.

      Судам необходимо учитывать указанные в законе условия погашения судимости. Лицо, освобожденное от наказания по приговору (постановлению) суда, независимо от срока пребывания в заключении в связи с избранием меры пресечения в виде содержания под стражей, считается в соответствии с частью второй статьи 79 УК не имеющим судимости с момента вступления в законную силу судебного акта, на основании которого было освобождено от наказания.

      При этом, если лицо освобождено только от основного, но не от дополнительного наказания, совершение данного преступления прерывает течение срока, погашающего предыдущую судимость. Срок погашения судимости исчисляется заново после отбытия дополнительного наказания за последнее преступление. Совершение преступления, уголовное преследование по которому прекращено на основании акта амнистии, не прерывает течение срока погашения предыдущей судимости.

      При определении рецидива или опасного рецидива преступления ранее осуждавшимся к лишению свободы следует считать лицо, которому в прошлом по приговору суда, вступившему в законную силу, за совершение тяжкого или особо тяжкого преступления назначалось наказание в виде лишения свободы, подлежавшее отбыванию в исправительном учреждении, в том числе и тогда, когда это наказание лицо не отбывало (например, уклонилось от его отбывания, освобождалось от отбывания наказания на основании статьи 75 УК).

      При признании рецидива должна учитываться прежняя неснятая и непогашенная судимость лица за совершение тяжкого и особо тяжкого преступлений и в том случае, когда лишение свободы назначалось условно (с применением статьи 63 УК) либо с применением отсрочки исполнения приговора (статьи 74 и 76 УК), и это лицо совершило новое преступление в период пробационного контроля или в период отсрочки исполнения приговора, либо условное осуждение или отсрочка исполнения приговора были отменены и это лицо было направлено в соответствующее учреждение для отбывания назначенного по приговору суда наказания в виде лишения свободы.

      При этом лица, освобожденные от отбывания наказания в соответствии со статьей 77 УК в связи с истечением срока давности обвинительного приговора; осужденные условно (статья 63 УК) по истечении срока пробационного контроля, осужденные с применением отсрочки исполнения приговора (статья 74 УК) – по истечении срока отсрочки, если лицо было освобождено от отбывания наказания; либо освобожденные от наказания вследствие стечения тяжелых обстоятельств (часть первая статьи 76 УК), ранее осужденными к лишению свободы не считаются.

      Не могут признаваться осуждавшимися к лишению свободы лица, которым назначенное по приговору суда наказание (штраф, общественные работы, исправительные работы, ограничение свободы) по основаниям, предусмотренным Общей частью УК для данных видов наказаний, было заменено лишением свободы.

      Осуждение лица за совершение уголовного проступка не влечет судимости, а судимости за совершение преступлений небольшой и средней тяжести при определении рецидива не учитываются.

      При рецидиве и опасном рецидиве наказание назначается с учетом положений пункта 1) части первой статьи 54 и статьи 59 УК. Суд может признать на основании пункта 1) части первой статьи 54 УК наличие рецидива или опасного рецидива обстоятельством, отягчающим уголовную ответственность и наказание, только в том случае, если об этом указано в обвинительном акте.

      Сноска. Пункт 12 с изменениями, внесенными нормативными постановлениями Верховного Суда РК от 22.12.2017 № 13 (вводится в действие со дня первого официального опубликования); от 11.12.2020 № 6 (вводится в действие со дня первого официального опубликования); от 08.12.2021 № 3 (вводится в действие со дня первого официального опубликования).

      13. Совершение преступления в группе, в группе лиц по предварительному сговору и в преступной группе влечет за собой более строгое наказание, поэтому судам следует правильно определять вид соучастия, соучастников преступления и роль каждого из них.

      14. При назначении наказания по совокупности уголовных правонарушений судам надлежит учитывать, что предусмотренные законом принципы поглощения менее строгого наказания более строгим наказанием либо полного или частичного сложения наказаний должны быть мотивированы в приговоре.

      При применении принципа поглощения одного менее строгого наказания другим более строгим наказанием судам следует иметь в виду, что степень строгости наказаний определяется в той последовательности, в какой они указаны в статье 40 УК. При назначении за каждое входящее в совокупность уголовное правонарушение одного и того же вида наказания наиболее строгим из них считается то наказание, срок или размер которого больше. Если за уголовные правонарушения, входящие в совокупность, назначены одинаковые по виду и размеру наказания, определение окончательного наказания путем поглощения одного наказания другим допустимо лишь в случаях, когда они назначены в максимальных пределах санкций соответствующих статей уголовного закона.

      При совокупности уголовных правонарушений основное и дополнительное наказания следует назначать за каждое уголовное правонарушение в отдельности, также следует поступать и при назначении дополнительного наказания в соответствии с частью третьей статьи 50 УК, затем в соответствии со статьей 58 УК назначить окончательное наказание. При полном сложении сроки и размеры наказаний суммируются в соответствии с требованиями статьи 61 УК. При частичном сложении наказаний к наиболее строгому присоединяется часть менее строгого наказания. Сроки и размеры суммированного наказания не могут превышать пределов, установленных статьей 58 УК. Если за уголовные правонарушения, образующие совокупность, назначаются разные виды дополнительного наказания, то они с приведением соответствующих размеров и сроков должны быть указаны в приговоре и при назначении окончательного наказания.

      При решении вопроса о применении принципа сложения или поглощения наказания, судам при избрании одного из таких принципов следует в каждом конкретном случае учитывать характер, степень общественной опасности и обстоятельства совершенных уголовных правонарушений, данные о личности виновного и другие факты, влияющие на назначение наказания.

      При назначении наказания путем поглощения менее строгого наказания более строгим в случаях, когда дополнительное наказание назначено только за менее тяжкое по категории уголовное правонарушение, дополнительное наказание подлежит присоединению к окончательному основному наказанию, назначенному по совокупности уголовных правонарушений.

      В случаях, когда в статью Особенной части УК были внесены изменения в сторону ужесточения ее санкции, то при квалификации по данной статье нескольких правонарушений, совершенных лицом до и после внесения таких изменений, наказание виновному назначается по одной статье в новой редакции без применения правила статьи 58 УК.

      Сноска. Пункт 14 с изменениями, внесенными нормативными постановлениями Верховного Суда РК от 11.12.2020 № 6 (вводится в действие со дня первого официального опубликования); от 28.09.2023 № 1 (вводится в действие со дня первого официального опубликования).

      15. Судам следует учесть, что при назначении наказания по совокупности приговоров на основании части шестой статьи 58 УК окончательное наказание по совокупности уголовных правонарушений не может быть ниже наказания, назначенного по первому приговору, поскольку в таких случаях при поглощении или сложении наказаний надлежит исходить из размера всего наказания, назначенного по первому приговору, а не из его неотбытой части.

      Если после вынесения приговора будет установлено, что осужденный виновен еще и в совершении других уголовных правонарушений, одни из которых совершены до, а другие после вынесения приговора, наказание по второму приговору определяется с применением как статьи 58, так и статьи 60 УК: вначале определяется наказание по совокупности преступлений, совершенных до вынесения первого приговора, затем применяются правила части шестой статьи 58 УК, после чего определяется наказание по совокупности преступлений, совершенных после вынесения первого приговора и окончательное наказание определяется по совокупности приговоров.

      Когда лицо осуждается за уголовное правонарушение, совершенное им до вынесения предыдущего приговора, производится зачет всего отбытого наказания по предыдущему приговору. Срок отбывания наказания, назначенного на основании части шестой статьи 58 и статьи 60 УК, исчисляется со дня вынесения последнего приговора с зачетом времени содержания под стражей до суда по последнему делу в порядке меры пресечения или задержания.

      В случае назначения наказания в виде ограничения свободы за неоконченное преступление и замены его в случае злостного уклонения от отбывания наказания лишением свободы срок и размер этого наказания не должен превышать пределов, установленных в статье 56 УК.

      При назначении наказания по совокупности приговоров применяется только принцип сложения, при этом наказание по своему размеру должно быть больше как наказания, назначенного по последнему приговору, так и неотбытой части наказания по предыдущему приговору.

      Если лицо после вынесения приговора, но до вступления его в законную силу совершило новое уголовное правонарушение, то суд в соответствии с правилами части шестой статьи 58 УК назначает ему наказание по совокупности уголовных правонарушений.

      Сноска. Пункт 15 с изменением, внесенным нормативным постановлением Верховного Суда РК от 11.12.2020 № 6 (вводится в действие со дня первого официального опубликования).

      16. При назначении наказания по совокупности приговоров судам необходимо устанавливать и указывать в приговоре вид и размер неотбытой части наказания по предыдущему приговору, так как на основании статьи 60 УК это наказание подлежит полному или частичному присоединению к наказанию, назначенному по новому приговору.

      Неотбытой частью наказания по предыдущему приговору следует считать:

      при условном осуждении, а также при отсрочке исполнения отбывания наказания по основаниям, предусмотренным статьей 74 и частью второй статьи 76 УК, или в порядке, предусмотренном статьей 475 УПК или при применении части третьей статьи 75 УК, – весь срок наказания, за исключением срока содержания под стражей в связи с задержанием или с избранием меры пресечения в виде ареста, домашнего ареста или исполнением наказания либо нахождения лица в лечебном учреждении в связи с применением принудительных мер медицинского характера;

      при условно-досрочном освобождении от наказания по основаниям, предусмотренным статьей 72 УК, – часть наказания, от отбывания которой осужденный был фактически условно-досрочно освобожден;

      при осуждении к ограничению свободы или к общественным работам – неотбытое наказание по состоянию на день совершения нового уголовного правонарушения.

      При назначении наказания по совокупности приговоров суды должны учитывать правила сложения наказаний, предусмотренные статьей 61 УК.

      Если по предыдущему приговору лицо осуждалось к лишению свободы условно и в течение срока пробационного контроля совершило новое уголовное правонарушение, за которое ему назначается наказание в виде лишения свободы, то полное или частичное сложение наказаний по совокупности приговоров возможно лишь в тех случаях, когда в соответствии со статьей 64 УК условное осуждение по первому приговору отменено.

      В случаях установления вины лица в преступлении, совершенном до вынесения первого приговора, которым он осужден условно и при отсутствии оснований для отмены условного осуждения либо когда наказания, назначенные по нескольким приговорам, в соответствии со статьей 61 УК не подлежат сложению, в приговоре необходимо указывать об исполнении наказания по каждому приговору самостоятельно.

      В случае совершения нового преступления лицом, отбывающим наказание в виде лишения свободы, неотбытой частью наказания следует считать срок, оставшийся на момент избрания меры пресечения в виде содержания под стражей за вновь совершенное преступление. Если указанная мера пресечения не избиралась, неотбытой частью наказания является срок, оставшийся ко времени постановления последнего приговора.

      Сноска. Пункт 16 с изменениями, внесенными нормативными постановлениями Верховного Суда РК от 22.12.2017 № 13 (вводится в действие со дня первого официального опубликования); от 11.12.2020 № 6 (вводится в действие со дня первого официального опубликования); от 08.12.2021 № 3 (вводится в действие со дня первого официального опубликования); от 28.09.2023 № 1 (вводится в действие со дня первого официального опубликования).

      16-1. Положения части первой статьи 65 УК применяются в отношении лица, совершившего уголовный проступок либо впервые совершившего преступление, как правило, при совокупности следующих обстоятельств: наличие его явки с повинной, оформленной в соответствии со статьей 182 УПК; способствование им раскрытию, расследованию уголовного правонарушения; заглаживание им вреда, нанесенного уголовным правонарушением.

      От уголовной ответственности в связи с деятельным раскаянием не могут быть освобождены лица, перечисленные в части второй статьи 65 УК.

      На стадии досудебного производства положение части первой статьи 65 УК не может быть применено к лицу, совершившему коррупционное преступление.

      Сноска. Нормативное постановление дополнено пунктом 16-1 в соответствии с нормативным постановлением Верховного Суда РК от 11.12.2020 № 6 (вводится в действие со дня первого официального опубликования).

      17. При полном или частичном сложении наказаний по совокупности уголовных правонарушений или по совокупности приговоров судам следует соблюдать порядок определения сроков наказания при их сложении, установленный статьей 61 УК. По смыслу указанной статьи неотбытое по предыдущему приговору дополнительное наказание полностью или частично присоединяется к окончательному основному наказанию либо полностью или частично складывается с назначенным по новому приговору дополнительным наказанием того же вида в пределах срока, установленного для данного вида дополнительного наказания. Наказания, указанные в части второй статьи 61 УК, исполняются самостоятельно.

      Если за преступления, входящие в совокупность уголовных правонарушений или в совокупность приговоров, судом назначены разные виды основных наказаний, то при полном или частичном их сложении окончательное наказание должно быть назначено, исходя из более строгого его вида.

      Если осужденный к лишению или ограничению свободы за совершение преступления после вынесения приговора, но до полного отбытия наказания совершил уголовный проступок, правила статьи 60 УК применению не подлежат. В таких случаях приговоры подлежат исполнению самостоятельно.

      Если по первому приговору лицо осуждено к лишению свободы, исправительным работам или другому наказанию, подлежащему исполнению, а по второму приговору назначено условное наказание с применением статьи 63 УК, то в таких случаях при сложении наказаний суд должен в приговоре указать, что они подлежат исполнению самостоятельно.

      При назначении наказания по совокупности уголовных правонарушений по правилам части шестой статьи 58 УК или по совокупности приговоров следует обсуждать вопрос применения акта амнистии к лицам, совершившим уголовные правонарушения до принятия указанного акта. При этом необходимо учитывать, что положения акта амнистии не распространяются на лиц, вновь совершивших умышленные преступления после его применения, если об этом указано в самом акте.

      Сноска. Пункт 17 с изменениями, внесенными нормативными постановлениями Верховного Суда РК от 11.12.2020 № 6 (вводится в действие со дня первого официального опубликования); от 08.12.2021 № 3 (вводится в действие со дня первого официального опубликования).

      18. В случае совершения осужденным нового уголовного правонарушения в период отсрочки исполнения наказания по предыдущему приговору суд к наказанию, назначенному за новое уголовное правонарушение, в соответствии со статьей 60 УК должен присоединить полностью или частично неотбытое наказание по предыдущему приговору. При этом выносить постановление об отмене отсрочки исполнения наказания по первому приговору не требуется.

      Когда новое преступление совершено после истечения срока отсрочки отбывания наказания и вступления в законную силу постановления суда о направлении осужденного согласно части третьей статьи 74 УК в соответствующее учреждение для отбывания наказания, суд, определив наказание за новое преступление, обязан применить правила назначения наказания по совокупности приговоров, предусмотренные статьей 60 УК.

      Если к моменту постановления приговора по новому делу после истечения срока отсрочки исполнения приговора вопрос об освобождении осужденного от отбывания наказания или о направлении его для отбывания наказания в соответствующее учреждение судом не решен, суд назначает наказание только за вновь совершенное преступление. В таких случаях вопрос об исполнении приговора при наличии других неисполненных приговоров может быть решен в порядке, предусмотренном статьями 476, 477, 478 УПК.

      Сноска. Пункт 18 с изменением, внесенным нормативным постановлением Верховного Суда РК от 22.12.2017 № 13 (вводится в действие со дня первого официального опубликования).

      19. Дополнительные наказания назначаются в пределах, установленных статьей УК, по которой подсудимый признан виновным. Если дополнительное наказание применяется на основании статьи 49 или 50 УК, его срок не может превышать пределов, установленных законом для данного вида наказания.

      Когда санкция уголовного закона предусматривает возможность применения или неприменения дополнительного наказания, суды обязаны обсудить вопрос о его назначении и указать в приговоре мотивы принятого решения. Неприменение дополнительного наказания в таких случаях не указывается в резолютивной части приговора.

      При осуждении лица по статьям уголовного закона, согласно которым назначение дополнительного наказания является обязательным, суд может не назначать его только при наличии условий, предусмотренных в статье 55 УК, с обязательным приведением мотивов принятого решения в приговоре.

      Данные положения не распространяются на назначение дополнительного наказания в виде конфискации имущества, основания и условия применения которого определяются содержанием данного наказания в соответствии с требованиями статьи 48 УК.

      Сноска. Пункт 19 с изменением, внесенным нормативным постановлением Верховного Суда РК от 22.12.2017 № 13 (вводится в действие со дня первого официального опубликования).

      20. Конфискация имущества может назначаться только в тех случаях, когда санкция статьи УК, по которой подсудимый признан виновным, предусматривает его в качестве дополнительного наказания. Имущество, подлежащее конфискации, должно быть четко оговорено в резолютивной части приговора. Конфискация может быть обращена лишь на то имущество, которое находилось в собственности осужденного и (или) третьих лиц, добыто преступным путем либо приобретено на средства, добытые преступным путем, а также на имущество, являющееся орудием или средством совершения уголовного правонарушения.

      Необходимо учесть, что относимость имущества к предметам конфискации на основании положений части третьей статьи 113 УПК является обстоятельством, входящим в предмет доказывания. В этой связи при решении вопроса о конфискации имущества, в том числе оформленного на третьих лиц, суды в обязательном порядке должны проверять доказательства, которые обосновывают происхождение этого имущества и средств, на которые оно приобретено. Если по делу отсутствуют сведения о преступном характере происхождения имущества либо имущество вообще не установлено, конфискация имущества не назначается, в том числе по статьям Особенной части Уголовного кодекса, предусматривающим обязательное назначение данного вида дополнительного наказания. Применения статьи 55 УК в этом случае не требуется. Принятое судом решение по конфискации имущества во всех случаях должно быть мотивировано в приговоре со ссылкой на наличие или отсутствие оснований, предусмотренных статьей 48 УК.

      В случаях, предусмотренных частью третьей статьи 48 УК, суд должен указать в приговоре денежную сумму, подлежащую конфискации, обосновав принятое решение.

      Конфискация не может быть обращена на имущество, указанное в части пятой статьи 48 УК с учетом установленных данной нормой правоограничений. В случае, если будет установлен преступный характер происхождения имущества, не подлежащего конфискации по требованиям указанной нормы, в соответствии с положениями части третьей статьи 48 УК подлежит взысканию в доход государства его стоимость в денежном выражении с обоснованием в приговоре принятого решения.

      В случае, если санкция статьи Особенной части УК предусматривает конфискацию имущества как обязательное дополнительное наказание, однако преступление совершено лицом в несовершеннолетнем возрасте, то с учетом положений Общей части УК дополнительное наказание в виде конфискации имущества не применяется. Такое решение должно быть мотивировано в описательно-мотивировочной части приговора суда со ссылкой соответственно на статью 81 УК. Ссылки на статью 55 УК в этих случаях не требуется. При неприменении конфискации в указанных случаях установленное у осужденных имущество преступного происхождения, признанное вещественными доказательствами, подлежит обращению в доход государства в порядке части третьей статьи 118 УПК при разрешении судом вопроса о судьбе вещественных доказательств в приговоре. В таком же порядке разрешаются вопросы, если назначение наказания в виде конфискации имущества не предусмотрено санкцией статьи Особенной части УК, однако в ходе производства по делу установлено имущество, связанное с преступлением по основаниям, перечисленным в части первой и части второй статьи 48 УК.

      При решении вопроса о вещественных доказательствах суд должен определить их принадлежность, осведомленность собственника об использовании его имущества в противоправных целях и в зависимости от установленного принять одно из указанных в части третьей статьи 118 УПК решений. Если собственник имущества не знал и не должен был знать о противоправных целях использования его имущества другими лицами, то оно должно быть возвращено ему.

      Сноска. Пункт 20 в редакции нормативного постановления Верховного Суда РК от 22.12.2017 № 13 (вводится в действие со дня первого официального опубликования); с изменениями, внесенными нормативным постановлением Верховного Суда РК от 11.12.2020 № 6 (вводится в действие со дня первого официального опубликования).

      21. Лишение права занимать определенные должности или заниматься определенной деятельностью, лишение специального, воинского или почетного звания, классного чина, дипломатического ранга, квалификационного класса и государственных наград в качестве дополнительного наказания может назначаться и в тех случаях, когда оно не предусмотрено в качестве наказания в статье Особенной части УК, по которой квалифицировано уголовное правонарушение. В этом случае решение о назначении дополнительного наказания в резолютивной части приговора должно содержать ссылку соответственно на статью 49 или на статью 50 УК.

      При осуждении лица за совершение умышленного уголовного правонарушения одновременно с вынесением приговора суд должен обсудить вопрос о внесении, на основании части второй статьи 49 УК, представления Президенту Республики Казахстан о лишении осужденного государственных наград или присвоенных Президентом Республики Казахстан специального, воинского или почетного звания, классного чина, дипломатического ранга, квалификационного класса. Для определения, является ли награда государственной, следует руководствоваться Законом Республики Казахстан от 12 декабря 1995 года № 2676 "О государственных наградах Республики Казахстан".

      При назначении данного вида дополнительного наказания суд в представлении вправе ходатайствовать о лишении как одного, так и нескольких наград, званий, классного чина, дипломатического ранга или квалификационного класса (например, при наличии у осужденного квалификационного класса и государственных наград вправе поставить вопрос о лишении только квалификационного класса). Принятое решение должно быть мотивировано в приговоре. Данное положение не распространяется на случаи вынесения приговоров за коррупционные преступления, по которым на основании требований части второй статьи 49 УК суд в обязательном порядке вносит представление Президенту Республики Казахстан о лишении осужденного всех имеющихся у него званий, классов, рангов, чинов, перечисленных в статье 49 УК, и государственных наград.

      Сноска. Пункт 21 с изменениями, внесенными нормативным постановлением Верховного Суда РК от 22.12.2017 № 13 (вводится в действие со дня первого официального опубликования).

      22. В соответствии со статьей 50 УК, в каждом случае совершения лицом преступления, связанного с исполнением обязанностей по должности или занятием определенной деятельностью, суд обязан, учитывая характер совершенного преступления, обсудить вопрос о лишении подсудимого права занимать определенные должности или заниматься определенной деятельностью. В резолютивной части приговора должности или вид деятельности должны быть указаны конкретно. Недопустимо, в частности, лишать осужденного права работать в той или иной отрасли либо в каких-либо учреждениях, организациях без определения круга должностей, занимать которые он не вправе. То обстоятельство, что к моменту вынесения приговора подсудимый уже не занимал должность или не занимался деятельностью, с которыми было связано совершение преступления, не является препятствием для применения указанного дополнительного наказания. Исходя из положений статьи 50 УК, не допускается назначение лишения права занимать определенные должности и заниматься определенной деятельностью одновременно за одно и то же преступление.

      Назначая данный вид дополнительного наказания, суд должен учесть, что его назначение пожизненно предусмотрено только за отдельные категории преступлений, прямо перечисленные в части второй статьи 50 УК. За другие уголовные правонарушения, не входящие в данный перечень, пожизненное лишение права занимать определенные должности или заниматься определенной деятельностью не назначается, даже если данный вид дополнительного наказания предусмотрен в качестве обязательного в санкции статьи УК. В таких случаях суд должен исходить из общих оснований и условий назначения этого вида дополнительного наказания, в соответствии с которыми оно назначается на срок от одного года до десяти лет. Лицам, совершившим преступление в несовершеннолетнем возрасте, пожизненное лишение права занимать определенные должности или заниматься определенной деятельностью, не назначается.

      Если по двум и более уголовным правонарушениям, входящим в совокупность, наряду с основным наказанием, назначается на определенный срок дополнительное наказание в виде лишения права занимать определенные должности либо заниматься определенной деятельностью, то окончательный его срок или размер при частичном или полном сложении наказаний не может превышать максимального срока или размера для данного вида наказания, предусмотренного Общей частью УК, то есть, десяти лет.

      Лишение права управлять транспортными средствами может быть назначено судом в качестве дополнительного наказания в соответствии с санкцией уголовного закона независимо от того, что это лицо не имело этого права либо было лишено его в порядке административного взыскания.

      При назначении за совершение экстремистских преступлений дополнительного наказания, предусмотренного статьей 50 УК, должен быть указан конкретный вид деятельности, права заниматься которой лишается осужденный (к примеру, деятельности, связанной с созданием, членством, участием в работе политических партий, политических общественных объединений и движений).

      Судам при назначении наказания в виде лишения права занимать определенные должности или заниматься определенной деятельностью следует учесть предусмотренные частью второй статьи 50 УК особенности в отношении лиц, совершивших преступления в сфере экономической деятельности и против интересов службы в финансовых организациях, половой неприкосновенности несовершеннолетних, коррупционные и транспортные преступления.

      Если лишение права занимать определенные должности или заниматься определенной деятельностью не предусмотрено санкцией соответствующей статьи Особенной части УК, то суд с учетом характера и степени общественной опасности совершенного деяния и личности виновного должен обсудить вопрос о назначении ему такого дополнительного наказания по правилам части третьей статьи 50 УК.

      Сноска. Пункт 22 с изменениями, внесенными нормативными постановлениями Верховного Суда РК от 22.12.2017 № 13 (вводится в действие со дня первого официального опубликования); от 11.12.2020 № 6 (вводится в действие со дня первого официального опубликования); от 08.12.2021 № 3 (вводится в действие со дня первого официального опубликования).

      22-1. За коррупционное правонарушение, совершенное до 1 января 2020 года, назначается дополнительное наказание в виде пожизненного лишения права занимать должности на государственной службе, судьи, в органах местного самоуправления, Национальном Банке Республики Казахстан и его ведомствах, государственных организациях и организациях, в уставном капитале которых доля государства составляет более пятидесяти процентов, в том числе в национальных управляющих холдингах, национальных холдингах, национальных компаниях, национальных институтах развития, акционером которых является государство, их дочерних организациях, более пятидесяти голосующих акций (долей участия) которых принадлежат им, а также в юридических лицах, более пятидесяти процентов голосующих акций (долей участия) которых принадлежат указанным организациям.

      За коррупционное правонарушение, совершенное с 1 января до 10 января 2020 года включительно, назначается дополнительное наказание в виде пожизненного лишения права занимать должности на государственной службе, судьи, в органах местного самоуправления, Национальном Банке Республики Казахстан и его ведомствах, уполномоченном органе по регулированию, контролю и надзору финансового рынка и финансовых организаций, государственных организациях и организациях, в уставном капитале которых доля государства составляет более пятидесяти процентов, в том числе в национальных управляющих холдингах, национальных холдингах, национальных компаниях, национальных институтах развития, акционером которых является государство, их дочерних организациях, более пятидесяти процентов голосующих акций (долей участия) которых принадлежат им, а также юридических лицах, более пятидесяти процентов голосующих акций (долей участия) которых принадлежат указанным дочерним организациям.

      За коррупционное правонарушение, совершенное после 10 января 2020 года, назначается дополнительное наказание в виде пожизненного лишения права занимать должности на государственной службе, судьи, в органах местного самоуправления, Национальном Банке Республики Казахстан и его ведомствах, уполномоченном органе по регулированию, контролю и надзору финансового рынка и финансовых организаций, государственных организациях и субъектах квазигосударственного сектора.

      Сноска. Нормативное постановление дополнено пунктом 22-1 в соответствии с нормативным постановлением Верховного Суда РК от 11.12.2020 № 6 (вводится в действие со дня первого официального опубликования).

      23. При рассмотрении дел судами, рассматривающими жалобы и ходатайства, протесты на приговоры, постановления, надлежит проверять соблюдение общих начал назначения наказания при постановлении приговора, соответствие избранного наказания тяжести уголовного правонарушения и личности осужденного, правильность применения норм уголовного закона при назначении наказания, а также соблюдение норм уголовно-процессуального закона, регламентирующих порядок изложения в приговоре решения о мере наказания и конкретных обстоятельств дела, которые при этом учитывались. При обнаружении ошибок и нарушений закона, допущенных судами первой инстанции при назначении наказания, вышестоящие судебные инстанции должны принимать предусмотренные законом меры к их устранению.

      Признав неправильными выводы суда об объеме обвинения, форме вины или форме соучастия осужденного в совершении уголовного правонарушения, о наличии отягчающих ответственность и наказание обстоятельств и внося в связи с этим соответствующие изменения в приговор (например, исключая эпизод обвинения либо одно или несколько отягчающих обстоятельств, признавая лицо пособником, а не соисполнителем уголовного правонарушения, усматривая в его действиях признаки приготовления к уголовному правонарушению либо покушения на него, а не оконченного уголовного правонарушения), суды, рассматривающие жалобы и ходатайства, протесты на приговоры, постановления, должны обсудить вопрос о возможности или необходимости снижения наказания осужденному и привести в постановлении мотивы принятого решения.

      Без изменения квалификации преступления или объема обвинения снижение или увеличение назначенного судом первой инстанции наказания в пределах санкции уголовного закона в соответствии со статьей 438 УПК может иметь место только в тех случаях, когда оно по своему виду или размеру является несправедливым вследствие чрезмерной суровости или чрезмерной мягкости. При этом основанием для смягчения наказания или освобождения осужденного от его отбывания должны служить лишь те обстоятельства, которые установлены при рассмотрении дела и свидетельствуют о том, что при вынесении приговора осужденному было назначено чрезмерно суровое наказание.

      Сноска. Пункт 23 с изменениями, внесенными нормативным постановлением Верховного Суда РК от 22.12.2017 № 13 (вводится в действие со дня первого официального опубликования).

      24. При рассмотрении дела вышестоящими судами по жалобе осужденного, его защитника или законного представителя, а также по ходатайству, протесту или жалобам стороны обвинения, в которых не ставился вопрос о чрезмерной мягкости наказания, суд, отменяя приговор по другим основаниям, не вправе делать выводы о чрезмерной мягкости наказания, назначенного по приговору суда.

      Сноска. Пункт 24 с изменением, внесенным нормативным постановлением Верховного Суда РК от 22.12.2017 № 13 (вводится в действие со дня первого официального опубликования).

      25. Если судом первой инстанции при назначении наказания по совокупности преступлений применен принцип частичного сложения наказаний, назначенных за каждое преступление, суды, рассматривающие жалобы и ходатайства, протесты на приговоры, постановления не вправе применять принцип полного сложения наказаний даже и в тех случаях, когда этими судебными инстанциями смягчается наказание за одно или несколько преступлений, входящих в совокупность.

      Если судом первой инстанции при назначении наказания по совокупности приговоров, применение принципа поглощения одного наказания другим допущено в нарушение закона или из-за невозможности присоединения неотбытой части наказания в соответствии с правилами части второй статьи 60 УК, суды, рассматривающие жалобы и ходатайства, протесты на приговоры, постановления, в случае смягчения наказания по последнему приговору вправе частично или полностью присоединить неотбытое наказание по предыдущему приговору при условии, что окончательное наказание не будет превышать размера наказания, назначенного по приговору с учетом изменений, внесенных в него последующими инстанциями.

      При переквалификации деяния с одной статьи на несколько статей уголовного закона, предусматривающих ответственность за менее тяжкое преступление, когда это не ухудшает положение осужденного и не нарушает его право на защиту, суды, рассматривающие жалобы и ходатайства, протесты на приговоры и постановления, решая вопрос о наказании, применяют правила статьи 58 УК. При этом окончательное наказание не должно быть строже наказания, назначенного приговором.

      Сноска. Пункт 25 с изменением, внесенным нормативным постановлением Верховного Суда РК от 22.12.2017 № 13 (вводится в действие со дня первого официального опубликования).

      26. В случае когда лицом совершено два или более преступления, которые образуют неоднократность, но судом первой инстанции ошибочно квалифицированы по двум и более статьям (частям статьи), дав правильную юридическую оценку деяния по одной статье и ошибочно квалифицировав некоторые деяния по другой статье, предусматривающей ответственность за более тяжкое преступление, суды, рассматривающие жалобы и ходатайства, протесты на приговоры, постановления, переквалифицировав соответствующие преступные действия на статью о менее тяжком преступлении, вправе в пределах ее санкции определить более строгое наказание, чем то, которое назначалось по ней судом первой инстанции, не превышая, однако, при этом окончательного размера наказания, назначенного приговором. Суды, рассматривающие жалобы и ходатайства, протесты на приговоры, постановления, не вправе назначать дополнительное наказание, если оно не было назначено приговором, и в случае переквалификации преступления на статью закона, предусматривающую обязательное его применение. Если при назначении дополнительного наказания в виде лишения права занимать определенные должности или заниматься определенной деятельностью в приговоре не конкретизированы либо указаны неточно должности или виды деятельности, суд вышестоящей инстанции вправе отменить это дополнительное наказание или внести в приговор соответствующие уточнения, если при этом не ухудшается положение осужденного.

      При новом рассмотрении дела после отмены приговора суд не может назначить дополнительное наказание по этой же статье уголовного правонарушения, если первоначальным приговором оно не назначалось, за исключением случаев отмены приговора за мягкостью наказания или в связи с необходимостью применения закона о более тяжком уголовном правонарушении.

      Сноска. Пункт 26 с изменениями, внесенными нормативным постановлением Верховного Суда РК от 22.12.2017 № 13 (вводится в действие со дня первого официального опубликования).

      27. Признать утратившими силу:

      1) нормативное постановление Верховного суда Республики Казахстан от 30 апреля 1999 года № 1 "О соблюдении судами законности при назначении уголовного наказания";

      2) нормативное постановление Верховного суда Республики Казахстан от 19 октября 2001 года № 15 "О некоторых вопросах назначения наказания в виде лишения свободы";

      3) нормативное постановление Верховного суда Республики Казахстан от 28 октября 2005 года № 8 "О внесении изменений в нормативное постановление Верховного суда Республики Казахстан № 15 от 19 октября 2001 года "О некоторых вопросах назначения наказания в виде лишения свободы"";

      4) нормативное постановление Верховного суда Республики Казахстан от 25 декабря 2007 года № 9 "О внесении изменений в постановление Пленума Верховного суда Республики Казахстан № 1 от 30 апреля 1999 года "О соблюдении законности при назначении уголовного наказания"";

      5) нормативное постановление Верховного суда Республики Казахстан от 22 декабря 2008 года № 9 "О внесении изменений в нормативное постановление Верховного суда Республики Казахстан от 30 апреля 1999 года № 1 "О соблюдении судами законности при назначении уголовного наказания"";

      6) нормативное постановление Верховного суда Республики Казахстан от 22 декабря 2008 года № 16 "О внесении изменения в нормативное постановление Верховного суда Республики Казахстан от 19 октября 2001 года № 15 "О некоторых вопросах назначения наказания в виде лишения свободы"";

      7) пункт 7 нормативного постановления Верховного суда Республики Казахстан от 25 декабря 2006 года № 12 "О внесении изменений и дополнений в некоторые постановления Пленума и нормативные постановления Верховного суда Республики Казахстан";

      8) пункты 3, 5 нормативного постановления Верховного суда Республики Казахстан от 21 апреля 2011 года № 1 "О внесении изменений и дополнений в некоторые нормативные постановления Верховного суда Республики Казахстан".

      28. Согласно статье 4 Конституции Республики Казахстан настоящее нормативное постановление включается в состав действующего права, является общеобязательным и вводится в действие со дня официального опубликования.

     
      Председатель
Верховного суда
Республики Казахстан
К. МАМИ
      Судья Верховного суда
Республики Казахстан,
секретарь пленарного заседания
К. ШАУХАРОВ

Қылмыстық жаза тағайындаудың кейбір мәселелері туралы

Қазақстан Республикасы Жоғарғы Сотының 2015 жылғы 25 маусымдағы № 4 нормативтік қаулысы.

      Қазақстан Республикасының қолданыстағы қылмыстық және қылмыстық-процестік заңнамасының жаза тағайындаудың мәселелерін реттейтін нормаларын дұрыс және біркелкі қолдану мақсатында Қазақстан Республикасы Жоғарғы Сотының жалпы отырысы қаулы етеді:

      1. Қазақстан Республикасы Конституциясының барлық адам заң мен сот алдында тең, ешкім де заңды күшіне енген сот үкiмi болмай қылмыс жасауда кiнәлі деп танылуға жатпайды және қылмыстық жазаға тартыла алмайды деген ережелерін негізге ала отырып, жасалған қылмыстық құқық бұзушылықтың сипаты мен ауырлығына, сотталушының қызметтегi және қоғамдағы дәрежесіне қарамастан, әрбiр қылмыстық істі заңға сәйкес бұлжытпай шешуі қажет екендігіне соттардың назары аударылсын. Қылмыстық жаза тағайындаған кезде соттар Қазақстан Республикасы Қылмыстық кодексінің 52-бабында (бұдан әрі – ҚК) көрсетілген жаза тағайындаудың жалпы қағидаларын бұлжытпай сақтағандары, сондай-ақ қылмыстық құқық бұзушылықтың ауырлығы бойынша қай санатқа жататындығын, қылмыстың қайталануын және оның түрлерiн, қылмыстық құқық бұзушылықты жасау кезеңін, сотталушының қылмыстық құқық бұзушылықты жасау кезіндегі қатысу дәрежесін, қылмыстық құқық бұзушылықтың мақсатына жету үшiн оның әрекеттерінің маңызын және келтiрiлген немесе келтiрiлуi мүмкiн зиянның сипаты мен мөлшеріне ықпалын, қылмыстық құқық бұзушылықтар жиынтығының болуын, жауаптылық пен жазаны жеңiлдететiн немесе ауырлататын мән-жайлардың болуын, сол қылмыстық құқық бұзушылық үшiн көзделген жазаға қарағанда неғұрлым жеңiл жаза тағайындау негiздерiн ескерулері қажет.

      2. Қылмыстық топтардың құрамында қылмыстық құқық бұзушылықты, сыбайлас жемқорлыққа қатысты, террористік, экстремистік қылмыстарды, сондай-ақ кәмелетке толмағандарға жыныстық тиіспеушілікке қарсы қылмыстарды жасағаны үшін кінәлі деп танылған және түзелу жолына түсуді қаламайтын бұрын сотталған адамдар үшін заңмен көзделген қатаң жазалау шараларын міндетті түрде талқылаудың және қолданудың қажеттілігіне соттардың назары аударылсын.

      Жасалған қылмыстық құқық бұзушылықтың қоғамға қауiптiлiк дәрежесін анықтаған кезде соттар ҚК-нiң 11-бабында көзделген оның ауырлығын, сондай-ақ құқық бұзушылық жасалған кездегі мән-жайлардың (жасау тәсiлi, кiнәнiң түрi, себептер мен мақсаттар, іс-әрекеттің аяқталу кезеңі, туындаған зардаптардың қоғамға қауiптiлiк дәрежесi және т.б.) жиынтығын ескеру керек.

      3. Соттар сотталушының жеке басына қатысты мәлiметтердiң жазаның түрi мен мөлшерiн белгiлеу үшiн елеулi мәнi бар екенін назарға ала отырып, оларды жан-жақты, толық және объективтi түрде зерттеуге тиіс. Атап айтқанда, сотталушының денсаулығын, еңбекке қабiлеттiлiгiн, еңбекке, білімге көзқарасын, соттылығы және отбасылық жағдайы туралы мәлiметтердi анықтау қажет. Соттар жаза тағайындаған кезде ҚК-нің 52-бабының үшінші бөлiгiне сәйкес тағайындалған жазаның сотталушының отбасының және оның асырауындағы адамдардың тұрмыс жағдайына ықпалын ескерулері қажет.

      4. ҚК-нiң 54-бабының бiрiншi бөлiгiнде көрсетiлген жауаптылық пен жазаны ауырлататын мән-жайлар тiзбесі түпкiлiктi болып табылады, осыған байланысты, қылмыстық құқық бұзушылық жасалған кездегi немесе сотталушыны сипаттайтын сот анықтаған өзге де мән-жайлар (маскүнемдiкке салыну, қоғамдық тәртiптi бұзу, отбасына, жұмысына, оқуына көзқарасы және т.б.) жаза тағайындалған кезде ескерілуi мүмкін, бiрақ жауаптылық пен жазаны ауырлататын мән-жайлар ретiнде танылмайды.

      ҚК-нің 54-бабы бірінші бөлігінің 12) тармағына сәйкес, сот қылмыстық құқық бұзушылықтың сипатына қарай масаң күйде қылмыс жасауды жауаптылық пен жазаны ауырлататын мән-жай ретінде танымауға құқылы. Осы мәселені шешу кезінде соттар қылмыстық іс-әрекеттің жасалуының өз сипаты бойынша кінәлі адамның масаң күйімен байланысы бар жоғын, сондай-ақ адам осындай күйге түскен кездегі жағдайды ескерулері қажет. Атап айтқанда, кәмелетке толмағанның қылмыстық құқық бұзушылықты жасау сәтінде масаң күйіндегі жағдайы, егер бұл оны спирт ішімдіктерін, есірткі немесе уытқұмар заттарды пайдалануға қылмыстық құқық бұзушылықты жасауға бірге қатысушы ересек адамның тартуымен байланысты болса, жауаптылық пен жазаны ауырлататын мән-жай ретінде есептелуге тиіс емес.

      ҚК-нің 53-бабында немесе 54-бабында көзделген мән-жай қылмысты саралайтын белгілердің бірі ретінде Қазақстан Республикасы Қылмыстық кодексінің Ерекше бөлігіндегі (бұдан әрі – ҚК-нің Ерекше бөлігі) бабының диспозициясында көрсетілсе, сот оны осы қылмыстық құқық бұзушылықты жасағаны үшін жауаптылық пен жазаны ауырлататын мән-жай ретінде тани алмайды. Сонымен қатар, егер адам қылмыстық әрекетті ұйымдастырушы деп танылса, қылмыстық құқық бұзушылық жасаудағы ерекше белсенді рөл ауырлататын мән-жай деп танылуы мүмкін емес.

      Сот талқылауының шегі айыптау актісін, жеделдетілген сотқа дейінгі тергеп-тексеру хаттамасын, айыптау хаттамасын жасау кезінде тұжырымдалып тағылған айыппен шектеледі. Жауаптылық пен жазаны жеңілдететін және ауырлататын мән-жайлар айыптың мазмұнына енгізіледі (Қылмыстық-процестік кодекстің (бұдан әрі – ҚПК) 299-бабы үшінші бөлігінің 4-тармағы). Сондықтан, сот айыптау актісінде көрсетілмеген, жауаптылықты ауырлататын мән-жайлардың бар болуын үкімде белгілеп көрсетсе, ол ҚПК-нің 340-бабының талаптарына сәйкес сотталушының жағдайын ауырлатады және сот талқылуының шегін бұзу болып табылады. Сонымен қатар, жауаптылықты жеңілдететін мән-жайлар деп танылатын мәселенің шешілуі айыппен шектелмейді және басты сот талқылауында анықталған істің нақты мән-жайларына негізделуі тиіс.

      ҚК-нің 17-бабының екінші бөлігіне сәйкес есінің дұрыстығы жоққа шығарылмайтын психиканың бұзылуын сот жаза тағайындау кезінде қылмыстық жауаптылық пен жазаны жеңілдететін мән-жай ретінде есепке алуға тиіс.

      Егер кінәлі адамның жасаған іс-әрекеті өзінің жас балаларына немесе олардың басқа ата-анасына (анасына немесе әкесіне) қарсы бағытталған болса, не егер жас балалар сотталушының асырауында болмаса немесе егер ол ата-аналық құқықтарынан айырылған болса, ҚК-нің 53-бабы бірінші бөлігінің 4) тармағына сәйкес, жас балаларының болуы оның қылмыстық жауаптылығы мен жазасын жеңілдететін мән-жай деп танылмайды.

      Басты сот талқылауы барысында прокурор ҚПК-нің 340-бабы бесінші бөлігінің қағидаларын сақтай отырып, жаңа айыптау актісін, жеделдетілген сотқа дейінгі тергеп-тексеру хаттамасын, айыптау хаттамасын жасау арқылы айыптауды қылмыстық жауаптылық пен жазаны ауырлататын мән-жайдың орын алғанын көрсетіп, толықтыруға құқылы.

      Ескерту. 4-тармаққа өзгерістер енгізілді – ҚР Жоғарғы Сотының 22.12.2017 № 13 (алғашқы ресми жарияланған күнінен бастап қолданысқа енгізіледі); 11.12.2020 № 6 (алғашқы ресми жарияланған күнінен бастап қолданысқа енгізіледі); 08.12.2021 № 3 (алғашқы ресми жарияланған күнінен бастап қолданысқа енгізіледі); 22.12.2022 № 10 (алғашқы ресми жарияланған күнінен бастап қолданысқа енгізіледі); 28.09.2023 № 1 (алғашқы ресми жарияланған күнінен бастап қолданысқа енгізіледі) Нормативтік қаулыларымен.

      5. Жаза тағайындау кезінде сот әр сотталушыға қатысты оның жауаптылығы пен жазасын жеңілдететін және ауырлататын мән-жайларды міндетті түрде үкімде көрсетуге тиіс.

      ҚК-нің 54-бабы бірінші бөлігінің 1) тармағында көзделген қылмыстық жауаптылық пен жазаны ауырлататын мән-жай ретінде қылмыстық құқық бұзушылықтардың бірнеше рет жасалуының болуы ҚК-нің 12-бабының бірінші бөлігінде бекітілген бірнеше рет жасалу ұғымына сәйкес айқындалады.

      Сот үкімімен екі және одан көп қылмысты (олар бірнеше рет жасалған кезде және нақты жиынтығында) жасауға кінәлі деп танылған адамды алғаш рет қылмыс жасаған адам деп танылуы мүмкін емес.

      Ескерту. 5-тармаққа өзгерістер енгізілді – ҚР Жоғарғы Сотының 22.12.2017 № 13 (алғашқы ресми жарияланған күнінен бастап қолданысқа енгізіледі); 11.12.2020 № 6 (алғашқы ресми жарияланған күнінен бастап қолданысқа енгізіледі) нормативтік қаулыларымен.

      6. Егер адамды кінәлi деп таныған ҚК-нің бабының санкциясы жазалардың баламалы түрлерін көздесе, ҚК-нiң 52-бабының екiншi бөлiгiне сәйкес, жазаның неғұрлым жеңілірек түрі жазалаудың мақсатына қол жеткізуді қамтамасыз ете алмаған жағдайда ғана жазаның неғұрлым қатаң түрі қолданылатынын назарда ұстай отырып, соттар олардың ішінен жазаның неғұрлым жеңілірек түрін тағайындаудың мүмкіндігі туралы мәселені талқылағандары жөн. Сот шешімі үкiмде уәжденуге тиіс.

      Егер ҚК-нің Жалпы бөлігінің ережелеріне сәйкес адамға ҚК-нің Ерекше бөлігінің тиісті бабының санкциясында көзделген жазаның бір де біреуі тағайындала алмаса, онда сот ҚК-нің 55-бабының төртінші бөлігіне сілтеме жасамай, оған ҚК-нің 40 немесе 81-бабында көзделген жазаның неғұрлым жеңіл түрін тағайындайды. Сот қабылдаған шешімнің негіздемесі ҚК-нің Жалпы бөлігінің жазаның сол немесе өзге түрін қолдануға тыйым салуды белгілейтін тиісті нормасының ережесіне сілтеме жасалып, үкімнің уәждеу бөлігінде жазылуға тиіс. Сот үкімімен тағайындалған жазаны өтеуден жалтарған жағдайда жазаны ауыстыру туралы мәселені шешкен кезде де адамға тыйым салынған жазаны қолдануға жол берілмейді.

      Ескерту. 6-тармаққа өзгеріс енгізілді - ҚР Жоғарғы Сотының 11.12.2020 № 6 (алғашқы ресми жарияланған күнінен бастап қолданысқа енгізіледі); 08.12.2021 № 3 (алғашқы ресми жарияланған күнінен бастап қолданысқа енгізіледі) нормативтік қаулыларымен.

      7. ҚК-нің 55-бабының екінші және үшінші бөліктері жазаны жеңілдететін дербес негіздер болып табылады және оларды бір уақытта қолдануға жол берілмейді. Жазаны тағайындау кезінде осы құқық нормаларының жарыспалылығы кезінде, ҚК-нің 55-бабының үшінші бөлігі қолданылады. Мұндай жағдайда ҚК-нің 55-бабы екінші бөлігінің қағидалары ескерілмейді.

      ҚК-нiң 55-бабына сәйкес, қылмыстық құқық бұзушылық жасағаны үшiн тиiстi бапта белгіленген төменгі шектен төмен жаза тағайындауға не қылмыстық құқық бұзушылық сараланған ҚК-нің бабының санкциясында көрсетiлмеген жазаның неғұрлым жеңiл түрiн тағайындауға немесе міндетті жаза ретінде көзделген қосымша жазаны қолданбауға тек қылмыстық құқық бұзушылықтың қоғамға қауіптілiк дәрежесiн едәуiр азайтатын ерекше мән-жайлар анықталған жағдайда, сондай-ақ топтың жасаған қылмысына сыбайлас қатысушы топтың жасаған қылмыстарын ашуға белсене жәрдемдескен кезде ғана жол беріледі.

      Жеңiлдететiн жекелеген мән-жайлар да, осындай мән-жайлардың жиынтығы да және жасалған әрекеттің қоғамға қауіптілік дәрежесінің төмен екенін және сотталушының оң әлеуметтік-адамгершілік бейнесін айғақтайтын жасалған іс-әрекетке, сотталушының жеке басына қатысты өзге де мән-жайлар, ерекше мән-жайлар деп танылуы мүмкiн.

      Сот iс бойынша анықталған мән-жайлардың нақты қайсысын ерекше мән-жайлар деп танитынын және оларды ҚК-нiң 55-бабын қолдану кезінде кінәлінің жеке басы туралы қандай деректермен ұштастырып негізге алатынын үкiмде әрбір сотталушыға қатысты көрсетуге мiндеттi.

      Ерекше мән-жайлар болған кезде ауыр немесе аса ауыр қылмыс жасаудың өзі адамға төменгі шектен төмен жазаны тағайындауға кедергі болмайды.

      Үкімді орындау тәртібімен, оның ішінде төленбеген айыппұлды бас бостандығынан айырумен ауыстыру кезінде ҚК-нің 55-бабы төртінші бөлігінің қағидаларын қолдануға жол берілмейді.

      Егер бап санкциясы бас бостандығынан айыру түріндегі жазамен қатар өмiр бойына бас бостандығынан айыруды көздесе, соттар аса ауыр қылмыс жасағаны үшін белгілі бір мерзімге бас бостандығынан айыру түріндегі жазаны тағайындау кезінде ҚК-нiң 55-бабы екінші бөлігі 3) тармағының қағидасы қолданылуға жататынын ескерулері қажет. Егер сот жаза тағайындау кезінде сотталушыға өмір бойына бас бостандығынан айыру түрінде жаза тағайындау қажет деген тұжырымға келсе, бұл қағидалар ескерілмейді.

      ҚК-нiң 55-бабын қолдану арқылы сот белгілеген жазаның мөлшері жазаның осы түрі үшін заңмен белгіленген шектен кез келген жағдайда төмен болмауға тиіс.

      ҚК-нің 55-бабының екінші немесе үшінші бөліктерінде көрсетілген мән-жайлар болған кезде жаза ҚК-нің Ерекше бөлігінің тиісті бабының санкциясында көзделген төменгі шектен төмен тағайындалуы мүмкін. Қылмысты дайындағаны немесе қылмысқа оқталғаны үшін жаза тағайындау жағдайларында ҚК-нің 55-бабының екінші және үшінші бөліктерінде көрсетілген шектер ҚК-нің 56-бабының ережелері ескеріле отырып айқындалады. Кәмелетке толмаған адамға ҚК-нің 55 және 56-баптарының қағидалары бойынша айыппұл, түзеу жұмыстары, қоғамдық жұмыстарға тарту немесе бас бостандығын шектеу түрінде жаза тағайындау кезінде соттар ҚК-нің 81-бабының тиісті жаза түрі мерзімінің немесе мөлшерінің ең жоғары және ең төменгі шектері туралы ережелерін негізге алғаны жөн.

      Келісімдік іс жүргізуде қаралған іс бойынша жаза тағайындау кезінде сот процестік келісімде белгіленгеннен неғұрлым жеңіл жазаны (түрі, мерзімі, мөлшері) тағайындауға құқылы, бірақ неғұрлым ауыр жаза тағайындауға құқылы емес.

      Ескерту. 7-тармаққа өзгерістер енгізілді – ҚР Жоғарғы Сотының 22.12.2017 № 13 (алғашқы ресми жарияланған күнінен бастап қолданысқа енгізіледі); 11.12.2020 № 6 (алғашқы ресми жарияланған күнінен бастап қолданысқа енгізіледі); 08.12.2021 № 3 (алғашқы ресми жарияланған күнінен бастап қолданысқа енгізіледі); 22.12.2022 № 10 (алғашқы ресми жарияланған күнінен бастап қолданысқа енгізіледі) нормативтік қаулыларымен.

      8. Он сегіз жасқа толмай қылмыстық құқық бұзушылық жасаған адамдарға, әйелдерге, сондай-ақ алпыс үш жастағы және ол жастан асқан еркектерге қатысты үкім шығару кезінде соттар ҚК-нің 46 және 56-баптарында көзделген бас бостандығынан айырудың мерзімдеріне қатысты ерекшеліктерді ескерулері қажет. Әйелдерге, олардың қылмыс жасаған кездегі жастарына қарамастан, өмiр бойына бас бостандығынан айыру жазасы тағайындалмайды.

      Ескерту. 8-тармаққа өзгерістер енгізілді – ҚР Жоғарғы Сотының 22.12.2022 № 10 (алғашқы ресми жарияланған күнінен бастап қолданысқа енгізіледі) нормативтік қаулысымен.

      9. Кәмелетке толмағандарға жаза тағайындау мәселесiн қараған кезде соттар қылмыстық жазаның тек ҚК-нiң 81-бабында көрсетiлген түрлерi ғана қолданылатынын және олардың мерзiмдерi мен мөлшерi осы бапта белгiленген шектерден аспайтынын назарға алуға тиіс. Осы ретте ҚК-нiң 82 және 83-баптарында көрсетiлген мән-жайларды қосымша ескеріп, әрі істің мән-жайларын және кәмелетке толмаған сотталушының жеке басын ескере отырып, оған тәрбиелiк әсерi бар мәжбүрлеу шараларын қолдану мүмкіндігін әрбір нақты жағдайда талқылаған жөн.

      Кәмелетке толмағандарға бас бостандығынан айыру түрінде жаза тағайындау кезінде бір қылмыстық құқық бұзушылық үшін де, қылмыстық құқық бұзушылықтар жиынтығы үшін де, сондай-ақ үкімдер жиынтығы кезінде бас бостандығынан айырудың мерзімі он жылдан аспауы қажет. Кәмелетке толмағандарға көрсетілген мерзімнен артық мерзімге бас бостандығынан айыру жазасы тек ауырлататын мән-жайлар кезінде жасалған адам өлтiргенi үшін немесе терроризм актісі үшiн не қылмыстық құқық бұзушылықтардың бiреуi ауырлататын мән-жайлар кезіндегі адам өлтiру немесе терроризм болып табылатын олардың жиынтығы бойынша тағайындалуы мүмкін. Бұл жағдайда қылмыстар жиынтығы мен үкімдер жиынтығы бойынша тағайындалған бас бостандығынан айырудың мерзімі он екі жылдан аспауы қажет.

      Егер ҚК-нің 56-бабының екінші, үшінші бөліктерінде көзделген қағидалар ескеріле отырып кәмелетке толмағанға бас бостандығынан айыру түрінде жаза тағайындалса, онда жазаның неғұрлым ауыр түрінің мерзімінің немесе мөлшерінің жартысы және төрттен үші аяқталған қылмыстық құқық бұзушылық үшін кәмелетке толмағанға тағайындалуы мүмкін бас бостандығынан айыру жазасы тиісінше он жыл немесе он екі жыл мерзімнен есептелуге тиіс. Кәмелетке толмағанға жаза мерзімін есептеу туралы осындай қағидалар ҚК-нің 55-бабының екінші және үшінші бөліктерінің талаптары бойынша жазаны тағайындау кезінде де ескерілуі тиіс.

      Ескерту. 9-тармаққа өзгеріс енгізілді – ҚР Жоғарғы Сотының 22.12.2017 № 13 (алғашқы ресми жарияланған күнінен бастап қолданысқа енгізіледі) нормативтік қаулысымен.

      9-1. ҚК-нің 62-бабы үшінші бөлігінің қағидалары бойынша қылмыстық жаза мерзіміне қылмыстық іс бойынша үкім заңды күшіне енгенге дейін адамды күзетпен ұстау уақыты, оның ішінде адамды ҚПК-нің 131-бабының тәртібімен қылмыстық құқық бұзушылық жасады деген күдікпен ұстау уақыты ғана есепке жатқызылады. Үкім заңды күшіне енгеннен кейін адамның күзетпен ұсталу уақыты (іздестірудегі сотталған адамды ұстауға және оны этаппен апаруға, жазаны алмастыруға және т.б. байланысты) ҚК-нің 62-бабы үшінші бөлігінің қағидалары қолданылмай, қылмыстық жазаның мерзіміне есептелуге жатады.

      Адам ҚК-нің 63-бабы қолданылып, шартты түрде бас бостандығынан айыруға сотталған кезде үкім заңды күшіне енгенге дейін оны қамауда, үйқамақта ұстау уақыты ҚК-нің 62-бабы үшінші және төртінші бөліктерінің қағидалары бойынша ол нақты бас бостандығынан айыруға сотталған жағдайда жазасын өтеуге жататын қылмыстық-атқару жүйесі мекемесінің түрі ескеріле отырып, жазаны өтеу мерзіміне есептеледі.

      Ескерту. Нормативтік қаулы 9-1-тармақпен толықтырылды - ҚР Жоғарғы Сотының 11.12.2020 № 6 (алғашқы ресми жарияланған күнінен бастап қолданысқа енгізіледі); өзгеріс енгізілді - ҚР Жоғарғы Сотының 08.12.2021 № 3 (алғашқы ресми жарияланған күнінен бастап қолданысқа енгізіледі) нормативтік қаулыларымен.

      10. Сот шартты түрде соттауды қолдану кезінде сот жүктеген міндеттер орындалмаған, әкімшілік құқық бұзушылықтар не қылмыстық құқық бұзушылықтар жасалған жағдайда ол үшін ықтимал зардаптарды сотталғанға, оның заңды өкілдеріне түсіндіреді.

      Өзіне шартты түрде мерзімінен бұрын босату қолданылған адам, ҚК-нің 72-бабы жетінші бөлігінің 2) тармағында көрсетілген жағдайларды қоспағанда, жазаның өтелмеген қалған бөлігі ішінде қасақана жаңа қылмыс жасаған жағдайда, сот шартты түрде мерзімінен бұрын босатуды жоймай, оған үкімдер жиынтығы бойынша жаза тағайындайды.

      Үкімдердің жиынтығы бойынша жаза тағайындау кезінде, бірінші үкім бойынша жаза шартты түрде тағайындалған жағдайда сот адамның ұстау мен бұлтартпау шарасы тәртібімен күзетке, үйқамаққа алыну уақытын олар бірінші іс бойынша да, екінші іс бойынша да қолданылған жағдайда үкімдер жиынтығы бойынша жазаның түпкілікті мерзіміне енгізуге тиіс, бұл туралы айыптау үкімінің қарар бөлігінде көрсеткен жөн.

      Ескерту. 10-тармаққа өзгеріс енгізілді – ҚР Жоғарғы Сотының 08.12.2021 № 3 (алғашқы ресми жарияланған күнінен бастап қолданысқа енгізіледі) Нормативтік қаулысымен.

      10-1. ҚК-нің 44-бабының мағынасы бойынша бас бостандығын шектеу түріндегі жаза пробациялық бақылауды белгілеуден және жүзеге асырудан тұрады. Осыған байланысты пробациялық бақылау мерзімі тағайындалатын жазаның мерзіміне сәйкес келуі тиіс.

      Сонымен қатар ҚК-нің 44-бабы мәжбүрлі еңбекке тартудың - жыл сайын жүз сағат мерзімін белгілейді. Осы мерзімді ұлғайтуға немесе төмендетуге жол берілмейді.

      Бас бостандығын шектеуді бір жылдан кем немесе жылдары толмаған мерзімге тағайындаған кезде мәжбүрлі еңбек уақыты еңбекке тартудың жыл сайынғы мерзіміне (жүз сағат) қатысты жаза мерзіміне пропорционалды есептеледі.

      Ескерту. 10-1-тармақпен толықтырылды – ҚР Жоғарғы Сотының 08.12.2021 № 3 (алғашқы ресми жарияланған күнінен бастап қолданысқа енгізіледі) Нормативтік қаулысымен.

      11. Соттар қылмыстық теріс қылық жасаған не бірінші рет қылмыс жасаған адамдарға қатысты қылмыстық жазалау шараларын қолданбай-ақ, олардың түзелу мүмкіндігі туралы мәселенi талқылаулары және ҚК-нiң 65, 66, 67, 68, 69, 70-баптарында көрсетiлген негiздер болған кезде ондай адамдарды қылмыстық жауаптылықтан және жазадан босатулары жөн. Соттың адамды қылмыстық жазалау шараларын қолданбай-ақ түзеуге болатындығы туралы тұжырымы iстiң мән-жайларын жан-жақты, толық және объективтi түрде зерттелуге әрі сотталушының жеке басына қатысты мәлiметтерге негізделуге тиіс.

      Ескерту. 11-тармаққа өзгеріс енгізілді – ҚР Жоғарғы Сотының 22.12.2017 № 13 (алғашқы ресми жарияланған күнінен бастап қолданысқа енгізіледі) нормативтік қаулысымен.

      12. Соттар ҚК-нің 14-бабының үшінші бөлігіне сәйкес қылмыстардың қайталануын және қауіпті қайталануын тану кезінде алынған және жойылған соттылықтар, сондай-ақ адамның 18 жасқа толғанға дейінгі жасаған қылмыстары үшін соттылықтары есепке алынбайтынын назарда ұстағандары жөн. Сонымен бірге, ҚК-нің 14-бабының екінші бөлігі бойынша қылмыстардың қауіпті қайталануын тану кезінде, адамның ауыр немесе аса ауыр қылмыстар үшін сотталуына байланысты алынбаған немесе жойылмаған соттылықтары ескеріледі.

      Бұрынғы соттылықтардың санын анықтай отырып, үкім шығарғанға дейін бірінші іс бойынша жасалған қылмыстар үшін соттылық қылмыстардың жиынтығы бойынша ҚК-нің 58-бабы алтыншы бөлігінің негізінде түпкілікті жаза белгіленіп, бір соттылық болып есептелетінін соттардың назарда ұстағандары жөн.

      Соттар заңда көрсетілген соттылықты жою шарттарын ескерулері қажет. Соттың үкімі (қаулысы) бойынша жазаны өтеуден босатылған адам, күзетпен қамауға алу түрінде бұлтартпау шарасының тағайындалуына байланысты қамауда болу мерзіміне қарамастан, ҚК-нің 79-бабының екінші бөлігіне сәйкес, оны жазаны өтеуден босатқан сот актісі заңды күшіне енген сәттен бастап соттылығы жоқ болып танылады.

      Бұл ретте, егер адам негізгі жазадан ғана босатылып, қосымша жазадан босатылмаса, осы қылмысты жасау бұрынғы сотталғандығын өтейтін мерзімнің өтуін үзеді. Сотталғандықты өтеу мерзімі соңғы қылмысты жасағаны үшін қосымша жазаны өтегеннен кейін жаңадан есептеледі. Рақымшылық актісінің негізінде қылмыстық қудалау тоқтатылған қылмысты жасау бұрынғы сотталғандықты өтеу мерзімінің өтуін үзбейді.

      Бұрын ауыр немесе аса ауыр қылмыс жасағаны үшін заңды күшiне енген сот үкiмi бойынша түзеу мекемесiнде өтеуге жататын бас бостандығынан айыру жазасы тағайындалған, оның iшiнде бұл жазаны сол адам өтемеген жағдайда (мысалы, өтеуден жалтарса, ҚК-нiң 75-бабының негiзiнде жазаны өтеуден босатылса), қылмыстың қайталануын немесе қауіпті қайталануын анықтау кезінде адамды бұрын бас бостандығынан айыруға сотталған деп есептеу керек.

      Бас бостандығынан айыру шартты түрде тағайындалған (ҚК-нің 63-бабы қолданыла отырып) не үкімді орындауды кейінге қалдыру қолданылған кезде (ҚК-нің 74 және 76-баптары) және осы адам пробациялық бақылау кезеңі ішінде немесе үкiмдi орындауды кейiнге қалдырған кезең iшiнде жаңа қылмыс жасағанда не шартты түрде соттаудың немесе үкімді орындауды кейiнге қалдырудың күші жойылып осы адам сот үкімі бойынша тағайындалған бас бостандығынан айыру жазасын өтеу үшiн тиiстi мекемеге жiберiлген жағдайда қылмыстың қайталануын тану кезінде адамның ауыр және аса ауыр қылмыстарды жасағаны үшін алынбаған және жойылмаған бұрынғы соттылығы ескерiлуге тиіс.

      Айыптау үкімінің ескіру мерзімінің өтуіне байланысты ҚК-нің 77-бабына сәйкес жазаны өтеуден босатылған адамдар; пробациялық бақылау мерзімі аяқталғаннан кейін шартты түрде сотталғандар (ҚК-нің 63-бабы); үкімнің орындалуы кейінге қалдырылып сотталғандар – кейінге қалдыру мерзімі аяқталған соң, егер адам жазаны өтеуден босатылған болса (ҚК-нің 74-бабы); не ауыр мән-жайлардың тоғысуы салдарынан жазадан босатылғандар (ҚК-нің 76-бабының бірінші бөлігі) бұрын бас бостандығынан айыруға сотталғандар деп есептелмейді.

      Сот үкiмi бойынша тағайындалған жазасы (айыппұл, қоғамдық жұмыстар, түзеу жұмыстары, бас бостандығын шектеу) ҚК-нің Жалпы бөлігінде осы жаза түрлері үшін көзделген негіздер бойынша бас бостандығынан айыруға ауыстырылған адамдарды бас бостандығынан айыруға сотталғандар деп тануға болмайды.

      Адамды қылмыстық теріс қылық жасағаны үшін соттау соттылыққа әкеп соқпайды, ал онша ауыр емес және ауырлығы орташа қылмыстарды жасағаны үшін соттылық қайталануды анықтау кезінде есепке алынбайды.

      Қылмыстардың қайталануы және қауіпті қайталануы кезінде жаза ҚК-нің 54-бабы бірінші бөлігінің 1) тармағының және 59-бабының ережелері ескеріле отырып тағайындалады. Сот ҚК-нің 54-бабы бірінші бөлігінің 1) тармағы негізінде қылмыстың қайталануын немесе қауіпті қайталануын, егер бұл туралы айыптау актісінде көрсетілген жағдайда ғана, қылмыстық жауаптылық пен жазаны ауырлататын мән-жай деп тани алады.

      Ескерту. 12-тармаққа өзгерістер енгізілді – ҚР Жоғарғы Сотының 22.12.2017 № 13 (алғашқы ресми жарияланған күнінен бастап қолданысқа енгізіледі); 11.12.2020 № 6 (алғашқы ресми жарияланған күнінен бастап қолданысқа енгізіледі); 08.12.2021 № 3 (алғашқы ресми жарияланған күнінен бастап қолданысқа енгізіледі) нормативтік қаулыларымен.

      13. Адамдар тобы, алдын ала сөз байласқан адамдар тобы болып және қылмыстық топтың құрамында қылмыс жасау неғұрлым қатаң жаза тағайындауға әкеп соғады, сондықтан соттар сыбайлас қатысудың түрін, қылмысқа сыбайлас қатысушыларды және олардың әрқайсысының рөлін дұрыс анықтағандары жөн.

      14. Қылмыстық құқық бұзушылықтардың жиынтығы бойынша жаза тағайындаған кезде соттар заңда көрсетілген жеңілірек жазаны неғұрлым ауыр жазаға сiңiру немесе тағайындаған жазаларды толық немесе iшiнара қосу қағидаттары үкiмде уәжденуге тиіс екенін ескерулері қажет.

      Жеңілірек жазаны неғұрлым ауыр жазаға сiңiру қағидатын қолданған кезде жазалардың қатаңдық дәрежесi ҚК-нiң 40-бабында қандай ретпен көрсетiлсе, сондай рет бойынша анықталатынын соттардың ескергендері жөн. Жиынтыққа кiретiн қылмыстық құқық бұзушылықтың әрқайсысына жазаның бiр түрi тағайындалған кезде, олардың iшiндегi мерзiмi мен мөлшері көп жаза неғұрлым қатаң жаза болып есептеледі. Егер жиынтыққа кiретiн қылмыстық құқық бұзушылықтар үшін түрi мен мөлшерi бойынша бiрдей жаза тағайындалса, онда бiр жазаны басқа жазаға сіңіру жолымен түпкілікті жаза тағайындауға олар қылмыстық заңның тиiстi баптарының ең жоғарғы санкциялары шектерінде тағайындалған жағдайда ғана жол беріледі.

      Қылмыстық құқық бұзушылықтар жиынтығы кезінде негізгі және қосымша жазаларды әр қылмыстық құқық бұзушылық үшін жеке тағайындалады, ҚК-нің 50-бабына сәйкес қосымша жазаны тағайындаған кезде дәл осындай әрекет жасалуы қажет, одан кейін ҚК-нің 58-бабына сәйкес түпкілікті жаза тағайындалады. Толық қосу кезінде жазалардың мерзімдері мен мөлшерлері ҚК-нің 61-бабының талаптарына сәйкес қосылады. Жазаларды ішінара қосу кезінде неғұрлым қатаң жазаға жеңілірек жазаның бір бөлігі қосылады. Қосылған жазаның мерзімдері мен мөлшерлері ҚК-нің 58-бабында белгіленген шектерден аспауы керек. Егер жиынтықты құрайтын қылмыстық құқық бұзушылықтар үшін қосымша жазаның әр түрі тағайындалса, онда олар тиісті мөлшерлері мен мерзімдері келтіріле отырып, үкімде және түпкілікті жазаны тағайындау кезінде көрсетілуі тиіс.

      Жазаны қосу немесе сіңіру қағидатын қолдану туралы мәселені шешу кезінде соттар осындай қағидаттардың бірін таңдау кезінде жасалған қылмыстық құқық бұзушылықтардың сипатын, қоғамға қауіптілік дәрежесін және мән-жайларын, кінәлі адамның жеке басына қатысты мәліметтерді және жазаны белгілеуге ықпал ететін өзге де фактілерді әрбір нақтылы жағдайда ескерулері қажет.

      Санаты бойынша онша ауыр емес қылмыстық құқық бұзушылық үшін ғана қосымша жаза тағайындалған жағдайларда, онша қатаң емес жазаны неғұрлым қатаң жазаға сіңіру арқылы жаза тағайындау кезінде қосымша жаза қылмыстық құқық бұзушылықтардың жиынтығы бойынша тағайындалған түпкілікті негізгі жазаға қосылуға жатады.

      ҚК-нің Ерекше бөлігінің бабына оның санкциясын қатаңдату жағына өзгерістер енгізілген жағдайларда, осы бап бойынша мұндай өзгерістер енгізілгенге дейін және одан кейін адам жасаған бірнеше құқық бұзушылықтарды саралау кезінде кінәлі адамға жаза ҚК-нің 58-бабының қағидасын қолданбай жаңа редакциядағы бір бап бойынша тағайындалады.

      Ескерту. 14-тармаққа өзгеріс енгізілді - ҚР Жоғарғы Сотының 11.12.2020 № 6 (алғашқы ресми жарияланған күнінен бастап қолданысқа енгізіледі); 28.09.2023 № 1 (алғашқы ресми жарияланған күнінен бастап қолданысқа енгізіледі) Нормативтік қаулыларымен.

      15. Соттар ҚК-нің 58-бабының алтыншы бөлiгiнің негізінде үкімдер жиынтығы бойынша жаза тағайындау кезінде қылмыстық құқық бұзушылықтар жиынтығы бойынша түпкілікті жаза алғашқы үкім бойынша тағайындалған жазадан төмен болмауын, себебі мұндай жағдайларда жазаларды сіңiрген немесе қосқан кезде алғашқы үкiммен тағайындалған жазаның өтелмей қалған бөлігін емес, жазаның толық мөлшерiн негізге алу қажеттілігін ескергендері жөн.

      Егер үкім шығарылып қойғаннан кейін сотталған адамның тағы басқа қылмыстық құқық бұзушылықтарды жасағаны үшін айыпты екені, олардың кейбірлері үкім шығарылғанға дейін, ал басқалары үкім шығарылғаннан кейін жасалғаны анықталса, екінші үкiм бойынша жаза ҚК-нің 58-бабымен қатар 60-бабы қолданыла отырып тағайындалады: алдымен алғашқы үкім шығарылғанға дейiн жасалған қылмыстар жиынтығы бойынша жаза белгіленеді, одан кейін ҚК-нің 58-бабы алтыншы бөлігінің ережелері қолданылады, одан соң алғашқы үкім шығарылғаннан кейін жасалған қылмыстар жиынтығы бойынша жаза белгіленеді және түпкілікті жаза үкімдер жиынтығы бойынша тағайындалады.

      Адам алдыңғы үкім шығарылғанға дейін жасалған қылмыстық құқық бұзушылық үшін сотталған жағдайда алдыңғы үкім бойынша барлық өтелген жаза есепке алынады. ҚК-нің 58-бабы алтыншы бөлігінің және 60-бабының негізінде тағайындалған жазаны өтеудің мерзімі, бұлтартпау шарасы немесе ұстау тәртібімен соңғы іс бойынша сотқа дейін күзетпен қамауға алу уақыты есепке алына отырып соңғы үкім шығарылған күннен бастап есептеледі.

      Аяқталмаған қылмыс үшін бас бостандығын шектеу түрінде жаза тағайындалып және жазаны өтеуден қасақана жалтарған жағдайда ол бас бостандығынан айыруға ауыстырылған кезде осы жазаның мерзімі мен мөлшері ҚК-нің 56-бабында белгіленген шектерден аспауға тиіс.

      Үкімдер жиынтығы бойынша жаза тағайындау кезінде қосу қағидаты ғана қолданылады, осы ретте жаза өзінің мөлшері жағынан соңғы үкім бойынша тағайындалған жазадан да, алғашқы үкім бойынша тағайындалған жазаның өтелмеген бөлігінен де артық болуға тиіс.

      Егер адам үкім шығарылғаннан кейін, бірақ ол заңды күшіне енгенге дейін жаңа қылмыстық құқық бұзушылық жасаса, онда сот ҚК-нің 58-бабы алтыншы бөлігінің қағидаларына сәйкес оған қылмыстық құқық бұзушылықтардың жиынтығы бойынша жаза тағайындайды.

      Ескерту. 15-тармаққа өзгеріс енгізілді - ҚР Жоғарғы Сотының 11.12.2020 № 6 (алғашқы ресми жарияланған күнінен бастап қолданысқа енгізіледі) нормативтік қаулысымен.

      16. Үкімдердің жиынтығы бойынша жаза тағайындау кезінде соттар алдыңғы үкім бойынша жазаның өтелмеген бөлігінің түрі мен мөлшерін үкімде көрсетулері қажет, өйткені ҚК-нің 60-бабының негізінде осы жаза жаңа үкім бойынша тағайындалған жазаға толық немесе ішінара қосуға жатады.

      Мыналарды алдыңғы үкім бойынша жазаның өтелмеген бөлігі деп есептейді:

      шартты түрде сотталған кезде, сондай-ақ ҚК-нің 74-бабында және 76-бабының екінші бөлігінде көзделген негіздер бойынша жазаны өтеуді орындау кейінге қалдырылған кезде немесе ҚПК-нің 475-бабында көзделген тәртіпте немесе ҚК-нің 75-бабының үшінші бөлігі қолданылған кезде – ұсталуына немесе қамауға алу, үй қамағына алу түрінде бұлтартпау шарасын таңдап алуға немесе жазаны орындауға байланысты күзетпен қамауға алудың толық мерзімін не адамның медициналық сипаттағы мәжбүрлеу шараларын қолдануға байланысты емдеу мекемесінде болған уақытты есептемегенде — жазаның бүкіл мерзімі;

      ҚК-нің 72-бабында көзделген негіздер бойынша шартты түрде мерзімінен бұрын жазаны өтеуден босатылған кезде – сотталушы оны өтеуден шартты түрде мерзімінен бұрын босатылған жазаның бөлігі;

      бас бостандығын шектеуге немесе қоғамдық жұмыстарға сотталған кезде – жаңа қылмыстық құқық бұзушылық жасалған күнгі жағдай бойынша өтелмеген жаза.

      Үкімдер жиынтығы бойынша жаза тағайындау кезінде соттар ҚК-нің 61-бабында көзделген жазаларды қосу қағидаларын ескеруге тиіс.

      Егер адам алдыңғы үкім бойынша бас бостандығынан айыруға шартты түрде сотталса және пробациялық бақылау мерзiмі ішінде бас бостандығынан айыру жазасы тағайындалатын жаңа қылмыстық құқық бұзушылық жасаса, онда ҚК-нің 64-бабына сәйкес алғашқы үкім бойынша шартты түрде соттаудың күші жойылған жағдайларда ғана үкімдер жиынтығы бойынша жазалар толық немесе ішінара қосылуы мүмкін.

      Адамның шартты түрде соттау туралы алғашқы үкім шығарылғанға дейін жасалған қылмысқа қатысты кінәсі анықталған жағдайларда және шартты түрде соттаудың күшін жою үшін негіздер болмаған кезде немесе бірнеше үкімдер бойынша тағайындалған жазалар ҚК-нің 61-бабына сәйкес қосуға жатпаса, әр үкім бойынша жазаның дербес орындалатыны туралы үкімде көрсетуге тиіс.

      Бас бостандығынан айыру түріндегі жазасын өтеп жатқан адам жаңа қылмыс жасаған жағдайда, жаңадан жасалған қылмыс үшін күзетпен ұстау түріндегі бұлтартпау шарасын тағайындау сәтінде қалған мерзімді жазаның өтелмеген бөлігі деп есептеген жөн. Егер аталған бұлтартпау шарасы тағайындалмаса, соңғы үкім шығарылған уақытқа қалған мерзім жазаның өтелмеген бөлігі болып табылады.

      Ескерту. 16-тармаққа өзгерістер енгізілді – ҚР Жоғарғы Сотының 22.12.2017 № 13 (алғашқы ресми жарияланған күнінен бастап қолданысқа енгізіледі); 11.12.2020 № 6 (алғашқы ресми жарияланған күнінен бастап қолданысқа енгізіледі); 08.12.2021 № 3 (алғашқы ресми жарияланған күнінен бастап қолданысқа енгізіледі); 28.09.2023 № 1 (алғашқы ресми жарияланған күнінен бастап қолданысқа енгізіледі) Нормативтік қаулыларымен.

      16-1. ҚК-нің 65-бабы бірінші бөлігінің ережелері қылмыстық теріс қылық жасаған немесе алғаш рет қылмыс жасаған адамға қатысты әдетте мынадай мән-жайлардың жиынтығы болған кезде қолданылады: оның ҚПК-нің 182-бабына сәйкес ресімделген кінәсін мойындап келуі; қылмыстық құқық бұзушылықты ашуға, тергеп-тексеруге ықпал етуі; қылмыстық құқық бұзушылықпен келтірілген зиянның орнын толтыруы.

      ҚК-нің 65-бабының екінші бөлігінде көрсетілген адамдар шын өкінуіне байланысты қылмыстық жауаптылықтан босатыла алмайды.

      Сотқа дейінгі іс жүргізу сатысында ҚК-нің 65-бабы бірінші бөлігінің ережесі сыбайлас жемқорлық қылмыс жасаған адамға қолданылуы мүмкін емес.

      Ескерту. Нормативтік қаулы 16-1-тармақпен толықтырылды - ҚР Жоғарғы Сотының 11.12.2020 № 6 (алғашқы ресми жарияланған күнінен бастап қолданысқа енгізіледі) нормативтік қаулысымен.

      17. Жазаларды қылмыстық құқық бұзушылықтардың жиынтығы бойынша немесе үкiмдердiң жиынтығы бойынша толық немесе iшiнара қосқан кезде соттар ҚК-нiң 61-бабында белгіленген жаза мерзiмдерін қосу кезiнде мерзiмдерді айқындау тәртiбiн сақтағандары жөн. Бұл баптың мәнi бойынша бұрынғы үкiм бойынша тағайындалған өтелмеген қосымша жаза жаңа үкiм бойынша тағайындалған түпкілікті негізгі жазаға толық немесе iшiнара қосылады не қосымша жазаның дәл осы түрi үшiн белгiленген мерзiм шегiнде жаңа үкім бойынша тағайындалған дәл сондай қосымша жазаға толық немесе iшiнара қосылады. ҚК-нiң 61-бабының екінші бөлiгiнде көрсетiлген жазалар бөлек орындалады.

      Егер сот қылмыстық құқық бұзушылықтардың жиынтығына немесе үкімдердің жиынтығына кіретін қылмыстар үшін негізгі жазаның әр түрін тағайындаған болса, онда оларды толық немесе ішінара қосу кезінде түпкілікті жаза оның барынша қатаң түріне сүйене отырып тағайындалуы тиіс.

      Егер қылмыс жасағаны үшін бас бостандығынан айыруға немесе бас бостандығын шектеуге сотталған адам үкім шығарылғаннан кейін, бірақ жазасын толық өтегенге дейін қылмыстық теріс қылық жасаса, ҚК-нің 60-бабының қағидалары қолдануға жатпайды. Мұндай жағдайларда үкімдер дербес орындалуы тиіс.

      Егер алғашқы үкiм бойынша адамға бас бостандығынан айыру, түзеу жұмыстары немесе орындалуға жататын өзге де жаза тағайындалып, ал екiншi үкiм бойынша ҚК-нiң 63-бабы қолданылып шартты жаза тағайындалса, онда сот жазалар қосылатын бұндай жағдайларда, олардың бөлек орындалатынын үкiмде көрсетуге міндетті.

      ҚК-нің 58-бабы алтыншы бөлігінің қағидаларымен қылмыстық құқық бұзушылықтардың жиынтығы бойынша немесе үкімдердің жиынтығы бойынша жазаны тағайындау кезінде рақымшылық жасау актісі қабылданғанға дейін қылмыстық құқық бұзушылық жасаған адамдарға аталған актіні қолдану мәселесін талқылаған жөн. Бұл ретте рақымшылық жасау актісінің ережелері ол қолданылғаннан кейін қайтадан қасақана қылмыстар жасаған адамдарға, егер бұл туралы актінің өзінде көрсетілсе, қолданылмайтынын ескеру қажет.

      Ескерту. 17-тармаққа өзгеріс енгізілді - ҚР Жоғарғы Сотының 11.12.2020 № 6 (алғашқы ресми жарияланған күнінен бастап қолданысқа енгізіледі); 08.12.2021 № 3 (алғашқы ресми жарияланған күнінен бастап қолданысқа енгізіледі) Нормативтік қаулыларымен.

      18. Егер сотталған адам бұрынғы үкiм бойынша жазаны орындауды кейiнге қалдырған кезеңде жаңа қылмыстық құқық бұзушылық жасаса, сот жаңа қылмыстық құқық бұзушылық жасағаны үшiн тағайындалған жазаға, ҚК-нің 60-бабына сай, бұрынғы үкiм бойынша өтелмеген жазаны толық не ішінара қосуға тиiс. Осы ретте алғашқы үкiмдi орындауды кейiнге қалдырудың күшін жою туралы қаулы шығару талап етілмейді.

      Жазаны өтеуді кейінге қалдыру мерзімі өткеннен кейін және сотталушыны ҚК-нiң 74-бабының үшiншi бөлiгiне сай жазасын өтеу үшiн тиiстi мекемеге жіберу туралы соттың қаулысы заңды күшiне енген соң жаңа қылмыс жасалса, сот жаңа қылмыс үшін жазаны белгiлеп, ҚК-нiң 60-бабында көзделген үкiмдердiң жиынтығы бойынша жаза тағайындау қағидаларын қолдануға мiндеттi.

      Егер жаңа iс бойынша үкiм қабылданған сәтке дейiн, үкімді орындауды кейінге қалдыру мерзімі өткеннен кейін сотталушыны жазасын өтеуден босату немесе оны жазасын өтеу үшiн тиiстi мекемеге жіберу туралы мәселені сотта шешпесе, сот жаңадан жасалған қылмыс үшiн ғана жаза тағайындайды. Мұндай жағдайларда орындалмаған басқа үкiмдер болған кезде үкiмдi орындау туралы мәселе ҚПК-нiң 476, 477, 478-баптарында көзделген тәртіпте шешілуі мүмкін.

      Ескерту. 18-тармаққа өзгеріс енгізілді – ҚР Жоғарғы Сотының 22.12.2017 № 13 (алғашқы ресми жарияланған күнінен бастап қолданысқа енгізіледі) нормативтік қаулысымен.

      19. Қосымша жазалар сотталушыны кінәлі деп танитын ҚК-нің бабында белгіленген шектерде тағайындалады. Егер қосымша жаза ҚК-нің 49 немесе 50-бабының негізінде қолданылса, оның мерзімі жазаның осы түрі үшін заңмен белгіленген шектерден аспауы керек.

      Қылмыстық заң бабының санкциясы қосымша жазаны қолдану немесе қолданбау мүмкiндiгiн көздеген жағдайларда, соттар оны тағайындау туралы мәселені талқылауға және қабылданған шешімнің себебін үкімде көрсетуге міндетті. Мұндай жағдайларда қосымша жазаны қолданбау үкiмнiң қарар бөлiгiнде көрсетілмейді.

      Қосымша жаза қолдануды мiндеттi деп табатын қылмыстық заңның баптары бойынша адамды соттаған кезде, сот оны ҚК-нiң 55-бабында көрсетiлген шарттар болған жағдайда ғана қабылданған шешімнің уәждерін үкiмде мiндеттi түрде көрсетіп тағайындамауы мүмкiн.

      Аталған ережелер мүлікті тәркілеу түріндегі қосымша жазаны тағайындау кезінде қолданылмайды, оны қолдану негіздері мен шарттары ҚК-нің 48-бабының талаптарына сәйкес сол жазаның мазмұнымен анықталады.

      Ескерту. 19-тармаққа өзгеріс енгізілді – ҚР Жоғарғы Сотының 22.12.2017 № 13 (алғашқы ресми жарияланған күнінен бастап қолданысқа енгізіледі) нормативтік қаулысымен.

      20. Сотталушыны кiнәлi деп таныған ҚК-нің бабы санкциясында мүлікті тәркілеу қосымша жаза ретінде көзделген жағдайларда ғана ол тағайындалуы мүмкін. Тәркілеуге жататын мүлік үкімнің қарар бөлігінде анық көрсетілуге тиіс. Тәркілеу сотталғанның және (немесе) үшінші тұлғалардың меншігінде тұрған, заңсыз тәсілмен табылған не заңсыз тәсілмен табылған қаражатқа сатылып алынған мүлікке, сонымен қатар қылмыстық құқық бұзушылық жасау қаруы немесе құралы болып табылатын мүлікке ғана қолданылуы мүмкін.

      Тәркілеу нысанасына мүлікті жатқызу ҚПК-нің 113-бабының үшінші бөлігі ережелеріне сәйкес дәлелденуге тиіс мән-жай болып табылатынын ескеру қажет. Осыған байланысты мүлікті, оның ішінде үшінші тұлғаларға ресімделген мүлікті тәркілеу туралы мәселені шешу кезінде, соттар осы мүліктің және мүлік сатылып алынған қаражаттың шығу тегін айғақтайтын дәлелдемелерді тексеруі тиіс. Егер істе мүліктің шығу тегінің қылмыстық сипаты туралы мәліметтер болмаса немесе мүлік мүлдем анықталмаса, мүлікті тәркілеу, оның ішінде қосымша жазаның осы түрінің міндетті түрде тағайындалуын көздейтін Қылмыстық кодекстің Ерекше бөлігінің баптары бойынша тағайындалмайды. Мұндай жағдайда ҚК-нің 55-бабын қолдану талап етілмейді. Соттың мүлікті тәркілеу жөнінде қабылдаған шешімі үкімде ҚК-нің 48-бабында көзделген негіздердің болуына немесе болмауына сілтеме жасалып, барлық жағдайда уәжді болуға тиіс.

      ҚК-нің 48-бабының үшінші бөлігінде көзделген жағдайларда сот қабылданған шешімді негіздеп, тәркілеуге жататын ақша сомасын үкімде көрсетуге тиіс.

      ҚК-нің 48-бабының бесінші бөлігінде көрсетілген мүлікке, осы нормада белгіленген құқық шектеулерін ескере отырып, тәркілеуді қолдану мүмкін емес. Егер аталған норманың талаптары бойынша тәркілеуге жатпайтын мүліктің шығу тегінің қылмыстық сипаты анықталса, ҚК-нің 48-бабының үшінші бөлігінің ережелеріне сәйкес үкімде қабылданған шешім негізделіп, оның құны ақшалай көріністе мемлекет кірісіне өндіріп алынуға тиіс.

      Егер ҚК-нің Ерекше бөлігіндегі баптың санкциясында тәркілеу міндетті қосымша жаза ретінде көзделген жағдайда, алайда қылмысты кәмелетке толмаған жасаса, онда ҚК-нің Жалпы бөлігінің ережелері ескеріле отырып, мүлікті тәркілеу қосымша жаза ретінде қолданылмайды. Мұндай шешім сот үкімінің сипаттау-уәждеу бөлігінде ҚК-нің 81-бабына тиісінше сілтеме жасалып, уәжді болуға тиіс. Аталған жағдайларда ҚК-нің 55-бабына сілтеме жасау талап етілмейді. Көрсетілген жағдайларда тәркілеу қолданылмағанда, сот үкімде заттай дәлелдемелер туралы мәселені шешкен кезде сотталғандардың дәлелдемелер деп танылған, қылмыстық жолмен табылғаны анықталған мүлкі ҚПК-нің 118-бабының үшінші бөлігінің тәртібімен мемлекет кірісіне өндіріп алынуға жатады. Егер ҚК-нің Ерекше бөлігіндегі баптың санкциясында мүлікті тәркілеу түрінде жаза тағайындау көзделмесе, бірақ іс жүргізу барысында ҚК-нің 48-бабының бірінші және екінші бөліктерінде көрсетілген негіздер бойынша қылмыспен байланысты мүлік анықталса, мәселелер осындай тәртіппен шешіледі.

      Заттай дәлелдемелер туралы мәселені шешкен кезде сот олардың тиесілілігін, меншік иесінің оның мүлкін құқыққа қарсы мақсаттарда пайдаланғаны жөнінде хабардар болуын анықтауға және анықталған жағдайға орай ҚПК-нің 118-бабының үшінші бөлігінде көрсетілген шешімдердің бірін қабылдауға тиіс. Егер мүліктің меншік иесі басқа адамдардың оның мүлкін құқыққа қарсы пайдалану мақсаттары туралы білмесе және білуге тиіс болмаса, онда ол оған қайтарылуы тиіс.

      Ескерту. 20-тармақ жаңа редакцияда – ҚР Жоғарғы Сотының 22.12.2017 № 13 (алғашқы ресми жарияланған күнінен бастап қолданысқа енгізіледі) нормативтік қаулысымен; өзгеріс енгізілді - ҚР Жоғарғы Сотының 11.12.2020 № 6 (алғашқы ресми жарияланған күнінен бастап қолданысқа енгізіледі) нормативтік қаулысымен.

      21. Белгiлi бiр лауазымды атқару немесе белгiлi бiр қызметпен айналысу құқығынан айыру, арнаулы, әскери немесе құрметтi атағынан, сыныптық шенiнен, дипломатиялық дәрежесiнен, бiлiктiлiк сыныбынан және мемлекеттiк наградаларынан айыру қосымша жаза ретiнде қылмыстық құқық бұзушылықты саралаған ҚК-нің Ерекше бөлiгiнiң бабында жаза ретінде көзделмесе де тағайындалуы мүмкін. Мұндай жағдайда үкімнің қарар бөлігіндегі қосымша жаза тағайындау туралы шешімде тиісінше ҚК-нің 49-бабына немесе 50-бабына сілтеме жасалуға тиіс.

      Сот адамды қасақана қылмыстық құқық бұзушылық жасағаны үшiн соттаған кезде үкiмді шығарумен бiрге ҚК-нiң 49-бабының екінші бөлiгiнiң негiзiнде Қазақстан Республикасы Президентiнiң атына сотталушыны мемлекеттiк наградалардан немесе Қазақстан Республикасы Президентi тағайындаған құрметтi, әскери, арнайы атақтан, сыныптық шеннен, дипломатиялық дәрежеден, бiлiктiлiк сыныбынан айыру жөнінде ұсыныс енгiзу туралы мәселені қарауға тиiс. Награданы мемлекеттік награда екенін анықтау үшін "Қазақстан Республикасының Мемлекеттік наградалары туралы" 1995 жылғы 12 желтоқсандағы № 2676 Қазақстан Республикасының Заның басшылыққа алу қажет.

      Қосымша жазаның осы түрін тағайындау кезінде сот ұсыныста бір, сонымен қатар бірнеше наградалардан, атақтардан, сыныптық шенiнен, дипломатиялық дәрежесiнен немесе бiлiктiлiк сыныбынан айыру туралы өтінішхат беруге құқылы (мысалы, сотталғанда біліктілік сыныбы мен мемлекеттік наградалары болған кезде біліктілік сыныбынан ғана айыру туралы мәселені қоюға құқылы). Қабылданған шешім үкімде уәжді болуға тиіс. Осы ереже сыбайлас жемқорлық қылмыстар үшін үкімдер шығарылғанда қолданылмайды, олар бойынша сот ҚК-нің 49-бабының екінші бөлігі талаптарының негізінде сотталғанды ҚК-нің 49-бабында көрсетілген оның барлық атақтарынан, сыныптарынан, дәрежелерінен, шендерінен және мемлекеттік наградаларынан айыру туралы ұсынысты Қазақстан Республикасының Президентіне міндетті түрде енгізеді.

      Ескерту. 21-тармаққа өзгеріс енгізілді – ҚР Жоғарғы Сотының 22.12.2017 № 13 (алғашқы ресми жарияланған күнінен бастап қолданысқа енгізіледі) нормативтік қаулысымен.

      22. Лауазымы бойынша мiндеттерін атқаруына немесе белгiлi бiр қызметпен айналысуына байланысты қылмыс жасаған әрбір жағдайда, ҚК-нің 50-бабына сәйкес, сот жасаған қылмыстың сипатын ескеріп, сотталушының белгiлi лауазымдарды атқару немесе нақтылы қызметпен айналысу құқығынан айыру туралы мәселені шешуге міндетті. Үкiмнiң қарар бөлiмiнде лауазымдар немесе қызметтің түрі нақты көрсетiлуге тиiс. Атап айтқанда, сотталушының атқаруға құқығы жоқ лауазымдардың түрлерін анықтамай тұрып, оны қандай да бiр салада немесе қандай да болмасын мекемелерде, ұйымдарда жұмыс істеу құқығынан айыруға болмайды. Сотталушының үкiм шыққан сәтте лауазымды атқармауы немесе жасаған қылмысқа қатысты қызметпен айналыспауы аталған қосымша жазаны қолдануға кедергi болмайды. ҚК-нің 50-бабының ережелерінің негізінде нақ сол қылмыс үшін белгiлi бiр лауазымдарды атқару немесе белгiлi бiр қызметпен айналысу құқығынан бір мезгілде айыруға жол берілмейді.

      Қосымша жазаның осы түрін тағайындай отырып, сот оның өмір бойына тағайындалуы ҚК-нің 50-бабының екінші бөлігінде тікелей көрсетілген қылмыстардың жекелеген санаттары үшін ғана көзделгенін ескеруі тиіс. Аталған тізбеге кірмейтін басқа қылмыстық құқық бұзушылықтар үшін белгiлi бiр лауазымдарды атқару немесе белгiлi бiр қызметпен айналысу құқығынан өмір бойына айыру, егер қосымша жазаның осы түрі ҚК-нің санкциясында міндетті жаза ретінде көзделсе де тағайындалмайды. Мұндай жағдайларда сот қосымша жазаның осы түрін тағайындаудың жалпы негіздері мен шарттарын басшылыққа алуы тиіс, оларға сәйкес жаза бір жылдан он жылға дейінгі мерзімге тағайындалады. Кәмелетке толмаған жаста қылмыс жасаған адамдарға белгілі бір лауазымдарды атқару немесе белгілі бір қызметпен айналысу құқығынан өмір бойына айыру тағайындалмайды.

      Егер жиынтыққа кіретін екі және одан да көп қылмыстық құқық бұзушылық бойынша негізгі жазамен қатар белгiлi бiр лауазымдарды атқару немесе белгiлi бiр қызметпен айналысу құқығынан айыру түріндегі қосымша жаза белгілі бір мерзімге тағайындалса, онда жазаларды ішінара немесе толық қосу кезінде оның түпкілікті мерзімі немесе мөлшері ҚК-нің Жалпы бөлігінде көзделген жазаның осы түрі үшін ең жоғары мерзімінен немесе мөлшерінен, яғни он жылдан астам бола алмайды.

      Адамның көлiк құралын жүргiзу құқығы болған не болмаған жағдайда немесе әкiмшiлiк жаза тағайындау тәртібімен ондай құқықтан айырылған жағдайда, сот қылмыстық заңның санкциясына сәйкес оған қосымша жаза ретінде көлік құралын жүргізу құқығынан айыруды тағайындауы мүмкін.

      ҚК-нің 50-тармағында көзделген экстремистік қылмыстар жасағаны үшін қосымша жаза тағайындау кезінде сотталған адам айналысу құқығынан айырылатын қызмет түрі нақты көрсетілуі тиіс (мысалы, саяси партиялардың, саяси қоғамдық бірлестіктер мен қозғалыстардың құрылуына, мүшелігіне, жұмысына қатысуға байланысты қызмет).

      Белгілі бір лауазымды атқару немесе белгілі бір қызметпен айналысу құқығынан айыру түріндегі жаза тағайындаған кезде соттар ҚК-нің 50-бабының екінші бөлігінде көзделген экономикалық қызмет саласында және қаржы ұйымдарындағы қызмет мүдделеріне қарсы, кәмелетке толмағандарға жыныстық тиіспеушілікке қарсы, сыбайлас жемқорлық және көліктік қылмыстар жасаған адамдарға қатысты ерекшеліктерді ескеруі қажет.

      Егер ҚК-нің Ерекше бөлігі тиісті бабының санкциясында белгiлi бiр лауазымдарды атқару немесе белгiлi бiр қызметпен айналысу құқығынан айыру көзделмесе, сот жасалған іс-әрекеттің сипаты мен қоғамдық қауіптілік дәрежесін және кінәлі адамның жеке басын ескере отырып, оған ҚК-нің 50-бабы үшінші бөлігінің қағидалары бойынша осындай қосымша жаза тағайындау туралы мәселені талқылауға тиіс.

      Ескерту. 22-тармаққа өзгерістер енгізілді – ҚР Жоғарғы Сотының 22.12.2017 № 13 (алғашқы ресми жарияланған күнінен бастап қолданысқа енгізіледі); 11.12.2020 № 6 (алғашқы ресми жарияланған күнінен бастап қолданысқа енгізіледі); 08.12.2021 № 3 (алғашқы ресми жарияланған күнінен бастап қолданысқа енгізіледі) нормативтік қаулыларымен.

      22-1. 2020 жылғы 1 қаңтарға дейін жасалған сыбайлас жемқорлық құқық бұзушылық үшін мемлекеттік қызметте лауазымдарды, судья лауазымын, жергілікті өзін-өзі басқару органдарында, Қазақстан Республикасының Ұлттық Банкінде және оның ведомстволарында, мемлекеттік ұйымдарда және жарғылық капиталындағы мемлекеттің үлесі елу пайыздан асатын ұйымдарда, оның ішінде мемлекет акционері болып табылатын ұлттық басқарушы холдингтерде, ұлттық холдингтерде, ұлттық компанияларда, ұлттық даму институттарында, олардың дауыс беретін акцияларының (қатысу үлестерінің) елу пайызынан астамы өздеріне тиесілі еншілес ұйымдарында, сондай-ақ дауыс беретін акцияларының (қатысу үлестерінің) елу пайызынан астамы көрсетілген ұйымдарға тиесілі заңды тұлғаларда лауазымдарды атқару құқығынан өмір бойына айыру түрінде қосымша жаза тағайындалады.

      2020 жылғы 1 қаңтардан бастап 10 қаңтарға дейін жасалған сыбайлас жемқорлық құқық бұзушылық үшін мемлекеттік қызметте лауазымдарды, судья лауазымын, жергілікті өзін-өзі басқару органдарында, Қазақстан Республикасының Ұлттық Банкінде және оның ведомстволарында, қаржы нарығы мен қаржы ұйымдарын реттеу, бақылау және қадағалау жөніндегі уәкілетті органда, мемлекеттік ұйымдарда және жарғылық капиталындағы мемлекеттің үлесі елу пайыздан асатын ұйымдарда, оның ішінде мемлекет акционері болып табылатын ұлттық басқарушы холдингтерде, ұлттық холдингтерде, ұлттық компанияларда, ұлттық даму институттарында, олардың дауыс беретін акцияларының (қатысу үлестерінің) елу пайызынан астамы өздеріне тиесілі еншілес ұйымдарында, сондай-ақ дауыс беретін акцияларының (қатысу үлестерінің) елу пайызынан астамы көрсетілген еншілес ұйымдарға тиесілі заңды тұлғаларда лауазымдарды атқару құқығынан өмір бойына айыру түрінде қосымша жаза тағайындалады.

      2020 жылғы 10 қаңтардан кейін жасалған сыбайлас жемқорлық құқық бұзушылық үшін мемлекеттік қызметте лауазымдарды, судья лауазымын, жергілікті өзін-өзі басқару органдарында, Қазақстан Республикасының Ұлттық Банкінде және оның ведомстволарында, қаржы нарығы мен қаржы ұйымдарын реттеу, бақылау және қадағалау жөніндегі уәкілетті органда, мемлекеттік ұйымдарда және квазимемлекеттік сектор субъектілерінде лауазымдарды атқару құқығынан өмір бойына айыру түрінде қосымша жаза тағайындалады.

      Ескерту. Нормативтік қаулы 22-1-тармақпен толықтырылды - ҚР Жоғарғы Сотының 11.12.2020 № 6 (алғашқы ресми жарияланған күнінен бастап қолданысқа енгізіледі) нормативтік қаулысымен.

      23. Үкімдерге, қаулыларға шағымдар мен өтінішхаттарды, наразылықтарды қарайтын соттар үкiм шығарған кезде жазаны тағайындаудың жалпы негiздерiнің сақталуын, тағайындалған жазаның қылмыстық құқық бұзушылықтың ауырлығына және сотталғанның жеке басына сәйкестiгiн, жаза тағайындау кезіндегі қылмыстық заң нормаларының дұрыс қолданылуын, сондай-ақ үкiмдегi жаза және назарға алынған iстiң нақты мән-жайлары туралы шешiмдi жазу тәртiбiн реттейтiн қылмыстық-процестік заңның нормаларының сақталуын тексеруге тиiс. Бiрiншi сатыдағы соттардың жаза тағайындау кезде жол берген қателерi мен заңды бұзушылықтарын жоғарғы сатыларда тұрған соттар анықтаған кезде оларды жою үшiн заңда көрсетiлген шараларды қолдануға міндетті.

      Соттың айыптаудың көлемi туралы, сотталушының қылмыс жасауға қатысты кiнәнің нысаны немесе сыбайлас қатысудың нысаны туралы, жауаптылық пен жазаны ауырлататын мән-жайлардың бар екендiгi туралы тұжырымдарын қате деп танып және осыған байланысты үкiмге тиісті өзгерiстер енгізе отырып (мысалы, айыптаудың көрінісін немесе ауырлататын бiр не бiрнеше мән-жайларды алып тастап, адамды қылмыстық құқық бұзушылықты жасаушы сыбайлас емес, көмектесушi деп танып, оның iс-әрекеттерінде аяқталған қылмыстық құқық бұзушылықтың белгілерін емес, қылмыстық құқық бұзушылық жасауға оқталу немесе қылмыстық құқық бұзушылыққа дайындалу белгiлерiн байқап), үкімдерге, қаулыларға шағымдар мен өтінішхаттарды, наразылықтарды қарайтын соттар сотталғанның жазасын төмендету мүмкiндiгi немесе қажеттiлiгi туралы мәселені талқылауға және қабылданған шешiмнiң уәждерін қаулыда келтiруге міндетті.

      Қылмыстың саралануын немесе айыптаудың көлемін өзгертпей, ҚПК-нiң 438-бабына сай қылмыстық заң санкциясының шеңберiнде бiрiншi сатыдағы сот тағайындаған жазаны төмендету немесе ұлғайту тек ол тым қатаң немесе тым жеңiл болуының нәтижесiнде өзiнiң түрi немесе мөлшерi бойынша әділсіз болып табылған жағдайда ғана орын алуы мүмкін. Бұл ретте тек iстi қараған кезде анықталған және үкiм шығарған кезде сотталушыға тым қатаң жаза тағайындалғанын айғақтайтын мән-жайлар ғана жазаны жеңiлдету үшiн немесе сотталушыны оны өтеуден босату үшiн негiз болуға міндетті.

      Ескерту. 23-тармаққа өзгеріс енгізілді – ҚР Жоғарғы Сотының 22.12.2017 № 13 (алғашқы ресми жарияланған күнінен бастап қолданысқа енгізіледі) нормативтік қаулысымен.

      24. Жоғарғы сатыдағы соттар сотталғанның, оның қорғаушысының немесе заңды өкiлiнiң шағымы бойынша, сондай-ақ айыптау тарапының өтінішхаты, наразылығы немесе шағымы бойынша, егер олар жазаның тым жеңiлдiгi туралы мәселені қозғамаса, iстерді қараған кезде сот басқа негiздер бойынша үкімнің күшін жоя отырып, сот үкiмi бойынша тағайындалған жазаның тым жеңілдігі туралы тұжырым жасауға құқылы емес.

      Ескерту. 24-тармаққа өзгеріс енгізілді – ҚР Жоғарғы Сотының 22.12.2017 № 13 (алғашқы ресми жарияланған күнінен бастап қолданысқа енгізіледі) нормативтік қаулысымен.

      25. Егер бiрiнші сатыдағы сот қылмыстардың жиынтығы бойынша жаза тағайындаған кезде әрбір қылмыс үшін тағайындалған жазаларды ішінара қосу қағидатын қолданса, үкімдерге, қаулыларға шағымдар мен өтінішхаттарды, наразылықтарды қарайтын соттар жиынтыққа кiретiн бiр немесе бірнеше қылмыс үшiн жазаны жеңiлдеткен жағдайларда да жазаларды толық қосу қағидатын қолдануға құқылы емес.

      Егер бiрiнші сатыдағы сот бiрнеше үкiм бойынша жаза тағайындағанда бiр жазаны басқа жазаға сiңiрудi заңға қайшы немесе ҚК-нiң 60-бабы екiншi бөлiгiнiң ережелерiне сәйкес жазаның өтелмеген мерзімін қосуға мүмкіндіктің жоқтығынан қолданса, үкімдерге, қаулыларға шағымдар мен өтінішхаттарды, наразылықтарды қарайтын соттар соңғы үкім бойынша тағайындалған жазаны жеңілдеткен жағдайда бұрынғы үкім бойынша берілген жазаның өтелмеген бөлігін iшiнара немесе толығымен қосуға құқылы, осы ретте түпкілікті жаза кейiнгi сатылардағы соттар енгізген өзгертулер ескеріле отырып үкiм бойынша тағайындалған жазаның мөлшерiнен аспауы керек.

      Іс-әрекетті қылмыстық заңның бiр бабынан ауырлығы төмен қылмыстар үшін жауаптылықты көздейтін бiрнеше баптарға қайта саралаған кезде, егер бұл сотталған адамның жағдайын нашарлатпайтын және оның қорғану құқығын бұзбайтын болса, үкімдерге, қаулыларға шағымдар мен өтінішхаттарды, наразылықтарды қарайтын соттар жаза туралы мәселені қараған кезде ҚК-нiң 58-бабында көрсетiлген ережелердi қолданады. Осы ретте түпкілікті жаза үкіммен тағайындалған жазадан қатаң болмауға тиіс.

      Ескерту. 25-тармаққа өзгеріс енгізілді – ҚР Жоғарғы Сотының 22.12.2017 № 13 (алғашқы ресми жарияланған күнінен бастап қолданысқа енгізіледі) нормативтік қаулысымен.

      26. Адам бiрнеше рет жасалуды құрайтын екi немесе одан көп қылмыс жасап, бiрақ бiрiншi сатыдағы сот қылмыстардың бiрқатарына заң жүзінде дұрыс баға берiп, ал басқа қылмыстарға неғұрлым ауыр қылмыс туралы заңның бабын дұрыс қолданбай, оларды қателесiп екi немесе одан көп баппен (бап бөлiктерiмен) саралаған жағдайда, үкімдерге, қаулыларға шағымдар мен өтінішхаттарды, наразылықтарды қарайтын соттар осы қылмыстық әрекеттердi ауырлығы төмен қылмыс туралы бапқа қайта саралап, санкция шеңберiнде үкiм бойынша белгiленген жазаның мөлшерiнен аспай, осы бап бойынша бiрiншi сатыдағы сот белгiлеген жазаға қарағанда неғұрлым қатаң жазаны белгiлеуге құқылы. Қылмысты заңның қосымша жазаны мiндеттi түрде қолдану керектігін көздейтін бабына қайта саралаған жағдайда да, үкімдерге, қаулыларға шағымдар мен өтінішхаттарды, наразылықтарды қарайтын соттар үкiмде қосымша жазаның тағайындалмағанына қарамастан ондай жаза белгiлеуге құқылы емес. Егер белгiлi бiр лауазымдарды атқару немесе белгiлi бiр қызметпен айналысу құқығынан айыру түріндегі қосымша жазаны тағайындау кезінде үкімде лауазымдар немесе қызмет түрлері нақты немесе дұрыс көрсетілмесе, онда жоғары сатыда тұрған сот, егер сотталғанның жағдайын нашарлатпайтын болса, осы қосымша жазаның күшін жоюға не үкімге тиісті түзетулер енгізуге құқылы.

      Жазаның жеңілдігіне немесе неғұрлым ауырлығына қарай қылмыстық құқық бұзушылық туралы заңды қолдануға байланысты үкімнің күшін жою жағдайларын қоспағанда, сот үкімнің күші жойылған соң істі жаңадан қараған кезде, егер қосымша жаза алғашқы үкімде тағайындалмаса, қылмыстық құқық бұзушылықтың осы бабы бойынша оны тағайындай алмайды.

      Ескерту. 26-тармаққа өзгеріс енгізілді – ҚР Жоғарғы Сотының 22.12.2017 № 13 (алғашқы ресми жарияланған күнінен бастап қолданысқа енгізіледі) нормативтік қаулысымен.

      27. Мыналардың күші жойылды деп танылсын:

      1) "Қылмыстық жаза тағайындаған кезде соттардың заңдылықты сақтауы туралы" Қазақстан Республикасы Жоғарғы Сотының 1999 жылғы 30 сәуірдегі № 1 нормативтік қаулысы;

      2) "Бас бостандығынан айыру жазасын тағайындаудың кейбір мәселелері туралы" Қазақстан Республикасы Жоғарғы Сотының 2001 жылғы 19 қазандағы № 15 нормативтік қаулысы;

      3) "Қазақстан Республикасы Жоғарғы Сотының "Бас бостандығынан айыру жазасын тағайындаудың кейбiр мәселелерi туралы" 2001 жылғы 19 қазандағы № 15 нормативтiк қаулысына өзгерістер енгізу туралы" Қазақстан Республикасы Жоғарғы Сотының 2005 жылғы 28 қазандағы № 8 нормативтік қаулысы;

      4) "Қазақстан Республикасы Жоғарғы Соты Пленумының "Қылмыстық жаза тағайындаған кезде соттардың заңдылықты сақтауы туралы" 1999 жылғы 30 сәуірдегі № 1 қаулысына өзгерістер енгізу туралы" Қазақстан Республикасы Жоғарғы Сотының 2007 жылғы 25 желтоқсандағы № 9 нормативтік қаулысы;

      5) "Қылмыстық жаза тағайындаған кезде соттардың заңдылықты сақтауы туралы" Қазақстан Республикасы Жоғарғы Сотының 1999 жылғы 30 сәуірдегі № 1 нормативтік қаулысына өзгерістер енгізу туралы" Қазақстан Республикасы Жоғарғы Сотының 2008 жылғы 22 желтоқсандағы № 9 нормативтік қаулысы;

      6) "Бас бостандығынан айыру жазасын тағайындаудың кейбір мәселелері туралы" Қазақстан Республикасы Жоғарғы Сотының 2001 жылғы 19 қазандағы № 15 нормативтік қаулысына өзгеріс енгізу туралы" Қазақстан Республикасы Жоғарғы Сотының 2008 жылғы 22 желтоқсандағы № 16 нормативтік қаулысы;

      7) "Қазақстан Республикасы Жоғарғы Соты Пленумының кейбір қаулыларына және Жоғарғы Соттың нормативтік қаулыларына өзгерістер және толықтырулар енгізу туралы" Қазақстан Республикасы Жоғарғы Сотының 2006 жылғы 25 желтоқсандағы № 12 нормативтік қаулысының 7-тармағы;

      8) "Қазақстан Республикасы Жоғарғы Сотының кейбір нормативтік қаулыларына өзгерістер мен толықтырулар енгізу туралы" Қазақстан Республикасы Жоғарғы Сотының 2011 жылғы 21 сәуірдегі № 1 нормативтік қаулысының 3, 5-тармақтары.

      28. Қазақстан Республикасы Конституциясының 4-бабына сәйкес, осы нормативтік қаулы қолданыстағы құқық құрамына қосылады, жалпыға бірдей міндетті болып табылады және ресми жарияланған күнінен бастап қолданысқа енгізіледі.

Қазақстан Республикасы


Жоғарғы Сотының


Төрағасы

Қ.Мәми

Қазақстан Республикасы


Жоғарғы Сотының судьясы,


жалпы отырыс хатшысы

Қ.Шаухаров